Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία Άρθρο 120 (παραγρ.4) του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδας (ακροτελεύτια διάταξη).

Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος

Είτε θα πετύχουμε και θα πάρουμε την πατρίδα μας πίσω, είτε θα χαθούμε για αιώνες στις πατρίδες των άλλων και των υπερκρατικών διεθνών οργανισμών, τις νέες αυτοκρατορίες.Εδώ που φθάσαμε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες μας.
Όσο περνούν οι εβδομάδες η κατάστασή μας θα γίνεται όλο και πιο αντιληπτή.
Μέχρι την Εξέγερση

Δεν σας θέλει ο λαός ελικόπτερα και μπρος

To να παράγεις ο ίδιος τα τρόφιμά σου είναι ίσως ένα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που μπορείς να κάνεις σήμερα, γιατί είναι ένα βήμα προς την κατάκτηση της ελευθερίας σου!

''Σκλάβος είναι αυτός που ελπίζει ότι θα έρθουν να τον ελευθερώσουν''
Έζρα Πάουντ 1885 – 1972

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Η τρομοκρατία είναι η ψυχή της Δημοκρατίας

Εκείνο που πέρασε απαρατήρητο στην υπόθεση της δολοφονίας του Σωκράτη Γκιόλια είναι πως είναι η πρώτη φορά -τουλάχιστον από τη δεκαετία του '70- που το χτύπημα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης προκάλεσε τόση χαρά σε τόσους πολλούς ανθρώπους.

Πολλοί δημοσιογράφοι μετά βίας έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους για την εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια. Αν δεν είχε εκτελεστεί από τρομοκράτες -αλλά είχε στουκάρει σε κολώνα με τη μηχανή του-, θα έβγαιναν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Πανηγύρισαν, βέβαια, αλλά χωρίς να τους βλέπουμε - άνοιξαν και σαμπάνιες.

Επίσης, είναι η πρώτη φορά που το θύμα μιας τρομοκρατικής επίθεσης δέχεται περισσότερη κριτική από τους εκτελεστές του. Αυτό ήταν εντυπωσιακό - θα διαβάσατε κι εσείς αρκετά άρθρα, όπου, αφού γινόταν πρώτα περιγραφή του πόσο άθλιος δημοσιογράφος ήταν ο Σωκράτης Γκιόλιας και υπήρχαν άπειρα υπονοούμενα για τη δράση του, στη συνέχεια καταδικαζόταν η τρομοκρατική ενέργεια.

Εν τω μεταξύ, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτά τα έγραφαν οι ίδιοι άνθρωποι που -πριν από μερικούς μήνες- έγραφαν ύμνους για τον άδικο χαμό του Νέστορα της δημοσιογραφίας, του μεγάλου και ακέραιου Νίκου Κακαουνάκη.

Από κάποια άρθρα δεν έλειπαν και τα συλλυπητήρια προς την οικογένεια του Σωκράτη Γκιόλια, αφού πρώτα, όμως, τον είχαν περάσει γενεές δεκατέσσερις. Βέβαια, μετά από τέτοια καταδίκη του νεκρού που είχε προηγηθεί, τα συλλυπητήρια των αρθρογράφων προς τους δικούς του ανθρώπους ήταν σαν να τους έλεγαν "Ευτυχώς που τον εκτέλεσαν και γλιτώσατε κι εσείς. Κόλαση θα ήταν η ζωή σας δίπλα σε ένα τέτοιο κάθαρμα".

Εν κατακλείδι, μετά την εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια, μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου ανακάλυψε πως η τρομοκρατία έχει και θετικές πλευρές. Ανακάλυψαν πως η τρομοκρατία προάγει τη Δημοκρατία. Κρίμα που δεν μπορούν να το γράψουν ξεκάθαρα.

Στην επόμενη δολοφονία δημοσιογράφου, ας θυμηθούν αυτά που έγραψαν για τον συνάδελφό τους, μετά τη δολοφονία του. Αν -ο μη γένοιτο- το θύμα των τρομοκρατών είναι κάποιος απ' αυτούς, τη στιγμή που θα δει τις κάνες των όπλων να τον σημαδεύουν, ας πει αμέσως μια συγγνώμη στον Σωκράτη Γκιόλια.

Πιτσιρίκος

Δεν υπάρχουν σχόλια: