Μια παρ' ολίγον κοινωνική εξέγερση...

Προφανώς υπάρχουν εντυπωσιακότερες φωτογραφίες από τα γεγονότα που ζήσαμε τον τελευταίο μήνα. Η συγκεκριμένη, όμως, τα λέει όλα. Δεν ήθελαν όλοι οι διαδηλωτές να κάψουν το σύμπαν. Δεν ήθελαν όλοι οι αστυνομικοί να τσακίσουν τους διαδηλωτές. Δυο βλέμματα που περιγράφουν όλα όσα δεν μπόρεσαν να πουν δημοσιογράφοι και "ειδικοί".Την Κυριακή μετά τον θάνατο του Αλέξη και για, περίπου, 48 ώρες η ατμόσφαιρα και τα γεγονότα είχαν όλα τα χαρακτηριστικά κοινωνικής εξέγερσης. Άνθρωποι όλων των ηλικιών βρέθηκαν στους δρόμους. Παππούδες κατέβαιναν στο Πολυτεχνείο για να δώσουν νερό μέσα από τα κάγκελα στους πιτσιρικάδες που βρίσκονταν εντός. Κάτοικοι των Εξαρχείων πετούσαν από τα μπαλκόνια τους γλάστρες στις διμοιρίες των Μ.Α.Τ. Σαραντάρηδες πετούσαν πέτρες σε τράπεζες και 17χρονοι έκαναν επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα.Το βράδυ της Δευτέρας στο κέντρο της Αθήνας χιλιάδες πολίτες που είχαν να βρεθούν σε πορεία πολλά χρόνια συγκεντρώθηκαν, χωρίς σχέδιο και με άγνοια της φράσης "περιφρούρηση της πορείας" για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Από εκείνη την ώρα και μετά κάποιος έπρεπε να περιφρουρήσει τα ίδια τα επεισόδια. Πλιατσικολόγοι, ανεγκέφαλοι, άνθρωποι της νύχτας, παρακρατικοί, μασκαρεμένοι ειδικοί φρουροί φρόντισαν να μετατρέψουν την κοινωνική οργή σε στείρα βία και καταστροφή.Η αστυνομία αμέτοχη, για όλες τις επόμενες μέρες, χτυπούσε τις πορείες και παρατηρούσε διακριτικά τους μπαχαλάκιδες να καταστρέφουν το κέντρο της πρωτεύουσας. Σταδιακά ο κόσμος που κατέβαινε στις πορείες λιγόστευε. Άλλοι από φόβο, άλλοι από αηδία φρόντισαν να κάτσουν ξανά στον καναπέ τους. Το σχέδιο ήταν απλό. Αφήνουμε το χάος να βασιλεύσει και ο κόσμος θα ζητήσει την παρέμβαση των δυνάμεων της τάξης. Το σχέδιο αυτό βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και πιθανόν να συνεχιστεί και μετά τις γιορτές - ίσως και την βραδιά της αλλαγής του χρόνου.Από όλα τα γεγονότα που είδα και άκουσα αυτές τις μέρες, μου έχει μείνει, έντονα χαραγμένη, μια φράση.

Η Δήμητρα είναι από τους διοργανωτές της καθιστικής διαμαρτυρίας έξω από την βουλή, κάθε βράδυ εδώ και 20 μέρες. Την επόμενη από την βραδιά που τα ΜΑΤ, αποφάσισαν να κάνουν επίδειξη... τσαμπουκά, επάνω τους μίλησα μαζί της και μου εξέφρασε μια απορία,
Δεν πιστεύεις και εσύ ότι όλη αυτή η βία θα είχε τελειώσει εάν οι αστυνομικοί αποφάσιζαν να κάνουν απεργία; Απεργία για να διαμαρτυρηθούν για τους συναδέλφους τους που καταστρέφουν το επάγγελμά τους. Απεργία για τους άθλιους μισθούς που παίρνουν για να παίζουν το κεφάλι τους κορώνα - γράμματα. Απεργία για τις άθλιες εντολές που παίρνουν από τους επικεφαλείς τους. Δεν πιστεύεις οτι δεν θα υπήρχε χώρος για ανεγκέφαλους εαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κατέβαιναν στους δρόμους αντί να μένουν στον καναπέ τους;

Δήμητρα και εγώ το πιστεύω αυτό. Πιστεύω, όμως και κάτι άλλο. Ήρθε καιρός να αφήσουμε τα λόγια και να περάσουμε στην πράξη, όλοι μας.

Να μην γκρινιάζουμε, απλά, αλλά να διεκδικούμε.

Να πάψουμε να πιστεύουμε ότι φταίνε, πάντα, οι άλλοι.

Να σταματήσουμε να περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν αν, πρώτα, δεν αλλάξουμε εμείς. Μπορούμε;

Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της χρονιάς που έρχεται, της δυσκολότερης, ίσως, που έχουμε ζήσει σαν γενιά...

http://proxeirotetradio.blogspot.com/2008/12/blog-post_3126.html