Θα σας πω μια ιστορία

Θα σας πω μια ιστορία.Μια ιστορία για μια κοινωνία που δεν μπορούσε να ανεχθεί τίποτα και την ίδια στιγμή ανεχόταν τα πάντα.
Μια κοινωνία που δεν δεχόταν και πολέμαγε λυσσαλέα το διαφορετικό, σε όλες του τις εκφάνσεις, είτε αυτό λέγεται εθνικότητα, χρώμα, σεξουαλικός προσανατολισμός, ακόμα και τρόπος ντυσίματος.
Μια κοινωνία που ανεχόταν να ξεφτιλίζεται καθημερινά απο την ίδια της την ηγεσία, την οποία πάντα σιχτίριζε επιβραβεύοντάς την με την ψήφο της ξανά και ξανά και ξανά.
Μια κοινωνία που ξεφτυλιζόταν απο μόνη της καθημερινά με τις πράξεις της.
Μια κοινωνία όπου ο ρατσισμός είναι πολιτική θέση και ο ναζισμός έχει πλέον πολιτικό μανδύα.
Μια κοινωνία όπου οι μπάτσοι δολοφονούν συνέχεια, χωρίς ενδοιασμούς και τιμωρία.
Μια κοινωνία που οι φασίστες κάθε είδους δολοφονούν συνέχεια, χωρίς ενδοιασμούς και τιμωρία.
Μια κοινωνία που έχει μπερδέψει την επανάσταση με την παραεξουσία.
Μια κοινωνία όπου το αίμα ξεπλένεται με αίμα, η ζωή ενός 15χρονου για τη ζωή ενός 21χρονου και η φάση να τραβάει με εκατέρωθεν δολοφονίες.
Μια κοινωνία που τελικά η ζωή δεν έχει καμιά απολύτως αξία.Χωρίς αξιοπρέπεια.Χωρίς μέλλον, αλλά ούτε και παρελθόν, μιάς και το ξεχνά με κάθε ευκαιρία.Χωρίς σεβασμό.
Μια κοινωνία που τη φέραμε εδώ όλοι μας, που αγνοήσαμε τα σημάδια πριν φτάσουμε εδώ, που βάλαμε όλοι το λιθαράκι μας. Καλωσήλθατε στην παράνοια του πολέμου.
C’est l’histoire d’une société qui tombe et au fur et à mesure de sa chute se répète sans cesse pour se rassurer : « jusqu’ici tout va bien, jusqu’ici tout va bien, jusqu’ici tout va bien ». L’important c’est pas la chute, c’est l’atterrissage.
Αυτή είναι η ιστορία μιας κοινωνία που καταρρέει και που κατά τη διάρκεια της πτώσης της επαναλαμβάνει στον εαυτό της για να καθησυχαστεί "μέχρι εδώ όλα πάνε καλά...". Το σημαντικό δεν είναι η πτώση αλλά η πρόσκρουση.
http://nuntiusweb.blogspot.com/2009/01/blog-post.html