Οι αντάρτες άργησαν, αλλά ήρθαν

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα πέρασε από τότε που οι αντάρτες του Μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί για την Εθνική Απελευθέρωση (FMLN) του Σαλβαδόρ, μην αντέχοντας άλλο τις εκλογικές νοθείες, τις αιμοσταγείς παρακρατικές συμμορίες και τις αμέτρητες δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων του ακροδεξιού στρατιωτικού καθεστώτος που κυβερνούσε τη χώρα, πήραν τα όπλα για να ανατρέψουν την αμερικανόδουλη χούντα και να την αντικαταστήσουν με μια επαναστατική σοσιαλιστική κυβέρνηση. Ηταν 10 Ιανουαρίου του 1981. Η σταγόνα που είχε κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει ήταν η δολοφονία από το δικτατορικό καθεστώς ακόμη και του Αρχιεπισκόπου (!) της χώρας, του Οσκαρ Αρνούλφο Ρομέρο, ο οποίος είχε τολμήσει να πει ότι «η Εκκλησία προτιμά τους φτωχούς».
Ο εμφύλιος πόλεμος διήρκεσε δώδεκα ολόκληρα χρόνια, έως το 1992, και έληξε με ήττα του Φαραμπούντο Μαρτί, το οποίο τότε μετατράπηκε σε πολιτικό κόμμα.
Ο εμφύλιος άφησε πίσω του 75.000 νεκρούς. Μια «Επιτροπή Αλήθειας» του ΟΗΕ, που συγκροτήθηκε μετά την ειρηνευτική συμφωνία του 1992 για να ερευνήσει και να βρει τους υπαιτίους των σφαγών, κατέληξε στο πόρισμα ότι για το 85% των εγκλημάτων ήταν υπεύθυνος ο στρατός και οι παρακρατικές ακροδεξιές συμμορίες και για το 5% οι αντάρτες του Φαραμπούντο Μαρτί, ενώ για το υπόλοιπο 10% δεν μπόρεσε να καταλήξει σε συμπέρασμα.
Σε τρεις αλλεπάλληλες προεδρικές εκλογές (το 1994, το 1999 και το 2004) το Φαραμπούντο Μαρτί ηττήθηκε στις κάλπες από το ακροδεξιό κόμμα της Εθνικιστικής Ρεπουμπλικανικής Συμμαχίας (ΑRΕΝΑ).
Την Κυριακή που μας πέρασε όμως οι παλιοί αντάρτες πέρασαν όχι με τα όπλα, αλλά με τις ψήφους τις πύλες του προεδρικού μεγάρου, αν και πολύ πιο δύσκολα από όσο προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις: ο 49χρονος δημοσιογράφος της τηλεόρασης Μαουρίσιο Φούνες, υποψήφιος του Φαραμπούντο Μαρτί, που όμως ποτέ δεν υπήρξε αντάρτης, εξελέγη πρόεδρος του Σαλβαδόρ με το 51,3% των ψήφων έναντι του 48,7% που έλαβε ο υποψήφιος της Ακροδεξιάς Ροδρίγο Αβιλα, πρώην αρχηγός της αστυνομίας και αποκαλούμενος «αστυνομικός δήμιος».
Κάπως αλλιώς βέβαια είχαν φανταστεί τη νίκη τους οι παλιοί αντάρτες του Φαραμπούντο Μαρτί που παρατάχθηκαν πίσω από τον Φούνες στην επινίκια εμφάνισή του στην εξέδρα που είχε στηθεί σε πλατεία της πρωτεύουσας. Σίγουρα όχι να τον ακούν να λέει «επιθυμώ την ενίσχυση της σχέσης με τις ΗΠΑ», ούτε να σπεύδει να συναντηθεί με τον επιτετραμμένο των ΗΠΑ στην αμερικανική πρεσβεία του Σαλβαδόρ αμέσως μετά την επινίκια ομιλία του (!), «στέλνοντας ισχυρό μήνυμα ότι προτίθεται να συνεχίσει τη στενή σχέση του Σαλβαδόρ με τις Ηνωμένες Πολιτείες», όπως γράφουν καθησυχασμένοι οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Εξάλλου ο Φούνες ήταν 15 χρόνια ανταποκριτής του CNN, στην ισπανόγλωσση εκδοχή του.
Αλλωστε το Φαραμπούντο Μαρτί σήμερα είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και σε καμιά περίπτωση μαρξιστικό, αν και κάποιοι παλιοί αντάρτες ίσως διατηρούν κάποιες πολιτικές αναμνήσεις της νιότης τους. Γεγονός είναι πάντως ότι οι Αμερικανοί, και όχι μόνο, στοχοποίησαν ήδη τον εκλεγέντα αντιπρόεδρο Σαλβαδόρ Σάντσες, ακριβώς επειδή είναι παλιός αντάρτης. Τον παρουσιάζουν ως «σκληροπυρηνικό» και εκφράζουν δήθεν «φόβους» μη τυχόν και ο πρόεδρος Φούνες αποδειχθεί... «αχυράνθρωπος» του «αντάρτη Σάντσες»!
Προπαγανδιστικές υπερβολές. Οι παλιοί αντάρτες του Σαλβαδόρ άργησαν πολύ να πάρουν την εξουσία - τόσο που αλλιώς ήταν πολιτικά όταν ξεκίνησαν και αλλιώς είναι τώρα που έφτασαν. Οπως και στη γειτονική Νικαράγουα, όπου η επιστροφή των Σαντινίστας και του Ορτέγα κατά κανέναν τρόπο δεν σηματοδοτεί επαναστατική αλλαγή, η νίκη του Φαραμπούντο Μαρτί καθόλου δεν θα αμφισβητήσει το καπιταλιστικό σύστημα και πιθανότατα ούτε την εξάρτηση του Σαλβαδόρ από τις ΗΠΑ.
Αυτοί που ψήφισαν πάντως τον Φούνες ελπίζουν τουλάχιστον σε περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, σε κάποια αναδιανομή του πλούτου. Κάτι που είναι απολύτως αναγκαίο σε μια χώρα όπου το... 0,3% του πληθυσμού έχει το 44% των εισοδημάτων!
Ακριβώς αυτή η πανίσχυρη πλουτοκρατία αποτελεί τώρα τον υπ αριθμόν ένα κίνδυνο για την κυβέρνηση Φούνες, καθώς στο παρελθόν έχει αδίστακτα παραλύσει τη χώρα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της και την έχει βυθίσει στο αίμα, χρηματοδοτώντας ακόμη και συμμορίες ακροδεξιών δολοφόνων ή αιμοσταγείς χούντες.
ΜΑΟΥΡΙΣΙΟ ΦΟΥΝΕΣ
Νέο μέλος στο μέτωπο του Τσάβες
Βενεζουέλα, Βολιβία, Ισημερινός, Νικαράγουα - και τώρα Σαλβαδόρ, πέρα φυσικά από την Κούβα που είναι πριν και πάνω από όλες τις λατινοαμερικανικές χώρες στο μπλοκ των κρατών που δεν βρίσκονται υπό τον πολιτικό έλεγχο των ΗΠΑ. Σιγά σιγά αυξάνεται ο αριθμός των χωρών της Νότιας και της Κεντρικής Αμερικής που συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν την κατηγορία. Οι ιδιόμορφες αριστερές κυβερνήσεις τους επιτείνουν την εικόνα χαλάρωσης του ελέγχου της Ουάσινγκτον επί της Λατινικής Αμερικής. Η πρόκληση για τον Μπαράκ Ομπάμα είναι μεγάλη: Θα τολμήσει άραγε να κάνει κάποιο θεαματικό άνοιγμα προς την Κούβα του Ραούλ Κάστρο, κάτι που αποτελεί κλειδί για να μπορέσει ενδεχομένως να ξαναμαζέψει στο «μαντρί» της Ουάσινγκτον όλα μαζί τα λατινοαμερικανικά... «απολωλότα πρόβατα»;
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8953&pubid=2712792
Σημ.axinosp:Για να μαντρώσεις ξανά κάποιον πρέπει να έχεις λεφτά πράγμα που η Αμερική δεν διαθέτει !!