Στη χώρα της πούτσας το μουνί είναι αγάμητο

“ Είμαστε στην Ευρώπη !” ανέκραξε με υπερηφάνεια η φρυδάτη αδερφή λές και είχε κατακτήσει το Έβερεστ με πασουμάκια.
Κάποια εκατομμύρια τηλεκαρπαζοεισπράκτορες και μερικοί πονηροί, πανηγύρισαν σε εκείνα τα τσιμεντένια χρόνια το κοσμοϊστορικό γεγονός.
Με τον τρόπο του ο καθένας.
Και φυσικά για τους δικούς του λόγους.

Οι μεγαλο-καθήκηδες γιατί θα γέμιζαν οι τσέπες τους με φρέσκο χρήμα.

Οι αριστεροί γιατί θα σταμάταγαν να τρώνε φάπες.

Οι οπαδοί γιατί έτσι έλεγε το κόμμα.

Οι μικρομεσαίοι γιατί πίστευαν ότι θα γίνουν Γερμανοί μισθολογικά.

Οι φτωχοί ελπίζοντας ότι θα δούν άσπρη μέρα.

Οι προοδευτικοί θεωρώντας ότι θα ζήσουν σε ένα σύγχρονο κράτος.

Οι αγάμητες γεροντοκόρες αναμένοντας ότι θα ξεσκιστούν πατόκορφα από σιδερόψωλους και ακούραστους νεαρούς γαμιάδες.

Οι περισσότεροι –οι οποίοι δεν πανηγύριζαν- δεν είχαν καταλάβει και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Το μόνο που νιώθουν είναι η πούτσα που τους έχει μπεί στον κώλο. Μερικοί ούτε κι αυτό γιατί οι διοικούντες έχουν προνοήσει για επαναλαμβανόμενες ενέσεις ξυλοκαΐνης στον σφιγκτήρα του πρωκτού, οπότε μπάτε σκύλοι αλέστε, ο κυρίαρχος λαός δεν πονάει.

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί με αυτά σβήστηκαν οι άνθρωποι, τα σημάδια τους, οι δυσάρεστες καταστάσεις που όμως γεννούσαν ελπίδες και η όποια θετική ενέργεια της στιγμής. Αυτό που έμεινε είναι μια άνυδρη, γυμνή έκταση σαν αυτή που έβλεπε ο ετοιμοθάνατος Ματσούο Μπασό:

«Αρρώστησα.
Μόνο τα ονειρά μου συνεχίζουν,
το ταξίδι σ’ αυτή την ερημιά.»

...Όμως τί απέγιναν εκείνοι που πανηγύριζαν;

Οι μεγαλο-καθήκηδες είναι πιό πλούσιοι από ποτέ.

Οι αριστεροί έγιναν μια ακόμα υποκατηγορία στην γκάμα της άρχουσας τάξης.

Οι οπαδοί εξακολουθούν να δίνουν τα σκατο-ψηφουλάκια τους και να πηγαίνουν στα γήπεδα μήπως και δούν τίποτα με ουσία.

Οι μικρομεσαίοι πήραν ένα γερμανικό αυτοκινητάκι με 95 δόσεις.

Οι φτωχοί είδαν τ’ αρχίδια του Βεληγκέκα.

Οι προοδευτικοί έζησαν και ζούν τον εφιάλτη του Κάφκα με μιά γενναία δόση μαφίας.

Και οι αγάμητες γεροντοκόρες άφησαν αυτόν τον θλιβερό κόσμο με τα μουνιά τους γεμάτα αράχνες και κληροδοτώντας τα υπάρχοντά τους στην χειμαζόμενη αλλά πανίσχυρη εκκλησία.

Κι αυτοί που δεν πανηγύριζαν;

Αυτοί εξακολουθούν να μην πανηγυρίζουν. Ακόμα και όσοι δεν καταλαβαίνουν την πισωγλέντικη ανυπαρξία πολιτικής του βλαχοδουκάτου, ή απλά δεν μπορούν να διαβάσουν πίσω από τους τίτλους που μοστράρουν οι δημοσιοκάφροι, βρίσκουν ελάχιστους λόγους πλέον για να χοροπηδούν από την χαρά τους.
Η φωτοβολίδα του Euro 2004 έσβησε μέσα σε αλλεπάλληλες ποδοσφαιρικές φάπες ακόμα και από κατώτερους αντιπάλους, ενώ εκείνη των χρυσών μεταλλίων των Ολυμπιακών αγώνων μέσα σε ηχηρές διεθνείς πουτσοσφαλιάρες για την ντόπα που έφευγε από τα μπατζάκια των αθλητών μας.

Οι πολλοί δεν πανηγυρίζουν πλέον γιατί βλέπουν ότι η χώρα έχει γεμίσει τσουτσούνια. Μεταφορικά πάντα γιατί τα πραγματικά δεν κάνουν πιά κούκου. Τα μουνιά δεν γαμιώνται και δεν γκαστρώνονται. Ανεργία, ακρίβεια, εγκληματικότητα, διαφθορά, ανικανότητα, πρέζα, τζόγος, πουτανιά, αλκοολίκι, παιδοφιλία, σαπίλα, αδικία και ανεξάντλητη απληστία.
Ο κώλος του πολίτη έχει γίνει σαν το μπουρί της σόμπας από το γαμήσι.

Τοκογλύφοι, λαμόγια, πολυεθνικές, έμποροι όπλων, μυστικές λέσχες, μονοπωλιακές αλυσίδες, μασονικές στοές, διεθνείς τυχοδιώκτες, χεράκι-χεράκι με τους ντόπιους ισόβιους καταδότες και πολιτικούς κουκουλοφόρους ξεσκίζουν αυτή την χώρα από όλες τις τρύπες σε μιά ατελείωτη παρτούζα.

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι γι αυτό το χάλι και περισσότερο εμείς οι πολίτες.
Φυσικά κανένας δεν μας ρώτησε ποτέ τι θέλουμε, αλλά ο κάθε παλιόπουστας αποφασίζει και διατάσσει αυτό που τον συμφέρει. Το μόνο δημοψήφισμα που έγινε τα τελευταία πενήντα χρόνια ήταν για το ποιά κλίκα θα μονοπωλήσει την εξουσία. Κι αυτό γιατί οι δύο κλίκες τα είχαν χαλάσει στην μοιρασιά. Και οι βουλευτικές χυσο-εκλογές είναι για τον μπούτσο, στο επίπεδο τί χρώμα κουρτίνες να αγοράσω, μπλέ ή πράσινες.

Σκατί θα πρότεινα.

Ουσιαστικά κανείς πολίτης δεν πήρε τις ευθύνες και τις πρωτοβουλίες του όταν έπρεπε. Όλοι περίμεναν από τον διπλανό τους να το κάνει και αυτοί να λουφάρουν και να εκμεταλλευτούν τους ξένους κόπους. Τους ελάχιστους που τόλμησαν να πάνε κόντρα στο αυθαίρετο νεοφασιστικό οικοδόμημα της ρουφιανιάς, τους έφαγε το σκοτάδι. Και κανείς πέρα από τους δικούς τους ανθρώπους δεν ενδιαφέρθηκε για την τύχη τους. Κανείς από όλους αυτούς τους φτωχομπινέδες που κλαίνε σήμερα δημόσια ότι αδικούνται δεν κλείνει αυτό το πορδομηχάνημα του δαίμονα, την τηλεστράβωση. Ακόμα και το πορνόσφαιρο που δείχνει, σακατεμένο το δείχνει. Χωρίς μπινελίκια, χωρίς τσακωμούς, χωρίς ουσιαστικά σχόλια. Ντέρμπι και οι 22 μπαλαρίνες να σπρώχνονται, να τραβιώνται, να τσιμπιώνται και να πέφτουν κάτω κάθε μισό λεφτό. Λές και βλέπεις καλλιστεία για την μίς ξεφωνημένη τρανσέξουαλ. Τρικλοποδιές, κατινιές και μασημένες τσίχλες μέσα στις γόβες. Και δύο γριές να περιγράφουν τα χεσμένα βρακιά τους και τις αποφάσεις του χατζηαβάτη με την σφυρίχτρα. Κι ο μαλάκας δεν πατάει ούτε το off στο τηλεκοντρόλ του. Τζάμπα είναι. Να τους αφήσει να το παίζουν μόνοι τους. Όπως ανέχεται την κακοποίηση του αθλήματος, έτσι ανέχεται και την κακοποίηση της ζωής του από κάποιους άλλους σε καθημερινή βάση.

Οι πολίτες δεν πανηγυρίζουν πιά γιατί αδιαφορούν. Αδιαφορούν για το ποιός ξεκωλιάρης διοικεί αυτό το μπουρδέλο ως νταβατζής και σε ποιούς συφιλιτικούς πελάτες μας αναγκάζει να στήνουμε κώλο κάθε φορά. Και η νεολαία έχει αφεθεί στην τύχη της ή μάλλον στην ατυχία της. Κάποιοι την σπρώχνουν στην πρέζα, στην πουτανιά, στο αλκοόλ, στον χουλιγκανισμό και στο βόλεμα. Όμως για να βολευτεί κανείς πρέπει να πληρώσει το τίμημα.

Μου ‘ρχεται να ξεράσω όταν ακούω “επιστημονικές” απόψεις για το οποιοδήποτε θέμα. Με μια γλώσσα ξερή, βαρετή, πούστικη και ευνουχισμένη. Ούτε την λέξη “σκατά” δεν μπορούν να προφέρουν ανοιχτά. Σου λένε “περιττώματα” κι άντε να βγάλεις άκρη ποιό είναι το περιττό, οι κώλοι ή τα στόματα. Άνθρωποι άσχετοι από ιστορία, κοινωνιολογία και οικονομικά σου κοπανάνε με βεβαιότητα ότι ευτυχώς που είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι απέξω. Οι ίδιοι που αύριο θα στηρίξουν το χτίσιμο πυρηνικών αντιδραστήρων-βομβών σε μιά σεισμογενή και ασταθή χώρα.

Από την μιά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως θα ήταν η κατάσταση παρά να υποθέσει με τα στοιχεία που έχει. Ακόμα κι έτσι οι πιθανότητες να κάνει λάθος είναι περισσότερες από εκείνες του να πέσει μέσα. Μπορεί να ήμαστε χειρότερα αλλά μπορεί να ήμαστε και καλύτερα. Οι δυσκολίες σε ξυπνάνε και ανεβάζεις στροφές, ενώ η λούφα σε κοιμίζει και σαπίζεις ζωντανός.

Από την άλλη, μιλάνε λές και μας βάλανε τζάμπα στην τότε ΕΟΚ ή κατόπιν στο πουστρο-ευρώ. Το άχρηστο Secam και τα “λίγα” Μιράζ και τις πνιγμένες πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας, και το τζάμπα ρεύμα δεκαετιών στην Πεσινέ, και τις αποικιοκρατικές συμβάσεις των εταιρειών των ΗΠΑ, και τους αμέτρητους και ατελείωτους τόκους στις αγγλοεβραϊκές βδέλλες τα ξεχνάνε, ... τι αρχίδια να πρωτοαναφέρω; Έχουμε φάει το γαμήσι της αρκούδας χωρίς βαζελίνη για κάθε σέντσι που πήραμε από τις ευρωπαϊκές ρουφιάνες, και έχει και συνέχεια.

Όμως η αλήθεια δεν λέγεται ποτέ σε αυτό το παραμύθι της γλυκειάς γαλαζοσκουφίτσας. Ότι ο λύκος είναι χορτάτος και ότι το πιτσιρίκι δεν θέλει να το φάει, αλλά να το ξεσκίσει με την τριχωτή πουτσάρα του. Και αυτό κάνει. Το γαμάει και το ξαναγαμάει και το χύνει και το δέρνει ώσπου το μικρό λιποθυμάει από τον πόνο. Και όταν έρχεται ο χριστιανοεθνικόφρων κυνηγός-σωτήρας , τρώει κι αυτός δυό μανίκια που είχανε ξεμείνει. Στο τέλος ο λύκαρος ξύνει τ’ αρχίδια του με διεστραμμένη ευχαρίστηση ενώ ο γκέι κυνηγός έχει πάρει από το χέρι την αιμορραγούσα και κοσμοχαμένη γαλαζοσκουφίτσα για να την πάει στο σπίτι της. Στο δρόμο δεν χάνει την ευκαιρία να της εξηγήσει πόσο ωραία είναι η σειρά του Μπόμπ του Σφουγγαροπουστράκη που έχει η τιβί.

Έχουμε γίνει ο απόπατος της Ευρώπης. Όλοι οι ταλαίπωροι τριτοκοσμικοί συρρέουν στην πύλη του ψευτοπαραδείσου και εμείς δεν μπορούμε ούτε να τους μπάσουμε μέσα, ούτε και να τους διώξουμε. 9 χιλιάδες ευρώ στοιχίζει χοντρικά το ταξίδι των πειναλέων ως την Ιταλία, μαζί με το φαΐ και τα άλλα έξοδα. Εγώ για να βάλω στην άκρη 9 χιλιάρικα περίσσευμα πρέπει να δουλεύω τρία χρόνια με το σκατό παξιμάδι. Στο Αφγανιστάν με την αβυσσαλέα συναλλαγματική διαφορά, ο γιδοβοσκός για να βγάλει 9.000 ευρώ πρέπει να δουλέψει 2.157 χρόνια και κάτι μήνες. Πού στο διάολο τα βρίσκει ο αλήτης;

Να σας πώ εγώ που τα βρίσκει: Ο καθένας ξεκινάει με ένα πακέτο καθαρή άσπρη και σε κάθε στάση κόβει. Πάρε Τούρκε, πάρε Έλληνα, πάρε Ευρωπαίε. Και αν ποτέ ο “πολιτικός πρόσφυγας” φτάσει στον προορισμό του το δίκτυο οργανώνεται σε επαγγελματική πιά βάση. Το όπιο από τότε που το ΝΑΤΟ έκανε το ντού στο Αφγανιστάν χτυπάει νέο ρεκόρ παραγωγής κάθε χρόνο και θα συνεχίσει να κορυφώνει χωρίς bear market. Οι ίδιοι οι Αφγανοί δεν την πίνουνε, άραγε πού πάει όλη αυτή η πρέζα;

Οι πολιτικάντηδες του εδώ τσιμπουκιστάν παίρνουν την στοά των Βρυξελλών να ζητήσουν οδηγίες και οι Βρυξέλλες τους παραπέμπουν στα εξωτερικά χρέη της χώρας και τους κλείνουν το τηλέφωνο. Κανείς δεν ενοχλεί την νταραβεριτζού Τουρκία και το δίκτυο διανομής. Καλές είναι και οι περιουσίες των φραγκάτων της Πόλης αλλά εμένα με ενδιαφέρει να περπατάω στο δρόμο χωρίς να κουβαλάω σιδερικό μαζί μου, και να μην κολλήσουν τα παιδιά μου χολέρα και ηπατίτιδα από αυτούς που κατουράνε και χέζουν στην μέση του δρόμου. Πάντα ήμαστε βρώμικη χώρα, αλλά τώρα έχουμε φτάσει στο απροχώρητο.

Εγώ άμα βγώ να πουλήσω πειρατικά σι-ντί, με μαζέψανε αμέσως οι κερατάδες. Τους πρώην καννίβαλους δεν τους ενοχλεί κανένας. Και καλά όσο αγοράζει ο κόσμος σι-ντί. Όταν πάψει, τί θα κάνουνε οι στρατιές των καρβουνιάρηδων; Θα γυρίσουν πίσω στην Αφρική ή θα πουλήσουν τίποτε άλλο; Το πράγμα δένει και μόνο οι ηλίθιοι δεν μπορούν να το καταλάβουν και να το δούν.

Είναι καλοί λέει οι μαύροι και οι Αφγανοί και όλοι οι άλλοι τριτοκοσμικοί. Όποιος το λέει αυτό δεν έχει ταξιδέψει αρκετά, ούτε στις εν λόγω χώρες, ούτε στα γκέτο των Ευρωπαϊκών πόλεων. Δεν είναι καλοί, απλά είναι λίγοι και λόγω χρώματος φαίνονται. Ας πάνε οι προοδευτικοί του καναπέ μια βόλτα στο Λάγος της Νιγηρίας ή στη Σομαλία ή στο Αφγανιστάν . Θα τους φάνε ζωντανούς πρίν βγούν από το αεροδρόμιο. Κι οι μαύροι από την πλευρά τους δίκιο έχουν. Ίσως και περισσότερο από εμάς. Αυτούς τους γαμάνε κάτι αιώνες οι αποικιοκράτες και δεν τους δίνουν δεκαράκι. Εμείς όλο και κάτι βρωμοψίχουλα καβαντζώνουμε.

Το ότι η χώρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο είναι ψέμα. Όπως και το ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθεί η κατάσταση παρά περισσότερα τσιμπούκια και πισωκολλητά. Η χώρα δεν έχει φτάσει σε ένα, αλλά σε πολλά αδιέξοδα. Και η μόνη λύση δεν είναι το να στήνουμε κώλο γιατί αυτό κάνουμε τόσα χρόνια και πάμε όλο και παραμέσα στο λάκκο με τα παπάρια. Ούτε το να οδηγούμαστε από τους κουκουλοφόρους πράκτορες σε συγκεκριμένα κανάλια εκτόνωσης και στον εμφύλιο πόλεμο ή στην στυγνή μασονοκινούμενη δικτατορία.

Όποιος μαλάκας θέλει να διεκδικήσει κάτι και δεν ξέρει πώς, αντί να κλείνει τους εθνικούς πορνόδρομους, να πάει να κλείσει μιά Τετάρτη στις 3 την νύχτα όλους τους δρόμους που οδηγούν στην Εκάλη και όλες τις εισόδους των καναλιών. Να μην μπαίνει και να μην βγαίνει κουνούπι. Να δείτε για πότε παραλύει η κωλοτρυπίδα αυτού του αίσχους. Αλλά τότε να είσαστε σίγουροι ότι οι ψευτοδημοκρατικές σκατοσακούλες θα κατεβάσουν όχι μόνο τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ, αλλά και τα Σκατάμ και τους κουκουλοφόρους μπατσομπινέδες και την Χρυσή Κραυγή. Ακόμα και τα τάνκς θα κατεβάσουν στο δρόμο για να τσακίσουν το δάχτυλο που θα τους έχει μπεί στον κώλο. Τότε όμως θα μπλέξει το πράγμα και θά ‘χει ενδιαφέρον.

Πουθενά δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς νεκρούς και έπος χωρίς ήρωες.

Όλα τα άλλα είναι φιλοσοφίες της δειλής ψωλής.

Οι Σπαρτιάτες πέθαιναν πραγματικά, όχι εικονικά στην οθόνη του υπολογιστή. Γι αυτό και νικούσαν τους αντιπάλους τους και γι αυτό είναι αθάνατοι.

Βάλτε το αυτό πάνω στον πούτσο σας να δείτε τι γίνεται.
http://nofairgame.blogspot.com/2009/03/blog-post_15.html