Δύσκολο...

... να είναι κανείς σήμερα νέος στις ανεπτυγμένες χώρες. Κι ακόμη δυσκολότερο αύριο: όπως προβλέπει ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η ανεργία των νέων θα γίνει ενδημική (στο 40% θα φτάσει του χρόνου στην Ισπανία). Το αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ» προσπαθεί να φανταστεί την αυριανή Αμερική: «Μια χώρα όπου θα ξεφυτρώνουν ράθυμες Ομπαμουπόλεις εδώ κι εκεί, με αργόσχολους ανθρώπους που θα τριγυρνούν σε υπερτιμημένες γειτονιές, ανήμποροι να ξεπληρώσουν το δάνειό τους για το σπίτι, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ελπίδα για να βρουν μια σωστή δουλειά και με μοναδική παρηγοριά τους την πολιτική οργή».

Στην ανεργία...
... είναι που θα κριθεί αυτή η οικονομική κρίση. «Γι΄ αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να πούμε πως νικήσαμε επειδή ανεβαίνουν οι οικονομικοί δείκτες», λέει ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Άνχελ Γκουρία. «Ούτε μπορούμε να υποθέτουμε πως η ανάπτυξη θα νικήσει την ανεργία». Παρ΄ όλα αυτά, το βασικό ενδιαφέρον του προέδρου Ομπάμα και των άλλων ηγετών των χωρών της G20 που συναντώνται στο Πίτσμπουργκ δεν αφορά την ανεργία και την κοινωνική αθλιότητα, αλλά τα περιθώρια κέρδους και τη μετοχική αξία των μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων. Αυτούς τους δείκτες χρησιμοποίησε ο πρόεδρος της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας Μπεν Μπερνάνκι, όταν ανήγγειλε πως «η κρίση πιθανότατα έχει τελειώσει». Για τον υπόλοιπο κόσμο μόλις αρχίζει. Γι΄ αυτό ακριβώς, τα μέτρα ασφαλείας που έχουν ληφθεί στο Πίτσμπουργκ είναι δρακόντεια. Δεν είναι η απάντηση σε μια πραγματική απειλή, αλλά προϊόν του φόβου εκείνων που ευθύνονται γι΄ αυτήν την κρίση. Γιατί, όπως γράφει ο δημοσιογράφος και τέως ανταποκριτής των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» Κρις Χέτζες, αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς το μέγεθος της κλοπής και της απάτης με τις οποίες διέσωσαν τους χρηματιστές και τους κερδοσκόπους. Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα το κόστος με το οποίο φόρτωσαν τους εργαζόμενους. Κι αυτοί έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την οργή τους. Το παιχνίδι...
... έχει τελειώσει. Τα ουτοπικά όνειρα της παγκοσμιοποίησης αποδείχτηκαν απατηλά. «Καθένα από τα πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης έχει μετατραπεί στο αντίθετό του», γράφει ο Τζον Ράλστον Σολ στο βιβλίο του «Η κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης». Η άρση των περιορισμών στη μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων στο εξωτερικό έγινε ένα εργαλείο μαζικής φοροδιαφυγής, ανεργίας και φτώχειας. Επί δύο δεκαετίες, οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των ανεπτυγμένων χωρών επέμεναν ότι το δυσβάσταχτο χρέος των χωρών του τρίτου κόσμου δεν ήταν δυνατόν να αναληφθεί από ένα ειδικό ταμείο, επειδή αυτό θα πρόδιδε τις απαραβίαστες αρχές της παγκοσμιοποίησης. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι χρειάστηκαν μόλις δύο εβδομάδες για να εγκαταλείψουν αυτές τις αρχές και να αναθέσουν σε ειδικές τράπεζες τα δικά τους χρέη, που είναι πολύ μεγαλύτερα από το χρέος του τρίτου κόσμου.

Οι εικόνες...
... από το Πίτσμπουργκ θυμίζουν στρατιωτικό νόμο. Τόσο μεγάλος είναι ο φόβος. Κι η πολιτική οργή, που μπορεί να τις φέρει πιο κοντά μας.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4537607