ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Την ώρα που γράφονται αυτά τα λόγια η συνάντηση των G20 λαμβάνει χώρα στη δεύτερη μεγαλύτερη παγκοσμίως τραπεζική πόλη (το Λονδίνο) και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα έφτασε με μια ακολουθία που όμοιά της δεν έχουμε δει από την εποχή που ο αυτοκράτορας επισκεπτόταν τις κτήσεις του στην ενδοχώρα προκειμένου να εντυπωσιάσει τον όχλο με τη δύναμη και το μεγαλείο της αυτοκρατορίας.

Όμως, όπως συνηθίζεται, τα φαινόμενα ίσως και να απατούν, καθώς οι αληθινοί πρίγκιπες δε φοράνε ούτε στέμματα ούτε επιδεικνύονται με πομπές. Αληθινοί είναι οι πρίγκιπες του κεφαλαίου και, όπως εύστοχα παρατήρησε ο Μαρξ, καταλαμβάνουν τα «ανώτερα επίπεδα της οικονομικής εξουσίας», ενώ οι πολιτικοί αρχηγοί αποδέχονται σιωπηλά τη δύναμη τους. Αλλά τους τελευταίους πέντε μήνες περίπου τα «ανώτερα επίπεδα της οικονομικής εξουσίας» δε φαντάζουν πια τόσο εξουσιαστικά.

Οι τράπεζες καταρρέουν μέσα σε μια νύχτα, μακροπρόθεσμα επιχειρηματικά πλάνα και εταιρίες διαλύονται, οι κατασχέσεις αυξάνονται και τα ποσοστά ανεργίας ανεβαίνουν όπως η ένδειξη του θερμόμετρου στην κόλαση. Η θέση του κεφαλαίου είναι τόσο επισφαλής όσο ποτέ άλλοτε.

Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου κυβερνούν οι νόμοι της λογικής τώρα θα ήταν η ώρα για την άνοδο της αριστεράς και για την επίθεση των σοσιαλιστικών ιδεών στα «οδοφράγματα» του καπιταλισμού, γκρεμίζοντας στη γη τα πέτρινα είδωλά του.

Όμως αυτή δεν είναι καθόλου η πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Γιατί άραγε;

Θεωρώ ότι κάποιες θεμελιώδεις ιδέες χρειάζονται επανεξέταση σʼ αυτό το σημείο. Το κεφάλαιο είναι ένας βρικόλακας. Έχει πολλά πρόσωπα και πολλές ζωές. Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρήσαμε την άνοδο των επονομαζόμενων «δεξαμενών σκέψης», που απαρτίζονται από νομικούς συμβούλους ενταγμένους στο σύστημα, των οποίων η δουλειά είναι η υπεράσπιση των καπιταλιστικών ιδεών και η προώθηση όλων των οπισθοδρομικών, αντικοινωνικών, πραγματικά καταπιεστικών ιδεών. Λόγω του πλούτου και της επιρροής τους έχουν άμεση πρόσβαση στα μικρόφωνα των MME και μπορούν έτσι να πολλαπλασιάζουν την επιρροή τους και να παίζουν το ρόλο των ειδικών για όλα τα ζητήματα, ασήμαντα και σημαντικά. Τέτοιου είδους ειδικοί έπαιξαν βασικό ρόλο στην προώθηση του πολέμου στο Ιράκ το 2001 και το 2002. Οι φωνές τους βομβάρδισαν τα ΜΜΕ με μια ρητορική που τώρα ακούγεται γελοία: «Οι Αμερικανοί θα γίνουν δεκτοί σαν απελευθερωτές», «θα μας ραίνουν με ροδοπέταλα», «ο κήπος της δημοκρατίας θα ανθίσει από τις προσπάθειες μας» και αλλά τέτοια παρόμοια.

Τέτοιου είδους ισχυρισμοί είναι βλακώδεις, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Οι ειδικοί επέστρεψαν. Πολλοί απʼ αυτούς είναι εκτός κυβέρνησης αλλά χάρη στα δισεκατομμύρια που «επενδύθηκαν» στις δεξαμενές σκέψης αυτές αποτελούν ένα είδος σκιώδους κυβέρνησης που μπορεί ακόμη να μονοπωλεί τα μικρόφωνα των ΜΜΕ. Τώρα πρόκειται για ειδήμονες των δεξαμενών σκέψης που έχουν ανοσία στην αποτυχία καθώς έχουν εξασφαλίσει διαρκή αργομισθία από το κεφάλαιο.

Ωστόσο, χωρίς να μας εκπλήσσει, δεν υπάρχει αντίλογος από την αριστερά (απʼ όσο ξέρω).

Εν μέρει, νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή η αριστερά δε διαθέτει τους πόρους της δεξιάς ή επειδή δε χρησιμοποιεί τους πόρους της μʼ αυτόν τον τρόπο.
Έτσι, σε μια εποχή που το κεφάλαιο αμφισβητείται σοβαρά, λιγοστές φωνές είναι έτοιμες να προσφέρουν εναλλακτική λύση που θα ʽχει μαζική απήχηση και, αν υπάρχουν τέτοιες φωνές, πώς θα φτάσουν στο πλατύ κοινό; Ή μήπως φτάνουν;

Πριν από λίγους μήνες παρακολουθήσαμε τις γενικές εκλογές όπου το ένα κόμμα κατηγορούσε επανειλημμένως το άλλο ότι είναι «σοσιαλιστικό». Σε μια τέτοια δημόσια καμπάνια, αυτό δεν ήταν απλώς μια κακή διατύπωση· δεν ευχόσασταν, όμως, από μέσα σας να ήταν πραγματικά σοσιαλιστής ο υποψήφιος;

Βέβαια, αν ήταν, δε θα απολάμβανε τη γενναιοδωρία των επιχειρήσεων που θα έκανε εφικτή την υποψηφιότητα του (για να μην αναφέρω την υποστήριξη του κομματικού μηχανισμού).

Τελικά, όμως, έχει λίγη σημασία ποιος βρίσκεται στη κορυφή, εφόσον αυτοί που βρίσκονται στη βάση κινητοποιούνται, οργανώνονται και υπερασπίζονται μαχητικά τα ταξικά και κοινωνικά τους συμφέροντα. Με λίγα λόγια, τα κοινωνικά κινήματα αποτελούν τη μοναδική λύση.

Οι άνθρωποι πρέπει να κατακλύσουν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την παρούσα οικονομική κατάσταση, εν μέσω της οποίας οι τραπεζίτες συγκεντρώνουν δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος, ενώ αντίθετα οι απλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν κατασχέσεις και προσωρινές απολύσεις, κινδυνεύοντας να μείνουν άστεγοι.

Αλλά όπως αναφέρει ο Φρίντριχ Ένγκελς στην εισαγωγή τού βιβλίου τού Μαρξ, O Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία (1871), «το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από ένας μηχανισμός καταπίεσης της μίας τάξης από την άλλη και, πράγματι, αυτό δε συμβαίνει λιγότερο στη δημοκρατία από ό,τι στη μοναρχία».

Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο o Μαρξ μας υπενθυμίζει ότι «το ανώτατο όργανο του σύγχρονου κράτους δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επιτροπή διαχείρισης… ολόκληρη η μπουρζουαζία». Δηλαδή, το δημοκρατικό κράτος είναι όργανο της μπουρζουαζίας, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Υπό αυτό το πρίσμα, γιατί να μην κλέβουν το δημόσιο πλούτο για το προσωπικό τους όφελος; Δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες εργαλεία παραγωγής ιδιωτικού πλούτου και επιρροής;

Τα κοινωνικά κινήματα, δηλαδή τα μαζικά κινήματα, σπάζουν αυτούς τους δεσμούς απαιτώντας πολιτικές οι οποίες να καταναλώνουν τους δημόσιους πόρους εξυπηρετώντας τις δημόσιες ανάγκες ή τουλάχιστον να φαίνεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πόλεμοι υποκινούνται στο όνομα της δημοκρατίας· όμως λίγοι θεσμοί είναι τόσο βαθειά αντιδημοκρατικοί όσο οι οικονομικοί. Οι πλούσιοι, ουσιαστικά οι αρχιτέκτονες της οικονομικής κατάρρευσης, θεωρείται δεδομένο ότι έχουν δικαίωμα να πάρουν επιχορηγήσεις πολλών δισεκατομμυρίων για να γλιτώσουν την κατάρρευση, ενώ οι φτωχοί και οι άνεργοι αξίζουν στην καλύτερη περίπτωση μόνο τη συμπόνια μας και στη χειρότερη την περιφρόνησή μας.

Αυτού του είδους η λογική δηλητηριάζει τη συνείδησή μας και όχι μόνο επηρεάζει τη σκέψη μας αλλά εμποδίζει και πιθανές εναλλακτικές λύσεις. Παντού γύρω μας, από τις αποτυχημένες επιχειρήσεις και την ανεργία μέχρι τις κατασχέσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των αστέγων, βλέπουμε αποδείξεις της κρίσης του καπιταλισμού. Η πραγματικότητα του επιχειρηματικού κύκλου είναι: άνθιση και χρεοκοπία. Χρεοκοπία και άνθιση. Πόλεμοι για την υπεράσπιση της επιχειρησιακής απληστίας και της βιομηχανικής κατάκτησης.

Περισσότερα για τους εκατομμυριούχους και τους δισεκατομμυριούχους και τίποτα για τους πολλούς.

Ποια κοινωνική συνθήκη θα μπορούσε να είναι καλύτερη για τους σκοπούς μας; Τι περισσότερο χρειαζόμαστε για να δείξουμε ότι η παρούσα κατάσταση είναι σίγουρη συνταγή για μια επόμενη κατάρρευση;

Τώρα μας παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία που ίσως δεν θα την έχουν πολλές επόμενες γενιές – ας μην τη χαραμίσουμε. Ας οργανώσουμε τα κινήματα μας, όπως το απαιτεί αυτή η κρίσιμη ώρα. Ζούμε σε μια φάση που παρόμοια δεν έχουμε συναντήσει από τη δεκαετία του ʼ30. Οι πολιτικοί χρωστάνε το αξίωμα τους στη δύναμη του κερδοσκοπικού καπιταλισμού, ο οποίος ευθύνεται για την επική αυτή καταστροφή και οι πολιτικοί είναι απρόθυμοι να πάνε κόντρα στους χρηματοδότες τους, ακόμη και τώρα που βρίσκονται σε κρίση.

Το επίκεντρο του οικονομικού σεισμού είναι η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, όπου οι τραπεζικές απάτες με τις υποθήκες γεννήθηκαν και εξελίχθηκαν σε νέους τρόπους δημιουργίας υπέρογκου πλούτου.

Και στις δύο πρωτεύουσες των οικονομικών αυτοκρατοριών, οι εκλεγμένοι αρχηγοί, ο αμερικάνος πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα και ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, δε θέλουν να χαρακτηριστούν σοσιαλιστές και γιʼ αυτό διστάζουν να ασκήσουν περισσότερη από συμβολική πίεση στις τράπεζες, ενώ ταυτόχρονα έχουν δείξει ανικανότητα να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητές τους, για να μην αναφέρω τον εθνικό πλούτο.

Τώρα είναι η στιγμή να οργανώσουμε, να επεκτείνουμε τα κινήματα μας, να διαδηλώσουμε τη δύναμη και τη διαφορετικότητα μας, γιατί αν μας διδάσκει κάτι η ιστορία αυτό είναι ότι όταν η αριστερά δεν καταφέρνει να οργανωθεί, τότε η δεξιά κυριαρχεί.

Δε μιλάω με ελαφριά καρδιά. Η άποψη αυτή γεννήθηκε από τη μελέτη μιας σειράς διαλέξεων του μαρξιστή ιστορικού και επαναστάτη Κ. Τζέιμς στο Τρινιντάτ, το καλοκαίρι του 1960. Οι διαλέξεις αυτές συγκεντρώθηκαν χρόνια αργότερα στο Modern Politics (1973). O Τζέιμς, μιλώντας στο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Ενηλίκων της Δημόσιας Βιβλιοθήκης του Τρινιντάτ, έθιξε το θέμα του κρίσιμου σημείου καμπής που αντιμετώπιζε η Γερμανία το 1930-1931. Εξηγούσε ότι ήταν μια περίοδος αποφασιστική για το μέλλον της Ευρώπης. Παραθέτω τα ακριβή λόγια του Τζέιμς:

Οι γερμανοί κομμουνιστές πήραν οδηγίες από τη Μόσχα να μην εμποδίσουν τον Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία. Τέτοιου είδους θέματα, όμως, είναι δύσκολο να τα αναλύω σε ένα κοινό που δεν είναι οικείο με την σχετική βιβλιογραφία και δεν έχει την ικανότητα να πάει αύριο το πρωί στην πόλη για να αγοράσει βιβλία. Έφερα εδώ το δικό μου βιβλίο που είναι γραμμένο το 1937. Έχω γράψει 52 σελίδες για εκείνη την περίοδο στη Γερμανία (αυτό θα το επιβεβαιώσει και ο πρόεδρος) με τον τίτλο «Μετά τον Χίτλερ, η Σειρά μας». Αυτό ήταν το σλόγκαν του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας από το 1930 μέχρι τη στιγμή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία το 1933. Αφήστε τον Χίτλερ να έρθει, να αποτύχει και μετά εμείς θα κάνουμε την επανάσταση. Αυτές ακριβώς ήταν οι οδηγίες του Στάλιν. (σελ. 58)

Πού θέλω να καταλήξω; Εάν η αριστερά αποτύχει να οργανωθεί, θα το πράξει η δεξιά. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο στην αμερικανική και παγκόσμια ιστορία. Το μέλλον εξαρτάται από τις πράξεις μας.

Σας Ευχαριστώ!
Οna move! Long Live John Africa!
Ο θανατοποινίτης Mumia Abu Jamal
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1082773

Σημ.axinosp:Επιτέλους και κάποιες φωνές που το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ δεν μπόρεσε να τσακίσει !!