Οι μετοχές...

... ανακάμπτουν. Τα ομόλογα ανακάμπτουν. Η οικονομία ανακάμπτει. Ακόμη και οι πεθαμένοι οικονομολόγοι ανακάμπτουν και αυτοί, σχολιάζει ο δημοσιογράφος Μπιλ Μπόνερ. Στο εξής θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε εναλλασσόμενες περιόδους υφέσεων και ανακάμψεων, που η διάρκειά τους θα γίνεται ολοένα και πιο σύντομη. Θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε σχεδόν ταυτόχρονα σε δύο εντελώς διαφορετικές «πόλεις», σαν κι αυτές που την ιστορία τους έγραψε ο Κάρολος Ντίκενς.

Την ώρα...
... που οι δείκτες της αμερικανικής οικονομίας κοντεύουν να μας πείσουν για την ανάκαμψη, ξεπροβάλλουν άλλοι αριθμοί που μας κάνουν να αλλάξουμε γνώμη. Η πραγματική ανεργία στην Αμερική αγγίζει το 20%. Στο ενάμισι εκατομμύριο έχουν φτάσει τα άστεγα παιδιά. Και ένας στους δέκα Αμερικανούς συντηρείται με κουπόνια και συσσίτια.
Με δυο λόγια, πρόκειται για μια ανάκαμψη που μόνο οι οικονομολόγοι την καταλαβαίνουν (και μάλιστα οι πιο ανόητοι από αυτούς, λέει ο Μπόνερ). Οι άλλοι, οι πληβείοι, βλέπουν τη ζωή αλλιώς.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε από την εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ» και το τηλεοπτικό δίκτυο ΝΒC, το 58% των ερωτηθέντων πιστεύει πως η ύφεση έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της (και μόνο το 29% έχει πειστεί πως η κρίση έχει ήδη πιάσει πάτο).
Οι απλοί άνθρωποι δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγοι για να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα. Τους φτάνουν όσα βλέπουν κάθε μέρα μπροστά τους. Και πρώτα από όλα η ανεργία τους.
Οι οικονομολόγοι, που πηγαίνουν με όσα γράφει η θεωρία, λένε πως έτσι γίνεται πάντα: δηλαδή πως πρώτα έρχεται η ανάκαμψη και κατόπιν η μείωση της ανεργίας. Με δυο λόγια, πως πρώτα σταθεροποιούνται τα κέρδη των λίγων (με τις απολύσεις) και κατόπιν ανοίγουν οι δουλειές για τους πολλούς. Είναι προφανές πως η οικονομική θεωρία που μαθαίνουν δεν γράφει πουθενά την ιστορία με τον γάιδαρο του Χότζα (που τα τίναξε όταν θέλησε να τον συνηθίσει στην πείνα).

Σε μια βαθιά...
... κρίση σαν αυτή που ζούμε, εξηγεί ο συγγραφέας Ντέιβ Λίντορφ, η παρατεταμένη ανεργία οδηγεί σε μείωση της ζήτησης και σε μια ψυχολογία φόβου που απομακρύνει τον καταναλωτή από την αγορά. Όταν φοβάται μήπως κάνει καιρό να βρει νέα δουλειά ή μήπως χάσει αυτήν που έχει, δεν αγοράζει παρά μονάχα τα απολύτως αναγκαία. Και στις σύγχρονες οικονομίες, όπου η οικονομική δραστηριότητα στηρίζεται κατά τα δύο τρίτα στην καταναλωτική δαπάνη, αυτό σημαίνει καταστροφή. Όταν οι άνθρωποι δεν αγοράζουν, τότε οι επιχειρήσεις δεν παράγουν. Σταματούν τις προσλήψεις και κάνουν κι άλλες απολύσεις. Κι έτσι η ανεργία γίνεται ένας φαύλος κύκλος. Απλά πράγματα.
Αν κρίνουμε...
... από τις πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις, που κόβουν από το φαΐ των εργαζομένων για να ταΐσουν τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους, δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως, όπως στην ιστορία με τον Χότζα, ο γάιδαρος δεν έχει πολλές ελπίδες.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4546052