Το «Όχι» του Τρικούπη

....Ανάλογο ιστορικό προηγούμενο, όπως είπαμε, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Για παράδειγμα, την εποχή της επίσημης χρεωκοπίας της χώρας με το γνωστό «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη το 1893, οι διαπραγματεύσεις της τότε κυβέρνησης με τους ξένους κατόχους ομολόγωντου ελληνικού χρέους διήρκεσαν σχεδόν τρία χρόνια και αφορούσαν τις εγγυήσεις που ζητούσαν οι δανειστές του κράτους.

Ο Χ. Τρικούπης και η κυβέρνηση του, παρά το γεγονός ότι είχαν ενδώσει σε όλες τις απαιτήσεις των ξένων τοκογλύφων, έθεταν ως απαράβατο όρο να μην τεθεί θέμα «ελέγχου της διοίκησης της χωρας, της διαχείρισης των δημοσιονομικών ή ανάμειξης με οιονδήποτε άλλο τρόπο στην κυριαρχία ή την ανεξαρτησία της» (επιστολή Χ. Τρικούπη στις εν Λονδίνω επιτροπές ομολογιούχων, 12.2.1894).

Οι ξένοι δανειστές απάντησαν (12.4.1894) ότι με τον όρο αυτό δεν υπήρχε καμιά εξασφάλιση ότι θα πάρουν τα λεφτά τους και ζήτησαν απότην ελληνική κυβέρνηση να παραδώσει τη δημοσιονομική διαχείριση τηςχωρας σε ειδική επιτροπή που θα όριζαν οι ίδιοι για να είναι σίγουροι ότι θα πληρωθούν.
Η κυβέρνηση Τρικούπη αρνήθηκε να υποκύψει και οι διαπραγματεύσεις δεν ευοδώθηκαν. Ήταν, βλέπετε, ανήκουστο, ακόμη και για την τότε κυβέρνηση, που είχε οδηγήσει τη μικρή ανήμπορη Ελλάδα στη χρεωκοπία, να παραδώσει οικειοθελώς τα κλειδιά της χώρας στους ξένους δανειστές.

Βέβαια, οι διεθνείς τοκογλύφοι της εποχής είχαν έναν πολύ ισχυρό σύμμαχο με το μέρος τους. Το παλάτι, που κερδοσκοπούσε κι αυτό με τα ελληνικά ομόλογα. Έτσι, σε συνεργασία με τον τότε βασιλιά Γεώργιο Α', έστησαν τον ελληνοτουρκικό «πόλεμο-οπερέτα» του 1897. Με κύριο σκοπό τη συντριβή της Ελλάδας.
Με τον τρόπο αυτό οι ξένοι τοκογλύφοι και οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής πέτυχαν τελικά τον στόχο τους: την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898.....
Βαθύ Κόκκινο