Το μεγαλείο του στρατιώτη εκείνου...

Αγαπημένοι μας φίλοι,
υπάρχει κάτι σε αυτή την ιστορία με το έπος του `40
που με συγκινεί ιδιαίτερα.
Αυτοί που πολέμησαν τότε...
και τους ακούς να διηγούνται
ξέρετε, στα παλιά ντοκουμέντα, στην τηλεόραση …

το περιγράφουν σαν κάτι φυσικό,
χωρίς έπαρση γι αυτό που έκαναν,
αλλά ως αυτονόητο

Αυτή η στάση, αυτό …
αυτό είναι το μεγαλείο
ούτε γογγυσμούς για τα κρυοπαγήματα, για τα κομμένα μέλη,
ούτε τίποτε

Ο παππούλης μου είχε κρυοπαγήματα, αλλά ποτέ δεν γόγγυσε, δεν διαμαρτυρήθηκε.
Σαν εύσημα τα είχε.

Όταν τα περιγράφουν
λες και περιγράφουν μια καθημερινή ημέρα
Αυτός είναι ο Έλληνας
γι’ αυτό νικούσε,
γι’ αυτό!

Αυτό είναι
ΝΙΚΗΣΕ
Ενώ οι Γερμανοί ήρθαν …
οι Έλληνες νίκησαν

Ήταν οι βίδες της αντίστασης που φύτρωσαν στα πόδια τους και έγιναν ακλόνητοι.

Λένε σε συζητήσεις σήμερα: άλλα τα χρόνια τότε, σήμερα, κανείς δεν νοιάζεται.
Αυτό λοιπόν, δεν μπορώ να το πιστέψω.
Επειδή σε όλες τις φάσεις της πιο μακρόχρονης ιστορίας στον κόσμο, οι Έλληνες πάντα το ίδιο έκαναν.
Πάντα,
Το ίδιο θα κάνουν και τώρα αν χρειαστεί
Σήμερα, κινδύνεψε, ένας πολίτης από χείμαρρο, από νερά που γέμισαν μια ρεματιά.
Πήγε η Πυροσβεστική μας, αλλά τι να πεις;
Η ΕΜΑΚ που διακρίθηκε σε όλη την γη, σαν η καλύτερη ομάδα διάσωσης,
σήμερα λειτούργησε σαν δημόσιος υπάλληλος.
Δυο πολίτες, μπροστά στα μάτια της Πυροσβεστικής, μπήκαν στον χείμαρρο και έσωσαν τον συνάνθρωπο.
Αυτός ο τσαμπουκάς μπροστά στον κίνδυνο, αυτή η αλληλεγγύη, αυτό δεν θα το βρείτε πουθενά.
Αυτή η μαγκιά, υπήρχε και θα υπάρχει πάντοτε στην Ελλαδίτσα μας.

Χρόνια Πολλά σε όλους και πάντα Λεύτερα!
Το χαμομηλάκι