23 Φεβρουαρίου 2011 Lost In Translation

Μόλις διάβασα την "κατάθεση" του ΜΑΥΡΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ και, αφού έχω ψιλοσυνέλθει από το σημερινό σοκ, είπα να προσθέσω κανα-δυό πραματάκια.
Κατ' αρχήν, πρέπει να συμφωνήσω με την περιγραφή της εμφάνισης του ΠΑΜΕ. Επέλεξα προσεκτικά την λέξη "εμφάνιση", αντί για "παρουσία"/"συμμετοχή" κλπ, διότι ακόμα και τώρα που δεν έχουμε πια άλλη επιλογή από την αντίσταση, το ΠΑΜΕ δεν δείχνει να θέλει να συνεργαστεί με τους κοινούς θνητούς, δεν επιθυμεί να αναμειχθεί με το πόπολο, μάλλον μας θεωρεί όλους παρακατιανούς που μας αξίζει μια μολότωφ στα πατζάκια μας, για να μάθουμε να ψηφίζουμε Παπαρήγα άλλη φορά. Επίσης, επέλεξα να πω "Παπαρήγα" και όχι ΚΚΕ, διότι αυτό το κόμμα θά 'πρεπε να μετονομαστεί σε ΠΚΕ (Παπαρηγικό Κόμμα Ελλάδος), καθό,τι ουδεμία σχέση δεν έχει με το ΚΚΕ του Φλωράκη και ουδεμία μαχητικότητα το διακρίνει πλέον. Στις διαδηλώσεις εμφανίζεται και εξαφανίζεται με μια δεινή ικανότητα που θα ζήλευε και ο Ντέιβιντ Κόππερφιλντ! Εντυπωσιακά πράματα σας λέω!
Στημένοι στην γωνία Βασ. Σοφίας και Πανεπιστημίου, είμαστε μια παρέα από 40 μέχρι 55 ετών, χωρίς κουκούλες, που περιμέναμε αυτό που περίμεναν και οι υπόλοιποι στημένοι στο Σύνταγμα: να ανέβουν οι διάφορες οργανώσεις και να βρεθούμε όλοι μαζί μπροστά από τη Βουλή, όπως πέρισυ. Προσωπικά περίμενα να περάσει η ΟΛΜΕ και η ΕΛΜΕ, αλλά ατύχησα, γιατί αυτοί φάγαν το ξύλο και τα δακρυγόνα τους ΠΡΙΝ ξεκινήσουν από την Ομόνοια! Ομοίως καλοπέρασαν και κάτι φίλοι που θα ξεκινούσαν από το Πεδίο του Άρεως. Από όλους αυτούς ελάχιστοι κατάφεραν να φθάσουν στο Σύνταγμα. Πολλοί, πνιγμένοι από τα χημικά, αναγκάστηκαν να μπουν στα τραίνα και να επιστρέψουν στα σπίτια τους, για να ξεράσουν με την ησυχία τους. Οι πιο ανθεκτικοί κατέληξαν στο Σύνταγμα ήδη εξουθενωμένοι, με την ελπίδα όμως να μην χαλάσει η συγκέντρωση. Θυμάμαι έναν πενηντάρη, χωρίς κουκούλα κι αυτός ο άθλιος, να σταματά μπροστά στη διμοιρία που είχε παραταχθεί μπροστά από το Grande Bretagne, και να τους παρακαλά να πετάξουν τα κράνη και νά 'ρθουν μαζί μας. Οι αδέκαστοι ΜΑΤάδες τον κοιτούσαν σαν UFO, τα πήρε κι αυτός στο κρανίο κι αφού τους θύμισε ότι μεσα στο πλήθος είναι οι μανάδες και οι πατεράδες τους, τους έψαλλε ένα χεράκι. Αυτά τα ρομαντικά μέχρι τη 1και μισή περίπου. Και τότε άρχισε το ξέφρενο γλέντι . Αρχικά ακούσαμε τις "κρότου-λάμψης" να σκάνε από την άλλη μεριά της Πλατείας Συντάγματος, και τον καπνό από τα δακρυγόνα να φουντώνει σε άσχετα μεταξύ τους σημεία, λες και υπήρχαν 3-4 διαφορετικές εστίες "επιθέσεων", μόνο που δεν βλέπαμε ενόχους... Ακόμα και κάτι κυρίες δίπλα μου, που κυριολεκτικά "είδαν φως και μπήκαν" (βγαίνοντας νωρίτερα από το μετρό κατάλαβαν ότι γίνεται διαδήλωση και αποφάσισαν να μείνουν), φορούσαν και τακούνια οι καημένες, ακόμα κι αυτές λοιπόν απορούσαν, εφ'όσον όλα ήταν τόσο ήσυχα ως τότε. Αρχίσαμε να τεντώνουμε λαιμούς και να σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας για να δούμε τι μπορεί να προκάλεσε ένα τέτοιο χαμό, ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που περιμέναμε δεν είχαν καν φτάσει στη Βουλή . Και να λοιπόν που τα κτηνάκια των ΜΑΤ για να μας βγάλουν από τη ντροπή του να τσιμπάμε από ξένο μεζέ, είπαν να μας κεράσουν κι εμάς το κατιτίς μας: ξαφνικά φεύγουν από το Grande Bretagne και περνούν απέναντι, χωρίζοντας τους διαδηλωτές στη μέση, ακριβώς μπροστά από τη Βουλή. Γυρίζουν προς το μέρος μας, και ενώ κανένας από τη μεριά μας δεν είχε φέρει την κουκούλα του μαζί (ούτε και οι κυρίες με τα τακούνια), αρχίσαν τις γυμναστικές επιδείξεις κι εμείς τους παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον! Αυτοί τσαντίστηκαν που δεν μας τρόμαξαν, κι εκεί που τους χαζοκοιτούσαμε πετάνε μια μολότωφ τσουλητά και τη βλέπω μπροστά στα πόδια μου, με το στουπί να καίγεται κι αναρωτιέμαι γιατί την πέταξαν έτσι, και ποιον στόχευαν (αφού, ξαναλέω, είμασταν πολλοί μεν, ξεκουκούλωτοι μεσήλικες δε!). Ευτυχώς δυο-τρεις γύρω μου δεν το φιλοσόφησαν σαν εμένα, κι έσπευσαν να τη σβήσουν με τα παπούτσια τους προτού εκραγεί. Αυτό αποδείχθηκε μέγα λάθος, διότι εξαγρίωσε τα κτηνάκια που λέγαμε, και στο καπάκι μας πέταξαν ένα φρεσκότατο δακρυγόνο, το οποίο επίσης προσγειώθηκε μπροστά στα πόδια μου, κι έτσι γνώρισα κι εγώ στα 43 μου τη χαρά του να σε βομβαρδίζουν και τη συγκίνηση του να κυνηγούν χωρίς να έχεις κουνήσει το μικρό σου δαχτυλάκι! Τρέξαμε, φυσικά, κι εγώ (με τη βρογχίτιδα που με ταλανίζει εδώ κι ένα μήνα) πίστεψα ότι θα άφηνα τα κοκκαλάκια μου στην Πανεπιστημίου, γιατί ασφυκτιούσα (οδυνηρό και αγωνιώδες), ενώ αισθανόμουν τα σωθικά μου και το δέρμα μου να καίγεται...
Η επιστροφή μας στο σταθμό του Μοναστηρακίου ήταν εξίσου επεισοδιακή, καθώς πλέον τα κτηνάκια είχαν ξεσαλώσει, ορμούσαν με κάθε μέσο (με τα πόδια, με μοτοσυκλέτες) και έτρεπαν και τους λίγους που είχαν απομείνει σε άτακτη φυγή, ή τους ωθούσαν προς τον Άγνωστο Στρατιώτη, αναλόγως με την περίσταση! Μιας και δεν είχε βρέξει για να διαλυθούμε πριν λυώσουμε, μας έριξαν βροχή δακρυγόνων, "πιπεριού" και ενίοτε "κρότου-λάμψης", για να συμπληρωθεί το εφφέ εμπόλεμης ζώνης!
Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Ενίσταμαι για την παραπλανητική ονομασία "δακρυγόνο" ενός χημικού κοκτέιλ που θά 'πρεπε να ονομάζεται "τυφλωσιακό ασφυξιογόνο"!!! Καταθέτω εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες που βρήκα στο διαδίκτυο (βλ. http://el.wikipedia.org/wiki/Δακρυγόνο ), για να καταλάβουμε όλοι ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει, και επιτέλους πρέπει ν' αλλάξουμε κι εμείς: ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΠΑΡΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΙ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙ, ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΤΗΝΑΚΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΩΣ ΕΧΟΥΝ. Και αν μπανίσετε κανένα μαλακισμένο να κυκλοφορεί με την κουκούλα και τον "απαραίτητο εξοπλισμό", εμποδίστε τον, κυκλώστε τον και αφοπλίστε τον.. ΚΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ! ΚΑΜΜΙΑ ΑΠ' ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ ΟΤΑΝ -ΕΠΙ 30 ΣΥΝΑΠΤΑ ΕΤΗ- ΜΑΣ ΞΕΠΟΥΛΟΥΣΑΝ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ, ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟΥΣ ΚΩΛΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!
Αυτά και Καλή Αντάμωση!
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011
Lost In Translation
Σημ.axinosp:Η Lost In Translation στο σημείο που λέει, ότι τα ΜΑΤ της πέταξαν μολότοφ, δεν έχει δεί ότι πίσω από τα ΜΑΤ που έχουν μπει ανάμεσα στους διαδηλωτές, υπάρχουν "πιτσιρικάδες", που τους κερνάνε κοκτέιλ μολότοφ και τα χοιρινά των ΜΑΤ, επειδή όλη εκείνη την ώρα κάνουν τακτικούς ελιγμούς, για να μας τρομάξουν και να αρχίσουμε να τρέχουμε, δεν τσιμπάμε, απλά τους μιλάμε με απταιστη "Γαλλική γλώσσα", για την μανούλα τους και του μανούλα του Παγκαλου και του Παπανδρέου, τότε μας πλακώνουν στα χημικά που χάνουμε το φώς μας!!