Τα διδάγματα από την Απεργία της Τετάρτης

Δυο μέρες μετά την απεργία της Τετάρτης, ικανός χρόνος για να μπορούμε να σκεφτόμαστε νηφάλια, πρέπει με βάση τα πραγματικά γεγονότα να δούμε σοβαρά τις αγκυλώσεις και τις λάθος αντιλήψεις που αναπαράγονται με θέρμη στις πλατείες.

Την Τετάρτη λοιπόν, οι «διοργανωτές» της συγκέντρωσης της πλατείας Συντάγματος περίμεναν 1.000.000 ανθρώπους να περικυκλώσουν τη Βουλή.

Πόσοι όμως εν τέλει συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της Τετάρτης. Μια μέση εκτίμηση λέει πως στους δρόμους της Αθήνας διαδήλωσαν περίπου 300.000 με 350.000 άτομα ΣΥΝΟΛΙΚΑ (Σύνταγμα, ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ, Μουσείο, Καλλιμάρμαρο, Ευαγγελισμός κλπ). Πολύ κάτω από 1.000.000!

Η σύνθεση του κόσμου στις συγκεντρώσεις ήταν συγκεκριμένη. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ,ΠΑΜΕ,Μουσείο ήταν ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ενώ στο Σύνταγμα και στα διάφορα «μπλόκα» η πλειοψηφία ήταν νέοι (μαθητές, φοιτητές), μικροεπαγγελματίες, άνεργοι.

Ερώτημα 1ο: Γιατί υπάρχει αυτή η σύνθεση στις επιμέρους συγκεντρώσεις;

Πρώτα και κύρια γιατί ο εργατόκοσμος ξέρει, από τις Απεργίες που έως τώρα έχει συμμετάσχει, ότι οι συγκεκριμένες συγκεντρώσεις είναι αυτές στις οποίες κατεβαίνουν τα σωματεία, τα συνδικάτα. Ξέρουν δηλαδή ότι εκεί κατεβαίνουν οι συνάδελφοί τους και συναγωνιστές τους.

Δεύτερον, η Λαϊκή Συνέλευση (πάνω/κάτω) πλατείας Συντάγματος εξαρχής ήταν εχθρική προς τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (σωματεία, συνδικάτα). Η στάση αυτή ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ, αλλά έχει αμβλυνθεί από τότε που αποφασίστηκε πως θέλουμε οι εργατικές κινητοποιήσεις να καταλήγουν στο Σύνταγμα.

Άρα εκ των δύο παραπάνω συνθηκών το Σύνταγμα γέμισε εργατόκοσμο μόνο όταν πέρασε η πορεία του ΠΑΜΕ, της ΓΣΣΕ και του Μουσείου.

Ερώτημα 2ο: πρέπει να είμαστε εχθρικοί με τα συνδικάτα και τα σωματεία;

Μια κινητοποίηση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που κατέληξε στο Σύνταγμα ήταν αιτία για να δεχτούν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ της «αγάπη» του κόσμου. Γιουχαΐσματα και βρισιές ήταν η απάντηση της Πλατείας στην θέληση των εργαζόμενων να ενωθούν με τους συγκεντρωμένους του Συντάγματος.
Οι υποκινητές των γιουχαϊσμάτων κατά τα άλλα μιλούν και λένε «κανείς δεν περισσεύει». Δεν αποτελεί έκπληξη καθώς σε κάθε αγώνα υπάρχουν φαρισαίοι-υποκριτές που δουλεύουν για το κράτος και την κρατούσα κοινωνική τάξη.

Αναγνωρίζουμε ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ αρχι-συνδικαλιστές που είναι κρατικοδίαιτοι, είναι δοτοί εκπρόσωποι του κράτους και της εργοδοσίας. Αναγνωρίζουμε ότι αυτοί οι λίγοι και συγκεκριμένοι προσβάλλουν την έννοια του ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ, των ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ και των ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ότι προδίδουν τους αγώνες μας και δρουν ως βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής δυσαρέσκειας.
Για ποιο λόγο όμως τα συνδικάτα είναι στα χέρια της ΠΑΣΚΕ (παράταξη του ΠΑΣΟΚ) και της ΔΑΚΕ (παράταξη της ΝΔ) ;
Γιατί πάντα υπάρχουν διάφοροι «καλοθελητές» που μας λένε: «μην ασχολείστε με τα συνδικάτα», «άλλο ΠΑΣΟΚ και άλλο ΠΑΣΚΕ», «ψηφίστε μας μην απολυθείτε». Έτσι ακριβώς ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ τα συνδικάτα τα έχουν αυτοί στα χέρια τους, ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ…

Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, οι εργοδότες, το κράτος, τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) μας λένε να τους χαρίσουμε τα συνδικάτα μας. ΌΧΙ ΔΕΝ ΤΑ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ!

ΚΑΘΗΚΟΝ η εκδίωξη κάθε κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή, κάθε πράκτορα της εργοδοσίας και του κράτους, από τα συνδικάτα και τα σωματεία μας.

Τι θέλουμε να πούμε; Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι τα συνδικάτα, είναι αυτοί που τα διοικούν σήμερα, επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε αδρανείς και δεν δίνουμε τη μάχη για να τα κατακτήσουμε.

Ο συνδικαλισμός ιστορικά είναι το μέσο για να επιτύχεις κάθε βελτίωση στην καθημερινή σου ζωή! Αυτά που κερδίσαμε με συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες (σε όλο τον πλανήτη) σε 150 χρόνια μας τα παίρνουν σε μια νύχτα…

Να απομονώσουμε λοιπόν αυτές τις απόψεις που λένε «όχι στα συνδικάτα» γιατί είναι επικίνδυνες για τον αγώνα που δίνουμε. Τέτοιες αντιλήψεις διασπούν τον αγώνα μας και μας διασπούν. Η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος και κάθε πλατείας της χώρας να πάρει απόφαση «ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ, ΝΑ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ». Δεν γίνονται αυτά από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ να δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ερώτημα 3ο : Γιατί δεν φτάσαμε το 1.000.000 έξω από τη Βουλή;

Οι θιασώτες της αντίληψης «ΟΧΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ» ξέχασαν ότι η Τετάρτη είναι ημέρα δουλειάς και δεν είναι ημέρα αργίας. Ξέχασαν ότι η Απεργία είναι συλλογική απόφαση και πράξη και όχι γενικά ατομική επιλογή. Εννοούμε ότι χωρίς να έχει αποφασίσει το σωματείο ή έστω χωρίς να έχει φτιαχτεί μια απεργιακή επιτροπή σε ένα χώρο εργασίας, Απεργία ΔΕΝ γίνεται.

Ποτισμένοι από την αλαζονία τους και την ΑΡΝΗΣΗ τους να πάει ο αγώνας αυτός μπροστά, νόμιζαν ότι είναι παιγνιδάκι να μαζευτεί 1.000.000 κόσμος. Τόσος κόσμος δεν κατέβαινε ούτε τις Κυριακές που δεν δούλευε κιόλας!

Ας πάρουμε τα μέτρα μας συναγωνιστές, απέναντι σε αυτές τις απλουστεύσεις και τα επικίνδυνα ονειροπολήματα!

Ο κόσμος θα βγει και θα έχει τέτοια μαζικότητα η πάλη μας, όταν αρχίσουμε να οργανωνόμαστε στα σωματεία και συνδικάτα, όταν βάλουμε στην ημερήσια διάταξη πολιτικές διεκδικήσεις ενάντια στην σημερινή εξουσία των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και του πολιτικού τους προσωπικού. Όταν αποφασίσουμε να σπάσουμε τα δεσμά του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και κάθε ξένου και ντόπιου δυνάστη.

Ερώτημα 4ο : Μπορούμε να νικήσουμε ειρηνικά;

Η απάντηση αυτή είναι πραγματικά εύκολη. ΟΧΙ! Δεν θα νικήσουμε ειρηνικά!

Όποιος υποστηρίζει μια ειρηνική λύση είναι είτε ρομαντικός , είτε επιτήδειος…

Δεχόμαστε μια τρομαχτική καθημερινή βία. Βία σωματική και ΚΥΡΙΑΡΧΑ βία ψυχολογική. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από λόγια που μας στήνουν στον τοίχο και μας ξεζουμίζουν. Λόγια ενάντια στα συμφέροντά μας και στις ανάγκες μας, που μας κάνουν να τα πιστεύουμε και να θωρούμε ότι αυτοί που τα λένε δουλεύουν για εμάς.

Όμως και βία σωματική. Είτε είναι γκλοπ, είτε δακρυγόνο, είτε κρότου λάμψης. Η χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα χτυπήθηκε με μίσος από τα σκυλιά του κράτους και του κοινοβουλίου. Κανείς δεν πήρε θέση για τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών. Ούτε η Αστυνομία, ούτε η κυβέρνηση ούτε οι «εταίροι» μας (Ε.Ε.,Δ.Ν.Τ. κλπ). Πριν ένα μήνα ένας συναγωνιστής μας βρέθηκε στην εντατική με κατάγματα στο κρανίο και ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ!

Δεν είμαστε εθισμένοι στη βία. Χρησιμοποιούμε βία για να αμυνθούμε, προς το παρόν. Θα χρησιμοποιήσουμε και επιθετική βία. Όχι γιατί είμαστε «μάγκες» αλλά γιατί το κράτος μας αναγκάζει να υπερασπιστούμε τα «θέλω» μας, τις ανάγκες μας με την ίδια μας τη ζωή.

Μια πλατεία στην Αραβία, η πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου, μας έφερε και εμάς σήμερα στις πλατείες. Εκείνη η πλατεία πάλεψε με, με θυσία την ίδια τη ζωή της, για να φύγει ο δυνάστης της. Αυτό θα κάνουμε και εμείς. Θα δώσουμε μέχρι και τη ζωή μας για ένα καλύτερο αύριο!

Όμως οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, της Πλατείας Ταχρίρ, μπορεί να έδιωξαν τον Μουμπάρακ, αλλά δεν απάντησαν το ερώτημα «Ποιος να έρθει;», «Ποιος να κυβερνήσει;».

Οι δικιές μας πλατείες πρέπει στη στιγμή εκείνη να δώσουν την απάντηση (που δεν έδωσαν οι Αιγύπτιοι σύντροφοί μας) :

«Θα κυβερνήσουμε εμείς, εμείς και τα εργατικά μας συμβούλια!».
Διαγραφή του χρέους

Σεισάχθεια

Σημ.axinosp:Όταν την Τετάρτη 25 Μάη εμφανίστηκε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στο Σύνταγμα, στην πρώτη μεγάλη συγκέντρωση των αγανακτισμένων, πολύς κόσμος τους γιουχάϊζε κα καλά έκανε κατά την γνώμη μου, γιατί μέχρι πρότινος που ήταν τα Σωματεία της ΔΕΗ στο ξεπούλημα της χώρας με το μνημόνιο στις 5 Μάη του 2010 αλλά και όλο αυτό τον καιρό ;;
Γιουχάϊζε, τους Κρατικοδίαιτους Διεφθαρμένους Συνδικαλιστές, όλων των παρατάξεων και κομμάτων του κοινοβουλίου και μάλιστα επειδή βρέθηκα με φίλους εργαζόμενους στην ΔΕΗ εκείνη την μέρα, όλοι έλεγαν, καλά μας κάνανε και μας έβριζαν οι Αγανακτισμένοι του Συντάγματος, μας ξεπουλάνε τα κόμματα τόσα χρόνια και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου!!
Φυσικά αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν και μόνοι τους όλες τις επόμενες μέρες, υπέγραψαν στους 300 για δημοψήφισμα, συμμετείχαν στην συνέλευση της πλατείας, έγινε μέρος της ζωής τους το Σύνταγμα!!
Οταν μάλιστα στις 11 Μάη η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ τους κάλεσαν για απεργία η συμμετοχή ήταν ανύπαρκτη της τάξης των 500 ατόμων συνολικά, ενώ όταν στις 15 Μάη στην Απεργία τους κάλεσε και η λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος, η πλατεία Συντάγματος και το κέντρο της Αθήνας γέμισε πάνω από 600.000 κόσμο!!
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η παντοδυναμία των Συνδικαλιστών, τελείωσε οριστικά μια για πάντα στο εργατικό κίνημα !!
Το λόγο τον έχουμε εμείς και όταν εννοούμε εμείς εννοώ τα δύο εκατομμύρια, τουλάχιστον, αγανακτισμένων του Ελληνικού λαού και η επόμενη πράξη μας είναι να καλέσουμε τους Εργαζόμενους για Μαζική Πολιτική Απεργία την Τετάρτη 22 Ιουνίου, ενάντια στο μεσοπρόθεσμο που η Κοινοβουλευτική Αριστερά με τις αποχή της δωρίζει με την ανοχή της στην Κυβέρνηση, και έπονται νέες εκπλήξεις για το σάπιο παλαιοκομματικό ξενόδουλο πολιτικό Σύστημα!!
Νομίζεται ότι με ένα ανασχηματισμό θα σταματήσετε την λαϊκή οργή, δυστυχώς θέλετε να φύγετε με τον δύσκολο τρόπο, αν προλάβετε να φύγετε !!