ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ.

Στη πλατεία συντάγματος έχω μετρήσει μέρες με 10 ή 20 χιλιάδες κόσμο και μέρες που έφτασαν το μισό εκατομμύριο. Με δεδομένο τους οκτακόσιους χιλιάδες (τουλάχιστον) άνεργους, τους πληγέντες δημοσίους υπαλλήλους, τους πληγέντες εργαζόμενους στο ιδιωτικό τομέα, τους συνταξιούχους, τους νέους χωρίς μέλλον, τους κυνηγημένους από τις τράπεζες, τους έλληνες στο σύνολο που ακόμα κι αν δεν έχουν πληγεί άμεσα ατομικά, μπαίνουν σε καθεστώς κατοχής της παγκόσμιας κυβέρνησης των τραπεζών, και το ανθρώπινο γένος στο σύνολο, που πάνω του επιχειρείται μια μαζική γενοκτονία που έχει σκοπό να το αντικαταστήσει με ένα άθλιο, ανούσιο αντίγραφο, βλέπουμε πως η πλειοψηφία του λαού παραμένει εγκλωβισμένη στη φωλίτσα της.

Ακόμα κι αν αυτή η φωλίτσα μπάζει από παντού, αν φτωχαίνει, αν είναι υπό κατάσχεση από κάποια τράπεζα, αν μένει με απλήρωτους λογαριασμούς, με άδειο ψυγείο, να μεταπωλείται προς άγνωστο κάτοχο ή αν γκρεμίζεται από τις απανωτές σεισμικές δονήσεις της νέας τάξης πραγμάτων, αν τα παιδιά της ετοιμάζονται να βιώσουν το νέο μεσαίωνα, αν οι ζωές τους κινδυνεύουν από εκβιαστές και δολοφόνους.

Το ωραίο είναι πως μια μεγάλη πλειοψηφία από αυτούς τους εγκλωβισμένους, υποταγμένους, άβουλους , κρυμμένους πίσω από τα κάγκελα του μικρόκοσμού τους πολίτες, νομίζει πως αυτό που κάνει δεν πειράζει κανέναν, είναι ανώδυνο, χωρίς συνέπειες, και δεν φταίνε για τίποτα. Θέλουν απλά να μην μπλεχτούν, να έχουν την ησυχία τους. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο άθλια είναι η θέση τους. Δεν έχουν ιδέα πως η ζωή τους ολόκληρη είναι υποθηκευμένη σε ξένες ορέξεις, ή κι αν το ξέρουν έχουν πεισθεί πως η θέση τους στο κόσμο δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που η τάξη πραγμάτων ορίζει.

Πολλές φορές στολίζουν στη φυλακή τους με θεωρίες κάθε είδους.
Δεν βγαίνει τίποτα με αυτό που κάνουν όσοι κατεβαίνουν στις πλατείες –χωρίς φυσικά να αντιπροτείνουν τίποτα το ουσιαστικό-
Τοποθετούνται τάχα σε μια πολιτική θέση η οποία απαιτεί διαφορετικούς συντονισμούς και λογικές –αλλά αποτελέσματα πάλι τίποτα, μόνο λόγια-
Επιρρίπτουν τις ευθύνες στους υπόλοιπους που κάνουν συνέχεια λάθη –ενώ αυτοί δεν κάνουν πάλι τίποτα-
Φθάνουν στο σημείο να συκοφαντήσουν όσους προσπαθούν να κάνουν οτιδήποτε –έστω κι αν είναι λάθος-
Κι ενώ υπάρχουν εκείνες οι χιλιάδες που προσπαθούν, φωνάζουν, σηκώνουν τη γροθιά αγριεμένοι, φωνάζουν παρόν με όποιο τρόπο μπορούν κάνοντας ένα πρώτο βήμα έξω από τη γενική αποχαύνωση...

Εκείνοι – οι αμέτοχοι – αποδεικνύουν τις θεωρίες τους και τις εναλλακτικές τους λύσεις στη καλύτερη των περιπτώσεων συμμετέχοντας στις κομματικές τους οργανώσεις όπου ο ένας συγχαίρει τον άλλον για το πόσο θαυμάσια αντίληψη έχουν έναντι των υπόλοιπων ηλιθίων και αστοιχείωτων και στη χειρότερη απλά πάνε για καφέ ή για μπανάκι με το γκομενάκι με ήσυχη τη συνείδηση πως προς το παρόν έτσι είναι το σωστό. Οι μεν επαναστάτες της δεκάρας περιμένοντας το σύνθημα από κάποιον αρχηγό κοπαδιού όπου ανήκουν για μια ανατροπή που θα γίνει κάποτε, (ίσως στην άλλη ζωή όπως προτείνει και η εκκλησία) οι δε φιλήσυχοι πολίτες το σύνθημα κάποιου φανφαρόνου πολιτικού που θα τους πει εντάξει ο συναγερμός έληξε από αύριο όλα καλά, σας αγαπάμε.

Πολλές φορές στη πλατεία όλες αυτές τις μέρες υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα πως ήμουν ένα με τον υπόλοιπο κόσμο και πως είχαμε τη δύναμη και την αντοχή να κατορθώσουμε το ακατόρθωτο. Να ακουστεί η φωνή μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Κι είμαι βέβαιη πως ακούστηκε και μάλιστα πολύ σοβαρά. Κι όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Ελλάδας. Το φαινόμενο των αγανακτισμένων όπως και να το μετέφρασαν ήταν και είναι ένα κακό σπυρί στο χαλί που έχουν στρώσει τόσο περίτεχνα οι απατεώνες.

Όμως αυτές τις φωνές αν τις σταματήσει κάποιος δεν θα είναι ούτε τα επεισόδια των κουκουλοφόρων, ούτε οι δυνάμεις καταστολής, ούτε οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι που θα πουν εντάξει εδώ τελείωσε. Τις φωνές μας δεν θα τις σκεπάσει ο θόρυβος που κάνουν τα ψέματα των κυβερνώντων, αλλά η σιωπή των απόντων.

Το σημαντικότερο όπλο κάθε εξουσίας είναι αυτή ακριβώς η σιωπή. Αυτή έχει συναινέσει τόσες φορές σε εγκλήματα έναντι άλλων συνανθρώπων, σε εγκλήματα έναντι λαών, αυτή περνάει αθόρυβα δίπλα από την ανθρώπινη δυστυχία. Σιωπές χωρίς έμπνευση, εγκλωβισμένες σε μια συνειδητή υποχώρηση.

Άνθρωποι που έχουν σχηματίσει μέσα τους την εντύπωση πως έχουν δικαίωμα να γιορτάζουν το τερματισμό κάθε αγώνα, χωρίς να μπουν στο κόπο να στηθούν στην αφετηρία και να δώσουν τη μάχη της κούρσας. Άνθρωποι που ακόμα κι όταν δεν είναι απολιτίκ όντα, ανήκουν σε κάποιο κοπάδι που περιμένει μόνιμα τον αρχηγό να δίνει τα συνθήματα και να βάζει τους όρους απαγορεύοντας στα μέλη να σφυρίξουν την αυθόρμητη έναρξη.

Έχουν περάσει στην ιστορία μεγάλες μορφές, άνθρωποι εξαιρετικοί που έδωσαν τη ζωή τους χωρίς να έχουν προσωπική ανάγκη, χωρίς να είναι στα όρια της απελπισίας, χωρίς να πεινάνε, χωρίς να είναι φτωχοί. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι με τα καθεστώτα, θα μπορούσαν να ανέλθουν απλά και μόνο προδίδοντας τις ιδέες τους στα πιο ψηλά σκαλιά της εξουσίας και όμως θυσιάστηκαν για αυτά τα σιωπηλά ανθρωπάκια. Πήραν πρωτοβουλία να γίνουν η φωνή τους και τις περισσότερες φορές λιθοβολήθηκαν και στιγματίστηκαν από αυτά ακριβώς τα δύστυχα πλάσματα που είχαν παλέψει να υπερασπίσουν.

Υπάρχουν αγώνες που εμπνέονται από την ανάγκη. Αγώνες της οργής. Αγώνες πείνας. Αγώνες αγανάκτησης ή εκδίκησης.

Υπάρχουν όμως αγώνες μεγαλείου. Που ξεπερνάνε τα όρια του προσωπικού, την επιδίωξη μιας ατομικής τακτοποίησης, την ικανοποίηση μιας βεντέτας, την επικράτηση της όποιας μωροδοξίας. Υπάρχουν αγώνες που γίνονται εμπνευσμένοι από ένα άγνωστο για το μεγαλύτερο μέρος του κοπαδιού, μεγαλείο.

Αυτοί οι αγώνες έμπνευσαν ποιητές, έγιναν σύμβολα, άλλαξαν τη ροή των γεγονότων της ιστορίας, έγιναν δίδαγμα στα μάτια των παιδιών, ονείρεμα στα μάτια των μεγάλων. Κάθε σημαία, κάθε ύμνος, κάθε μύθος στους λαούς των ανθρώπων είναι εμπνευσμένος από τα κατορθώματα των ηρώων.

Η νέα παγκόσμια τάξη στερείται κάθε μεγαλείου. Στερείται έμπνευσης. Στερείται παλμού. Είναι ένα άψυχο, πλαστικό αντικείμενο, ένας άσχημος λεκές μέσα στη μεγαλοπρέπεια της γης. Κι οι άνθρωποι που θα υποκύψουν και θα υπηρετήσουν τις εντολές και τα διδάγματα αυτού του τελευταίου σκαλιού κατάντιας του ανθρώπινου γένους, άσχημοι λεκέδες θα είναι επίσης στις μελλοντικές διδαχές των επερχόμενων γενεών.

Δεν είπα ποτέ πως όσοι αντιστέκονται τώρα είναι ήρωες. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι είναι. Όμως έχουν αφήσει ένα περιθώριο στη ψυχή τους να χωρέσει ένα θαύμα, αγωνίζονται να γυρίσουν με τα μικρά ανώνυμα χέρια τους τη πιο βαριά σελίδα της ιστορίας. Όσοι απέχουν όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ασήμαντοι λεκέδες που σαν τέτοιους θα τους θυμούνται οι επόμενοι.

Απευθύνω μια έκκληση σε όλους τους συμπολίτες που αυθόρμητα τρέχουμε στις πλατείες και νοιώθουμε πως πρέπει να σταματήσει ο κατήφορος άμεσα άσχετα από τις ιδεολογικές μας αφετηρίες, όλοι εμείς που νοιώθουμε πως τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Φθάνει το σημείο που οι περισσότεροι λυγίζουν. Είναι εκείνη η αδύναμη στιγμή που κοιτάμε δίπλα μας και βλέπουμε ποιος ακολουθεί και πολλοί λυγίζουν νοιώθοντας πως φωνάζουν στις πόρτες των κουφών. Πρέπει να ξεπεραστεί αυτό το σημείο και να διαφυλάξουμε όλο αυτό το αυθόρμητο κίνημα σε πείσμα όσων στοιχηματίζουν επάνω μας. Με άμεσες και συγκεκριμένες προτάσεις, με μεγαλύτερες κινητοποιήσεις, με δύναμη και αντοχή γιατί μόλις τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα.

Είναι η στιγμή που πρέπει να παλέψουμε και για όσους σιωπούν αλλά το ίδιο τα θύματα είναι κάτω από τη λεπίδα των δήμιων. Πάντα έτσι γινόταν στην ιστορία. Αλίμονο αν κάθε σκλάβος περίμενε τη συνολική συναίνεση για να σπάσει τα δεσμά. Τότε τίποτα δεν θα γεννιόταν ποτέ και η ιστορία θα ήταν μόνιμη μια γυναίκα στείρα χωρίς κανένα όνειρο, χωρίς μέλλον.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ