Ε.ΠΑ.Μ και Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής της 21ης Ιουλίου

Με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, η Ελλάδα κατεβαίνει ένα ακόμη σκαλοπάτι στην άβυσσο της μεθοδευμένης επίσημης πτώχευσης. Το «πακέτο στήριξης» που αποφασίστηκε όχι μόνο δεν μετατρέπει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε βιώσιμο, αλλά επιδεινώνει τους συνολικούς όρους διαχείρισής του. Βασικός στόχος είναι η εξαγορά του απαραίτητου χρόνου για να απεγκλωβιστούν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, αλλά και να αποτραπεί ένα άμεσο «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή μια κατάρρευση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος λόγω έλλειψης ρευστότητας.

Τα μέτρα και οι παρεμβάσεις που ανακοινώθηκαν από την Σύνοδο αφορούν:
Πρώτο: Μια νέα χρηματοδότηση της Ελλάδας αξίας 109 δις ευρώ για να μπορέσουν να καλυφθούν μέρος των προβλεπόμενων δανειακών αναγκών έως το 2014. Να θυμίσουμε εδώ ότι τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα που πρέπει να πληρώσει το ελληνικό δημόσιο μέχρι το 2014 είναι αξίας 157,5 δις ευρώ. Αν προσθέσουμε σ’ αυτά και τους πληρωτέους τόκους έως το 2014 αξίας 84,6 δις ευρώ, τότε έχουμε συνολικές υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου το ίδιο διάστημα αξίας 242,1 δις ευρώ. Με άλλα λόγια, η νέα χρηματοδότηση δεν αφορά ούτε τα μισά τοκοχρεολύσια του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Χωρίς να υπολογίζουμε τις πρόσθετες δανειακές ανάγκες που προκύπτουν από τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό και τα ελλείμματα του δημοσίου.
Δεύτερο: Η νέα αυτή χρηματοδότηση θα προέλθει, χωρίς να γνωρίζουμε λεπτομέρειες, κυρίως από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι σημαντικό μέρος του δημόσιου χρέους αλλάζει νομική βάση και από χρέος προς ιδιωτικούς φορείς στη βάση του εθνικού δικαίου της Ελλάδας, μετατρέπεται σε χρέος προς τα κράτη και τους μηχανισμούς της ευρωζώνης στη βάση των ρητρών της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, που παράνομα έχει αποδεχτεί η κυβέρνηση και συνεχίζει να εκτελεί. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας αξίας τουλάχιστον 219 δις ευρώ συνδέεται με νομικοπολιτικά δεσμά που μετατρέπουν επίσημα την χώρα σε δουλοπαροικία των δανειστών της.
Τρίτο: Η δεκαετής επιμήκυνση των χρηματοδοτήσεων που αναφέρεται στην ανακοίνωση της Συνόδου δεν σημαίνει καθόλου ελάφρυνση του κόστους δανεισμού. Ότι χάνουν οι δανειστές από την μείωση του επιτοκίου, το κερδίζουν από την επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων. Επιπλέον με την εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, τουλάχιστον η νέα χρηματοδότηση θα δοθεί με βάση συγκεκριμένες εμπράγματες εγγυήσεις. Έτσι, δεν φτάνει που η κυβέρνηση με την Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης έχει παραιτηθεί από την εθνική κυριαρχία της χώρας, προκειμένου οι δανειστές να έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, δεν φτάνει που με το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων εκποιείται ουσιαστικά ολόκληρος ο δημόσιος πλούτος της χώρας, τώρα δεσμεύονται υπέρ των δανειστών και οι χρηματικές ροές του δημοσίου, δηλαδή τα τακτικά έσοδά του, ως εμπράγματες εγγυήσεις.
Τέταρτο: Η περίφημη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα αποτελεί μια από τις πιο επαχθείς συμφωνίες κερδοσκοπικής αποζημίωσης ιδιωτικών τραπεζών. Πρόκειται κυρίως για αντικατάσταση ληξιπρόθεσμων ομολόγων έως το 2014 με νέους πιστωτικούς τίτλους διάρκειας 15 και 30 ετών. Οι τράπεζες που θα συμμετάσχουν σ’ αυτήν την αντικατάσταση θα αποδεχτούν τρέχουσα τιμή στο 79% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων τους, όταν στην δευτερογενή αγορά αυτή την στιγμή οι τίτλοι αυτοί κινούνται γύρω στο 50% της ονομαστικής τους αξίας. Κι όχι μόνο αυτό. Οι τίτλοι που θα αντικαταστήσουν τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα θα εκδοθούν όχι από το ελληνικό κράτος, αλλά από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με πλήρη κάλυψη εμπράγματων εγγυήσεων. Ωστόσο, το ρίσκο της πληρωμής τους αποτελεί αποκλειστικά υπόθεση της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, οι τράπεζες θα συνεννοηθούν αποκλειστικά με το ΕΤΧΣ, ερήμην της Ελλάδας, για τον τρόπο που θα εξασφαλιστεί η αποζημίωσή τους τα επόμενα 30 χρόνια, ενώ η Ελλάδα απλά καλείται να καταβάλει τον λογαριασμό.
Πέμπτο: Η αναφορά που γίνεται για την ενίσχυση της ανάπτυξης και την ανταγωνιστικότητας μέσω ξεχωριστών χρηματοδοτήσεων από την ΕΕ, συνδέεται κυρίως με δυο κύριες επιδιώξεις. Αφενός, την ενίσχυση μέσω ειδικών επιδοτήσεων των επενδυτών που θέλουν να κερδοσκοπήσουν μέσα από το πρόγραμμα εκποίησης που έχει ψηφίσει η σημερινή κυβέρνηση και έτσι να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ξεπουλήματος. Αφετέρου, να ολοκληρωθούν τα «μεγάλα έργα» υπό κατασκευή για τα οποία ενδιαφέρεται η γνωστή κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ολιγαρχία των ντόπιων και ξένων μεγάλων συμφερόντων.
Με τη συμφωνία αυτή όχι μόνο δεν ελαφραίνει το βάρος του δημόσιου χρέους, αλλά καταδικάζει την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε μια διαδικασία εσαεί πτώχευσης «τριτοκοσμικού» χαρακτήρα. Όχι μόνο το λαϊκό νοικοκυριό και το κράτος θα πρέπει να εξασφαλίζει την πληρωμή των δυσβάσταχτων χρεών και να υποστηρίζει την κερδοσκοπία των τραπεζών με το ελληνικό χρέος για τα επόμενα 30 χρόνια, αλλά ολόκληρη η περιουσία της χώρας έχει ήδη τεθεί στην διάθεση των δανειστών. Πολύ γρήγορα η επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας θα αποδείξει ακόμη και στον πιο αφελή ότι η πτώχευση της χώρας έχει ήδη συντελεστεί και ότι η συμφωνία της συνόδου κορυφής αποτελεί μόνο τον τρόπο διαχείρισής της υπέρ των δανειστών και της ευρωζώνης.

22/7/201