Ραντεβού για μια ειρηνική και αποτελεσματική εξέγερση!

Οι εικοσιτετράωρες και οι σαρανταοκτάωρες απεργίες δεν ανατρέπουν κυβερνήσεις. Οι πορείες, οι διαμαρτυρίες, οι στάσεις εργασίας και τα συνήθη συλλαλητήρια μπορεί να έχουν αποτελεσματικότητα α) εν καιρώ ειρήνης και β) όταν διαχειριστές της εξουσίας είναι εθνικές κυβερνήσεις.
Σήμερα, α) βρισκόμαστε σε κηρυγμένο πόλεμο του κεφαλαίου κατά της εργασίας και των λαών, πόλεμο ανελέητο, με στόχο την πλήρη και άνευ όρων παράδοση της κοινωνίας στους τραπεζίτες και τους πολιτικοοικονομικούς ελίτ και β) η κυβέρνηση της χώρας δεν είναι εθνική αλλά υπερεθνική, οι δε καίριες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται εκτός συνόρων (το παραδέχονται ανερυθρίαστα πρωθυπουργός, κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές καθημερινά).
Επομένως οι παραδοσιακοί τρόποι αντίστασης που εξαγγέλλονται και πραγματοποιούνται από εργατικές ομοσπονδίες, συνομοσπονδίες και λοιπούς συνδικαλιστικούς φορείς, το μόνο που προξενούν στην πιο ανάλγητη εξουσία που γνώρισε εν ειρήνη ο τόπος, είναι το πολύ μια απλή ενόχληση. Η κυβέρνηση δε θα πέσει έτσι, ούτε φυσικά θα αλλάξει πολιτική, διότι είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει την εθελόδουλη αποστολή της πάση θυσία μέχρι το τέλος της θητείας της! Όσο λοιπόν εμείς της επιτρέπουμε να στέκεται στα πόδια της και να μας μαστιγώνει, άλλο τόσο τα αφεντικά της απαιτούν απ’ αυτήν την εντατικοποίηση των μέτρων του μαρτυρίου και την ολοκλήρωση της σφαγής για λογαριασμό τους.
Ωστόσο τρόπος αποτελεσματικής αντίστασης υπάρχει, είναι απλός, και με απόλυτη βεβαιότητα νικηφόρος!
Είναι η ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ αντίσταση σύσσωμου του ελληνικού λαού. Αυτό σημαίνει ότι π.χ. με πρωτοβουλία μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων όπως η ΓΕΣΕΕ, και η ΑΔΕΔΥ, εξαγγέλλονται -αρχής γενομένης από συγκεκριμένη ημερομηνία- απεργιακές κινητοποιήσεις ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ με παράλληλες καταλήψεις στις οποίες καλείται να πάρει μέρος ολόκληρη η κοινωνία και όχι μόνον οι εργαζόμενοι. Σημαίνει επίσης παράλυση των συγκοινωνιών, της αγοράς, και γενικώς κάθε κίνησης στην επικράτεια, με εξαιρέσεις που θα αφορούν αποκλειστικά καταστάσεις ανάγκης (περίθαλψη, διακίνηση ασθενών κ.λπ).
Σημαίνει ότι σε συγκεκριμένη ημερομηνία, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, νοικοκυρές, ασθενείς και οδοιπόροι, όχι μόνο σταματάνε να εργάζονται, αλλά καταλαμβάνουν οι μεν τους χώρους εργασίας τους, οι δε τους δημόσιους χώρους και κτήρια. Καταλαμβάνονται ταυτοχρόνως δημόσιες υπηρεσίες, αυτοδιοικητικές υπηρεσίες, υπουργεία, εργασιακοί χώροι, σχολεία, πανεπιστήμια, εκπαιδευτήρια, νοσοκομεία, κεντρικές πλατείες, εθνικές οδοί, βασικές αρτηρίες.
Ακινητοποιούνται τα πάντα στην Ελλάδα για λίγα εικοσιτετράωρα.
Οποιαδήποτε κυβέρνηση βρεθεί αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων σε παράδοση της εξουσίας εντός ωρών, το πολύ μερικών ημερών.
Και είναι υποχρεωμένη διότι για να είσαι κυβέρνηση πρέπει να έχεις λαό να κυβερνήσεις (εν προκειμένω ο λαός δε σε αναγνωρίζει ως νόμιμη εξουσία), πρέπει να φροντίζεις να παράγεται εθνικό προϊόν (εν προκειμένω με δική σου ευθύνη δε θα παράγεται) -παρεμπιπτόντως δεν θα έχεις και φορολογητέα ύλη, αλλά αυτή έτσι κι αλλιώς δε θα έχεις και χρόνο να την φορολογήσεις- πρέπει το δίκαιό σου να είναι όχι απλώς εφαρμοστέο αλλά και και εφαρμόσιμο (η νομοθεσία σε συνθήκες γενικευμένης εξέγερσης δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται μόνο από την ίδια την πράξη από την οποία άλλωστε μπορεί πάντα να ακυρώνεται), πρέπει να έχεις στρατό και αστυνομία. Αυτά τα τελευταία είναι ίσως τα μόνα που έχεις, αλλά το κακό είναι πρώτον, ότι ούτε ολόκληρος ο στρατός και η αστυνομία δεν επαρκούν για να ανακαταλάβουν όλα τα κατειλημμένα κτήρια και τους χώρους (πόσω δε μάλλον που σε περίπτωση παλλαϊκής εξέγερσης θα είναι πιθανότατα απρόθυμοι) και δεύτερον, ότι τα ΜΑΤ μάλλον δεν επαρκούν για την παραγωγή εθνικού προϊόντος!
Το χειρότερο είναι ότι ως ντόπια εξουσία καθίστασαι πλέον εντελώς άχρηστη για τα ίδια τα αφεντικά σου, που τότε και αυτά θα απαιτήσουν την απομάκρυνσή σου αφού είναι φανερό πως θα έχεις πλέον χάσει το παιχνίδι! Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα ήταν της βόρειας Αφρικής. Οι ηγέτες που χάνουν το παιχνίδι απομακρύνονται από την εξουσία εσπευσμένως!
«Μα είναι δυνατή μια τέτοια παλλαϊκή αντίσταση;» θα αναρωτηθεί κάποιος (αν δεν έχει μάλιστα προδικάσει το ανέφικτο του εγχειρήματος).
Η απάντηση είναι απλή: ήδη οι περισσότεροι πολίτες συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάποια στιγμή σε μια μαζική ή λιγότερο μαζική κινητοποίηση.
Μαζεύτηκαν σε πλατείες, απεργήσανε, φώναξαν, διαμαρτυρήθηκαν, παραπονιούνται και οργίζονται με τον αφανισμό της οικονομίας και την καθημερινή μας κατρακύλα όλο και πιο βαθειά στην εξαθλίωση!
Τη μια μέρα οι ταξιτζήδες, την άλλη οι φορτηγατζήδες, την τρίτη οι δημόσιοι υπάλληλοι, την τέταρτη οι αγανακτισμένοι, την πέμπτη οι λιμενεργάτες, οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί κ.ο.κ.
Το μόνο που αλλάζει είναι ότι όλοι μαζί θα αποφασίσουμε ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ να πούμε ως εδώ και μη παρέκει! Καταλαμβάνουμε τα πάντα, ακινητοποιούμε τα πάντα, δεν πληρώνουμε τίποτα (φόρους, εισφορές, λογαριασμούς, παράβολα, εισιτήρια), δεν πραγματοποιούμε αγορές και δεν μετακινούμαστε παρά μόνο για να πάμε από τον ένα χώρο κατάληψης στον άλλον, όλα αυτά για λίγα εικοσιτετράωρα το πολύ, μέχρι να υποβάλλει ο πρωθυπουργός την παραίτησή του στον πρόεδρο της «δημοκρατίας»!
Άρα ας αφήσουν οι εργατοπατέρες και οι πολιτικοί μας τα λόγια της δήθεν σωφροσύνης, το δήθεν ρεαλισμό, τη φιλολογία της υποταγής στο τραπεζικό και δανειακό μας πεπρωμένο και τις συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας και ας πράξουν αυτό στο οποίο τους καλούν οι καιροί: ας σημάνουν γενικό προσκλητήριο προς την ελληνική κοινωνία σε ένα ραντεβού για μιαν αναίμακτη και αποτελεσματική παλλαϊκή εξέγερση.
Ραντεβού για ένα συντονισμένο και αποφασιστικό όχι του ελληνικού λαού στην κοινωνική εξαθλίωση στην κατοχή και την εκποίηση της χώρας, ακριβώς σαν να είχαμε πόλεμο.
ΕΧΟΥΜΕ πόλεμο και οφείλουμε να αντισταθούμε!
Μπορούμε να τα καταφέρουμε και πρέπει να το κάνουμε τώρα!
Γιατί κάθε μέρα που περνάει η σφαγή όχι απλώς θα συνεχίζεται αλλά θα εντείνεται.
Για πόσο θα την ανεχόμαστε ακόμα;

Τέρμα στη σιωπή των αμνών!

INPRECOR