Πολιτικές παρθένες, τέλος!

Του Δημήτρη Μυ

Οι «ψύχραιμες» φωνές, οι φωνές της «λογικής», όπως αυτές περιγράφεται στην κοινή επιστολή Ραγκούση - Λοβέρδου - Διαμαντοπούλου, ουδέποτε έλειψαν. Για παράδειγμα η εφημερίδα «Βραδυνή» το 1941 έγραφε: «Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. (...) Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο (...) πράξιν (...). Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».

Πρόκειται, ωστόσο, για λογική και ψυχραιμία που προκαλεί... αφωνία. Την κατάσταση δηλαδή στην οποία περιέρχεται κανείς όταν μένει άναυδος, με το στόμα ανοιχτό, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το απύθμενο θράσος... επαγγελματιών καθώς φτιασιδώνονται για να παίξουν τις παρθένες, παρότι είναι χρόνια στο (πολιτικό) πεζοδρόμιο.

Η (πολιτική) παρθενία του πρώην δημάρχου Πάρου Γιάννη Ραγκούση βάσιμα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι... χάθηκε πριν καν καθίσει στην πρώτη του υπουργική καρέκλα: κατά τη σκληρή του προσπάθεια για ταχύτατη άνοδο. Από τη στιγμή που στρώθηκε στην καρέκλα, η παρθενική σεμνότητα έδωσε τη θέση στο καλάμι της αλαζονείας, από το οποίο δεν αφιππεύει ούτε για δευτερόλεπτο ο πρώην δήμαρχος...

Για τις άλλες δύο παρθένες της πολιτικής, οι οποίες συμπληρώνουν την τριάδα που θέλει να σώσει τον τόπο (Διαμαντοπούλου και Λοβέρδο), το συμβάν της διακόρευσης είναι θαμμένο στο βαθύ τους υποσυνείδητο και χάνεται στο βάθος του χρόνου, κάπου μεταξύ των κυβερνήσεων της «ισχυρής» – με δανεικά και πειραγμένα στατιστικά – Ελλάδας, των υπουργικών θώκων, της διαχείρισης ευρωπαϊκών κονδυλίων και αναπτυξιακών προγραμμάτων...

Αυτοί οι τρεις λοιπόν – Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου και Λοβέρδος – στο κοινό τους κείμενο διατυπώνουν την ανησυχία και αγωνία τους για την κατάσταση (την οποία δημιούργησε, ας σημειώσουμε, η κυβέρνηση στην οποία μετέχουν) και υπογραμμίζουν τη διάθεσή τους να παραμείνουν αμετακίνητοι στην προσπάθεια της διάσωσής μας.

Για την ακρίβεια προσφέρονται να μας συμμορφώσουν καθότι – όπως γράφουν – για ό,τι συμβαίνει στον τόπο, για την καταστροφή που βιώνουμε, την ευθύνη φέρουν οι συντεχνίες, οι βολεμένοι, οι αντιδραστικοί, ο λαός. Λες και αυτοί οι τρεις μόλις προσφάτως έφτασαν από κάποιον άλλο πλανήτη.

Δεν πρόκειται, δυστυχώς, για πολιτικά UFO, τα οποία θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αδιαφορία ή και χαμόγελο. Πρόκειται για σεσημασμένες... καλντεριμιτζούδες, που επιχειρούν να παραμείνουν στο πολιτικό πεζοδρόμιο προσφέροντας την πραμάτεια τους στα νέα αφεντικά του τόπου (τρόικα και ΣΙΑ).http://www.blogger.com/img/blank.gif

Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου και Λοβέρδος πράγματι αγωνιούν, όχι όμως για τη χώρα και τον λαό της, αλλά για το αν θα παραμείνουν ζεστά (καθήμενα σε υπουργικούς θώκους) τα οπίσθιά τους.

Για να το πούμε απλούστερα, προσπαθούν να σώσουν τον κ@λο τους. Κατά πάσα πιθανότητα, γι’ αυτούς τουλάχιστον, είναι ήδη πολύ αργά. Εκτός αν κάτι γνωρίζουν... «αρμοδίως», το οποίο οσονούπω θα ανακαλύψουν και οι υπόλοιποι του υπουργικού συμβουλίου...

Το Ποντίκι