Η αναφορά στη δραχμή, καθώς και στην πιθανότητα επανόδου μας σ’αυτήν αποτελεί, ουσιαστικά, απαγορευμένη συζήτηση. Αν κάποιος, παρά ταύτα, τολμήσει να θίξει το θέμα, αντιμετωπίζεται από την πολιτική «ηγεσία» ως «εχθρός του Έθνους», ως μέλος μιας «συμμορίας της δραχμής», ως «αναμένων να πλουτίσει από χρήματα που εσκεμμένως έβγαλε στο εξωτερικό», με απώτερο σκοπό να τα επαναφέρει στη Ελλάδα για να…θησαυρίσει. Αντιμετωπίζεται, ακόμη, με άναρθρες κραυγές, από τους κρατούντες, με απειλές για την έλευση τεράτων έτοιμων να καταβροχθίσουν τον πληθυσμό, σε περίπτωση επανόδου στη δραχμή, για πολικό ψύχος που θα το υποστούμε χωρίς πετρέλαιο, για μαύρη πείνα εφόσον, εξαιτίας της δραχμής, τίποτε δήθεν δεν θα παράγεται, ούτε θα εισάγεται. Συνοπτικά, δηλαδή, η επάνοδος στη δραχμή εμφανίζεται ως το τέλος του κόσμου.
Οι συνεχείς αυτές απειλές, που ενισχύονται φυσικά από τα ΜΜΕ, παρόλο ότι στερούνται σοβαρών επιχειρημάτων, κατόρθωσαν ωστόσο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, να τον οδηγήσουν σε πρωτοφανή σύγχυση και να του αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα ορθολογικής αντιμετώπισης του προβλήματος. Πρόκειται, πράγματι, για περίπτωση, στην οποία η «πλύση εγκεφάλου» στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Ο απλός έλληνας πολίτης, ακόμη κι όταν διαθέτει κάποια μόρφωση, αντέχει συζητήσεις γύρω από την ελληνική τραγωδία, γύρω από τα σοβαρά σφάλματα των πολιτικών μας και γύρω από τις προσπάθειες εξόδου από την κρίση, μέχρι ότου αυτές αγγίξουν το επίμαχο θέμα της δραχμής. Στο σημείο αυτό εξαφανίζεται η ψυχραιμία, αγριεύει το βλέμμα, σφίγγονται οι γροθιές και είναι βέβαιο ότι αντικρίζει τον Αρμαγεδδών να έρχεται κατεπάνω του. Η όποια συζήτηση περατώνεται έτσι αναγκαστικά, και γίνεται εχθρός του, όποιος επιχειρήσει παρά ταύτα να τη συνεχίσει.Δυστυχώς, τα παραπάνω δεν είναι διόλου υπερβολές, και τα σχετικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων επιβεβαιώνουν, συνεχώς, αυτήν την υπέρτατη σύγχυση. Πράγματι, όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι ένα 80% περίπου των ερωτωμένων δηλώνουν ότι είναι εναντίον των Μνημονίων, εύρημα άλλωστε απολύτως λογικό, αφού όλα τα δεινά του λαού προέρχονται από το περιεχόμενό τους. Ωστόσο, όμως, αυτό που παύει να είναι λογικό, και που σαφώς οφείλεται στον υπέρτατο εκφοβισμό των Ελλήνων, σχετικά με ότι έχει σχέση με τη δραχμή, είναι ότι το ίδιο υψηλό ποσοστό –περίπου 80%- επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και όχι την επάνοδο στη δραχμή. Ενδέχεται να αποδειχθεί εφικτή η συνύπαρξή τους, στο μέλλον, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Πρώτον, επειδή οι εταίροι μας το κάνουν σαφές με όλους τους τρόπους, ότι δεν μας θέλουν στην ευρωζώνη, αλλά ωστόσο μας ανέχονται μόνο επειδή φοβούνται τις συνέπειες της αποχώρησής μας. Αλλά, ακόμη, και γιατί αποβλέπουν πιθανότατα σε μια αποχώρησή μας, με τρόπο που δεν θα διακόψει τον αποικιοκρατικό δεσμό, που ήδη σφυρηλατείται ανάμεσα στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Δεύτερον, επειδή, το πιθανότερο είναι ότι το εκ γενετής άρρωστο ευρώ, που ήδη βάλλεται τώρα από παντού, θα έχει διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, πολύ σύντομα, και σε πείσμα των σπασμωδικών προσπαθειών της ηγεσίας της ΕΕ για τη διάσωσή του. Ωστόσο, όταν αυτό συμβεί, η Ελλάδα κινδυνεύει να έχει ολόκληρη ξεπουληθεί, να έχει πλήρως καταστραφεί η παραγωγική της βάση και να έχει ολοκληρωτικά υποκύψει στις αλαζονικές ορέξεις της Γερμανίας. Αλλά, και τρίτον, επειδή με τις παρούσες συνθήκες, η επάνοδος στη δραχμή αποτελεί τη μοναδική ελπίδα επιβίωσης της χώρας, εφόσον θα μπορεί να της διασφαλίσει:
*Κυρίαρχο νόμισμα, με το οποίο θα είναι σε θέση να αρχίσει με επιτυχία μια επιθετική αναπτυξιακή πολιτική, και χάρις σ’αυτήν να αποπληρώσει εκείνο το τμήμα του χρέους, που δεν είναι επαχθές και απεχθές- υπενθυμίζω ότι στο διάστημα των τελευταίων 15 ετών έχουμε καταβάλει σε τόκους και χρεολύσια 422Ε δις, δηλαδή ποσό περίπου ίσο με το χρέος μας- και που έχει συμψηφιστεί με τις γερμανικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο.
*Τη δυνατότητα ελέγχου της ποσότητας κυκλοφορίας του χρήματος, και μέσω αυτής την ένταση της οικονομικής δραστηριότητας, το επίπεδο των τιμών, το ύψος της αμοιβής των συντελεστών της παραγωγής, και επιτέλους τη χάραξη μιας μακροοικονομικής πολιτικής, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες της δικής μας οικονομίας.
*Την αναδιανομή του εισοδήματος, υπέρ των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων, που θεωρείται πρωταρχική για την επιτυχία της αναπτυξιακής διαδικασίας.
*Ακόμη και τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους με πληθωριστικές δραχμές.
Η επάνοδος της Ελλάδος στη δραχμή αποτελεί θέμα καθημερινής συζήτησης από την επικεφαλής του ΔΝΤ, από τον Γερμανό υπουργό οικονομικών, καθώς και από πλήθος γνωστών αλλοδαπών οικονομολόγων. Άλλοτε με απειλητικό ή περιφρονητικό τρόπο για τη χώρα μας, και άλλοτε υποστηρίζοντας ότι αποτελεί τη μοναδική οδό σωτηρίας μας, και ακόμη ότι μπορεί να είναι και περιορισμένης διάρκειας. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ξένες τράπεζες και πολυεθνικές έχουν προ πολλού ετοιμάσει σενάρια συμπεριφοράς τους, για την περίπτωση επιστροφής της χώρας μας στη δραχμή.
Είναι, λοιπόν, σαφές ότι με τις παρούσες συνθήκες η εκστρατεία κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού, απέναντι στη δραχμή, αποτελεί ένα ακόμη έγκλημα εναντίον του. Γιατί, ενώ καλείται να τα βγάλει πέρα με μια πρωτοφανή λαίλαπα, του αφαιρείται κάθε αυτοπεποίθηση για να σταθεί στα πόδια του, και να τα καταφέρει. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο τεχνητός αυτός εκφοβισμός του ελληνικού λαού βρίσκεται στο ίδιο μήκος και πλάτος με τις άθλιες κατηγορίες εναντίον του, περί διεφθαρμένου, περί τεμπέλη και άχρηστου, περί ευρισκόμενου σε πλοίο που βυθίζεται, περί ανίκανου και ανεπίδεκτου κ.ο.κ. Έτσι, η Ελλάδα γίνεται ουσιαστικά το εξιλαστήριο θύμα για τη σωτηρία του ευρώ.
Στην πραγματικότητα, ο υπερβολικός αυτός φόβος του μέσου Έλληνα, που μεθοδικά του καλλιεργείται, στο εσωτερικό, για την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων, τον πείθει ότι είναι ανίκανος να προχωρήσει στην ανάπτυξη του τόπου του, να τον προστατεύσει από τη λεηλασία των αρπακτικών, και να τον αξιοποιήσει. Αυτή η άθλια επιχείρηση εκφοβισμού αποσκοπεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι θα πεινάσει με τη δραχμή, ενώ θα ευτυχήσει δήθεν με το ευρώ, παρότι έγινε πραγματική κόλαση η ζωή του. Δηλαδή, παίζεται συνεχώς στην πλάτη του ένα θέατρο του παράλογου.
Και ενώ, θα ανέμενε κανείς από μια κυβέρνηση που πονάει το λαό τον οποίο διοικεί, να έχει σοβαρά μεριμνήσει για την εκπόνηση μελέτης περί του πρακτέου, στην πολύ πιθανή περίπτωση επανόδου μας στη δραχμή, ώστε τα μειονεκτήματα και οι κίνδυνοι αυτού του εγχειρήματος να ελαχιστοποιηθούν έναντι των πλεονεκτημάτων του, αντιθέτως ακολουθείται πολιτική στρουθοκαμήλου και στο θέμα αυτό.
Θα είναι, ασφαλώς, περιπέτεια η επιστροφή μας στη δραχμή. Θα περιέχει, ωστόσο, ελπίδα, την οποία αποκλείει η παραμονή μας στο καθεστώς της Τρόικας. Και, οπωσδήποτε, οφείλουμε να περισώσουμε ορισμένες αδιαπραγμάτευτες αξίες, όπως η εθνική κυριαρχία, η εθνική μας επιβίωση, η αποτροπή ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας μας και η εθνική μας αξιοπρέπεια, που δεν εξαγοράζονται γιατί δεν έχουν τιμή. Αυτές, ακριβώς βρίσκονται σε ταχεία διαδικασία αφανισμού τους με το ευρώ, ενώ μπορούν να αναβιώσουν με τη δραχμή.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Επικεφαλής του ΟΧΙ 23.4.2012
αψογο το αρθρο, αλλα απευθυνεται στα πλεον πολιτικα αποκτηνωμενα υποκειμενα του πλανητη.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν μπορει ρε παιδια.
μονο κτηνη με την κυριολεκτικη εννοια του ορου θα ψηφιζαν χολερικα πολιτικα κομματα τυπου πασοκ και νδ, για να μην πω για τα ορφανα του μπαρτζωτα και του γουσια....