Ποια ψήφος τελικά πάει χαμένη...

Ψήφος στις δυνάμεις κατοχής σημαίνει 27 νέα φορολογικά μέτρα, κόψιμο εφάπαξ και επικουρικής σύνταξης, κατασχέσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Αν ψηφίσεις «μικρό» σχήμα, τότε η ψήφος σου θα πάει χαμένη. Έτσι λένε ορισμένοι καλοθελητές. Μόνο που σκοπίμως αγνοούν ότι σήμερα δεν υπάρχουν.....

«μικρά» και «μεγάλα» πολιτικά σχήματα. Όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν οι στημένες δημοσκοπήσεις, ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος δικομματισμός δεν υπάρχει πια και τα εκλογικά δεδομένα ανατάσσονται δραματικά μέρα τη μέρα. Αγνοούν σκοπίμως, επίσης, ότι η απλή αναπαραγωγή στο κοινοβούλιο του προηγούμενου πολιτικού σκηνικού, εξασφαλίζει ότι η νέα συγκυβέρνηση των δωσιλόγων μπορεί -ελέω εκλογικού νόμου- να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία με ένα 32%. Ενώ αν τα κόμματα που θα εισέλθουν στη νέα Βουλή υπερβούν τα 7-8, τότε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των κρατούντων απαιτεί γύρω στο 39%, όνειρο άπιαστο και για τα δύο συμπράττοντα κόμματα της συγκυβέρνησης.
Ναι, αλλά τότε θα επέλθει ακυβερνησία. Ω, μοντιέ, όπως θα έλεγε και ο Λουδοβίκος βλέποντας τους ξεβράκωτους να πολιορκούν το παλάτι του. Ακυβερνησία! Τι τρομερό! Δηλαδή, δεν θα...
έχουν μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, να μας μειώνει διαρκώς τους μισθούς και τις συντάξεις έως ότου γίνει η Ελλάδα Βουλγαρία και Αλβανία; Δεν θα έχουμε μια στημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ξεπουλά τα παιδιά και την χώρα μας; Δεν θα έχουμε μια συγκυβέρνηση να επιβάλλει απανωτά εξοντωτικά μέτρα περικοπών; Δηλαδή, εν τέλει, δεν θα υπάρχει μια υπεύθυνη κυβέρνηση, ένας Παπαδόπουλος βρε αδερφέ, να εφαρμόσει το Μνημόνιο 2 και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η προηγούμενη συγκυβέρνηση;

Αυτό κι αν είναι καταστροφή!

ΜΕΤΡΑ, ΜΕΤΡΑ, ΜΕΤΡΑ..

Και να φανταστείτε ότι το πρώτο κύμα μέτρων του Μνημονίου 2 δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί.
* Πώς θα μπορέσουν να πάρουν τα 27 νέα μέτρα φορολογικής αφαίμαξης και περικοπών που προβλέπει το Μνημόνιο 2 μέχρι τα τέλη Ιουνίου φέτος;
* Πώς θα κατορθώσουν να μειώσουν περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις κατά 15%, όπως απαιτεί η τρόικα;
* Πώς θα κόψουν το εφάπαξ και το επικουρικό από τους συνταξιούχους, όπως έχουν δεσμευτεί να το κάνουν εντός του φετινού καλοκαιριού;
* Πώς θα επιτρέψουν τις κατασχέσεις από τις τράπεζες με συνοπτικές διαδικασίες, όπως απαιτεί το Μνημόνιο 2 για το επόμενο τρίμηνο;
* Πώς θα γίνουν όλα αυτά αν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;

Να ποια ψήφος δεν πάει χαμένη. Η ψήφος που ποντάρει στην ακυβερνησία.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΗΦΟΙ

Πώς εξασφαλίζεται αυτή η ακυβερνησία; Ψηφίζοντας ΚΚΕ; Μα η ηγεσία του ΚΚΕ ποντάρει στο γεγονός ότι στις 7 Μαΐου θα κυβερνούν πάλι οι ίδιοι.
Να μια χαμένη ψήφος, η ψήφος στο ΚΚΕ! Δηλαδή σ' ένα κόμμα που η ηγεσία του έχει από τώρα αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να αποτρέψει τη μετεκλογική θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων της πλουτοκρατίας, για να χρησιμοποιήσουμε τον κλισαρισμένο της πολιτικό λόγο.

Μήπως η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ και στους παρατρεχάμενούς του μπορεί να δώσει λύση; H ηγεσία του, αφού πρώτα εμφανίστηκε υπέρμαχος της ιδέας ενός νέου ΕΑΜ, τελικά κατέληξε να στήσει μια «αριστερή συμμαχία» όπου πρυτανεύει η ιδιοτέλεια της καρέκλας και της επανεκλογής. Έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην υπάρξει μια ευρεία συνεργασία ισότιμων δυνάμεων ώστε να απειληθεί το καθεστώς κατοχής. Έψαξε και βρήκε μόνο δορυφόρους και υποταχτικούς με το βλέμμα αποκλειστικά στην άγρα ψήφων διαμαρτυρίας. Είναι τυχαίο που δεν τολμά ούτε καν να θέσει θέμα τιμωρίας των ενόχων της εκτροπής που ζει η χώρα και ο
λαός από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα; Τι φοβάται; Μήπως και οι πρυτάνεις του δωσιλογισμού ανακαλύψουν παρασκηνιακές συμφωνίες που την εκθέτουν σχετικά με τραπεζικά δάνεια και χρηματοδοτήσεις εξ εσπερίας; Ας αφήσουμε δε την ευρωλιγούρικη ιδεολογία της που ακόμη και σήμερα δεν τολμά να αμφισβητήσει. Να λοιπόν μια ακόμη χαμένη ψήφος. Να ένας ακόμη δρόμος για τον επίδοξο κοψοχέρη.

Όσο βέβαια για τον κ. Κουβέλη και τον κ. Καμμένο τι να πει κανείς. Υπάρχει σώφρων πολίτης σ΄ αυτήν τη χώρα που η ευθυκρισία του να μην τον βοηθά να καταλάβει ότι ψηφίζοντας Κουβέλη, ψηφίζει ουσιαστικά Βενιζέλο και ψηφίζοντας Καμμένο, ψηφίζει ουσιαστικά Σαμαρά. Υπάρχει έστω κι ένας σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι τα κόμματα αυτά δεν αποτελούν πολιτικές απολήξεις των μητρικών τους κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Γιατί άλλωστε ο κ Κουβέλης δεν χάνει την ευκαιρία να τονίζει ότι δεν αμφισβητεί τις <<διεθνείς δεσμεύσεις>> της χώρας, που καταψήφισε στο κοινοβούλιο και τις υπέγραψε μια κατάφωρα παράνομη κυβέρνηση για να μετατρέψει την Ελλάδα σε αποικία; Γιατί ο κ. Καμένος δεν βγάζει στη δημοσιότητα τα συντριπτικά στοιχεία που διαθέτει για την εμπλοκή του κ. Σαμαρά σε μεγάλα κερδοσκοπικά παιχνίδια εναντίον του ελληνικού κράτους; Γιατί κανένας τους δεν θέτει θέμα μονομερούς διαγραφής μέρους έστω του δημόσιου χρέους και αποτίναξης του ζυγού της νέας κατοχής; Γιατί δεν επεδίωξαν ισότιμες συνεργασίες -σε ποια βάση άλλωστε - αλλά έφτιαξαν ψηφοδέλτια ευκαιρίας; Τι ετοιμάζουν για μετά τις εκλογές; Θέλει μεγάλη φαντασία για να καταλάβει κανείς τι παίζεται; Να λοιπόν μια ακόμη χαμένη ψήφος.

ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΕΠΑΜ

Η μόνη ψήφος που δεν πρόκειται να πάει χαμένη είναι στο ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ του Ε.ΠΑ.Μ. Το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ είναι μια ισότιμη συνεργασία με κινήματα πολιτών, πολιτικά κόμματα, ανάμεσα στα οποία και η Δημοκρατική Αναγέννηση του κ. Παπαθεμελή, όπως και με ανεξάρτητους αγωνιστές που βρεθήκαμε σε
κοινούς αγώνες και προέρχονται από το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το Δεν Πληρώνω και τα άλλα κινήματα των αγανακτισμένων-αποφασισμένων.

Αυτό που συνέβη με το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ δεν έχει ανάλογό του στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου. Πρόκειται για μια καθαρά εκλογική συνεργασία σε ισότιμη βάση ανάμεσα σε δυνάμεις και αγωνιστές με ριζικά διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες, αλλά με έναν ξεκάθαρο κοινό σκοπό: την αποτροπή μιας νέας δωσιλογικής συγκυβέρνησης, την καταγγελία των συμφωνιών γενικής εκποίησης του λαού και της χώρας, την τιμωρία όλων των υπαιτίων της εθνικής τραγωδίας και προδοσίας, την επιβολή μονομερούς διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, και την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας υπέρ του λαού. Σε όσα ζητήματα υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσα στις δυνάμεις, όπως π.χ. για το ζήτημα της ΕΕ και το ευρώ, συμφώνησαν όλοι να τα θέσουμε στην ετυμηγορία του λαού μέσα από δημοψήφισμα.

Η συνεργασία αυτή δεν έχει το εύρος που θα επιθυμούσαμε και για το οποίο πάλεψε από τον Οκτώβριο του 2011 το Ε.ΠΑ.Μ, αλλά για το γεγονός αυτό θα πρέπει να απολογηθούν αυτοί που δεν ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο και όχι αυτοί που έπραξαν κατά συνείδηση. Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της είναι η ισοτιμία. Τι σημαίνει όμως ισότιμη συνεργασία μπροστά στις εκλογές; Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν ξέρουν μιας και η συνηθισμένη πρακτική είναι οι εκλογικές συμπράξεις όπου κυριαρχούν οι προσχωρήσεις «συνεργαζομένων» στη βάση του δούναι-λαβείν. Μου δίνεις τόσα, μου εξασφαλίζεις έδρα και τότε προσχωρώ στο ψηφοδέλτιό σου ως «συνεργαζόμενος». Αυτό γινόταν πάντα.

Αυτό έγινε και τώρα με όλα τα ψηφοδέλτια που εμφανίζουν «συνεργαζόμενους».

Αν και στην ορθή ελληνική διάλεκτο, όλοι αυτοί δεν είναι «συνεργαζόμενοι» αλλά κολαούζοι, παρατρεχάμενοι με το αζημίωτο.

ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Αυτό το αντιμετωπίσαμε και εμείς ως Ε.ΠΑ.Μ όλο το προηγούμενο διάστημα. Ό,τι αρνηθήκαμε εμείς από θέση αρχής να εισπράξουμε ως αντάλλαγμα για να προσχωρήσουμε στα κομματικά ψηφοδέλτια του κ. Καμμένου επί παραδείγματι, τα πήραν άλλοι. Έτσι βρέθηκε ο κ. Μαριάς και ο κ Δημαράς στον κ. Καμμένο. Με το αζημίωτο, αλλά χωρίς τον κόσμο που τους ακολουθούσε και τους σιχτίρισε για την πράξη τους, που μόνο ιδιοτέλεια αποπνέει.

Το ίδιο πνεύμα εισπράξαμε και από τους άλλους. Αν αυτοδιαλυόμασταν ησύχως και προσχωρούσαμε στην κομματική στρούγκα του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ ως «συνεργαζόμενοι», δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αν δεχόμασταν να υποταχτούμε στην «ιδεολογική καθαρότητα» κάποιου ιερατείου της επανάστασης
και πάλι δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Μόνο που εμείς ζητούσαμε το αδιανόητο για τους κομματικούς μηχανισμούς της σήψης και της διαστροφής: ισότιμη συνεργασία.

Δεν θέλουμε κανέναν να προσχωρήσει σε εμάς -εκτός κι αν ταυτίζεται πλήρως με τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ- όπως δεν θέλουμε να προσχωρήσουμε κι εμείς σε κανέναν. Αυτό που ζητούσαμε ευθύς εξαρχής είναι κάτι πολύ απλό: Ας κρατήσει η καθεμιά πολιτική δύναμη την πλήρη αυτοτέλειά της, ας αναδείξει τους δικούς της ξεχωριστούς υποψηφίους με βάση τη δική της ξεχωριστής λογική και τα δικά της ιδιαίτερα προτάγματα, ας παλέψει να τους εκλέξει όπως ξέρει η ίδια. Μόνο που αυτό μπορεί να γίνει μέσα στα πλαίσια ενός κοινού ψηφοδελτίου, το οποίο βασίζεται σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα κοινά αιτήματα.

Αυτό έγινε με το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ. Το Ε.ΠΑ.Μ δεν προσχώρησε στη Δημοκρατική Αναγέννηση, ούτε βέβαια ο κ. Παπαθεμελής προσχώρησε σε εμάς.

Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος επέβαλε τις δικές του λογικές και προτάγματα στον άλλο. Κανένα από τα σχήματα που συμμετέχουν αλλά ούτε και οι ανεξάρτητοι αγωνιστές που στηρίζουν το ψηφοδέλτιο δεν προσχώρησαν σε κανέναν, ούτε κλήθηκαν να απαρνηθούν τα πιστεύω τους.

Δεν ζητήσαμε, ούτε πρόκειται να ζητήσουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από κανέναν που συμφωνεί σε μια ισότιμη συνεργασία εναντίον του κοινού εχθρού. Η ιδεολογία και η πρακτική της χούντας που τόσο εύκολα συντηρείται και αναπαράγεται από τους κομματικούς μηχανισμούς εντός της αριστεράς -όποτε και όταν τους συμφέρει- δεν πρόκειται ποτέ να την υιοθετήσουμε. Άλλωστε, ποιος είναι πιο έντιμος πολιτικά; Αυτός που τα παίρνει χοντρά για να προσχωρήσει ως «συνεργαζόμενος» σε κάποιο δοσμένο
κομματικό ψηφοδέλτιο ή αυτός που αποζητά την ισότιμη συνεργασία; Γιατί είναι καλύτεροι οι μηχανισμοί της αριστεράς και του κ. Καμμένου που βαφτίζουν τις προσχωρήσεις με ανταλλάγματα ως «συνεργασία» αλλά πρέπει να απολογηθεί ένα ψηφοδέλτιο που στηρίζεται σε μια αυθεντικά ισότιμη συνεργασία ανάμεσα σε πολύ διαφορετικές δυνάμεις, που είχαν το κουράγιο να κάνουν ότι αρνούνται πεισματικά να πράξουν όλοι οι άλλοι πούροι επαναστάτες και αντιμνημονιακοί;

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΜΕ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ.

Το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ φέρνει μαζί του μια νέα πολιτική κουλτούρα. Διδάσκει άμεσα και πρακτικά τι σημαίνει συνεργάζομαι χωρίς δούναι και λαβείν, χωρίς καρέκλες κι άλλα ανταποδοτικά οφέλη, χωρίς να ζητώ από τον άλλον να προσκυνήσει την ιδεολογία μου, ή να γίνει ίδιος με εμένα. Συνεργάζομαι σημαίνει ότι προτάσσω τα μεγάλα δημοκρατικά αιτήματα της εποχής μου και παλεύω μαζί με όσους συμφωνούν μ' αυτά χωρίς να κοιτάζω πόσο διαφορετικοί είναι, πόσο διαφέρουν ιδεολογικά και πολιτικά από εμένα. Δημοκράτης δεν είναι όποιος δηλώνεται ως τέτοιος, αλλά αυτός που παλεύει για τα δημοκρατικά αιτήματα σήμερα, τώρα, χωρίς να βάζει προσκόμματα ιδεοληψίας ή ιδεολογίας στην ευρύτερη δυνατή συνεργασία. Και δεν υπάρχει αληθινός επαναστάτης που δεν παλεύει πρώτα και κύρια για τη δημοκρατία.

Να ποια είναι η καθαρή ψήφος ενάντια στο καθεστώς κατοχής.
Να ποια ψήφος είναι η μόνη που δεν πρόκειται να πάει χαμένη.
Να ποια ψήφος είναι εκείνη που τρέμουν τόσο οι καθεστωτικές δυνάμεις και οι απανταχού συμβιβασμένοι.