ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ: ΕΝΑΣ ΑΚΥΡΗΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Φτάνω στην Αθήνα την επομένη της αναχώρησης της Τρόικας, που αφήνει στο «στρατόπεδο» νέα θύματα: κι άλλες 15.000 απολύσεις μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, που προστίθενται στο ενάμιση εκατομμύριο ατόμων που ήδη έχουν μείνει στον δρόμο.

Η συνταγή του ΔΝΤ και της Κομισσιόν έχει την πικρή γεύση “austerity”: για κάθε 5 άτομα που βγαίνουν στην σύνταξη(με μέσους μισθούς γύρω στα 1000 ευρώ), μόνο ένα άτομο διορίζεται με αποδοχές στα 580 ευρώ τον μήνα.

Παρατηρώ την Αθήνα στο φως των απίστευτων δηλώσεων της Γερμανίδας Καγκελλαρίου, Άγκελα Μέρκελ, κατά τις οποίες υπάρχουν ακόμη πολλοί πλούσιοι στις χώρες της Νοτίου Ευρώπης, ότι έχουν στην ιδιοκτησία τους σπίτια ενώ το μεγάλο μέρος των Γερμανών εργατών ζει στο νοίκι. 

Έτσι ενώ η New YorkTimes περιγράφει την επείγουσα ελληνική κατάσταση, μιλά για αύξηση των ανέργων και των αστέγων, του δωρεάν φαγητού που γεννιέται για να αντιμετωπίσει κατά κάποιον τρόπο το πρόβλημα του υποσιτισμού στα σχολεία, το εξώφυλλο του Spiegel έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι: «το ψεύδος της φτώχειας» και να γράφει ότι οι Έλληνες είναι κατά μέσο όρο 2 φορές πιο πλούσιοι από τους Γερμανούς. 

Απίστευτα πράγματα... και στον διάδρομο του ξενοδοχείου όπου έμεινα βρίσκω μια κάρτα από την επίσκεψη ενός δημοσιογράφου που δουλεύει για το Spiegel. Λοιπόν... τι οδηγίες έλαβε από την διεύθυνση, από την ιδιοκτησία του περιοδικού;  Ήρθε στην Ελλάδα με το άρθρο ήδη έτοιμο ή έκανε την τουριστική διαδρομή που κρύβει το πρόσωπο της φτώχειας που φαίνεται σε λίγα μέτρα μετά τον Παρθενώνα;  

Θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες να γράψω για για την προπαγάνδα των μίντια (πέρα από το Der Spiegel και το περιοδικό Focusκρατά την ίδια στάση για τους «ζάμπλουτους» Έλληνες , σε σύγκριση με τους «φτωχούς» Γερμανούς) και πως η δημοσιογραφία έχει πέσει στα χαμηλά, με τους παρακατιανούς γραφιάδες στο επάγγελμα που γράφουν για να ευχαριστήσουν κάποιον εντολοδότη ή με δημοσιογραφίσκους της δεκάρας που αυτολογοκρίνονται για να μην ενοχλήσουν τα αφεντικά τους.

Ποιος ξέρει αν οι ξένοι δημοσιογράφοι που έχουν έλθει στην Ελλάδα είναι ενήμεροι για τις «γραμμές» που οι Έλληνες συνάδελφοι πρέπει να σεβαστούν:  είναι καλό να μην αναπαράγουν εικόνες ακραίας φτώχειας, πρέπει να υποστηριχθεί η γραμμή που δίνουν τα ευρωπαϊκά και διεθνή αφεντικά τους (δείχνοντας αντίθετα ότι είναι οι σωτήρες της χώρας) και δεν μπορούν να διαδώσουν αποσπάσματα αντιρρήσεων προσώπων που είναι στην κυβέρνηση. 

Δεν σας φαίνεται δυνατό; Αρκεί να διαβάσετε τις δηλώσεις του πρώην Έλληνα Πρέσβη στον Καναδά, που έκανε τον περασμένο Δεκέμβρη στην online εφημερίδα 

TheMillstone:  ένας δημοσιογράφος απελύθη επειδή έδειξε ένα απόσπασμα όπου ο Έλληνας Πρωθυπουργός αποδοκιμαζόταν με γιουχαΐσματα. 

Για να επιστρέψω σε αυτό που θεωρώ πραγματική προσβολή της αξιοπρέπειας του Ελληνικού λαού, το Spiegel και το Focusσηκώνουν το δάκτυλο στους πλουσίους (που υπάρχουν όπως στην Ιταλία και αλλού, δεδομένου ότι οι περιουσίες με την κρίση έχουν μειωθεί) προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν τους αστέγους παραπεταμένους στην πόλη, τους μαθητές που λιποθυμούν στα σχολεία, τα νοσοκομεία που κλείνουν και δεν έχουν πια φάρμακα, την θάλασσα από γραφεία και καταστήματα που είναι κλειστά, τις νεαρές κοπέλες που εκπορνεύονται, τις δεκάδες χιλιάδες Αθηναίων που καταφεύγουν σε αυτοσχέδια κοινωνικά ιατρεία εθελοντών για να έχουν την ελάχιστη υγιονομική περίθαλψη. 

Σε διεθνές επίπεδο ξεχνούν επίσης να αναφέρουν την μάχη που ξεκίνησε ο Πάνος Καμμένος, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που βάζει στο επίκεντρο ένα δίκαιο ελληνικό αίτημα που βάζει σε μπελάδες την Γερμανία. 

Συγκεκριμένα, το 1944, οι Γερμανοί πήραν σε δάνειο, με σύμφωνα κανονικά υπογεγραμμένα, τα ελληνικά αποθέματα σε χρυσό. 

Μετά την ένωση της Γερμανίας, επί του θέματος αυτού, δηλαδή του πολεμικού «δανείου» δεν ξανάγινε πια λόγος. 

Ο Έλληνας βουλευτής σήμερα φέρνει στο φως το αίτημα να μπορέσει να εγγραφεί  στον εθνικό προϋπολογισμό το ποσό του δανείου  (και χωρίς να υπολογίζουμε τους τόκους τόσων δεκαετιών), αλλά έλαβε μόνο μια μοχθηρή απάντηση από τον υπουργό οικονομικών της ΓερμανίαςSchaeuble, πανικόβλητο προφανώς από το ελληνικό ζήτημα.

Η αποικία λοιπόν εξεγείρεται κατά του δυνάστη. Ναι, γιατί με πέρα από αυτούς που υπερασπίζονται με καλή θέληση την κυβέρνηση και τις γερμανικές πολυεθνικές, πρέπει ωστόσο και να δούμε πως είναι τα πράγματα. 

Από το αεροδρόμιο της Αθήνας, που το διαχειρίζεται μια εταιρεία γερμανική, που δεν πληρώνει φόρους στην Ελλάδα καθώς η έδρα της εταιρείας είναι στην Γερμανία. 

Αλλά μπορούμε να μιλήσουμε και για την DeutscheTelekom που διαχειρίζεται το δίκτυο της σταθερής και κινητής τηλεφωνίας της Cosmote. 

Ή για την Siemens, που μαζί με την μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία Vinci, ελέγχει το μετρό της Αθήνας, στοχεύοντας να αποκτήσει και το σιδηροδρομικό δίκτυο και την υπηρεσία ύδρευσης της πρωτεύουσας (όπου κατοικεί ο μισός πληθυσμός της χώρας). 

Και στον καιρό των μνημονίων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των ελληνικών πόρων είναι στην ημερησία διάταξη... 

Αρκεί να σκεφτούμε τα ορυχεία χρυσού που (ξε) πουλήθηκαν στους Καναδούς στην τιμή των 10 δις ευρώ, αν και γνώριζαν πολύ καλά ότι το υλικό που εύκολα μπορεί να εξαχθεί από το υπέδαφος έχει αξία τουλάχιστον 110 δις ευρώ.

Ακόμη και οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ που αντέχουν στην κρίση είναι ξένες, ενώ τα καταστήματα και οι ελληνικές εμπορικές επιχειρήσεις έχουν γίνει αποκαΐδια. 

Ακόμη και η διανομή γίνεται συχνά από το εξωτερικό ή ελέγχεται εκτός συνόρων. Ενίοτε υπόκειται σε λογικές ευρωπαϊκές, βάσει των οποίων στην Ελλάδα όπως στην Ιταλία τρώνε ολλανδικές ντομάτες, ενώ τα δικά μας προϊόντα εξάγονται στα άλλα κράτη. 

Είναι οι ίδιες γραμμές που επιβάλλονται για παράδειγμα στον παραγωγό πορτοκαλιών με τιμή 5 λεπτών το κιλό, ενώ τα ίδια πορτοκάλια πωλούνται στην Αθήνα τουλάχιστον ένα ευρώ. 

Κι από αυτή την άποψη, οι Ιταλοί παραγωγοί μπορούν να κατανοήσουν ότι η Ελλάδα είναι πολύ ένα πολύ πιο κοντινό παράδειγμα από όσο φαντάζονται. 

Και ισχύει το ίδιο και για την τιμή του πετρελαίου κίνησης, που μαζί με εκείνο της θέρμανσης έχει αυξηθεί κατά 400% σε 3 χρόνια, ενώ το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας έχει διπλασιαστεί από το 2010 μέχρι σήμερα.

 Ιδού γιατί τον προηγούμενο χειμώνα υπήρξαν θύματα από το κρύο: πολύς κόσμος δεν είχε χρήματα για θέρμανση (επίσης και σχολεία και νοσοκομεία σε κάποιες περιοχές αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα). 

Στην πρωτεύουσα, τα δέντρα των πάρκων ξεγυμνώθηκαν από τα κλαδιά τους για να εξασφαλίσει ο κόσμος καυσόξυλα (ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις έφταναν στο σημείο να καίνε έπιπλα, για να γλιτώσουν από την παγωνιά).

Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά τα σχολεία, η κατάσταση έχει χειροτερεύσει από το 2011, με 2000 σχολεία να έχουν κλείσει (και αναμένεται και νέος γύρος) και πολυάριθμα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν έχουν ούτε τα βασικά να μπορέσουν να λειτουργήσουν. 

Οι γονείς επομένως είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, αλλά υπάρχουν πάρα πολλές οικογένειες με μητέρα και πατέρα άνεργους που δεν μπορούν να επιτρέψουν για τα παιδιά τους «την πολυτέλεια» να τα στείλουν σχολείο, από την στιγμή που δεν καταφέρνουν ούτε να τους εξασφαλίσουν την τροφή τους. 

Αυτό συμβαίνει όμως και στον τομέα της υγείας, δηλαδή όποιος δεν εργάζεται τουλάχιστον 150 μέρες τον χρόνο δεν έχει το δικαίωμα σε υγειονομική περίθαλψη και πρέπει να τα πληρώνει όλα: φάρμακα, υπηρεσίες υγείας, πρώτες βοήθειες. 

Αλλά σε μια Ελλάδα όπου η ανεργία και η φτώχεια αυξάνουν όλο και περισσότερο, συχνά δεν υπάρχει ούτε το ελάχιστο για επιβίωση και τα κέντρα που επανδρώνονται από εθελοντές γιατρούς περιθάλπουν την απόγνωση πλήθους κόσμου που ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας, έναν λόγο ύπαρξης, μια ελπίδα για να μην καταβληθούν από το ένστικτο της αυτοκτονίας. 

Είναι πρώην εργάτες, συνταξιούχοι, αλλά και δημόσιοι υπάλληλοι, έμποροι, μικροί επιχειρηματίες αλλά και ελεύθεροι επαγγελματίες. 

Η λεγόμενη μεσαία τάξη πλέον εξαναγκασμένη στην εξαθλίωση.

Είναι αυτό το κομμάτι του πληθυσμού που λιγότερο από έναν χρόνο πριν απαντούσε στις δημοσκοπήσεις υποστηρίζοντας ότι ήταν σε θέση χειρότερη εξαιτίας της κρίσης και ότι το Ευρώ και η Ευρώπη ωστόσο θα τους έσωζε. 

Σήμερα ορκίζονται ότι ποτέ δεν πίστευαν ότι θα έφταναν σε μια τόσο τραγική κατάσταση, πεπεισμένοι τότε ότι σύντομα η κρίση θα τελείωνε – όπως τους επέβαλλαν να πιστεύουν – και ότι βρίσκονταν στο τέλος του τούνελ. 

Από το τούνελ στο χείλος του γκρεμού, η πτώση ήταν αιφνίδια και οδυνηρή. Θέρισε θύματα, ακόμη και με την κυριολεκτική έννοια του όρου. 

Σε μια νέα μορφή πολέμου που διεξήχθη από τους αντιδημοκρατικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς και που αέχουν έτη φωτός από εκείνη την Ευρώπη των λαών που θα θέλαμε. Ένας πόλεμος βωβός που γίνεται με τα μη συμβατικά όλα των τραπεζών και του μεγάλων διεθνών αγορών, που είναι έτοιμες να κατασπαράξουν τις πιο εύθραυστες χώρες.

Είναι ένας πόλεμος σιωπηρός, υποχθόνιος. 

Που έχει την όψη της ανθρώπινης και νοητικής εξαθλίωσης εκείνων που υποστηρίζουν ότι αυτή η Ευρώπη είναι κήρυκας ειρήνης, δικαιοσύνης και ισότητας, αυτή αυτό το είδος σύγχρονης δουλείας είναι μια επαίσχυντη βαρβαρότητα.   

Μόνια Μπενίνι 

Μετάφραση:E.Pa.M International Relations