Απαράδεκτη καταδίκη των τριών κατοίκων του Φιλοπάππου

Τρεις κάτοικοι κατηγορούνταν με μηνυτήρια αναφορά του πρώην εφόρου ακροπόλεως Αλέξανδρου Μάντη ότι "με πειθώ και φορτικότητα" εξωθούσαν τους κατοίκους να καταστρέφουν τα κάγκελα. Είναι προφανές ότι η κατηγορία αυτή είναι απολύτως αφηρημένη και μη αποδείξιμη καθώς ουδέποτε οι συνελεύσεις των κατοίκων έλαβαν απόφαση να κατεδαφίσουν οποιαδήποτε περίφραξη.
Ο δημόσιος χαρακτήρας τους είναι αυτός που καθόριζε και τα όρια εντός των οποίον κινούνταν οι αποφάσεις τους.



Συνεπώς η "απόδειξη" της ηθικής αυτουργίας ήταν αποκλειστικά η διαβεβαίωση ότι αυτοί οι τρεις κάτοικοι, σε συνελεύσεις ή κατά μόνας είχαν εκφράσει την άποψη ότι δεν πρέπει να περιφραχτεί του Φιλοπάππου, δηλαδή πρέπει η πρόσβαση να παραμείνει ως είχε από πάντα. Απ΄ ότι φαίνεται η άποψη και όχι η πράξη είναι από μόνη της αδίκημα τόσο για τους αρχαιολόγους όσο και για το τριμελές.
Μάταια οι τρεις και η δικηγόρος προσπάθησαν να αποδείξουν την ηράκλεια προσπάθεια των κατοίκων για την προστασία των λόφων που περιλαμβάνει χιλιάδες έγραφα, νίκες σε δίκες κατά καταπατητών, εκδηλώσεις, ημερίδες, καθαρισμούς, πυρασφάλειες, αποκλεισμούς τροχοφόρων από το λόφο, παρεμβάσεις ενημέρωσης και άλλα.
Ακόμα και το γεγονός ότι κανείς από τους μάρτυρες κατηγορίας δεν μπορούσε να συνδέσει τους τρεις με παράνομες πράξεις, ή δεν τους είχε ακούσει καν να μιλάνε σε συνελεύσεις δεν ήταν αρκετό για την αθώωση τους.
Ούτε ότι η μία εκ των τριών ήταν αποδεδειγμένα απούσα στο εξωτερικό κατά την μοναδική συνέλευση μετά την οποία έγινε καταστροφή μιας εσωτερικής και παράνομης περίφραξης, δεν ήταν αρκετό για να την απαλλάξει.
Φαίνεται ότι η πειθώ και η φορτικότητα της ήταν παρούσα παρά την απουσία της ίδιας.
 Δυστυχώς στην σκιά της Πνύκας μάθαμε ότι για τους αρχαιολόγους όσο και για τους δικαστές που έλαβαν αυτή την απόφαση, οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε συνελεύσεις δεν μπορεί παρά να είναι υποχείρια κάποιων "τριών" που τολμάνε με πειθώ -αλλά όχι με φορτικότητα-, να έχουν την άποψη τους, να την τεκμηριώνουν και να την διατρανώνουν δημόσια.
Μάθαμε ότι οι εντεταλμένοι για την προστασία των μνημείων μπορεί να καλύπτουν αυθαιρεσίες και καταπατήσεις αλλά η δράση κατά αυτών των αυθαιρεσιών από τους πολίτες είναι πράξη ενοχλητική και παράνομη που χρήζει κάποιας εκδίκησης.
Ένα δείγμα της αντίληψης περί δημοκρατίας ήταν ότι η μία εκ δύο υπευθύνων αρχαιολόγων μεταξύ άλλων κατηγόρησε τους κατοίκους γιατί άσκησαν το νόμιμο δικαίωμα τους να προσφύγουν στο ΣτΕ! Σημειωτέων ότι η εισήγηση στο ΣτΕ προτείνει την δικαίωση των κατοίκων ως προς το κρίσιμο σημείο της προσφυγή τους.
Αυτοί που καταδικάστηκαν δεν ήταν μόνο ενεργά μέλη του κινήματος κατοίκων αλλά και οι άνθρωποι που τα ονόματα τους ήταν γνωστά, λόγω του τεράστιου νομικού τους αγώνα που είχε αποκαλύψει σωρεία παραβιάσεων και καταπατήσεων που θα όφειλε να έχει σταματήσεις η αρχαιολογική υπηρεσία.
Αυτό ήταν που ενόχλησε περισσότερο τους αρχαιολόγους.
Το πρόβλημα τέλος δεν είναι η έτσι κι αλλιώς μικρή καταδίκη (10 μήνες) των τριών.
Είναι ότι αυτή η καταδίκη σημαίνει ότι κάθε μέλος κάποιου κινήματος που εκφράζει δημόσια άποψη και αίτημα, μπορεί να συνδεθεί με τα φανταστικά δεσμά της ηθικής αυτουργίας με οποιαδήποτε πράξη τελέσει οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο.
Κάντε την αναγωγή στην περίπτωση της Ιερισσού και θα καταλάβετε.