Παράφρονες Ελίτ τελούν Δημοκτονία

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Λίγο μετά τις ευρωπαϊκές και ουκρανικές εκλογές της 25^ης Μαΐου, όλα δείχνουν ότι ο νέος Μεσαίωνας έχει για τα καλά αρχίσει στην Ευρώπη. Καθόλου συμπτωματικά, ο βρετανικός Economist, στο τεύχος του πριν τις ευρωεκλογές (17/05/2014), κυκλοφόρησε με ένα εξώφυλλο που αναπαριστά την Ευρώπη σε μια χαοτική υστερία, θυμίζοντας πίνακα του μεσαιωνικού Ολλανδού ζωγράφου του 15^ου αιώνα, Ιερώνυμου Μπος, του οποίου το έργο βρίθει τεράτων και χιμαιρικών οπτασιών.

Όπως σημειώνει το περιοδικό, «πολλοί από τους πολίτες της Ευρώπης πρέπει να εύχονται να μπορούσαν να ξαποστείλουν ολόκληρη την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη στις φωτιές και τα βασανιστήρια της κόλασης».

 

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι θαυμαστές και παράξενες μεσαιωνικές φαντασιώσεις, συχνά ανατριχιαστικές, καθηλώνουν το ευρωπαϊκό κοινό εδώ και καιρό μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων, την ίδια ώρα που αδιαφορεί παντελώς για τις πολιτικές διαμάχες. Μιλάμε για το καλύτερο τηλεοπτικό σώου όλων των εποχών, το «Games of Thrones» (Παιχνίδια του Θρόνου), το οποίο περιστρέφεται γύρω από τις πολιτικές συγκρούσεις σε έναν φανταστικό Μεσαίωνα στις ηπείρους του Westeros (Δύση) και του Essos (Ανατολή).

Το πιο εντυπωσιακό, πέρα από τα ειδικά εφέ αυτής της τηλεοπτικής υπερπαραγωγής, είναι αυτό που έχει να πει για την σημερινή εποχή. Είναι χαρακτηριστικό το ότι, κατά την διάρκεια του Game of Thrones, Season 3, Episode 9, στάλθηκαν περισσότερα tweets απ’ ό,τι για οποιοδήποτε άλλο παγκόσμιο γεγονός στην Ευρώπη.

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Ζακ Ατταλί, επιχειρώντας να ερμηνεύσει το φαινόμενο σε σχέση με τα όσα πρωτοφανή για την σύγχρονη εποχή συμβαίνουν στην Ευρώπη, και όχι μόνο, έγραψε:

«Τελικά, και ίσως αυτό να είναι το πιο σημαντικό, επειδή το σενάριό του αναφέρεται πολύ συγκεκριμένα στο τι περιμένει τον πλανήτη μας: κάτι που μοιάζει με έναν νέο Μεσαίωνα, γεμάτο βία, κοινωνική αναταραχή, φυσικές καταστροφές, πολέμαρχοι, καυγάδες εξουσίας με αστραπιαίες αλλαγές και στροφές. Το Games of Thrones περιγράφει τον κόσμο που έρχεται μετά την κατάρρευση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, έναν φαντασμαγορικό Μεσαίωνα όπου καμμιά εξουσία δεν είναι σταθερή, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν» (L’ Express, 07/04/2014)   

Την ίδια ώρα που οι «ευρωπαϊστές» τύραννοι των Βρυξελλών εξαπατούν τους λαούς της Ε.Ε. με ταχυδακτυλουργικά «success story», οι Ευρωπαίοι πολίτες δείχνουν ότι αμφισβητούν την νομιμότητα του τερατουργήματος της Ευρωένωσης.

Ενώ οι φεντεραλιστές ευρωκράτες προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την οικονομική κρίση προς την κατεύθυνση μιας  περισσότερο ανελέητης και «ασφυκτικότερης» Ομοσπονδοποίησης, οι ψηφοφόροι κραδαίνουν τα ΟΧΙ τους κατά της αντίληψης αυτής που θα καταλύσει κάθε δημοκρατική κατάκτηση του 20^ου αιώνα.

Η «Ευρώπη-Κοντσίτα», που οικοδομούν οι γραφειοκράτες, δρα στην ουσία σαν ένα πολιτειακό όπλο μαζικής καταστροφής ενάντια στα έθνη, τους λαούς και τις πολιτιστικές παραδόσεις μιας ολόκληρης ηπείρου.

Το ευρωπαϊκό εξουσιαστικό έγκλημα του 21^ου αιώνα, νευραλγικός κόμβος του οποίου είναι το ελληνικό πειραματόζωο, είναι ένα εγκληματικό σχέδιο που μόνο παράφρονες θα μπορούσαν να εμπνευσθούν.

Πράγματι, η παγκόσμια και ευρωπαϊκή νεοταξική χρηματιστηριακή ελίτ που διαπράττει σήμερα μια απίστευτη ΥΒΡΗ απέναντι στην ανθρώπινη ιστορία και πολιτισμό είναι χειρότεροι από τους Ναζί. Είναι οι πραγματικοί δημιουργοί και οι χορηγοί των Ναζί, πολύ πιο υπομονετικοί, μεθοδικοί και ύπουλοι από τους προκατόχους τους, που κινήθηκαν γρήγορα και άτσαλα και γι’ αυτό ηττήθηκαν.

Με αρχαίους όρους, θα λέγαμε ότι τελείται μια μαζική Δημοκτονία, την οποία οι αμύητες μάζες που δεν έχουν αφυπνισθεί αδυνατούν ακόμα να αντιληφθούν· μια οργανωμένη πολιτική και φυσική γενοκτονία ανθρώπων και λαών με την διάλυση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, του πολιτισμού, της γλώσσας και της αυτόνομης οικονομικής ύπαρξής τους. Τελούνται μαζικές δολοφονίες αμάχων μέσω της καταστροφής της προσωπικής τους ασφάλειας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειάς τους και της υποχρεωτικής φτωχοποίησής τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) και της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της Ε.Ε., μέσα στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης υπερεκμετάλλευσης που χτίζεται από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, «οι εργαζόμενοι της Ευρώπης υφίστανται μια ταξική “γενοκτονία” που, με τους μετριότερους υπολογισμούς, ξεπερνά σε μέγεθος ανθρώπινων απωλειών το έγκλημα της Χιροσίμα» (Ν. Μπογιόπουλος, Σκοτώνουν Εργάτες, 19/05/2014)

Η στατιστική του τρόμου λέει ότι κάθε 3,5 λεπτά της ώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε έναν νεκρό εργαζόμενο.

Ο σύγχρονος Μεσαίωνας δολοφονεί 458 εργάτες την ημέρα στα κρεματόρια του Μάαστριχτ της... «κινητικότητας» και της Τρόϊκας. Στην μάχη της επιβίωσης, οι εργαζόμενοι της Ε.Ε. μετράνε 13.727 νεκρούς τον μήνα, μια μικρή πόλη δηλαδή στον βωμό της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» και «ανταγωνιστικότητας», ενώ 167.000 είναι τα φέρετρα των εργατών που θάβονται σε ετήσια βάση στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. από ανάλογα «ατυχήματα».

Για να μην μιλήσουμε για τις εκατοντάδες χιλιάδες που χάνουν τις δουλειές τους λόγω μόνιμης αναπηρίας στην επικράτεια των Ευρωκρατών και των Μνημονίων.

Φαντάζεται κανείς το μέγεθος του παγκόσμιου νεοταξικού εγκλήματος που συντελείται μπροστά στα ανύποπτα μάτια των υπνωτισμένων τηλε-καταναλωτών αν φύγουμε από την «πολιτισμένη» Ευρώπη και πάμε στα κρεματόρια του Τρίτου Κόσμου ή στα πολυεθνικά γκέττο των ΗΠΑ, συνυπολογίζοντας και τα θύματα των πολεμικών επεμβάσεων των «πλανηταρχών» στην Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν και στην Κεντρική Αφρική, τελευταία.

Το χειρότερο: αυτοί οι αδίσταχτοι ψυχοπαθείς που δένουν τον κόσμο με τις αλυσίδες της Νέας Τάξης έχουν σούπερ θανατηφόρα, αερομεταφερόμενα, βιολογικά όπλα, μέγα-ιούς και βακτήρια που κατασκευάζονται σε απόρρητα εργαστηριακά προγράμματα για να τα στρέψουν εναντίον μας όποτε θελήσουν.

Μήπως πρέπει επιτέλους να ανησυχήσουμε;

Εάν θέλουμε να καταλάβουμε πώς φτάσαμε στο σήμερα, μέσα από μια διαδρομή 3 περίπου δεκαετιών (τέλος Ψυχρού Πολέμου / ΕΣΣΔ – πλανηταρχία ΗΠΑ – Εξαγγελία Νέας Τάξης / globalization), πρέπει να εστιάσουμε σε 3 θεμελιώδη ζητήματα:

1) Το ξεκαθάρισμα γύρω από το ποια είναι η Παγκόσμια Άρχουσα Ελίτ (αφήνοντας δευτερεύον το ερώτημα αν πρόκειται για μια συγκροτημένη «τάξη» ή όχι).

2) Πώς πήρε τα ηνία και με ποια στρατηγική; Ποια είναι τα βασικά όργανα της εξουσίας της;

3) Σε ποιο βαθμό υπάρχει πλέον δημοκρατία και ποιες είναι οι επιπτώσεις όλης αυτής της εξέλιξης για το μέλλον της ανθρωπότητας. Θα δούμε ότι όλες αυτές οι τεκμηριωμένες πολιτικές αποφεύγουν κάθε απόπειρα δημοκρατικού ελέγχου. Κι αυτό γιατί η δομή της σημερινής εξουσίας είναι η δομή του κρεμμυδιού με πολλούς ομόκεντρους κύκλους ή στρώματα.

Ο εσωτερικός κύκλος της Υπερεθνικής Ελίτ είναι οι λίγες εκείνες οικογένειες ή φατρίες των υπερπλουσίων (δισεκατομ. Ευρώ), που συνδέονται με κοινά συμφέροντα και δεσμούς αίματος ή «σέχτας».

Αυτός ο εσωτερικός κύκλος είναι συμπαγής και σχεδόν στατικός γιατί συγκροτείται από οικογένειες του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, που έχουν συσσωρεύσει τεράστιο πλούτο και δύναμη επί σειρά γενεών δρώντας μέσα από τους κυρίαρχους τομείς της δυτικής καπιταλιστικής εξέλιξης: Μεγαλο-Βαρώνοι του πετρελαίου, του εμπορίου όπλων, του τραπεζικού συστήματος, των βιομηχανιών χάλυβα, φαρμακοβιομηχανιών κλπ... Οι Ροκφέλλερ, οι Ρότσιλντ, οι Μόργκαν, οι Dupont, οι Thyssens και οι Krupps είναι μερικά χαρακτηριστικά ονόματα αυτών.

Στο δεύτερο επίπεδο: είναι οι τραπεζίτες, τα στελέχη μεγάλων πολυεθνικών, πολύ μεγάλοι διεθνείς χρηματιστηριακοί παράγοντες κ.ά.

Μαζί τους δρουν τα «νέα τζάκια» του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, του καζινο-καπιταλισμού, τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την μετα-κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, την Ασία και την Κίνα.

Μερικά πιο γνωστά ονόματα: ο Μπιλ Γκέητς, ο Μπάφετ, ο Τζωρτζ Σόρος, οι Χοντορκόφσκι, Μπερεζόφσκι, Αμπράμοβιτς κλπ..., ο Ριχάτ Αχμέτωφ κ.ά.

Αυτοί δρουν ως «το φανερό κομμάτι του παγόβουνου» του Εσωτερικού Κύκλου και πλουτίζουν οι ίδιοι, εξυπηρετώντας πάντα τα συμφέροντα και υλοποιώντας τα σχέδια των Μεγάλων Αφεντικών!

Στον τρίτο κύκλο περιλαμβάνεται η πολιτική τάξη του ευρω-ατλαντικού μπλοκ και των εξαρτημένων τρίτων χωρών, οι δωσίλογοι και οι διεθνείς «πολιτικοί υπάλληλοι», όπως τους λένε, που στελεχώνουν τις «εθνικές» κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ-ΔΝΤ-WTO κλπ). Επίσης, υψηλά ιστάμενοι σύμβουλοι και αρχηγικό προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων.

Αυτοί οργανώνουν τον διεθνή καταμερισμό, την λεηλασία του πλούτου των εθνών και την υποταγή των λαών τους στους εσωτερικούς κύκλους της Νέας Τάξης. Αποστολή τους είναι να εξασφαλίζουν την πολιτική σταθερότητα, την απόκρυψη της αλήθειας από τις μάζες και την εξαπάτησή τους μέσα από το θέατρο του «πλουραλισμού» και της δημοκρατίας.

Ένας τέταρτος κύκλος είναι αυτός της πολιτιστικής χειραγώγησης: κορυφαίοι ακαδημαϊκοί, μεγιστάνες των ΜΜΕ, στελέχη ΜΚΟ, βιομηχανία του κινηματογράφου και της μουσικής / ηθοποιοί, προβεβλημένοι συγγραφείς μπεστ-σέλλερς κλπ.

Στα δύο πρώτα επίπεδα έχει επιτευχθεί ήδη η παγκοσμιοποίηση. Μένει να ολοκληρωθεί και στα υπόλοιπα δύο: να καταργηθούν οι εθνικές πολιτικές (βλ. ΔΝΤ), οικονομία και πολιτική – προϋπολογισμοί, εθνικά σύνορα (μετανάστευση), εθνική ιστορία-παραδόσεις-πολιτικές αντιστάσεις.

Γι’ αυτά ασχολούνται οι ανήκοντες στους 2 τελευταίους κύκλους.

Πρέπει να καταλάβουμε, με λίγα λόγια, ότι ο καπιταλισμός βέβαια υπάρχει κι ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται, αλλά όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα ΔΕΝ είναι φυσιολογικά προϊόντα της καπιταλιστικής οικονομίας όπως την γνωρίσαμε μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ούτε οι συνέπειες μιας τυπικής κυκλικής καπιταλιστικής κρίσης!

Είναι το αποτέλεσμα των καταστροφικών πολιτικών που επιβάλλονται από μια παγκόσμια υπερεθνική ελίτ φασιστικού και μεσσιανικού τύπου, που έτσι συντρίβονται έθνη, λαοί, αγορές και μια μεγάλη μερίδα του ίδιου του κεφαλαίου.

Ο πόλεμος των τάξεων σήμερα, στην εποχή των εκφυλισμένων κοινωνικών και συνδικαλιστικών αντιστάσεων, είναι πλέον ο πόλεμος της ελίτ αυτής και των φερέφωνων που την υπηρετούν σε κάθε χώρα ενάντια στους εργαζόμενους και την μεσαία τάξη μέσα από τις εφαρμοζόμενες στρατηγικές.

Και αυτές είναι 3 κυρίως:

α) η στρατηγική της έντασης, αυτή που υλοποιήθηκε αρχικά στην Γιουσκοσλαβία και, κυρίως μετά την προβοκάτσια της 11/9, με την διάλυση κρατών, αναδιοργάνωση ολόκληρων περιοχών, υπονόμευση και εκτροπή των επαναστάσεων κλπ, όπως στην Μέση Ανατολή.

β) τα «μέτρα λιτότητας» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής: μαζικές απολύσεις υπαλλήλων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μαζική μεταφορά χρήματος στους πιστωτές, αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου κλπ...

Οι κυβερνήσεις των κρατών παίζουν οργανικό ρόλο στην νομιμοποίηση της λεηλασίας του χρήματος από τους υπηκόους μέσω της βαριάς φορολογίας, της ελαχιστοποίησης των κονδυλίων του κράτους προνοίας, παιδείας, υγείας κλπ. Αυτό που κάνουν, μαζί με το ΔΝΤ, στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Κύπρο σήμερα, το έκαναν στην Λατινική Αμερική για χρόνια και θα το κάνουν αύριο στην Ουκρανία, μόλις την βάλουν στο χέρι.

Τρισεκατομμύρια δολλάρια μεταφέρονται από τα δημόσια ταμεία για την σωτηρία των τραπεζών.

γ) το δόγμα του σοκ: όλα αυτά τα μέτρα που εφαρμόζονται με την λογική του σίριαλ κίλλερ από γιάπηδες – Οικονομικούς Δολοφόνους «Χάνιμπαλ Λέκτορ» με μαύρα κοστούμια, όπως οι «Τροϊκανοί», που γυρνούν και ρημάζουν τον κόσμο.

Απανωτά κτυπήματα, μεθοδολογία βασανιστών που δεν αφήνουν το θύμα να πάρει ανάσα, άμεση καταστροφή της ζωής και των βιοποριστικών πόρων των ανθρώπων, κατάσχεση των περιουσιών τους μέχρι να υποταγούν ή να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του 4^ου κύκλου που είπαμε: η εφαρμογή της κοινωνικής μηχανικής, της παραπλάνησης και της αποβλάκωσης μέσα από τα εταιρικά μέσα μαζικής «ενημέρωσης» και τους «ενσωματωμένους» διανοούμενους (είναι γνωστές οι ανάλογες περσόνες και ο ρόλος τους στην χώρα μας).

Την κατά μέτωπο αυτή επίθεση που δέχονται οι λαοί, όποιος την βλέπει ΜΟΝΟ σαν μια ακόμη κλασσική καπιταλιστική πολιτική, δεν έχει καταλάβει πού πατά και πού πηγαίνει! Πρόκειται κυριολεκτικά για την παγκόσμια εισβολή ενός 4^ου Ράϊχ πιο επικίνδυνου, οπλισμένου και οργουελλικού από κάθε προηγούμενη βάρβαρη εξουσία σε όλη την γνωστή ανθρώπινη ιστορία. Γι’ αυτό και οι υποσυνείδητοι φόβοι που αναπτύσσονται σε όλους τους λαούς είναι «αποκαλυπτικού» τύπου. Τίποτα δεν αποκλείει τα γεγονότα που θα συμβούν στα επόμενα χρόνια του 21^ου αιώνα να ξεπερνούν κάθε άλλη ιστορική αναμέτρηση και να είναι ανάλογα των θρύλων της Ατλαντίδας ή της Μαχαμπαράτα...

*[Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι, τ.220, Μάϊος 2014]