Η Ισπανία διολισθαίνει σε ύφεση

Του Ambrose Evans-Pritchard
24/09/2009
Μετάφραση axinosp

Η Ισπανία σύρεται σε μια πλήρη οικονομική ύφεση με ανεργία που πλησιάζει σε επίπεδα που έχουν να παρατηρηθούν από την Δεύτερη Δημοκρατία της δεκαετίας του 1930 και έχοντας λίγες πιθανότητες ανάκαμψης μέχρι και την επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με ένα σύμπλεγμα εκθέσεων που δημοσιοποιήθηκε τις τελευταίες ημέρες.

Η ερευνητική ομάδα της Μαδρίτης RR de Acuña & Asociados είπε ότι η κατάρρευση του κατασκευαστικού κλάδου της Ισπανίας θα προκαλέσει στην οικονομία συρρίκνωση για τα επόμενα τρία χρόνια, με αιχμή τις απώλειες λόγω ύφεσης πάνω από 11pc του ΑΕΠ. Η ζοφερή πρόβλεψη είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με ισχυρισμούς του πρωθυπουργού Jose Luis Zapatero, ο οποίος ακόμη ισχυρίζεται ότι η ύφεση της Ισπανίας θα είναι ηπιότερη από ό, τι αλλού στην Ευρώπη.(Σημ.axinosp: Καλά όλοι αντιγράφουν τον Καραμανλή !!)

Η RR de Acuña ανέφερε ότι το ύψος των απούλητων ακινήτων στην αγορά, ή ακόμα και των υπό κατασκευή, έχει φθάσει σε 1.623.000. Με τη μικροσκοπική ετήσια ζήτηση στα 218.000, θα πάρει έξι ή επτά χρόνια για να καθαρίσει η ζήτηση. Η ομάδα είπε ότι η ανεργία της Ισπανίας θα κορυφωθεί στο περίπου 25%, που είναι συγκρίσιμη με το χειρότερο κεφάλαιο της Μεγάλης Ύφεσης (1929).

Οι Ισπανοί εργαζόμενοι λαμβάνουν συνήθως 50% έως 60% της πρώην αμοιβής τους για δεκαοκτώ μήνες μετά την απώλεια της εργασίας τους. Στη συνέχεια, πέφτει μαχαίρι. Το Κοινοβούλιο της Ισπανίας έσπευσε μέσω ενός νόμου να εγγυάται 420 € το μήνα για τους μακροχρόνια ανέργους, αλλά αυτό δεν θα εμποδίσει μια κοινωνική κρίση, αν η ύφεση συνεχίσει να σέρνεται.

η UBS ανέφερε ξέχωριστά, ότι η ανεργία θα φθάσει τα 4,8 εκατομμύρια και μπορεί να φθάσει έως και τα 5,4, εάν το ξεκαθάρισμα με απολύσεων εργαζομένων στον τομέα των υπηρεσιών επιταχυνθεί. Υπάρχει αυξανόμενος κίνδυνος μιας «χαμένης δεκαετίας» που μοιάζει με την ύφεση της Ιαπωνίας μετά τη φούσκα του δείκτη Nikkei.

Ο Roberto Ruiz, στρατηγικός αναλυτής των Ισπανικών τραπεζών, δήλωσε ότι οι μισθοί πρέπει να μειωθούν κατά 10% σε πραγματικούς όρους για να ανακτήσει η οικονομία την ανταγωνιστικότητα της, αναπαράγοντας το είδος της συμπίεσης των μισθών που παρατηρήθηκε στη Γερμανία μετά την επανένωση της.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι τα Ισπανικά συνδικάτα ή η κυβέρνηση Θαπατέρο είναι έτοιμες για τέτοια δρακόντεια μέτρα. Οι συνομιλίες μεταξύ των συνδικάτων και της Ομοσπονδία Βιομηχάνων της Ισπανίας (CEOE) διακόπηκαν άδοξα τον Ιούλιο.

Ο κ. Ruiz είπε ο τομέας των κατασκευών θα συρρικνωθεί από το 18% του ΑΕΠ στην κορυφή της ύφεσης σε περίπου 5%, καθιστώντας πιθανό ότι δεν θα υπάρξει κάποια σημαντική ανάκαμψη πριν από το 2012. Ακόμη και τότε η ανάπτυξη θα είναι "αργή, αδύναμη και ευάλωτη".

Η ισπανική κυβέρνηση μπορεί να κάνει πολύ λίγα για να αμβλύνει την ύφεση. "Τα περιθώρια ελιγμών στη φορολογική πολιτική έχουν εξαντληθεί", δήλωσε ο Ruiz.

Η άνοδος του κόστους των παροχών σε ανέργους έχει προσθέσει 3% του ΑΕΠ στο έλλειμμα του προϋπολογισμού. Ο κ. Θαπατέρο διέταξε όλα τα υπουργεία να μειώσουν 8% τις έκτακτες δαπάνες για να γεφυρωθεί το χάσμα που άφησε η κατάρρευση των φορολογικών εσόδων. Το τσεκούρωμα είναι πιθανό να πέσει στον τομέα της έρευνας και σε μεγάλα έργα, όπως των σιδηροδρόμων υψηλών ταχυτήτων.

Η βασική αιτία του προβλήματος της Ισπανίας είναι ότι προσχώρησε στην Νομισματική Ένωση πριν η οικονομία της να είναι έτοιμη. Η ΟΝΕ έκοψε κατά το ήμισυ τα ισπανικά επιτόκια σχεδόν εν μία νυκτί. Τα πραγματικά ποσοστά ήταν μείον 2% για μεγάλο μέρος της τρέχουσας δεκαετίας. Το συνδυασμένο χρέος ιδιωτών και επιχειρήσεων έφθασε το 230% του ΑΕΠ, που χρηματοδοτήθηκε από γαλλικές και γερμανικές αποταμιεύσεις.

Η πιστωτική έκρηξη έκρυψε την σταθερή μείωση της παραγωγικότητας κατά την τελευταία δεκαετία. Το κόστος εργασίας στην Ισπανία ανά εργαζόμενο έχει αυξηθεί κατά περίπου 30%σε σύγκριση με τη Γερμανία.

Η Τράπεζα της Ισπανίας καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της φούσκας ωθώντας τις τράπεζες να βάλουν στην άκρη επιπλέον κεφαλαιακά αποθέματα, γνωστό σαν δυναμική πρόβλεψη, αλλά το εύρος του προβλήματος έχει διαπεράσει όλες τις άμυνες.

Η Ισπανία δεν έχει πλέον τη βαλβίδα εκτόνωσης της υποτίμησης για να ανακτήσει μερίδια της αγοράς. Δεν μπορεί δε να καταφύγει σε επείγουσα νομισματική τόνωση - όπως κάνει η Ελβετία, η Βρετανία, η ΗΠΑ, η Ιαπωνία έτσι ώστε να αποτρέπει την εμφάνιση του αποπληθωρισμού. Οι τιμές ήδη πέφτουν σε ποσοστό 1.2%.

Ο Jamie Dannhauser από την Lombard Street Research είπε ότι η Ισπανία φέρει όλο το βάρος της περιοριστικής νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία έχει προκαλέσει συρρίκνωση στον ιδιωτικό τομέα της Ευρωζώνης κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών.

Τα τελευταία στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δείχνουν ότι το 60% των ισπανικών εταιρειών έχουν δει πτώση στην πρόσβαση των πιστώσεων μέχρι στιγμής φέτος. Οι περισσότερες δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί άρνηση σε αίτημά τους για εξολοκλήρου δανειοδότηση ή σε πιστώσεις.

Ο Κ. Dannhauser είπε ότι η Ισπανία αντιμετωπίζει το ίδιο είδος πονοκέφαλου με την Βρετανία. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι η Ισπανία δεν μπορεί να αφήσει τη συναλλαγματική ισοτιμία να διολισθαίνει. "Αυτό είναι πολύ σκληρό, για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα, σε μια νομισματική ένωση."

Προς το παρόν, μια περίεργη ηρεμία επικρατεί σε όλη την Ιβηρική Χερσόνησο. Δεν υπάρχουν ταραχές στους δρόμους, παρόλο που η ανεργία των νέων έχει φθάσει 38%. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι σαν την αιματηρή εξέγερση των ανθρακωρύχων της Αστούριας στα 1934, την τελευταία φορά που τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν είχαν δουλειά.

Οι τοπικές κοινότητες έχουν αρχίσει να εκδίδουν προσωρινά χαρτονομίσματα γνωστά σαν «κοινωνική μονέδα", που βασίζονται σε πειράματα αναθέρμανσης της οικονομίας που προσπάθησαν στα Αυστριακά καντόνια το 1932 και πιο πρόσφατα στην Αργεντινή. Ωστόσο, λίγοι κατηγορούν την κρίση σχετικά με τις επιπτώσεις του Ευρώ. Υπάρχει μια σχεδόν πλήρης υποστήριξη στην ΟΝΕ, σε αντίθεση με τη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου μια μικρή φωνασκούσα μειοψηφία, ποτέ δεν έχει αποδεχθεί τη σοφία του συστήματος τη Ευρώπης ότι ένα μέγεθος ταιριάζει σε όλα.

Η ένταξη στην ΕΕ και το Ευρώ συνδέεται αναπόσπαστα στο συλλογικό μυαλό της Ισπανίας με την ανάδειξη της χώρας σαν μια σύγχρονη, δυναμική ευρωπαϊκή δύναμη μετά την αποχαυνωτική απομόνωση της δικτατορίας του Φράνκο. Θα χρειαστεί να δημιουργηθεί μια μεγάλη τραυματική εμπειρία για να ελέγξουμε αυτό το δεσμό.

http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/6228390/Spain-tips-into-depression.html