Κάθε τάξη...

... έχει τους μύθους της. Η αστική τάξη τον μύθο του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, που ωστόσο γρήγορα κατέρρευσε κάτω από το βάρος της κρίσης. Και η αγροτική τάξη τον μύθο του επιδοτούμενου αγρότη, που ήλπιζε πως καμία χρονιά δεν θα ήταν πια δίσεκτη χάρη στην κοινή αγροτική πολιτική της Ευρώπης.

Η κρίση...
... διέψευσε πολλούς μύθους. Και αποκάλυψε τη γύμνια της ευρωπαϊκής εμμονής στην απελευθέρωση της αγροτικής οικονομίας, που στέρησε από τις χώρες κάθε εργαλείο με το οποίο θα μπορούσαν να τη ρυθμίζουν. Τι κι αν σήμερα καταβυθίζεται ο φιλελεύθερος μύθος και όλες οι κυβερνήσεις παρεμβαίνουν μαζικά για να σώσουν τις τράπεζές τους; Τι κι αν οι ΗΠΑ υιοθετούν «αντικυκλικές αγροτικές ενισχύσεις» για να στηρίξουν την εγχώρια αγροτική οικονομία; Στην Ευρώπη καταναλώνουμε ολοένα και περισσότερα εισαγόμενα αμερικανικά αγροτικά προϊόντα, αλλά στις Βρυξέλλες το δόγμα της απελευθέρωσης των αγορών ζει και βασιλεύει. Και η ευρωπαϊκή κοινή αγροτική πολιτική εμμένει στη δική της λογική: περιορισμός των κρατικών παρεμβάσεων, εγκατάλειψη της στήριξης των τιμών και των επιδοτήσεων, μείωση της αλληλεγγύης προς τους αγρότες. «Οι απόστολοι του φιλελευθερισμού ζητούν ολοένα και περισσότερη παραγωγικότητα», λέει ο Λοράν Χιρό στο γαλλικό περιοδικό «Μαριάν». «Γνωρίζουν άραγε πως τα τελευταία 60 χρόνια η γεωργία ήταν η πιο παραγωγική από κάθε άλλον τομέα της οικονομίας; Γνωρίζουν ότι σε χώρες υποτίθεται φιλελεύθερες, όπως οι ΗΠΑ, οι αγρότες τους είναι πολύ πιο χρεωμένοι από όσο οι δικοί μας;». Η πολιτική...
... των επιδοτήσεων, που αρχικός στόχος της ήταν να διατηρηθούν τεχνητά χαμηλές οι τιμές των ευρωπαϊκών αγροτικών προϊόντων χωρίς να υποστεί απώλειες το αγροτικό εισόδημα, έχει καταντήσει μια αμαρτωλή ιστορία. Το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων δεν καταλήγει στα χέρια των μικρομεσαίων αγροτών, αλλά στις τσέπες μεγάλων αγροτοβιομηχανικών επιχειρήσεων. Σε έρευνά τους, οι εφημερίδες «Χέραλντ Τρίμπιουν» και «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αποκάλυψαν τις σκοτεινές πλευρές αυτής της πολιτικής. Από τα 50 δισ. ευρώ της κοινής αγροτικής πολιτικής- περίπου ο μισός προϋπολογισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης- ένα μεγάλο μέρος τους κατέληξε σε μεγαλοκτηματίες που μάλλον δεν τα είχαν ιδιαίτερη ανάγκη, όπως η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό και η Καθολική Εκκλησία. Και εκατοντάδες εκατομμύρια επιδοτήσεων στα ταμεία επιχειρήσεων που ελάχιστη σχέση έχουν με τη γεωργία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει τη δυνατότητα χρηματοδότησης όλων των δραστηριοτήτων «που συμβάλλουν στην αγροτική ανάπτυξη», όπως της οδοποιίας ή των εξαγωγικών αγροτικών επιχειρήσεων (στις οποίες καταβάλλεται η διαφορά της ευρωπαϊκής τιμής από τη διεθνή τιμή ενός προϊόντος). Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο που μεταξύ των ωφεληθέντων από την κοινή αγροτική πολιτική ξεχωρίζουν σήμερα μια ισπανική κατασκευαστική εταιρεία, η γερμανική εταιρεία ζαχαρωτών Ηaribo και τα γαλλικά πτηνοτροφεία Doux που, όπως γράφει η «Μοντ Ντιπλοματίκ», κατόρθωσαν «να συνδυάσουν τις επιδοτήσεις με τις απολύσεις».

Και οι αγρότες;..
... Κάθε χρονιά τους θα είναι δίσεκτη, όσο θα παραμένουν δέσμιοι του μύθου τους.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4557214