Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Θ.Βέγγος .. Απόσπασμα απο την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσέα".( Η Ελλάδα πεθαίνει.Πεθαίνουμε σα Λαός.Κάναμε το κύκλο μας.Δε ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμενες πέτρες και αγάλματα...Και πεθαίνουμε.)

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ..

Ινδονησιακή κυβέρνηση: Το φεγγάρι δεν βρίσκεται στην σωστή του θέση...

Η ινδονησιακή κυβέρνηση αποφάνθηκε ότι το φεγγάρι δεν είναι στη σωστή θέση –ή τουλάχιστον εκεί θα έπρεπε να είναι- και έτσι αποφάσισε την παράταση του τέλους του Ραμαζανιού, της θρησκευτικής εορτής των μουσουλμάνων κατά μια ημέρα. Η εορτή ήταν να τελειώσει σήμερα αλλά τελικά οι ινδονησιακές αρχές αποφάσισαν ότι η νηστεία θα παραταθεί για μια ημέρα καθώς τα αστρονομικά τους δεδομένα δεν... συμφωνούσαν.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και την 1η Αυγούστου όταν οι ιρανικές αρχές είχαν αποφασίσει ότι το ραμαζάνι θα ξεκινούσε μια ημέρα αργότερα την Τρίτη και όχι την Δευτέρα όπως αναμενόταν καθώς το νέο φεγγάρι δεν είχε εντοπιστεί με τη δύση του Ηλίου την Κυριακή. Οι μουσουλμάνοι καθορίζουν την αρχή αλλά και το τέλος του Ραμαζανιού με τη θέαση της Σελήνης θέαση η οποία επικυρώνεται και τους θρησκευτικούς τους ηγέτες...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Σημ.axinosp:Γιαυτό έχουμε ζουρλαθεί με τυφώνες, πλημμύρες και άλλα παλαβά τον τελευταίο καιρό!!
Λέτε να ετοιμάζεται να "ἀνταναιρεθῇ" η Σελήνη !!

Τα Λαμόγια της Βουλής Διαλύουν το Πανεπιστήμιο...

Ναι, είναι αλήθεια! Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, κοινώς το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αποφάσισαν ότι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι τα Πανεπιστήμια και οι φοιτητές. Εν μέσω χαλεπών και δύσκολων καιρών, όπου η κυβέρνηση έχει παραδόσει τα κλειδιά της χώρας στο ΔΝΤ και στους δανειστές, πληρώνοντας τα δικά της λάθη αλλά και τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων, το πολιτικό σύστημα της χώρας αποφασίζει να χτυπήσει την χιλιοταλαιρωπημένη ΠΑΙΔΕΙΑ, δίνοντάς της την χαριστική βολή.

Το νέο νομοσχέδιο-εφιάλτης περιλαμβάνει, συν τοις άλλοις, κατάργηση της έννοιας της πτυχιακής εξεταστικής, υποβάθμιση του θεσμού της φοιτητικής εστίας και της στέγασης των άπορων φοιτητών, κατάργηση της δωρεάν σίτισης, μιας και όλα αυτά πλέον εξαρτώνται αποκλειστικά από τις υποχρηματοδοτούμενες διοικήσεις των Πανεπιστημίων. Επιπλέον, τελειώνει η έννοια των δωρεάν συγγραμμάτων όπως την ξέραμε. Ακόμη, ενεργοποιείται η διαδικασία διαγραφής των φοιτητών που έχουν ξεπεράσει τα οριζόμενα από το νομοσχέδιο χρονικά όρια και αυτό δεν ισχύει μόνο για όσους εισάγονται από αυτό το ακαδημαικό έτος, αλλά για όλους τους φοιτητές.


Το βρώμικο, σάπιο και άκρως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας αποφάσισε να χτυπήσει το Πανεπιστήμιο, να διαλύσει τις δομές του και να το μετατρέψει σε όργανο πλήρως ελεγχόμενο από τους εκάστοτε Υπουργούς, κυβερνήσεις κλπ, ώστε να παίζουν πλέον ακόμη ευκολότερα τα διάφορα πολιτικά τους παιχνίδια μέσα από τα Πανεπιστήμια. Η νέα μορφή διοίκησης των Ιδρυμάτων προβλέπει κλειστό, ολιγομελές Συμβούλιο αποτελούμενο από μικρό αριθμό καθηγητών πρώτης βαθμίδας, κάποιοι εκ των οποίων εκλέγονται και κάποιοι άλλοι ορίζονται απευθείας! Αν αυτό δε λέγεται κομματισμός και αυθαιρεσία, τότε πώς λέγεται;

Η ΔΑΠ-Οικονομικού υπηρετεί εδώ και αρκετά χρόνια τα συμφέροντα των φοιτητών και μόνο αυτών. Η θέση μας απέναντι στο νέο Νόμο είναι αρνητική και δηλώνουμε ότι θα αντισταθούμε στις επιταγές του Κου George Papandreou, της Κας Anna Diamantopoulou, του Κου Antonis Samaras, του κολλητού της Υπουργού Παιδείας Κου Aris Spiliotopoulos και όλων όσων ονειρεύονται τη διάλυση των Πανεπιστημίων και την συγχώνευσή τους με τα πολιτικά κόμματα!

Οι πολιτικοί αυτής της χώρας βύθισαν την Ελλάδα στη διαφθορά, έπνιξαν την ελληνική οικονομία στα χρέη, διέσυραν το όνομα της χώρας μας διεθνώς, μετέτρεψαν τη χρηματοδότηση της ΕΕ σε πρωθυπουργικές βίλλες, διέλυσαν την ελληνική κοινωνία, ισοπέδωσαν τις εργασιακές σχέσεις και καταδίκασαν μια ολόκληρη γενιά στην ανεργία ή στη φυγή στο εξωτερικό! Οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων της SIEMENS, του Βατοπαιδίου, του Χρηματιστηρίου και δεκάδων άλλων σκανδάλων, αποφασίζουν τώρα ότι για όλα αυτά πρέπει να πληρώσει το Πανεπιστήμιο και κατ’ επέκταση οι φοιτητές και οι οικογένειές τους. Όχι ρε αλήτες, δεν θα επιτρέψουμε να αλώσετε και το Πανεπιστήμιο. Αρκετή ζημιά προκαλέσατε…

Δεν θα μπορούσαμε βεβαίως να μην αναφερθούμε και στους καθηγητές, ειδικότερα του Τμήματος. Ο νέος Νόμος πλήττει έντονα το Πανεπιστήμιο αλλά και τους καθηγητές, ειδικά όσους δεν είναι πρώτης βαθμίδας, διότι ουσιαστικά θέτει εν αμφιβόλω τη μονιμοποίησή τους. Αναμένουμε την έντονη αντίδραση των καθηγητών του Οικονομικού Τμήματος και συγκεκριμένα των «μεγάλων», των «βαρόνων» και κατά κάποιον τρόπο βολεμένων.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα θεωρήσουμε ότι και αυτοί καλοβλέπουν τη συμμετοχή τους στα παιχνιδάκια εξουσίας μεταξύ Κυβερνήσεων και Πανεπιστημίου. Και να ξέρουν ότι αν υποψιαστούμε κάτι τέτοιο, τότε δεν θα δυσκολευτούμε να θυμίσουμε σε όλους τους φοιτητές αλλά και στην υπόλοιπη, αντιδρούσα πανεπιστημιακή κοινότητα το παρόν και, κυρίως, το παρελθόν κάποιων εξ αυτών…Ονόματα μπλεγμένα σε σκάνδαλα, δημόσιες θέσεις με παχυλούς μισθούς, αδερφικές σχέσεις με γνωστούς μιζαδόρους της Βουλής και διάφορες άλλες «σκοτεινές» δραστηριότητες. Και τότε, καλά ξεμπερδέματα…

Η θέση των φοιτητών είναι απέναντι στο Νόμο της Διαμαντοπούλου που γυρνάει την Παιδεία και το Πανεπιστήμιο πολλά χρόνια πίσω. Εκεί θα είναι και η δική μας θέση, κόντρα στα συμφέροντα, στα λαμόγια και αναλαμβάνοντας το οποιοδήποτε κόστος.

ΔΑΠ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ
Σημ.axinosp:Όπως είπαμε και στους ΠΑΣΟΚους , καμιά παραίτηση δεν βλέπουμε !!

Προειδοποιητικά μηνύματα στέλνουν οι οίκοι αξιολόγησης

Είναι θέμα ελάχιστου χρόνου η περιορισμένη χρεοκοπία και η εκδήλωση πιστωτικού γεγονότος στην Ελλάδα….

Νέα σαφή προειδοποιητικά μηνύματα στέλνουν οι οίκοι αξιολόγησης ειδικά προς την Ελλάδα τονίζοντας ότι πλησιάζει ο καιρός για την περιορισμένη χρεοκοπία αλλά και προς την ΕΕ ότι ο κίνδυνος ύφεσης είναι πλέον μεγάλος.

Τελευταίες πληροφορίες του www.bankingnews.gr αναφέρουν ότι οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης θα αποφασίσουν άμεσα για το αν θα βαθμολογήσουν την Ελλάδα σε καθεστώς επιλεκτικής ή περιορισμένης χρεοκοπίας. Το πιθανότερο σενάριο η Ελλάδα να βρεθεί σε καθεστώς περιορισμένης χρεοκοπίας δηλαδή σε καθεστώς C για όλους τους οίκους αξιολόγησης (βλέπε και τον πίνακα βαθμολογιών στο τέλος του κειμένου)
Μετά την Moody’s που υποβάθμισε την Ελλάδα σε καθεστώς Ca δηλαδή σε high default risk και η Standard and Poor’s υποβάθμισε την Ελλάδα στην ζώνη CC ενώ προσεχώς σε ανάλογη κίνηση θα προχωρήσει και η Fitch η οποία ενδέχεται να μην υποβαθμίσει την Ελλάδα στην κλίμακα CC αλλά C. Aν συμβεί αυτό τότε αυτομάτως η Ελλάδα θα τοποθετηθεί σε καθεστώς περιορισμένη χρεοκοπία.
Οι κινήσεις αυτές των διεθνών οίκων αξιολόγησης ήταν αναμενόμενες. Οι υποβαθμίσεις της Ελλάδος πλέον βαίνουν προς ολοκλήρωση και το επόμενο βήμα που πιθανότατα θα εκδηλωθεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες είναι η κατάταξη της Ελλάδος σε καθεστώς επιλεκτικής ή περιορισμένης κατά το πιθανότερο χρεοκοπία.
Το διάστημα που θα παραμείνει η Ελλάδα σε αυτό το νέο βαθμολογικό καθεστώς το καθεστώς που σηματοδοτεί την βαθμολογική χρεοκοπία της Ελλάδος θα διατηρηθεί για διάστημα από 3 έως 5 μήνες ή με βάση το χειρότερο σενάριο 8 μήνες.
Μάλιστα αν τελικώς η Φινλανδία δεν κάνει πίσω στο θέμα των εγγυήσεων τότε οι πιθανότητες για πιστωτικό γεγονός αυξάνονται κατακόρυφα.
Μάλιστα πηγή αναφέρει ότι η Φινλανδία μπορεί να οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε χρεοκοπία την Ελλάδα.
Επίσης ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι παρασκηνιακώς υπάρχουν μεθοδεύσεις ώστε κάτοχοι των CDS να ζητήσουν από την Διεθνή Ένωση Ανταλλάξιμων οικονομικών προϊόντων και Παραγώγων (ISDA) να πιστοποιήσει πιστωτικό γεγονός και να πληρωθούν τα CDS…ωστόσο οι κινήσεις αυτές θα ενταθούν όταν η Ελλάδα βαθμολογικά τοποθετηθεί σε καθεστώς περιορισμένης χρεοκοπίας.
Η πρόταση του IIF για την επαναγορά και την ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων δεν θα αποτελέσει το πιστωτικό γεγονός, αναφέρουν πηγές της ISDA αλλά αυτό ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο δεν είναι σαφές.
Από την απόφασή της θα εξαρτηθεί το εάν θα πρέπει να καταβληθούν ή όχι τα ασφάλιστρα κίνδυνου στους κατόχους των Credit Default Swap (CDS). Η αγορά αναμένει καθαρή γνωμοδότηση από την ISDA καθώς σε διαφορετική περίπτωση δεν αποκλείονται νομικές διαφορές μεταξύ όσων αγοράζουν και όσων πωλούν CDS....
BankingNews
Σημ.axinosp:Υπερβολές και συκοφαντίες των ψιθυριστών!!

Τα θαύματα κρατούν τελικά μόνο μια μέρα - Το χρηματιστηριακό πάρτι τελείωσε

Ρευστοποιήσεις με στόχο την κατοχύρωση κερδών – Οι ξένοι με τακτικές trading – Στα ύψη CDS 2300 μ.β. spreads 1495 μ.β. αποδόσεις 58%

Μετά το χθεσινό ιστορικών διαστάσεων ράλι στο ελληνικό χρηματιστήριο με επίκεντρο τις τράπεζες η αγορά ακολούθησε τον γνώριμο δρόμο της κατακρήμνισης. Το ΧΑ έκλεισε στις 958 μονάδες με πτώση -4,82% τζίρο 126 εκατ και όγκο 66 εκατ μετοχές.

Από την μια κύμα ρευστοποιήσεων κατέκλυσε την αγορά, με τους ξένους επενδυτές να κάνουν την εμφάνιση τους αλλά χωρίς να αγοράζουν με μαζικότητα αλλά μόνο σε επιλεγμένους τίτλους εστιαζόμενοι στο trading ενώ οι μικροεπενδυτές ρευστοποιούσαν επιθετικά, ώστε να αποκομίσουν το χθεσινό μεγάλο τους κέρδος. Παράλληλα εκδηλώθηκαν αγορές στην Alpha και σε άλλες τραπεζικές μετοχές προκαλώντας έντονες διακυμάνσεις.... Οι ξένοι ακολουθούν τακτικές trading δηλαδή προβαίνουν σε αγοραπωλησίες με έμφαση στις πωλήσεις.
Επειδή πάντα λέμε καθαρά την άποψη μας το χρηματιστηριακό πάρτι τελείωσε και τα ειρότερα είναι εμπρός μας............
...Η Alpha bank παρότι ευνοείται από την σχέση ανταλλαγής και ξεκίνησε έντονα ανοδικά στο +20%, έκλεισε με κέρδη 1,62% στα 2,51 ευρώ και αποτίμηση 1,34 δις ευρώ.
Η Κύπρου υποχώρησε -19,33% στα 1,21 ευρώ και αποτίμηση 1,087 δις ευρώ. Πραγματικά μεγάλες οι απώλειες για την τράπεζα Κύπρου που φαίνεται ότι σχετίζονται με κόντρες που έχουν ξεσπάσει στο εσωτερικό της τράπεζας....
Η Eurobank που δεν ευνοείται από την σχέση ανταλλαγής -13,84% στα 1,93 ευρώ και κεφαλαιοποίηση 1,067 δις ευρώ.
Η Εθνική στα 3,37 ευρώ στο -6,13% με αποτίμηση 3,22 δις ευρώ.
Να σημειωθεί ότι ενδοσυνεδριακά έφθασε τα 4 ευρώ που αποτελούν κρισιμότατο τεχνικό σημείο αντίστασης.
Η Πειραιώς με κέρδη +5,56% στα 0,76 ευρώ και αποτίμηση 868 εκατ ευρώ.
Η Marfin 0,33 ευρώ -10,81% στα 531 εκατ. η κεφαλαιοποίηση.
Το ΤΤ στα 1,42 ευρώ με κέρδη 4,41% και 403 εκατ αποτίμηση......

Bankingnews
Σημ.axinosp:Τρέξτε τώρα να πουλήσετε !!

Η Ελλάδα πεθαίνει;; στο χέρι μας είναι.. 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Η συγχώνευση Alpha-Eurobank επιδεινώνει δραματικά τα δεδομένα της οικονομίας και των τραπεζών

Ανακοίνωση του ΕΠΑΜ

Η συγχώνευση Alpha-Eurobank αποτελεί μια χαρακτηριστική έκφραση του βαθέματος της κρίσης βιωσιμότητας που διαπερνά ολόκληρο το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Οι συγκεκριμένες τράπεζες επιβιώνουν ήδη εδώ και καιρό στο «κόκκινο». Η κεφαλαιακή τους επάρκεια είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και επιβιώνουν αποκλειστικά χάρις στην επιδότηση από το κράτος και στις ενέσεις ρευστότητας από την ΕΚΤ. Η συγχώνευσή τους επιδεινώνει δραματικά τα δεδομένα της οικονομίας και των τραπεζών:
Πρώτο: Ενισχύει την ολιγοπωλιακή σύνθεση ενός τραπεζικού τομέα, ο οποίος ήδη πάσχει σοβαρά από έναν από τους υψηλότερους δείχτες μονοπωλιακής συγκέντρωσης στην Ευρώπη. Σ’ έναν τραπεζικό τομέα που λειτουργεί εδώ και χρόνια με «συμφωνίες κυρίων», με πρακτικές καρτέλ και τραστ, προστίθεται ένα ακόμη τραπεζικό μονοπώλιο. Πρόκειται για ένα νέο τραπεζικό μονοπώλιο που θα εντείνει ακόμη περισσότερο τον τοκογλυφικό, σαράφικο και πειρατικό χαρακτήρα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος με κύριο σκοπό να εκμεταλλευθεί άμεσα την μονοπωλιακή του θέση για να «παρκάρει» στα ταμεία του περισσότερο ρευστό σε βάρος της οικονομίας, των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών.


Δεύτερο: Επιδιώκει να εμφανίσει ότι θα ενισχύσει κεφαλαιακά τους δύο ομίλους ώστε να κάνει ευκολότερη την άντληση ρευστότητας, από την οποία εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά και οι δυο τράπεζες. Στην πραγματικότητα η βελτίωση της εικόνας θα είναι μόνο λογιστική καθότι η κεφαλαιακή ενίσχυση δεν θα γίνει με ρευστό, αλλά κυρίως με τραπεζικούς τίτλους και ανταλλαγές μετοχών. Στόχος του νέου τραπεζικού ομίλου είναι να αποφύγει ένα «πιστωτικό γεγονός» το αμέσως επόμενο διάστημα, λόγω της διόγκωσης των επισφαλειών (κυρίως των μη εξυπηρετήσιμων δανείων) και των χρεών που συσσωρεύουν στα ενεργητικά τους και οι δυο τράπεζες.
Τρίτο: Επενδύει στην δημιουργία τεχνητών προσδοκιών στο χρηματιστήριο, ώστε οι βασικοί μέτοχοι, οι οικογένειες που ελέγχουν τις τράπεζες και τα βασικά στελέχη τους να κερδοσκοπήσουν με την πλασματική άνοδο των τραπεζικών μετοχών. Η συγχώνευση επιδιώκει να δημιουργήσει μια νέα, έστω πρόσκαιρη, χρηματιστική φούσκα για να κερδοσκοπήσουν οι γνωστοί ημέτεροι. Πρόκειται για την γνωστή τακτική «άρπαξε όσα μπορείς και τρέχα», που σημειώνεται πάντα στις παραμονές μεγάλων καταρρεύσεων.
Τέταρτο: Ενισχύει τις πιθανότητες ενός σοβαρού «πιστωτικού γεγονότος» γιατί η συγχώνευση ενώ δεν βελτιώνει ουσιαστικά την κεφαλαιακή επάρκεια, επιδεινώνει την κατάσταση επισφαλειών, αλλά και της υπερχρέωσης των τραπεζών ιδίως προς την ΕΚΤ. Σκοπός της συγχώνευσης είναι να εξασφαλίσει μεγαλύτερες επιδοτήσεις από το κράτος και χαριστικές παροχές εκβιάζοντας με το μέγεθος του τραπεζικού ομίλου, αλλά και με το επιχείρημα ότι τυχόν κατάρρευσή του θα συμπαρασύρει και την οικονομία.
Πέμπτο: Ενισχύεται η κερδοσκοπική εξάρτηση από το εξωτερικό με την συμμετοχή του Κατάρ, το οποίο συμβάλει ασήμαντα στην κεφαλαιακή επάρκεια του ομίλου και μάλιστα με την μορφή δανείου. Η συμμετοχή του έχει σαν βασικό στόχο, αφενός, να ενισχυθεί η προστατευμένη διαρροή κεφαλαίων και κερδών προς το εξωτερικό, που ήδη αποτελεί μέγιστη αιμορραγία για την ελληνική οικονομία, και, αφετέρου, να λειτουργήσει ως μεσάζοντας για να βρεθεί ενδιαφερόμενος για την προίκα του ομίλου με τα υποκαταστήματα και τις θυγατρικές που διαθέτει στο εξωτερικό και κυρίως στα Βαλκάνια.
Τέλος, ο τρόπος που μεθοδεύτηκε και ενισχύθηκε από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων – με εξαίρεση το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ – αποδεικνύει την στενή διαπλοκή και ταύτιση του πολιτικού κόσμου με τους τραπεζίτες και τα συμφέροντά τους. Αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ποιος ενισχύει αυτά τα κόμματα και ποιος τα θέλει στην Βουλή προκειμένου να εξυπηρετούν τα συμφέροντά του.


30/8/2011

Μοντέλο Κίνας και Κορέας για την Ελλάδα

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Το σίριαλ «Ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα» είναι μια πονεμένη ιστορία. Κάτι σαν τα τούρκικα σίριαλ που έχουν κατακλύσει την ελληνική TV. Όμως το νέο επεισόδιο, αυτό που από καιρό έχουμε ονομάσει «Σχέδιο Φάρσα», δεν μοιάζει με τα προηγούμενα – εκείνα τα παλιά, που ήταν γεμάτα μίζες στις προμήθειες και κερδοσκοπία στο Χρηματιστήριο. Τώρα πάμε για άλλα κόλπα, μεγαλύτερα...

Την περασμένη εβδομάδα μας ήρθε στην Αθήνα ο υφυπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Στέφαν Καπφέρερ, ο οποίος είδε Βενιζέλο, Παπακωνσταντίνου και Χρυσοχοΐδη και «απείλησε» με... γερμανική επενδυτική επίθεση – κάπως έτσι έγινε δεκτή από τα ΜΜΕ η επίσκεψή του. Τι ενέργεια, τι βιομηχανία, τι τουρισμός. Σε όλα μέσα η Γερμανία – ένας επενδυτικός οργασμός, χρυσωμένος με κεφάλαια και αναθέρμανση της οικονομίας.

Αυτά για όσους είναι πρόθυμοι να πιστέψουν την επικοινωνιακή μπουρδολογία της κυβέρνησης. Η πραγματικότητα είναι, δυστυχώς, αρκετά διαφορετική. Ας αρχίσουμε όμως από τα βασικά:

1. Τι μας είπαν για την εισροή χρήματος προς τη βιομηχανία – την οποία φιλοδοξούν να ελέγξουν πλήρως – οι Γερμανοί; Ότι η γερμανική επενδυτική τράπεζα (εκπρόσωπος της οποίας συνόδευε τον Κάπφερερ) σχεδιάζει «ειδικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα» για επενδύσεις στην Ελλάδα. Η χρηματοδότηση θα αφορά γερμανικές επιχειρήσεις που ήδη βρίσκονται εδώ και επίσης γερμανικές επιχειρήσεις που σκοπεύουν να επενδύσουν στη χώρα μας.

2. Πόσα είναι αυτά τα κεφάλαια; Άγνωστο, αλλά ας περιμένουμε για να δούμε αν θα είναι κάτι παραπάνω από ψίχουλα.

3. Πόση θα είναι η αντίστοιχη ελληνική συμμετοχή με κεφάλαια που θα κατευθυνθούν προς τη βιομηχανία; Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ εκείνης της ημέρας συμφωνήθηκε να ασκήσει η Ελλάδα πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ώστε να χρηματοδοτηθούν οι ελληνικές τράπεζες με 10 - 15 δισ. ευρώ, τα οποία εν συνεχεία θα διοχετευτούν στη βιομηχανία.

Δηλαδή οι γερμανικές επενδύσεις θα χρηματοδοτηθούν κυρίως με ελληνικό χρήμα – ή έστω με κεφάλαια τα οποία δικαιούται η Ελλάδα; Προφανώς.

Αυτό υποτίθεται ότι θα απαιτούσε κάθε σοβαρός επενδυτής από μια... Μπανανία, την οποία ήδη ελέγχει πλήρως οικονομικά και πολιτικά. Είναι όμως μόνον αυτή η γερμανική απαίτηση; Όχι βέβαια. Τα καλύτερα βρίσκονται αλλού...

Οι «ειδικές επενδυτικές ζώνες»

Όπως μας είπε ο Γερμανός υφυπουργός εκείνη τη μέρα, μετά τις συναντήσεις με τους υπουργούς της Ελλάδας, μια από τις κυριότερες απαιτήσεις της Γερμανίας είναι ότι οι επενδύσεις των επιχειρηματιών της θα υλοποιηθούν σε «ειδικές επενδυτικές ζώνες».

Δεν θέλησε να δώσει λεπτομέρειες, παρότι στο Βήμα της Κυριακής συμπλήρωσε ότι αυτές θα διέπονται από «την εφαρμογή ειδικών νομικών ή διοικητικών πλαισίων», που «μπορεί να είναι ένα εργαλείο για την προσέλκυση επενδύσεων».

Γιατί ο αξιότιμος αυτός κύριος δεν έδωσε λεπτομέρειες; Επειδή τι καθεστώς αυτών των ζωνών «είναι θέμα της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Σαν να σοβαρεύουν λίγο τα πράγματα...

Για να βρούμε την απάντηση στη σιωπή του Καπφέρερ – αλλά και των δικών μας υπουργών, οι οποίοι έκαναν γαργάρα τη γερμανική απαίτηση – ας πάμε κάπου έναν μήνα πίσω: στην Κυριακή 31 Ιουλίου.

Τότε, πάλι στο «Βήμα της Κυριακής», υπό τον τίτλο «Γερμανικό σχέδιο Μάρσαλ αλλά με μοντέλο... Κίνας», είχε δημοσιευθεί ένα εξαιρετικό και απολύτως διαφωτιστικό ρεπορτάζ του συναδέλφου Νίκου Χειλά, στο οποίο περιέχονταν αρκούντως... διαφωτιστικές λεπτομέρειες για το καθεστώς των «ειδικών ζωνών» και τις λοιπές προϋποθέσεις τις οποίες απαιτούν οι Γερμανοί δανειστές, επιτηρητές, φίλοι και εταίροι μας για να... «επενδύσουν».

Κατ’ αρχάς, σύμφωνα με τον αναλυτή του Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας της Κολονίας Γιούργκεν Μάτες, με τον οποίο μίλησε «Το Βήμα», «θα βγουν όλοι κερδισμένοι». Έτσι απλά; Όχι βέβαια! Οι «επενδύσεις» προϋποθέτουν τη ροή κονδυλίων από το ΕΣΠΑ, τα οποία θα αποτελέσουν την ασφαλή «επενδυτική» βάση για τους Γερμανούς κεφαλαιούχους. Το λέει καθαρά ο κ. Γιούργκεν Μάτες:

«Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις θα συνδυαστούν με τα ήδη υπάρχοντα κονδύλια των διαρθρωτικών ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και με δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, ώστε να επιτύχουν τέτοιο μέγεθος που θα δώσει όντως μεγάλη ώθηση στην ελληνική οικονομία».

Να λοιπόν η πρώτη απάντηση στο ερώτημα που βάλαμε λίγο πιο πάνω: η Ελλάδα θα παράσχει, με δικούς της κυρίως πόρους, την επενδυτική «ασφάλεια» που απαιτούν οι Γερμανοί επιχειρηματίες. Ξεχάστε λοιπόν τις ανοησίες ότι δήθεν οι επιχειρηματίες κατ’ εξοχήν ρισκάρουν όταν επενδύουν – αυτά ισχύουν στα παιδικά παραμύθια, όχι στις Μπανανίες.

Παραβίαση του ευρωπαϊκού δικαίου!

Δύο μέρες αργότερα γράφαμε στην ιστοσελίδα του «Π», με τον τίτλο «Μας θέλουν όλους... Κινέζους», βασισμένοι πάντα στο ρεπορτάζ του Ν. Χειλά:

«Το βασικό κώλυμα των Γερμανών επιχειρηματιών είναι το ελληνικό νομικό καθεστώς. Με άλλα λόγια ό,τι έχει απομείνει από αυτό που κάποτε ονομάζαμε “κράτος πρόνοιας” και το οποίο είχε αποτελέσει τη βάση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου τις προηγούμενες δεκαετίες».

Να λοιπόν πώς θα ξεπεραστούν τα... γραφειοκρατικά εμπόδια, τα οποία με τόσο κόπο προσπαθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου να απομακρύνει. Γράφει «Το Βήμα»:

«Κατ' αρχάς το... "Σχέδιο Μάρσαλ" ή, ορθότερα, "Σχέδιο Ρόσλερ" περιλαμβάνει 16 σημεία, εκ των οποίων το σημαντικότερο είναι αυτό που προβλέπει τη δημιουργία "ιδιαίτερων οικονομικών ζωνών", οι οποίες θα έχουν πιλοτικό χαρακτήρα και θα διέπονται από αυτοτελές "φορολογικό, εργασιακό και σχεδιαστικό δίκαιο".

Υπό μελέτη είναι η δημιουργία κατ’ αρχάς τεσσάρων ζωνών, όπως για παράδειγμα σε μεγάλα λιμάνια. "Τα πρότυπά τους βρίσκονται στην Ασία, όπως στην Κίνα και στην Κορέα" λέει ο κ. Μάτες. "Σε αυτές θα υπάρξει ενδεχομένως περικοπή μισθών, μείωση φόρων και διευκόλυνση των απολύσεων, αν έτσι θα εξυπηρετείται η άνοδος της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης". Τυχόν "επιτυχία" τους θα οδηγήσει κατόπιν στην περαιτέρω διάδοσή τους – στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Η εγκαθίδρυση τέτοιων ζωνών φαίνεται πάντως εξαιρετικά δύσκολη. Κυρίως επειδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχύει ένα και μοναδικό εσωτερικό δίκαιο. Τυχόν παραβίασή του – ακόμη και με την αναμενόμενη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης – θα πυροδοτούσε αντιδράσεις σε όλη την Ευρώπη»...

Και σχολιάζαμε επ’ αυτών στις 2 Αυγούστου:

«Για να δούμε λοιπόν το σχήμα που προετοιμάζεται:

● Οι Γερμανοί, έτσι ή αλλιώς, μέσω της "διαρκούς πτώχευσης" του ελληνικού κράτους, επωφελούνται από το σύνολο σχεδόν της ιδιωτικοποίησης των δομών της εθνικής οικονομίας.

● Οι ίδιοι χρηματοδοτούν, μέσω της Κομισιόν, με ψίχουλα – κάπου 1 δισ. ευρώ από τα 15 που δικαιούμαστε από το ΕΣΠΑ – την "επανακατάρτιση εργαζομένων" (κάτι σαν τη "διαρκή εκπαίδευση" που επαγγέλλονται από χρόνια η Διαμαντοπούλου και κάμποσοι άλλοι) και τη δημιουργία των επιχειρηματικών συνεργασιών (business clusters) που θα καταστήσουν τους Έλληνες επιχειρηματίες υπεργολάβους των Γερμανών.

● Η Ελλάδα αναλαμβάνει – στόχος όλων των "μεταρρυθμίσεων" και της "απελευθέρωσης επαγγελμάτων" που διεκπεραιώνει τώρα η κυβέρνηση – να μετατρέψει τους πάντες σε υπαλλήλους και μάλιστα κακοπληρωμένους.

● Ακόμη η Ελλάδα υποχρεούται σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και επίσης οριζόντιες καταργήσεις εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε το "κινεζοποιημένο", πτωχευμένο και απελπισμένο από τη μόνιμη ανεργία ελληνικό εργατικό δυναμικό να "επανακαταρτίζεται" με αποκλειστικό στόχο την ένταξή του στις "ιδιαίτερες οικονομικές ζώνες" με το "αυτοτελές φορολογικό, εργασιακό και σχεδιαστικό δίκαιο".

Και, τελικά, αν υποτεθεί ότι οι Έλληνες αρνούνται να πάνε ως πρόβατα επί σφαγήν, υπάρχει πάντα ο υπέρτατος εκβιασμός, συνεχώς αναπαραγόμενος από την κυβέρνηση Παπανδρέου και τους πάντα πρόθυμους μιντιακούς και πολιτικούς (εκόντες και άκοντες) "φίλους" της: μια κανονικότατη και απολύτως επίσημη πτώχευση – πάντα ελεγχόμενη από τους δανειστές. Από την οποία η απόσταση θα είναι ελάχιστη όταν θα βρεθούμε, βάσει των αποφάσεων του Ιουλίου, υπό καθεστώς "επιλεκτικής χρεοκοπίας"».

Επιμύθιο

Ας συνοψίσουμε: Στην καρδιά της Ευρώπης, στην ισχυρότερη χώρα της ευρωζώνης, εκπονείται ένα σχέδιο οικονομικής υπαγωγής των χρεοκοπημένων χωρών της περιφερειακής ευρωζώνης (και όχι μόνο!) στην απόλυτη κυριαρχία του γερμανικού κέντρου.

Εμπνευστής του είναι ο βιετναμικής καταγωγής, αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Φίλιπ Ρόσλερ.

Είτε λόγω καταγωγής και παραστάσεων είτε λόγω οικονομικής και κοινωνικής αντίληψης, ο Ρόσλερ ξεπατικώνει μοντέλα τύπου Κίνας και Κορέας προκειμένου να τα εφαρμόσει πρώτα στην Ελλάδα και, αν πετύχουν, θα επεκταθούν σε όλη την Ελλάδα και σε όποιες άλλες χώρες αυτό καταστεί εφικτό. Δηλαδή σε όσες χώρες αυτό επιτραπεί από τις κυβερνήσεις τους.

Πρόκειται για την κατάργηση κάθε είδους εργασιακού δικαιώματος και την απαλλαγή των επιχειρηματιών της Γερμανίας από τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους προς το ελληνικό κράτος – δηλαδή πάλι προς τον ελληνικό λαό.

Δεδομένου ότι σκοπεύουν να αναλάβουν – είτε μέσω του εξελισσόμενου ξεπουλήματος είτε με την εκμετάλλευση ελληνικών χρηματοδοτήσεων είτε μέσω των «ειδικών ζωνών» – τις υποδομές, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και (άγνωστο για την ώρα) μέρος του τραπεζικού συστήματος, η τελευταία εκκρεμότητα είναι... οι ίδιοι οι Έλληνες.

Κι αυτό, όμως, φαίνεται ότι ήδη έχει λυθεί. Η ελληνική κυβέρνηση δεν δείχνει σημάδια αντίστασης ή διαφωνίας.

● Και μόνον το ότι η ίδια έχει βαφτίσει την επερχόμενη δουλοπαροικία «Σχέδιο Μάρσαλ» είναι αρκετό.

● Το ότι (πάλι...) πανηγυρίζει για τις γερμανικές «επενδύσεις» είναι κάτι παραπάνω από ενδεικτικό της άποψής της για όλον αυτό τον σχεδιασμό.

● Το ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν κάμπτεται ούτε από το γεγονός ότι αυτού του είδους οι ζώνες είναι αντίθετες προς το ευρωπαϊκό δίκαιο (και Γερμανοί ειδικοί θεωρούν δύσκολο να εφαρμοστούν ακριβώς λόγω του ευρωπαϊκού δικαίου!) δείχνει την... αποφασιστικότητά της να μας ξεπουλήσει έως τον τελευταίο – με εξαίρεση τους ελάχιστους που θα αποτελέσουν την κάστα των... προπαγανδιστών.

Η ατάκα του Καπφέρερ ότι το καθεστώς είναι ζήτημα που θα «λύσουν» η ελληνική κυβέρνηση και η... Κομισιόν μόνον ανησυχίες μπορεί να προκαλέσει. Κυρίως επειδή προϊδεάζει για κάτι πολύ απλό: Ούτε τα μισθολογικά ούτε τα φορολογικά μέτρα ούτε η κατάργηση δικαιωμάτων για τους Έλληνες εργαζόμενους έχει φτάσει στο τέλος. Όπως και άλλοτε έχουμε πει, βρισκόμαστε μόνον στον «πρόλογο».

Τουλάχιστον, σε αυτή τη φάση, ας γνωρίζουμε καλά δύο πράγματα:

● Τι ακριβώς θα μας φέρει ο εμπνευστής του «Σχεδίου Μάρσαλ» Φίλιπ Ρόσλερ, ο οποίος θα μας κουβαληθεί στις 6-7 Οκτωβρίου, μαζί με 100 Γερμανούς επιχειρηματίες. Συνεπώς μπορείτε να ανατρέξετε στα δύο κείμενα που αναφέρονται πιο πάνω για να πάρετε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

● Ότι η επιτυχία του εφιαλτικού σχεδίου του κυρίου αυτού, κατά το πρώτο («περιορισμένο») στάδιο εφαρμογής του στην Ελλάδα, θα αποτελέσει το πρόκριμα για την επέκτασή του σε ολόκληρη τη χώρα μας και, εν συνεχεία, σε πολλές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες.

Η γνώμη μας προφανώς... δεν θα ζητηθεί. Μπορούμε, παρ' όλα αυτά, να τη... διατυπώσουμε. Όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα...http://www.topontiki.gr/

Επιστρέφει η δουλεία

Του Δημήτρη Καζάκη

Τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο άμεσο ενδεχόμενο ενός νέου, ακόμη πιο καταστροφικού κραχ.

● Τέσσερα χρόνια μετά, και το κύριο καταστροφικό δυναμικό της κρίσης δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί,ούτε έχει εκτονωθεί.

● Τέσσερα χρόνια μετά, και η κοινωνία αντιμετωπίζει ίσως τη χειρότερη κρίση που έχει βιώσει ποτέ. Κι αυτό διότι, μπορεί έως τώρα να μην είχαμε επίσημες πτωχεύσεις κρατών, αλλά οι συνθήκες κοινωνικής πτώχευσης και δυστυχίας που κυριαρχούν – πλέον, ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες –, είναι κυριολεκτικά πρωτοφανείς.

Τα 45 εκατ. φτάνει ο αριθμός στις ΗΠΑ όσων δεν πεθαίνουν της πείνας χάρη στα κρατικά κουπόνια διατροφής. Το 50% αυτού του αριθμού είναι παιδιά και 20% υπερήλικοι χωρίς στον ήλιο μοίρα. Ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια, με ή χωρίς «ανάπτυξη». Είναι αυτό που οι οικονομικοί αναλυτές ονομάζουν «jobless recovery», δηλαδή «ανάκαμψη χωρίς δουλειές». Όχι, όμως, μόνο χωρίς δουλειές, αλλά και χωρίς απολαβές, χωρίς εγγυήσεις έναντι της εξαθλίωσης, χωρίς ούτε εικονική άνοδο του βιοτικού επιπέδου για την συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων.

Στην Ευρώπη, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ειδικού παρατηρητηρίου του ΟΗΕ, ο αριθμός όσων ζουν από συσσίτια και παροχές φιλανθρωπίας υπερβαίνει τα 63 εκατ. Ανάμεσα στις πρωτεύουσες με το πιο έντονοπρόβλημα είναι το Λονδίνο, το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο.

Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι έχασαν μέσα στα τελευταία χρόνια ό,τι είχαν κερδίσει από τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εργατικά δικαιώματα, κατοχυρώσεις απέναντι στην αυθαιρεσία της αγοράς και του εργοδότη, κοινωνική ασφάλιση κ.ο.κ. Όχι μόνο οι «κοπρίτες» εργαζόμενοι της «διεφθαρμένης» Ελλάδας, αλλά το σύνολο των εργαζομένων στην Ευρώπη.

Επισήμως σκλάβοι

Η ανεργία καλπάζει. Οι εργατικές αμοιβές έχουν αποσπαστεί πια από τις ανάγκες διαβίωσης και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούσαν “breadwinner wage”, δηλαδή μισθός που εξασφαλίζει το ψωμί της οικογένειας: μια κατάκτηση των εργατικών αγώνων από τις αρχές του 19ου αιώνα αποτελεί σήμερα όνειρο απατηλό για τουλάχιστον τα δύο τρίτα των Ευρωπαίων εργαζομένων. Στην ευρωζώνη, πάνω από το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού αμείβεται με μισθούς κάτω των 500 ευρώ, ενώ πάνω στο έδαφός της ευδοκιμεί ένα ακόμη φαινόμενο από τα παλιά: το δουλεμπόριο.

Σύμφωνα με τον ΔΟΕ, κυρίως στις χώρες της ευρωζώνης, πάνω από 12,5 εκατ. άνθρωποι βρίσκονταιεπίσημα υπό καθεστώς δουλείας, μέσα από κυκλώματα δουλεμπόρων που τους φέρνουν κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, αλλά και της ανατολικής Ευρώπης. «Καραβιές» ολόκληρες έρχονταιμεθοδευμένα στις χώρες της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, για να χρησιμοποιηθούν σαν δουλική εργασία.

Ο «Τρίτος Κόσμος» μετακόμισε πια οριστικά στην καρδιά του «Πρώτου Κόσμου» με όρους απάνθρωπης εκμετάλλευσης και μαζικής εξαθλίωσης σε πρωτοφανή επίπεδα, ειδικά για τις κοινωνίες της ανεπτυγμένης Ευρώπης και φυσικά των ΗΠΑ.

«Ο Μαρξ είχε δίκιο»!

Η κατάσταση είναι τέτοια, που ανάγκασε ακόμη και τον Νουριέλ Ρουμπίνι να παρατηρήσει πρόσφατα σε μια ζωντανή συνέντευξή του στην τηλεόραση της «Wall Street Journal» (11.8) τα εξής:

WSJ: «Μας περιγράψατε μια σκοτεινή εικόνα για την αναιμική οικονομική επέκταση που συντελείται, με έναν αυξανόμενο κίνδυνο μιας νέας ύφεσης στο άμεσο μέλλον. Αυτό ακούγεται πολύ άσχημο. Τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση και τι οι επιχειρήσεις, ώστε να βάλουν μπρος την οικονομία; Ή απλώς πρέπει να περιμένουν να δουν τι θα συμβεί;».

Ρουμπινί: «Οι επιχειρήσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτε. Στην πραγματικότητα δεν βοηθούν. Όλος αυτός ο κίνδυνος τις έκανε πιο νευρικές... Υποστηρίζουν ότι προχωρούν σε περικοπές επειδή υπάρχει υπερβολική προσφορά, και δεν προσλαμβάνουν εργάτες επειδή δεν υπάρχει αρκετή τελική ζήτηση. Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα παράδοξο... Αν δεν προσλαμβάνεις εργάτες, δεν υπάρχει και αρκετό εργατικό εισόδημα, καταναλωτική εμπιστοσύνη, κατανάλωση, ούτε αρκετή τελική ζήτηση.

Στην πραγματικότητα, τα τελευταία δύο με τρία χρόνια είχαμε μια επιδείνωση, διότι υπήρξε μια ογκώδης ανακατανομή εισοδήματος από την εργασία προς το κεφάλαιο, από τους μισθούς προς τα κέρδη, ενώ η ανισότητα των εισοδημάτων έχει αυξηθεί... Έτσι, η ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου κάνει το πρόβλημα της ανεπαρκούς ζήτησης ακόμη χειρότερο. Ο Καρλ Μαρξ το είχε αντιληφθεί σωστά.

Σε κάποιο σημείο, ο καπιταλισμός μπορεί να αυτοκαταστραφεί. Δεν μπορείς να αποσπάς εισόδημα από την εργασία στο Κεφάλαιο, χωρίς να έχεις υπερβάλλουσα προσφορά και έλλειμμα γενικής ζήτησης. Αυτό είναι που έχει συμβεί. Νομίζαμε ότι οι αγορές λειτουργούν. Δεν λειτουργούν. Το άτομο μπορεί να είναι ορθολογικό. Η εταιρεία, προκειμένου να επιβιώσει και να ευημερήσει, μπορεί να σπρώχνει τα εργατικά κόστη όλο και πιο χαμηλά. Ωστόσο, τα εργατικά κόστη είναι κάποιου άλλου το εισόδημα και η κατανάλωση. Γι’ αυτό είναι μια αυτοκαταστροφική διαδικασία».

Τερατογένεση

Τον Νουριέλ Ρουμπινί δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ως οπαδό του Μαρξ. Αντίθετα, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της σημερινής κυρίαρχης οικονομικής σκέψης, που έχει αποβάλει παντελώς την κοινωνική οπτική από την προβληματική της.

Γι’ αυτήν, η οικονομία είναι ένα σύστημα δεικτών και λογιστικών μεγεθών, όπου απλά πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος διαχείρισής τους. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου αν αυτά τα μεγέθη απηχούν κοινωνικές καταστάσεις, αντιθέσεις, σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας. Δεν την απασχολεί αν οι δείκτες καθορίζουνανθρώπινες ζωές, αν συνεπάγονται δυστυχία και κοινωνική απαξίωση. Έλα όμως που οι δραστικές πολιτικές λιτότητας και των περικοπών αναγκάζουν σήμερα ακόμη και τους εκπροσώπους αυτής της πιο χυδαίας εκδοχής – απ’ όλες όσες γνώρισε στην ιστορική πορεία η οικονομική σκέψη – να παραδεχτούν δειλά δειλά ότι η συντριβή της εργαζόμενης κοινωνίας έχει σπρώξει προς μια «αυτοκαταστροφική διαδικασία» την παγκόσμια οικονομία.

Το «μοντέλο ανάπτυξης» της παγκόσμιας οικονομίας, που υπήρχε πριν από την πρόσφατη παγκόσμια κρίση, βασιζόταν στη δυνατότητα μιας χούφτας τεράστιων επιχειρηματικών κολοσσών με οικονομική επιφάνεια πολύ μεγαλύτερη από τα περισσότερα κράτη, να επιβάλουν έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας όπου, στις χώρες του «Τρίτου Κόσμου», παρήγαν με εξαιρετικά χαμηλά κόστη το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων και υπηρεσιών, οι οποίες πήγαιναν προς κατανάλωση στον ανεπτυγμένο «Πρώτο Κόσμο».

Όσο οι ανεπτυγμένες αγορές εξασφάλιζαν την τελική ζήτηση γι’ αυτά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, τόσο λειτουργούσε το όλο κύκλωμα χωρίς σοβαρές εμπλοκές από τη μαζική δυστυχία και υποβάθμιση που συνεπαγόταν για την εργαζόμενη κοινωνία των χωρών παραγωγής.

Για να στήσουν το κύκλωμά τους στην παγκόσμια οικονομία, οι υπερεθνικοί αυτοί γίγαντες απαιτούσαν όχι μόνο την κατάργηση των συνόρων και των εθνικών ρυθμίσεων, των εθνικών νομοθεσιών κ.ο.κ., αλλά και διαθέσιμα κεφάλαια που καμία εθνική οικονομία από μόνη της δεν μπορούσε να τους εξασφαλίσει – ούτε καν οι ΗΠΑ. Έτσι επήλθε μια τερατογένεση. Δημιουργήθηκαν οι κεφαλαιαγορές που γνωρίζουμε σήμερα σε διεθνές επίπεδο, ικανές να συγκεντρώνουν χρηματικά κεφάλαια 20 φορές μεγαλύτερα από το παγκόσμιο ΑΕΠ.

Οι τράπεζες πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε κυρίαρχη έκφραση αυτής της διαδικασίας, και η ανάγκη παραγωγής μιας τέτοιας πληθώρας κεφαλαίου γέννησε μια απίστευτων διαστάσεων κερδοσκοπία, με κάθε είδους πιστωτικό προϊόν και δάνεια σε διεθνές επίπεδο. Έτσι φτάσαμε στην παγκόσμια κρίση, που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Κοινωνική γενοκτονία

Πώς αντιμετώπισαν την κρίση αυτή οι κυβερνήσεις; Πρώτα και κύρια, στράφηκαν σε μια πρωτοφανών διαστάσεων προσπάθεια διάσωσης των ισολογισμών των τραπεζών. Πάνω από 16 τρισ. δολ. «ζεστό χρήμα» διοχέτευσε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ τα δύο τελευταία χρόνια, προκείμενου να βελτιωθεί τεχνητά η εικόνα των τραπεζών. Μόνο στις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες (Bank of America, Citi, Goldman Sachs, JP Morgan κ.ο.κ.), η Fed διοχέτευσε 1,2 τρισ. δολ., περίπου το ποσό που οι ιδιοκτήτες κατοικιών στις ΗΠΑ οφείλουν στη βάση των 6,5 εκατ. ενυπόθηκων δανείων που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν (Bloomberg, 22.8).

Η τακτική αυτή ακολουθήθηκε και στην Ε.Ε., όπου τα κράτη και το Δημόσιο φορτώθηκαν τα χρέη και τα ελλείμματα της τραπεζικής αγοράς. Τα χρέη, ιδιωτικά και δημόσια, που μέχρι τότε θεωρούνταν ελέγξιμα και πηγή όχι μόνο σημαντικών κερδών για τις τράπεζες, αλλά και βασικός μοχλός επέκτασης της καταναλωτικής ζήτησης στις ανεπτυγμένες χώρες, άρχισαν να εκτινάσσονται.

Τι έκαναν οι κυβερνήσεις; Επέβαλλαν άγριες πολιτικές λιτότητας και περικοπών, με αποτέλεσμα να προκύψει μία από τις μεγαλύτερες ανακατανομές εισοδημάτων και πλούτου, που έχει συμβεί στις ανεπτυγμένες χώρες από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης. Η Ελλάδα υπήρξε το πιο πρόσφορο και εύκολο πειραματόζωο αυτής της συνταγής. Αποτέλεσμα; Η γενίκευση της δυστυχίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολλοί σήμερα – και δικαιολογημένα – μιλούν για κοινωνική γενοκτονία ακόμη και στις πιο πλούσιεςχώρες. Κι αυτό επειδή τα μέτρα περιορισμού και λιτότητας που υιοθετούνται, χτυπούν με ιδιαίτερα ανελέητο τρόπο τις νέες γενιές: ανεργία και εξαθλίωση...

Ο πακτωλός ρευστού χρήματος εις βάρος της κοινωνίας εξασφάλισε μια εικονική βελτίωση των τραπεζικών, κυρίως οικονομικών, και της δυναμικής των κεφαλαιαγορών, με αποτέλεσμα μια εικονική άνοδο του ΑΕΠ τον περασμένο χρόνο. Χαράς ευαγγέλια για τους πληρωμένους καλαμαράδες της οικονομολογίας των κερδοσκόπων. Πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να ανακάμψει η οικονομία χωρίς να ανακάμψει η τελική ζήτηση. Περιχαρείς, οι λακέδες της οικονομικής εξουσίας γέννησαν νέες θεωρίες: μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς να στηρίζεται στην τελική καταναλωτική δαπάνη, δηλαδή στην αγοραστική δύναμη του πληθυσμού. Αρκεί η κερδοσκοπία στις αγορές.

Οι ίδιοι που πήραν ακόμη και Νόμπελ Οικονομίας την προηγούμενη δεκαετία, «αποδεικνύοντας» ότι η κρίση δεν αποτελεί πλέον αντικείμενο της οικονομικής θεωρίας, ετοιμάστηκαν να διεκδικήσουν νέα Νόμπελ, «αποδεικνύοντας» ότι η αγορά και η οικονομία μπορούν να δουλέψουν άψογα και κυρίως «ορθολογικά»,χωρίς να έχουν ανάγκη απ’ το αυξανόμενο εισόδημα του εργαζόμενου. Ζήτω! Νέες περίλαμπρες σελίδες ανοησίας και προστυχιάς γράφτηκαν με τη μορφή της οικονομικής φιλολογίας…

Πώς να σωθούν οι τράπεζες χωρίς... χρήμα;

Έλα, όμως, που η κρίση υποτροπίασε. Οι τράπεζες έχασαν μέσα σε τρεις εβδομάδες σχεδόν το σύνολοτων εικονικών κερδών που είχαν εξασφαλίσει από το «τσάμπα» χρήμα των κυβερνήσεων. Ωστόσο, οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις το βιολί τους... Οι τράπεζες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας κρατιούνται όπως - όπως στον αφρό με έκτακτα μέτρα και παρεμβάσεις της ΕΚΤ.

Οι πληροφορίες λένε ότι νέος πακτωλός δολαρίων από την Fed αναχαίτισε κάπως την πτώση των χρηματαγορών στις ΗΠΑ – και κυρίως την απαξίωση των τραπεζικών μετοχών. «Δεν κοιμάμαι τις νύχτες», δήλωσε ο Τσαρλς Βίπλοζ, διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου για Χρηματικές και Τραπεζικές Μελέτες, που εδρεύει στην Γενεύη και χρηματοδοτείται από την κεντρική τράπεζα της Ελβετίας και μια σειρά άλλες τράπεζες. «Μπήκαμε σε μια νέα φάση της κρίσης» (Bloomberg, 23.8).

«Υπάρχουν αρκετά χρήματα στη Γη για να σωθούν οι τράπεζες;», αναρωτιόταν πρόσφατα ο Τζόναθαν Βέιλ, σχολιαστής της Bloomberg (11.8). Και δεν έχει άδικο. Ο νέος γύρος πριμοδότησης των τραπεζών φαίνεται ότι θα φέρει την παγκόσμια οικονομία, όχι μόνο πιο κοντά σε ένα νέο παγκόσμιο κραχ, αλλά και σε μια σειρά από αναπόφευκτες χρεοκοπίες κρατών. Με πρώτη υποψήφια φυσικά την Ελλάδα…

«Πρακτικά αφερέγγυοι»

Ο Νουριέλ Ρουμπινί είχε σημειώσει τον Ιανουάριο του 2009 ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ ήταν «χρεοκοπημένο» και «πρακτικά αφερέγγυο»: «Βρήκα ότι οι πιστωτικές απώλειες μπορούν να φτάσουν στο ύψος των 3,6 τρισ. δολ. για τα ιδρύματα των ΗΠΑ, τα μισά εκ των οποίων είναι τράπεζες και διαμεσολαβητές», έλεγε τότε ο Ρουμπινί.

«Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ είναι πρακτικά αφερέγγυο, γιατί ξεκινά με ένα κεφάλαιο της τάξης των 1,4 τρισ. δολ. Τα προβλήματα του Citi, της Bank of America και των άλλων υποδηλώνουν ότι το σύστημα είναι χρεοκοπημένο», κατέληγε ο Ρουμπινί. «ΣτηνΕυρώπη συμβαίνει το ίδιο πράγμα».

Βελτιώθηκε η κατάσταση που περιέγραφε τότε; Ούτε κατά διάνοια. Αντίθετα, χειροτέρεψε. Το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα κατέγραψε απώλειες που υπερβαίνουν τα 5 τρισ. δολ., ενώ το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα έχει πάνω από 17 τρισ. δολ. «τοξικά χαρτιά» στο ενεργητικό του, καθώς και κεφάλαιο που κινείται γύρω στα 2 - 3 τρισ. δολ.

«Διαγραφή χρεών ή ύφεση δίχως τέλος»

Τα δεδομένα αυτά υποδηλώνουν ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα, και στις δυο όχθες του Ατλαντικού, είναι ανεπανόρθωτα χρεοκοπημένο και δεν μπορεί να διασωθεί, σε όσες ενέσεις ρευστότητας κι αν υποβληθεί. Ωστόσο, το σύστημα και το πολιτικό προσωπικό του είναι καταδικασμένα σε μια «σισύφεια προσπάθεια» να επαναλαμβάνουν διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, με την ψευδαίσθηση ότι κάπως έτσι θα κατευνάσουν τους δαίμονες που τα ίδια έχουν απελευθερώσει. Έστω κι αν κάθε τέτοια προσπάθεια στοιχίζει σε απίστευτο βαθμό για την κοινωνία…

Μην στενοχωριέστε όμως. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει, όπως φοβάται ο Νουριέλ Ρουμπινί. Δεν πρόκειται να καταρρεύσει, ακόμη κι αν συνεχίσει ακάθεκτο στην ίδια αυτοκαταστροφική πορεία. Μπορεί να καταρρεύσουν χώρες, κράτη, τράπεζες, επιχειρήσεις και ναπεινάσουν λαοί ολόκληροι – ακόμη και στον λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο –, αλλά μη φοβάστε: το κυρίαρχο σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Έχει ανεξάντλητες εφεδρείες αναπαραγωγής, ακόμη και σε συνθήκες της πιο γενικευμένης βαρβαρότητας. Δεν μπορεί να καταρρεύσει από μόνο του, ακόμη κι αν το θελήσει. Μόνο οι λαοί μπορούν να επιφέρουν την κατάρρευση του κυρίαρχου συστήματος.

Ούτε είναι σωστή η άποψη ότι η κρίση αυτή είναι παροδική: ένα είδος οικονομικού κύκλου. Τόσο το πολιτικό προσωπικό όσο και οι διεθνείς μηχανισμοί παρέμβασης δεν διαθέτουν βιώσιμη στρατηγική διεξόδου που θα επιτρέψει στο κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα να ανασυγκροτηθεί και να βγει με κάποιον τρόπο από την υπάρχουσα κρίση. Αν διέθετε κάποια τέτοια στρατηγική, έστω υπό διαμόρφωση, δεν θα περιοριζόταν σε μέτρα πανικού και έκτακτες παρεμβάσεις, όπως κοπή χρήματος, αγορές ομολόγων και παροχή ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες. Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος ότι μπορεί μια οικονομία να ανακάμψει με έκτακτα μέτρα και παρεμβάσεις;

Ώς το κόκαλο

Επιπλέον, η καθίζηση του λαϊκού εισοδήματος σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας και περικοπών, που έχουν φτάσει το μαχαίρι στο «κόκαλο» για την εργαζόμενη κοινωνία ακόμη και των πιο ανεπτυγμένων οικονομιών της Δύσης, εξασφαλίζουν ότι ακόμη και η επέκταση της οικονομίας θα συνεχίσει να είναι εικονική και εξαιρετικά αναιμική.

Η κατάσταση είναι τέτοια, ώστε αναγκάζει ακόμη και ορισμένους καθ’ όλα αξιοσέβαστους καθηγητές Οικονομικής – οι οποίοι δεν έχουν κανένα λόγο να συμπαραταχθούν με όλους εμάς τους «γραφικούς» – να πουν: «Θα έχουμε μια διαρκή ύφεση χωρίς τέλος, αν δεν αρνηθούμε το χρέος...», όπως έγραφε πριν από έναν μήνα ο καθηγητής Στιβ Κιν για τις ΗΠΑ. Ενώ ο Νουριέλ Ρουμπινί έγραφε στην «Financial Times» (8.8): «Από τη στιγμή που αυτή είναι μια κρίση αφερεγγυότητας και ταυτόχρονα ρευστότητας, πρέπει να αρχίσει μια συντεταγμένη αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό σημαίνει μια απευθείας μεγάλη μείωση του ενυπόθηκου χρέους, για περίπου το 50% των Αμερικάνικων νοικοκυριών που πνίγονται...».

Όσο θα βαθαίνει η ύφεση πυροδοτώντας νέα κραχ τόσο περισσότερες φωνές θα μιλούν για «σβήσιμο» του χρέους, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του. Φωνές ακόμη κι από τα δώματα της εξουσίας. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι η σημερινή δομή της οικονομίας, η κυριαρχία των κεφαλαιαγορών και το πολιτικό προσωπικό που της αντιστοιχεί διεθνώς, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν κανένα τέτοιο αίτημα. Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να το κάνει, αν συνειδητοποιήσει ότι διαφορετικά δεν μπορεί να γλιτώσει από τον κοινωνικό κανιβαλισμό...

Σεισάχθεια

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟ 9 98,9 12,30 ΕΩΣ 2μ.μ (βιντεο)

Αυτοί που πανηγυρίζουν, δεν πιστεύουν στη δημόσια και δωρεάν παιδεία

Ανακοίνωση του Τμήματος Παιδείας του ΕΠΑΜ

Ακόμα να κοπάσουν οι πανηγυρισμοί του υψηλού μορφωτικού επιπέδου πλασιέ βιβλίων Άδωνι Γεωργιάδη, σύσσωμης της μη διεφθαρμένης και αξιότιμης οικογένειας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του επιτυχημένου επιχειρηματία χωρίς επιχείρηση Στέφανου Μάνου, των αστέρων της επιδρομής εναντίον των πλατειών εν μέσω θέρους Καμίνη και Μπουτάρη, καθώς και άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων ταλιμπάν και ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς. Γιατί πανηγυρίζουν όλοι αυτοί, γιατί αλληλοσυγχαίρονται εδώ και μερικές μέρες με την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία εργάζεται άοκνα για την επιτάχυνση της επίσημης πτώχευσης της χώρας και του λαού;

Μα για την ψήφιση του νόμου για το πανεπιστήμιο! Μήπως, όμως, θα έλεγε κάποιος, έχουν, έστω εν μέρει, δίκιο; Μήπως όλοι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο αποφάσισαν να κάνουν μια νέα αρχή; Μήπως αποφάσισαν να συναινέσουν επιτέλους για το καλό της παιδείας παρά τις αμαρτίες τους; Μήπως, τελικά, δεν είχε παραξηλωθεί αυτή η κατάσταση με το άσυλο, τα φαινόμενα οικογενειοκρατίας, τη διαφθορά, την τεμπελιά και τη λούφα, τις διαφόρων ειδών συναλλαγές ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές; Μήπως δεν έπρεπε, τελικά, να γίνει κάτι για τα πανεπιστήμια;

Για να απαντήσουμε, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι:

1) Αυτοί που πανηγυρίζουν, είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την κατάσταση των πανεπιστημίων. Αυτοί κυβερνούσαν εδώ και πολλά χρόνια, ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο Γ. Α. Παπανδρέου ήταν υπουργός παιδείας. Δικά τους κομματικά στελέχη ήταν κατά κανόνα οι πρυτάνεις που συναλλάσσονταν με τις δικές τους κομματικές νεολαίες. Οι ίδιοι προώθησαν μετά μανίας τα περιβόητα ευρωπαϊκά προγράμματα που συνήθως δεν είχαν σχέση με τις ανάγκες της χώρας. Οι ίδιοι επέβαλαν την αγοραία μετάλλαξη ΑΕΙ, σχολών, τμημάτων και εργαστηρίων. Και με αυτά τα προγράμματα διέφθειραν μερίδα πανεπιστημιακών, μετατρέποντάς τους από ακαδημαϊκούς δασκάλους σε μάνατζερ, εργολάβους και εργοδότες. Είναι αυτή η μερίδα των διεφθαρμένων πανεπιστημιακών που καιροφυλακτεί να αναλάβει τη διοίκηση των ΑΕΙ βάσει του νέου νόμου, μαζί με εξωπανεπιστημιακούς πολιτικούς και επιχειρηματίες, σε ένα αυταρχικό, αδιαφανές και ανεξέλεγκτο καθεστώς. Υπό την προστασία, αν όχι υπό την καθοδήγηση, των δικών τους υπουργών δημόσιας τάξης δρουν εδώ και χρόνια και κάποιοι «μπαχαλάκηδες» που καταπατούν το άσυλο. Για να προβάλλουν μετά τις κατάλληλες εικόνες τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και να ταυτίσουν προπαγανδιστικά με τη βία και την καταστροφή, τον κατακτημένο με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών θεσμό του ασύλου.

2) Αυτοί που πανηγυρίζουν, δεν πιστεύουν στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Αδιάψευστη απόδειξη είναι ότι τα δικά τους παιδιά δεν φοιτούν σε δημόσια σχολεία, τα στέλνουν σε ιδιωτικά, πληρώνοντας αδρά. Και μετά τα στέλνουν να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, με πρώτη και καλύτερη την ίδια την υπουργό παιδείας Διαμαντοπούλου.

3) Αυτοί που πανηγυρίζουν, παραβιάζουν το Σύνταγμα της χώρας, το οποίο προβλέπει την αυτοδιοίκηση και την επαρκή χρηματοδότηση των πανεπιστημίων ως υποχρέωση της πολιτείας, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να υπάρξει επιστημονική έρευνα και διδασκαλία χωρίς ελευθερία. Δική τους επιδίωξη είναι πρώτα απ’ όλα να σταματήσουν να ακούγονται «ενοχλητικές» φωνές στα πανεπιστήμια. Είτε πρόκειται για φωνές καθηγητών, των οποίων η έρευνα και η διδασκαλία δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα του καθεστώτος, είτε πρόκειται για τους νέους και τις νέες που μπορεί να αφυπνιστούν, να ενωθούν και να αγωνιστούν μαζί με το λαό. Οι καθηγητές πρέπει να σταματήσουν να διδάσκουν με παρρησία και να σιωπήσουν. Οι νέοι πρέπει να ψάξουν χώρα για να μεταναστεύσουν ή να υποταχθούν. Το πρωτεύον είναι να μην αγωνιστούν για να μορφωθούν και να δουλέψουν, να μη γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα, να μη πιστέψουν ότι αυτή η χώρα και το μέλλον τους ανήκει. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους καταργούν την αυτοδιοίκηση και την ελευθερία στα πανεπιστήμια θεσπίζοντας ολιγαρχικές διαδικασίες για τη διοίκησή τους.

4) Αυτοί που πανηγυρίζουν, καταργώντας το πανεπιστημιακό άσυλο, είναι πολιτικοί απατεώνες και υποκριτές, γιατί αν πίστευαν ότι στη δημοκρατία δεν χρειάζεται άσυλο, πρώτα απ’ όλα θα καταργούσαν τη βουλευτική ασυλία και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, που τους επιτρέπουν να κουκουλώνουν τα δικά τους εγκλήματα σε βάρος του λαού. Το άσυλο προέρχεται από την παράδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, όπου όπως ξέρει όποιος θυμάται λίγη ιστορία, ίσχυε στους ναούς. Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός, όπως και τη διαχρονική χρησιμότητα του ασύλου ως τελευταίου καταφύγιου έναντι της κάθε είδους ολοκληρωτικής ενέργειας της εξουσίας, ξεχνούν οι θαυμαστές της νεοφιλελεύθερης κατοχής της χώρας, αυτοί που έχουν παραδώσει την εθνική μας κυριαρχία στους διεθνείς τοκογλύφους. Δεν είναι μόνο ότι το άσυλο ενοχλεί τα ακροδεξιά τους στερεότυπα και αντανακλαστικά, είναι και το ότι φοβούνται μήπως το πανεπιστήμιο γίνει κέντρο εξέγερσης εναντίον τους, όταν φουντώσει η λαϊκή οργή. Ο αυταρχισμός τους έχει κι ένα συμβολισμό για το πως εννοούν το “τέλος της μεταπολίτευσης”: επιστροφή στο χουντικό καθεστώς, σ' ένα Πανεπιστήμιο, με άμεση αστυνόμευση των ιδεών, με παρουσία δυνάμεων καταστολής στις αίθουσες. Με την άνεση που έστειλαν τα τεθωρακισμένα εναντίον της νεολαίας και οι τότε ομόλογοί τους ξενόδουλοι δωσίλογοι, την 17η Νοεμβρίου του 1973.

5) Αυτοί που πανηγυρίζουν, με το νόμο που ψήφισαν, δεν προσπαθούν να αναβαθμίσουν το πανεπιστήμιο αλλά να ξεπουλήσουν την περιουσία του, να το μετατρέψουν σε ανώνυμη εταιρεία η οποία θα πουλά την έρευνα και τη διδασκαλία επιβάλλοντας με αδίστακτο και κυνικό τρόπο δίδακτρα στις λαϊκές οικογένειες άμεσα, εν μέσω της δραματικής οικονομικής ύφεσης. Ο νόμος τους είναι προϊόν άκριτου μιμητισμού και ξενοδουλείας, που δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική ιστορία και πραγματικότητα. Επιδιώκει να μετατρέψει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε σχολές κατάρτισης όπως τα ιδιωτικά κολέγια και τους αποφοίτους τους σε φθηνό δυναμικό χαμηλής επιστημονικής στάθμης. Θέλουν το κατοχικό Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση: αυταρχικό εκπαιδευτήριο, υποταγμένο στις συγκυριακές ανάγκες της αγοράς, που θα παράγει πειθαρχημένους υπάκουους εκτελεστές. Ουσιαστικά, ο νόμος που ψήφισαν ταιριάζει γάντι με τη μετατροπή της χώρας σε στυμμένη λεμονόκουπα των ξένων δανειστών, σε οικονομικό προτεκτοράτο.

Το πανεπιστήμιο χρειάζεται αλλαγή. Χρειάζεται να γίνει χώρος παιδείας, όπου οι καθηγητές και οι φοιτητές του θα ερευνούν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, πρώτα απ’ όλα τους τρόπους με τους οποίους η Ελλάδα θα ανασυγκροτηθεί παραγωγικά και θα αναγεννηθεί πνευματικά. Χρειάζεται να προσανατολιστεί στη διδασκαλία που θα αναπτύσσει την κριτική σκέψη, την ουσιαστική ανθρωπιστική μόρφωση και την κατάκτηση της ολοκληρωμένης επιστημονικής γνώσης. Η νεολαία μας χρειάζεται ένα πανεπιστήμιο κύτταρο ελεύθερης ανιδιοτελούς έρευνας, στην υπηρεσία των πραγματικών αναγκών του λαού, ένα χώρο κριτικού αναστοχασμού και δημιουργικότητας, ανοικτό στην κοινωνία, που θα χαράσσει προοπτικές για το μέλλον. Χρειάζεται Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, που με τις επιστήμες και τις τέχνες θα καλλιεργούν ολόπλευρα αναπτυσσόμενες προσωπικότητες και αγωνιστική αξιοπρεπή στάση ζωής. Γι’ αυτό χρειάζεται πραγματική ακαδημαϊκή ελευθερία, δημοκρατία, συστηματική εργασία και επαρκής χρηματοδότηση. Αυτή την αλλαγή, όμως, δεν θα τη φέρουν τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων τυχάρπαστων και σαλταδόρων επιχειρηματιών που εποφθαλμιούν την περιουσία, τα επιτεύγματα και τη στρατηγική σημασία των πανεπιστημίων. Ούτε, βέβαια, μπορούν να προωθήσουν μια τέτοια αλλαγή όσοι παρέδωσαν τη χώρα στην επικυριαρχία των δανειστών και κατακρεούργησαν τα λαϊκά εισοδήματα. Την αλλαγή αυτή μπορεί να τη φέρει -και θα τη φέρει- μόνο ένα παλλαϊκό κίνημα για τη σωτηρία και την ανασυγκρότηση της χώρας. Και, σήμερα, στο πανεπιστήμιο, όπως και σε κάθε εκπαιδευτικό χώρο οι νέοι και οι νέες, μαζί με τους δασκάλους και τους γονείς τους έχουν ένα καθήκον με κρίσιμη σημασία: να οικοδομήσουν με τους αγώνες τους ένα πραγματικό μέτωπο παιδείας-εργασίας που θα γίνει οργανικό μέρος αυτού του παλλαϊκού κινήματος.