Ένα Αντίο Στο Μεγαλομαφιόζο Γιώργο Κατσιφάρα.

Ο Γιώργος Κατσιφάρας που πέθανε χθες στα 77 του, ήταν βεβαίως ο τύπος που είπε το "αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός μας". Πρόκειται για λόγια βαριά σαν δεκαετίες και δικαίως η Ιστορία δεν θα τον ξεχάσει εξαιτίας τους - μα σημασία έχει και το ποιος ήταν αυτός που ξεστόμισε τη συγκεκριμένη ατάκα. Δεν ήταν ένας τυχαίος θυμόσοφος πασόκος που έκανε αυτοκριτική. Ήταν ο Γιώργος Motherfuckin Κατσιφάρας και αυτό είναι που δίνει στη φράση τη διαχρονικότητά της, την κάνει σουβενίρ μιας ολόκληρης εποχής.

Οι νεότεροι το αγνοούν και οι παλιότεροι προσπαθούν να το ξεχάσουν, μα ο Κατσιφάρας ήταν ο μεγάλος κονσιλιέρετης Ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Το βιογραφικό του όπως αναδημοσιεύτηκε σε κάθε επικήδειο, διαβάζεται και σαν καλή μαφιόζικη ιστορία. 

Για την ακρίβεια, διαβάζεται κανονικά κομπλέ σαν περίληψη του "Νονού". Ο Κατσιφάρας σε αυτό είναι ο Τομ Χάγκεν, ο κονσιλιέρε της οικογένειας Κορλεόνε. 

Αυτός. Με πασοκο-μούστακο.

Γεννιέται στο Καλέντζι Αχαΐας, όπως οι Παπανδρέου. Κατά τυπικά μαφιόζικο τρόπο, ένα παιδί από τα μέρη μας που του κόβει, το παίρνουμε και το μεγαλώνουμε σα δικό μας. Το 1954, 19 χρονών, αναλαμβάνει θέση στο Πολιτικό Γραφείο του γέρου Παπανδρέου. Δίπλα στον Δον, στα άδυτα της φάσης, μαζί με το νόμιμο βιολογικό απόγονο Ανδρέα/Μάικλ, που τον νιώθει κανονικό αδερφό κι εκείνος το ίδιο. 

Αναμνηστική φωτογραφία εκείνης της εποχής:

 από αριστερά: Μάνα Αντρέα, Αντ. Στρατής, Αντρέας, Νίκος,

Γιώργος, Αντρίκος, Μαργαρίτα, Σοφία, Κάτσι.

Σε λίγο, έρχεται η ώρα της γενιάς τους. Το 1964 ο Κατσιφάρας διορίζεται "ιδιαίτερος γραμματέας του Υπουργείου Προεδρίας και Συντονισμού": πρόκειται για την Πρώτη Κυβερνητική Θέση που παίρνει ποτέ στη ζωή του ο Ανδρέας Παπανδρέου και, αυτόματα, φέρνει εξ απορρήτων τον αδερφικό κονσιλιέρε. Παρ' ότι μεγαλωμένος σαν μέλος της οικογένειας ο Χάγκεν γνωρίζει πως δεν έχει δικαίωμα στη διαδοχή, μα πάντα τα επόμενα χρόνια ο Μάικλ τον είχε δίπλα και τον καβάτζωνε με τα καλύτερα (Προεδρίας, Εμπορικής Ναυτιλίας) για να περνάει άνετα και να μη νιώθει ριγμένος. Και έτσι πήγε μέχρι το τέλος: με τον Γιώργο Κατσιφάρα και τη σύζυγό του δειπνούσε ο Παπανδρέου στην Εκάλη όταν έπαθε την κρίση που τον έστειλε στο Ωνάσειο. Ο Κρεμαστινός και ο Κατσιφάρας ήταν οι άλλοι δύο στο αυτοκίνητο που κατέβηκε πλακωτό από την Εκάλη στο Φάληρο καθώς ο τρίτος επιβάτης του γινόταν ολοένα και πιο άσπρος. 


Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος λέει κάποια στιγμή γύρω στο '83 πως αν δεν υπήρχε ο Αντρέας, δεν θα τους ήξεραν -τους υπουργούς- ούτε οι θυρωροί τους. Η φράση συχνά επαναλαμβάνεται (από σχολιαστές στο σάιτ του "Βήματος" κυρίως) ως κυνική ομολογία μεγαλοπασόκου, μα δεν είναι έτσι. Ο Κατσιφάρας απευθυνόταν σε υπουργούς και βουλευτές του 1983. 

Τον πιάνεις τον χωροχρόνο; Οι πασόκοι υπουργοί και βουλευτές του '83 συνεδρίαζαν σε ανάκλιντρα καθώς τους τάιζαν τσαμπιά σταφύλια στο στόμα άτριχοι παρθένοι ΓΕΝΟΠατζήδες ντυμένοι με τούλια. Ανάμεσα σε αυτούς εμφανίζεται ο θνητός αδερφός του Θεού Κατσιφάρας με το φραγγέλιο και τους εξαπολύει αυτό τον φρικτό αφορισμό. ΦΑΤΕ ΖΩΑ, ΜΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΩΣ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ: αυτό λέει στην πραγματικότητα η διάσημη φράση του. 

... και: "σπρώχνω κρακ σε ντισκοτέκ της ευρύτερης 

επαρχίας Μαλιμπού" η όψη του.

Σε κανένα από τα άρθρα που γράφτηκαν για το θάνατο του Κατσιφάρα δεν βρήκα τη λέξη "ευπατρίδης", που συνήθως μπαίνει από μόνη της όταν πεθαίνει γέρος πολιτικός. Ο Κατσιφάρας ήταν ένας ασήμαντος πολιτικός, ένας πρώην υπάλληλος τράπεζας χωρίς επικοινωνιακό χάρισμα ή ικανότητες. Κι όμως, επί 30 χρόνια, βρισκόταν μονίμως ενάμισι βήμα πίσω από τον Ανδρέα. Χάρισμά του ήταν να κρατάει παρέα στον Αρχηγό, να τον φτιάχνει με γλύψιμο και να τον τσιτώνει με ρουφιανιές, να του φέρνει κανα μουνάκι, να του βαράει παλαμάκια στα μπουζούκια, να έχει το νου του μην εκτεθεί κυνηγώντας μουνάκια στα μπουζούκια και ούτω καθεξής.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ο Κατσιφάρας στα 80s υπήρξε το φοβερότερο βύσμα που θα μπορούσε κανείς να έχει. Ήταν αυτός που βρισκόταν πιο κοντά από κάθε άλλον σε Εκείνον από τον οποίο πήγαζε η εξουσία. Αν είχες άκρη τον Κατσιφάρα, δεν υπήρχε άκρη που να κερδίζει την άκρη σου. Δεν υπάρχει ιστορικός που να μπορέσει -έστω με πελώρια απόκλιση- να υπολογίσει πόσους διορισμούς, πόσες μεταθέσεις, οικοδομικές άδειες, σβησίματα προστίμων ή αναθέσεις έργων χειρίστηκε αυτή η μοναδική μορφή της ελληνικής ιστορίας. Ένας άνθρωπος που έζησε σαν μαφιόζος και πέθανε σαν τίμιος πολίτης: ούτε φυλακισμένος, ούτε στιγματισμένος από κάποιο σκάνδαλο, ούτε καν μισητός.


Αυτό είναι, λοιπόν; Οι υπόλοιποι πασόκοι της σειράς του όταν πέθαναν έγιναν νοσοκομεία (Γεννηματάς), πάρκα (Τρίτσης), δρόμοι (Καράγιωργας). Ο Κατσιφάρας ως τί περνάει στην ιστορία; Ως ένα ψιλο-καλτ ατακαδόρικο λαμόγιο, υποσημείωση στην οικογενειακή σάγκα των Παπανδρέου; Αν τούτος ο τόπος ήξερε να τιμάει τους μεγάλους του, αύριο κιόλας θα ανακοινωνόταν η θέσπιση των ετήσιων "Κατσιφάρειων": μιας τελετής στο τέλος κάθε οικονομικού έτους, όπου η κάθε ΔΕΚΟ θα ανακοίνωνε τον έναν πασόκο υπάλληλό της που έφτιαξε τη εντυπωσιακότερη γέφυρακολλώντας αργία/ ρεπό/ σαββατοκύριακο και θα του απένειμε τον "Χρυσό Κατσιφάρα". 

Στρουγκ