Τι συμβαίνει όταν μια ακατάπαυστη δύναμη συναντά ένα αμετακίνητο αντικέιμενο;
(του Stefano Fait)
Ένα σαφές μήνυμα από την Ιταλία: όχι στην οικονομική λιτότητα
Τίτλος από τους New York Times
Δεν μπορούσε να νικήσει κάποιος που το στόμα του θυμίζει τη σχισμή ενός ΑΤΜ .
Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε την ευρωπαϊκή και παγκόσμια διάσταση των ιταλικών εκλογών.
Αυτή η ψήφος καθόρισε την οριστική ήττα του αγγλο-γερμανικού νεοφιλελευθερισμού.
Τελείωσε, πέθανε, τουλάχιστον στην Ιταλία.
Ο αντιαισθητικός Monti, όπως άλλωστε είναι συνήθειά του, τόλμησε να ταπεινώσει και τους Casini και Fini, πήρε πάνω του την “σπουδαιότητα” ενός “ικανοποιητικού αποτελέσματος”, αγνοώντας τους συντρόφους του που έσπευσαν να τον στηριξουν στην συνεργασία αυτή.
Οι νεοφιλελεύθεροι του Μόντι, και άλλων υποψηφίων (Renzo, Giannino) είναι κάτω από το 25-30%. H Merkel, ο Schäuble, ο Draghi, ο Barroso, ο van Rompuy και η Lagarde δεν μπορούν να προσποιούνται ότι δεν τρέχει τίποτα. Το εκλογικό σώμα της 3ης οικονομιλής δύναμης της ευρωζώνης είπε ένα κατηγορηματικό όχι στην λιτότητα.
Με το πέρας του χρόνου και την αμείλικτη χειροτέρευση των οικονομικών δεδομένων, εκείνο που το σύστημα του έδινε την ταμπέλα του "λαίκισμού" (populismo) εννοείται πλέον σαν απλή κοινή λογική.
Χρειάζεται απασχόληση, κοινωνικό κράτος, δημόσιες επενδύσεις, ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη.
Χρειάζονται τα αριστερά προγράμματα, στην Ιταλία όπως και στην Ευρώπη.
Το PD όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να νικήσει στο κέντρο. Όχι με ένα Κίνημα 5 Αστέρων τόσο ισχυρό, όχι με έναν Berlusconi τόσο “ανθεκτικό” κι έναν ηττημένο Μόντι.
Το κέντρο έσβησε. Το κυβερνητικό προσωπικό απορρίφθηκε παταγωδώς.
Μια ψήφος κατά του νεοφιλελευθερισμού, οποιοδήποτε χρώμα κι αν φέρει, είναι μια ψήφος ελευθερίας ακόμη και για τους άλλους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου.
Είμαστε σε έναν έναν "παγκοσμιοποιημένο" κόσμο και πρέπει να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε την αλληλεξάρτηση της κοινής μας μοίρας.
Η κατακραυγή κατά του συστήματος των αγορών στην Ιταλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο της οικονομίας είναι πλέον αδυσώπητη!
Το M5S (5 Αστέρια) έλλαξε την ιστορία αυτής της χώρας. Θα πρέπει να μιλήσουμε για το πριν και το μετά της εισόδου του M5S στην Βουλή.
Είναι οι νέοι βάρβαροι; Μπορεί να είναι και οι βάρβαροι που θα γράψουν την ιστορία στην χώρα μας.
Δεν μπορεί κανείς να σταματήσει την αλλαγή.
Κοιτάξτε τους γείτονές μας:
στην Ισπανία λαοθάλασσες διαμαρτύρονται κατά του νεοφιλελευθερισμού και της διαφθοράς,
στην Ελλάδα οι γενικές απεργίες γίνονται όλο και πιο συχνές και ισχυρές (μα πάντα πολιτισμένες!) και στην Πορτογαλία:
Την ονομάζουν «rivoluzione bianca» (λευκή επανάσταση).
Κινούνται στο διαδίκτυο και προωθείται μέσω ίντερνετ μια «κοινωνική ειρωνική ανυπακοή».
Είναι μια μορφή, τόσο παράδοξη όσο και ανείπωτη, αντίστασης στην Κυβέρνηση και στα νέα δημοσιονομικά μέτρα που παίρνει διαστάσεις στην Πορτογαλία.
Βασίζεται σε μια ιδέα απλή και στα όρια της νομιμότητας.
Δεκάδες πολιτών σε όλη τη Χώρα συμφώνησαν να εισάγουν στα τιμολόγια που πηγαίνουν να πληρώσουν πάντα τον ίδιο αριθμό ΑΦΜ.
Από τον μπακαλιάρο στο εστιατόριο, το ψώνια στο σούπερμάρκετ, όταν αγοράζουνένα ρούχο ή ένα πλυντήριο. Πάντα τον ίδιο αριθμό ΑΦΜ.
Κι όχι αυτόν που νόμιμα κατέχουν από το Υπουργείο Οικονομικών.
Πάντα τον ίδιο αριθμό κι όχι τυχαίο αριθμό.
Αλλά εκείνον του Πρωθυπουργού Pedro Passos Coelho.
Το πως τον βούτηξαν είναι άγνωστο και πως πέρασε από χέρι σε χέρι, μέσω μηνυμάτων στα κινητά, μέσω μέιλ και σε κάθε network.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου