Μια χώρα...

... μπορεί να ελπίζει στην πρόοδο μονάχα όταν οι πολίτες της ξέρουν να διεκδικούν αυτό που τους ανήκει. Μπορεί τα πλούτη μιας χώρας να τα νέμονται λίγοι, αλλά κανείς δεν μπορεί να στερήσει από κανέναν τον πλούτο της φύσης, που τον μοιράζει απλόχερα σε όλους, χωρίς καμιά διάκριση ή εξαίρεση.

Οι Ινδοί...
... αυτό το ξέρουν καλύτερα από όλους. Και πριν από τριάντα πέντε χρόνια έδωσαν ένα μάθημα στον κόσμο, όταν έμποροι ξυλείας απείλησαν να κόψουν τα δάση τους, στην περιοχή των ινδικών Ιμαλαΐων. Στις 26 Μαρτίου 1974, όταν οι ξυλοκόποι κατέφτασαν με τα τσεκούρια στους ώμους στο Ρένι, η κυβέρνηση και οι ξυλέμποροι είχαν ήδη φροντίσει να παρασύρουν τους άνδρες μακριά από το χωριό. Ένα κορίτσι που είδε τους ξυλοκόπους έτρεξε κι ειδοποίησε τις είκοσι επτά γυναίκες που είχαν απομείνει στο χωριό. Κι όλες μαζί στάθηκαν μπροστά στους ξυλοκόπους. Μα οι συζητήσεις δεν έφερναν αποτέλεσμα. Οι ξυλοκόποι άρχισαν να φωνάζουν και να χτυπούν τις γυναίκες, να τις απειλούν με τα όπλα τους. Μέσα στην απόγνωσή τους, αυτές έτρεξαν κι έσφιξαν στοργικά στην αγκαλιά τους τα αιωνόβια δέντρα που στέκονταν ολόγυρά τους για να τα προστατέψουν από τα τσεκούρια των ξυλοκόπων. Γυναίκες και δέντρα έμειναν έτσι σφιχταγκαλιασμένοι πολλές ώρες, με βάρδιες. Ώσπου έπεσε το σκοτάδι. Κι όσο προχωρούσε η νύχτα, ένας ένας οι ξυλοκόποι άρχισαν να το παίρνουν απόφαση και να εγκαταλείπουν αποκαμωμένοι το χωριό. Το άλλο πρωί, όταν επέστρεψαν οι άντρες, το μαντάτο μαθεύτηκε από στόμα σε στόμα και στα διπλανά χωριά. Κι έγινε κι εκεί το ίδιο. Άνθρωποι και δέντρα μια αγκαλιά. Τέσσερις μέρες κράτησε η αναμέτρησή τους με τους ξυλοκόπους. Ώσπου οι ξυλέμποροι απελπίστηκαν και κατέθεσαν τα όπλα. Έτσι γεννήθηκε το κίνημα «Αγκάλιασε ένα δέντρο». Κι η φήμη του ξεπέρασε το χωριό Ρένι, απλώθηκε σε ολόκληρη την Ινδία, ξεπέρασε και τα σύνορά της. Για να γράψει αργότερα ο ΟΗΕ στα χαρτιά του πως αυτοί οι άνθρωποι ξεκίνησαν «μια κοινωνικοοικονομική επανάσταση με την οποία πήραν τον έλεγχο του δασικού πλούτου τους από τα χέρια μιας γραφειοκρατίας που η μόνη της έγνοια ήταν πώς θα ξεπουλήσει αυτόν τον πλούτο».

Εμείς στη Δύση..,
... που έχουμε πια ξεμάθει τη φύση, είμαστε κακοί μαθητές. Αλλά δεν έχουμε χάσει κάθε ελπίδα. Μπορούμε ακόμη να διδαχτούμε, όσο υπάρχουν καλά παραδείγματα σαν κι αυτό που έδωσαν στον κόσμο οι γυναίκες του χωριού Ρένι. Όσο υπάρχει καιρός.

Το 1842...
... ο Γερμανός δασολόγος Γκ. Κένιγκ έγραφε: «Οι μυστηριώδεις δεσμοί της φύσης δένουν τη μοίρα του ανθρώπου με τη μοίρα των δέντρων. Η πτώση του πρώτου δέντρου ήταν η αρχή. Μα η πτώση του τελευταίου δέντρου σίγουρα θα σημάνει το τέλος του πολιτισμού. Σήμερα ζούμε ανάμεσα σε αυτές τις δύο καθοριστικές στιγμές για την ανθρωπότητα. Από εμάς εξαρτάται το πόσο μακριά ή κοντά θα βρεθούμε από την τελευταία μέρα».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4532885