Βρίσκονται παντού και πουθενά. Πολλοί περαστικοί τους προσπερνούν αδιαφορώντας για το δράμα τους, ενώ το κράτος προσποιείται ότι δεν τους βλέπει.
Μπορεί να μην ταιριάζουν με το προφίλ της ανεπτυγμένης Ιαπωνίας, όμως οι άστεγοι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου συγκροτούν μια ιδιόμορφη «κάστα» που υποδέχεται συνεχώς νέα «μέλη», κυρίως γένους αρσενικού.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός τους σε όλη τη χώρα ανέρχεται στις 30.000 - 35.000. Στην Οσάκα ξεπερνά τις 10.000, ενώ στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, το Τόκιο, υπολογίζεται ότι φθάνουν τις 4.000 - 5.000.
Οι άστεγοι δεν είναι περιθωριακοί ή απλώς αποτυχημένοι και τεμπέληδες, όπως πιστεύουν αρκετοί συμπατριώτες τους.
Στα Ιντερνετ-καφέ βρίσκουν προσωρινή στέγη όσοι δεν μπορούν να νοικιάσουν διαμέρισμα.
Αντιθέτως, πολλοί είναι θύματα της οικονομικής κρίσης και των μαζικών απολύσεων στις οποίες προχώρησαν δεκάδες επιχειρήσεις, εκτινάσσοντας το ποσοστό της ανεργίας στο 5,7%, το υψηλότερο μεταπολεμικά.
Κολοσσοί όπως η Panasonic, η Sony, η Honda και η Nissan άφησαν στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους, κυρίως όσους ανήκαν στην ευάλωτη ομάδα των χαμηλόμισθων «προσωρινών» που στερούνται κοινωνικής ασφάλισης και συνήθως δεν έχουν καθόλου λεφτά στην άκρη.
Οταν χάνουν τη θέση τους χάνουν και τη μοναδική τους κατοικία, το εταιρικό διαμέρισμα όπου διαμένουν.
Δίχως μόνιμη διεύθυνση και ελλείψει ενός ανεπτυγμένου δικτύου υπηρεσιών και παροχών για ανέργους, οι απολυμένοι δυσκολεύονται πολύ να βρουν μια νέα δουλειά ή να λάβουν επιδόματα κι έτσι αρχίζει ένας σκληρός αγώνας επιβίωσης.
Yπνο σε Ιντερνετ καφέΑν το επιτρέπει η τσέπη τους θα μείνουν για λίγο σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο και κάποιοι -ιδιαίτερα οι νεότεροι- σε Ιντερνετ καφέ, όπου με περίπου δέκα ευρώ τη βραδιά θα μπορέσουν να κοιμηθούν χωρίς να κρυώνουν, να κάνουν ντους, ακόμη και να σερφάρουν στο Διαδίκτυο.
Η λύση αυτή είναι η πιο οικονομική, αν σκεφτεί κανείς ότι για να νοικιάσουν ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στο Τόκιο, θα έπρεπε να ξοδέψουν πάνω από 850 ευρώ τον μήνα.
Αλλοι πάλι θα καταλήξουν σε πάρκα και κάτω από γέφυρες, όπου κοιμούνται μέσα σε χαρτόκουτα ή σε πλαστικές μπλε σκηνές, οι οποίες έχουν γίνει το σήμα-κατατεθέν των αστέγων της Ιαπωνίας.
Οι Αρχές σε πολλές περιπτώσεις τους απομακρύνουν από τους δημόσιους χώρους στο πλαίσιο προγραμμάτων «αστικού εξωραϊσμού», ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, αντιμετωπίζοντάς τους περισσότερο σαν ένα πρόβλημα αισθητικό παρά κοινωνικό.
ΙδιομορφίαΦτώχεια και αξιοπρέπεια
Οι ιστορίες τους δεν διαφέρουν τόσο από εκείνες των αστέγων στις υπόλοιπες χώρες, αυτό όμως που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι η νοοτροπία τους.
Η έννοια της αξιοπρέπειας είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα τους, ώστε προτιμούν να μείνουν στον δρόμο παρά να ταπεινωθούν ζητώντας βοήθεια από συγγενείς ή φίλους, και αποφεύγουν να αντλήσουν χρήματα από το κομπόδεμα που παραδοσιακά φυλάνε για τα γηρατειά. Ορισμένοι επιλέγουν να βγάλουν λίγα χρήματα μεταπωλώντας τα αλουμινένια κουτά-κια των αναψυκτικών, ενώ η επαιτεία τους φαίνεται αδια-νόητη.
Προκειμένου να ξεγελάσουν την πείνα τους περιμένουν αδιαμαρτύρητα στην ουρά για ένα πιάτο σούπα από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις. Κάνουν, επίσης, το παν για να μη μοιάζουν με αστέγους, φροντίζοντας να έχουν καθαρά ρούχα και περιποιημένη εμφάνιση, χρησιμοποιώντας γι’ αυτόν τον σκοπό τις εξοπλισμένες του- αλέτες των πάρκων.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&pubid=6908888
Μπορεί να μην ταιριάζουν με το προφίλ της ανεπτυγμένης Ιαπωνίας, όμως οι άστεγοι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου συγκροτούν μια ιδιόμορφη «κάστα» που υποδέχεται συνεχώς νέα «μέλη», κυρίως γένους αρσενικού.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός τους σε όλη τη χώρα ανέρχεται στις 30.000 - 35.000. Στην Οσάκα ξεπερνά τις 10.000, ενώ στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, το Τόκιο, υπολογίζεται ότι φθάνουν τις 4.000 - 5.000.
Οι άστεγοι δεν είναι περιθωριακοί ή απλώς αποτυχημένοι και τεμπέληδες, όπως πιστεύουν αρκετοί συμπατριώτες τους.
Στα Ιντερνετ-καφέ βρίσκουν προσωρινή στέγη όσοι δεν μπορούν να νοικιάσουν διαμέρισμα.
Αντιθέτως, πολλοί είναι θύματα της οικονομικής κρίσης και των μαζικών απολύσεων στις οποίες προχώρησαν δεκάδες επιχειρήσεις, εκτινάσσοντας το ποσοστό της ανεργίας στο 5,7%, το υψηλότερο μεταπολεμικά.
Κολοσσοί όπως η Panasonic, η Sony, η Honda και η Nissan άφησαν στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους, κυρίως όσους ανήκαν στην ευάλωτη ομάδα των χαμηλόμισθων «προσωρινών» που στερούνται κοινωνικής ασφάλισης και συνήθως δεν έχουν καθόλου λεφτά στην άκρη.
Οταν χάνουν τη θέση τους χάνουν και τη μοναδική τους κατοικία, το εταιρικό διαμέρισμα όπου διαμένουν.
Δίχως μόνιμη διεύθυνση και ελλείψει ενός ανεπτυγμένου δικτύου υπηρεσιών και παροχών για ανέργους, οι απολυμένοι δυσκολεύονται πολύ να βρουν μια νέα δουλειά ή να λάβουν επιδόματα κι έτσι αρχίζει ένας σκληρός αγώνας επιβίωσης.
Yπνο σε Ιντερνετ καφέΑν το επιτρέπει η τσέπη τους θα μείνουν για λίγο σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο και κάποιοι -ιδιαίτερα οι νεότεροι- σε Ιντερνετ καφέ, όπου με περίπου δέκα ευρώ τη βραδιά θα μπορέσουν να κοιμηθούν χωρίς να κρυώνουν, να κάνουν ντους, ακόμη και να σερφάρουν στο Διαδίκτυο.
Η λύση αυτή είναι η πιο οικονομική, αν σκεφτεί κανείς ότι για να νοικιάσουν ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στο Τόκιο, θα έπρεπε να ξοδέψουν πάνω από 850 ευρώ τον μήνα.
Αλλοι πάλι θα καταλήξουν σε πάρκα και κάτω από γέφυρες, όπου κοιμούνται μέσα σε χαρτόκουτα ή σε πλαστικές μπλε σκηνές, οι οποίες έχουν γίνει το σήμα-κατατεθέν των αστέγων της Ιαπωνίας.
Οι Αρχές σε πολλές περιπτώσεις τους απομακρύνουν από τους δημόσιους χώρους στο πλαίσιο προγραμμάτων «αστικού εξωραϊσμού», ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, αντιμετωπίζοντάς τους περισσότερο σαν ένα πρόβλημα αισθητικό παρά κοινωνικό.
ΙδιομορφίαΦτώχεια και αξιοπρέπεια
Οι ιστορίες τους δεν διαφέρουν τόσο από εκείνες των αστέγων στις υπόλοιπες χώρες, αυτό όμως που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι η νοοτροπία τους.
Η έννοια της αξιοπρέπειας είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα τους, ώστε προτιμούν να μείνουν στον δρόμο παρά να ταπεινωθούν ζητώντας βοήθεια από συγγενείς ή φίλους, και αποφεύγουν να αντλήσουν χρήματα από το κομπόδεμα που παραδοσιακά φυλάνε για τα γηρατειά. Ορισμένοι επιλέγουν να βγάλουν λίγα χρήματα μεταπωλώντας τα αλουμινένια κουτά-κια των αναψυκτικών, ενώ η επαιτεία τους φαίνεται αδια-νόητη.
Προκειμένου να ξεγελάσουν την πείνα τους περιμένουν αδιαμαρτύρητα στην ουρά για ένα πιάτο σούπα από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις. Κάνουν, επίσης, το παν για να μη μοιάζουν με αστέγους, φροντίζοντας να έχουν καθαρά ρούχα και περιποιημένη εμφάνιση, χρησιμοποιώντας γι’ αυτόν τον σκοπό τις εξοπλισμένες του- αλέτες των πάρκων.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&pubid=6908888
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου