The New York Times
Οι τίτλοι που βρέθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον στην πρώτη σελίδα των σαββατιάτικων New York Times συνόψιζαν το τρομερό πρόβλημα που επιτρέψαμε να αντιμετωπίσει η οικονομία μας. Ο βασικός τίτλος έγραφε: «Το έλλειμμα των ΗΠΑ αυξάνεται στο 1,4 τρισ. δολ. - το μεγαλύτερο από το '45». Δίπλα, διάβαζες: «Η κρατική βοήθεια στηρίζει τις τράπεζες και τα μπόνους».
Περάσαμε τις τελευταίες δεκαετίες δίνοντας χρήματα στους πλουσίους, σαν να μην υπήρχε αύριο. Εγκαταλείψαμε τους φτωχούς, θέσαμε σε ασφυκτικό οικονομικό κλοιό τη μεσαία τάξη και σχεδόν προκαλέσαμε πτώχευση στο κράτος - παρέχοντας σε τράπεζες, μεγα-οργανισμούς και όσους βρίσκονται στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας σχεδόν ό, τι ζητούσαν. Και, απ' ό, τι φαίνεται, το πάθημα δεν μας έγινε μάθημα. Επιτρέψαμε σε τόσους πολλούς να πέσουν στην τρομερή άβυσσο της ανεργίας ώστε κανείς -ούτε η κυβέρνηση Ομπάμα, ούτε τα συνδικάτα, ούτε βέβαια κανείς στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα- να μη γνωρίζει πώς αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν ξανά δουλειά. Στο μεταξύ, η Γουόλ Στριτ «γλεντάει». Εντυπωσιάζομαι από την απάθεια του κοινού μπροστά σ' αυτό το αίσχος. Την ώρα που δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι Αμερικανοί παλεύουν να κρατήσουν τη δουλειά τους και μια στέγη πάνω από το κεφάλι της οικογένειάς τους, οι «έξυπνοι» της Γουόλ Στριτ προετοιμάζονται για άλλον ένα γύρο μπόνους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων - αυτή τη φορά χάρη στα δισεκατομμύρια που τους πρόσφερε ο «Θείος Σαμ», χωρίς να ζητεί σχεδόν καμιά δέσμευση εκ μέρους τους. Ας παραμένει σε βαθιά κρίση η οικονομία. Οπως σημείωναν οι Times, μεγάλο μέρος της Γουόλ Στριτ «κόβει μονέδα». Ηδη από τα Χριστούγεννα του 2007, έγραφα μια στήλη όπου επικεντρωνόμουν στην πολύ ενοχλητική έλλειψη σύνδεσης ανάμεσα στα μπόνους ρεκόρ των παροικούντων τη Γουόλ Στριτ -δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων- και στις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες των εργαζόμενων οικογενειών. Αργότερα θα μαθαίναμε ότι ο Δεκέμβριος του 2007 ήταν ο μήνας στον οποίο άρχισε η Μεγάλη Υφεση.
Είχαμε, λοιπόν, ένα όργιο μπόνους ακριβώς την ώρα που ξεκινούσε η ύφεση. Τώρα, έχουμε ένα άλλο όργιο (με χορηγούς τους φορολογούμενους) που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα δάχτυλο υψωμένο με αλαζονεία στο μάτι όλων εκείνων που υπέφεραν -και συνεχίζουν να υποφέρουν- από την παρούσα κάμψη.
Πρέπει να προχωρήσουμε σε ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργούμε σ' αυτή τη χώρα. Οι παίκτες και οι «καλλιτέχνες» του χρηματοπιστωτικού κλάδου, οι ίδιοι «παλιάτσοι» που έκαναν τόσα πολλά για να φέρουν την οικονομία σε αυτήν την κατάσταση, αντιδρούν με «ιερή αγανάκτηση» στην προοπτική κανόνων που θα περιόριζαν τις χειρότερες πλευρές της ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς τους και θα τους εμπόδιζαν να προκαλέσουν άλλη μια οικονομική κρίση.
Πρέπει να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο. Θεσπίσαμε την ιδέα ότι υπάρχουν εταιρείες που είναι πολύ μεγάλες για να τους επιτραπεί να καταρρεύσουν και επομένως, «εμείς ο λαός» πρέπει να φροντίσουμε να μη συμβεί. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πτώχευση της εθνικής περιουσίας και υπονόμευση του βιοτικού επιπέδου των κοινών θνητών. Τι νόημα έχει αυτό;
Αν κάποια εταιρεία είναι πολύ μεγάλη για να της επιτραπεί να καταρρεύσει, τότε είναι πολύ μεγάλη για να της επιτραπεί να υπάρχει. Διαλύστε την. Γιατί το κοινό να ανησυχεί διαρκώς μήπως ένα λάθος βήμα στην Goldman Sachs (το προφανέστερο παράδειγμα) θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την οικονομία; Οι τραπεζικοί ακροβάτες δρέπουν τα τεράστια οφέλη από την άλογη ανάληψη ρίσκου -αμοιβές πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, σπίτια σε μέγεθος κάστρου- όμως το κοινό πρέπει να είναι παρόν για να απορροφήσει τα χειρότερα όταν υπάρξει πτώση.
Αρκετά! Η Goldman Sachs ανθεί την ώρα που οι δείκτες ανεργίας και υποαπασχόλησης οδεύουν προς το 20%. Τα δύο τρίτα όλων των αυξήσεων εισοδημάτων της περιόδου 2002-07 -τα δυο τρίτα! - τα έδρεψε το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών. Ας πάψουμε πια να πιστεύουμε στο παραμύθι.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_21/10/2009_334106
Σημ.axinosp:Έχει ξαναγίνει η διάλυση των μεγαλο-εταιρειών σε μικρότερες θυγατρικές κατά την διάρκεια της κρίσης του 30 με πρώτη και καλύτερη την περιβόητη Stantard Oil του Ροκφέλερ. Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν ότι έτσι θα σωθεί η Αμερικάνικη οικονομία αλλά δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό . Το κύριο πρόβλημα της Αμερικής αλλά και γενικότερα του Αγγλοσαξονικού Οικονομικού μοντέλου είναι ότι βασίζεται στο τόκο και το χρέος , κάτι που όλοι οι δυτικοί αναλυτές αγνοούν παντελώς . Το αντίστοιχο Σοβιετικό οικονομικό μοντέλο παρά τις κάποιες ατέλειες του που αυτό είχε , δεν είχε παρουσιάσει καμία οικονομική κρίση εν αντιθέσει με το αντίστοιχό του Καπιταλιστικό .Από τις κρίσεις που το ίδιο το Αμερικάνικο Καπιταλιστικό σύστημα δημιουργεί το μόνο που καταφέρνει είναι πείνα και δυστυχία στους πολίτες του αλλά και σαν Αυτοκρατορία σε όλη την Υδρόγειο για να περνάνε καλά οι Τραπεζίτες της Wall Street . Ο λαός μας λέει μια παροιμία που τώρα φαντάζει αρκετά επίκαιρη : Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα - Γιατί απλά πιστεύουμε ότι η Αμερική αυτή τη φορά δεν θα την γλιτώσει ούτε με σφαίρες και αν κάποιοι πιστεύουν ότι η Αμερική είναι πολύ μεγάλη για να της επιτραπεί να καταρρεύσει μάλλον θα το πληρώσουν ακριβά !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου