Οι νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούν να παράξουν

του Γιάννη Παπαϊωάννου

Η πρόκληση του καθοδικού Σπιραλ θανάτου και αυτοκαταστροφής φαινεται να είναι το σχέδιο των Μνημονικών και της ευρώπης.

Ακριβέστερα όμως, η πρόκληση του καθοδικού σπιράλ είναι η απάντηση των νεοφιλελεύθερων (neoliberals) στην Κρίση.

Οι νεοφιλελεύθεροι είναι τα παράσιτα της οικονομίας που δεν παράγουν ποτέ τίποτα. Δεν μπορούν να παράξουν. Κινούνται σαν βδέλλες μέσα στην οικονομια και στην πολιτική στοχεύοντας πάντα στο κέρδος και στην μοιρασιά τομέων της οικονομίας που παραγάγουν ήδη κέρδη και που έχουν δημιουργηθεί από πολίτες και κράτη.

Το βασικό τους όπλο όμως είναι ότι κινούνται εν κρυπτώ. Έτσι ενώ δεν τους ψηφίζεις πότε, πρακτικά όλο αυτοί κυβερνούν με το ένα ή το άλλο προσωπείο ή πρόσχημα.

Πολλά τα προσωπεία που χρησιμοποίησαν στην Ιστορία αυτές οι βδέλλες.

Από τον φιλομοναρχισμό περάσαν στον αντιμοναρχισμό. Στον ψυχρό πόλεμο ονομασαν Δημοκρατία τον αντικομουνισμό και τον φόβο του Υπαρκτού. Μετά την κατάρρευση του “Σιδηρούν παραπετάσματος” χίμηξαν στην ανατολική Ευρώπη και το πρόσχημα τους έγινε η ευρωπαϊκή πορεία ο εκδημοκρατισμός και η Δυτικοποίηση. Διαχρονικά τους συναντήσαμε τόσο σε διεφθαρμένα αραβικά κράτη-μοναρχίες, όσο και σε σύγχρονες δυτικές Δημοκρατίες. Θα τους βρούμε τόσο σε σκληρά συγκεντρωτικά κράτη όπως η Ρωσία του Πουτιν όσο και σε κράτη υπό διάλυση όπως η Ελλάδα και οι Β. Αφρικανικές χώρες.

Πρακτικά καμία ιδεολογία δεν στάθηκε αφορμή η αιτία για να μην βγάλει ο νεοφιλελεύθερος κέρδος χωρίς να παράξει ο ίδιος τίποτα απολύτως. Ο στόχος τους ποτέ δεν ήταν το συμφέρον το πολλών αλλά το κέρδος τον ολίγων. Μπροστά σε αυτή την ανηθικότητα δηλώνουν ότι αν παραχθεί κέρδος θα διαχυθεί σε πολλούς με καποιο μαγικό τρόπο που δεν έχει πετύχει ποτέ μέσα στην Ιστορία.

Τους αναγνωρίζεις εύκολα στην Ελλάδα από το τρόπο που χειρίζονται τα ελληνικά, Βάζουν συνηθως τα προθέματα “εκ” η “εξ” μπροστα από λέξεις γνώστες. (Εκ)δημοκρατισμός , (εκ)συγχρονισμός, (εξ)ορθολογισμός κ.α.

Η βασική τους ανάλυση οδηγεί σε πυραμιδικές κοινωνίες στις οποίες υπάρχει ζωή μόνο για λίγους. Στην κορφή της οποίας βρισκονται μεγάλες πανίσχυρες πολυεθνικές. Αυτές, με όπλο την εξουσία του χρήματος και με εκβιασμούς, δωροδοκίες, διαφθορά, απάτη, διαμόρφωση κοινής γνώμης και σιωπή, στοχεύουν πάντα στην μοιρασιά τομέων της οικονομίας που παραγάγουν κέρδη και υπεραξίες και που έχουν δημιουργηθεί από πολίτες παραγωγούς και κράτη προς όφελος τους.

Στο μέσο της κοινωνιας των νεοφιλελεύθερων υπάρχουν οι καταναλωτές. Βασική τους έννοια είναι να καταναλώνουν όλο και περισσότερα και να βιώνουν μαι αγχωτική ζωή που του οδηγεί στο να μην σκέφτονται. Κάποιοι εξ αυτών επιλέγονται για να κανουν τις βρομοδουλειές ή να παρέχουν ιδεολογία και επιχειρήματα σε αυτές και αμείβονται με εξοργιστικά μπόνους και τα “εκατομμύρια σιωπής”.

Οι πολλοί όμως εκ των καταναλωτών, δουλεύουν με όλο και χειρότερους για να μην βρεθούν σε αδυναμια να καταναλώσουν. Αυτά τα στρώματα θα είναι είτε παραγωγοί ή καταναλωτές των προϊόντων ο ένας του άλλου. Από όλες τις συναλλαγές αυτές παραγεται κέρδος το οποίο μοιράζεται με διαφορές σχέσεις μεταξύ τους που αποκαλουνται καπιταλιστικές-εμπορευματικές και τους ικανοποιούν.

Ένα μεγαλο Τμήμα αυτών των κερδών καταλήγει στο κράτος για να γίνουν υποδομές και υπηρεσίες και πλούτος τα οποία θα στοχεύσει θα απαξιώσει και θα αγοράσει ο κάθε νεοφιλελεύθερος.

Στο πάτο της πυραμίδας είναι οι αδύναμοι να καταναλώσουν. Αυτοί παράγουν αφενός πίεση για τα καταναλωτικά μέσο στρώματα τα οποία αναγκάζονται να χειροτερεύουν τους όρους εργασίας τους και τις αμοιβές τους και τις τιμές των περιούσιων τους για να κρατήσουν την δυνατότητα να καταναλώνουν. Αυτοί δεν έχουν καμία αξία για του νεοφιλελεύθερους ενώ και η τραγωδία τους ει είναι για αυτούς ατομική επιλογή. Ο νεοφιλελεύθερος θα οξύνει τις διαφορές μετάξυ των μεσοστρωματων με τον κοινωνικό αυτοματισμό. Κυρίως όμως θα οξύνει την διαφορά καταναλωτή μη καταναλωτή και ειδικοτερα οτιδήποτε αποκτησει στοιχειά ιδεολογίας . Θα το κάνει για να είναι όλοι διαιρεμένοι και απασχολημένοι με τον αγώνα τους.

Ο χώρος της εργασίας και της παραγωγής και της κατανάλωσης είναι παραδοσιακά ο μόνος χώρος που εφαρμόστηκε ο ανταγωνισμός ενώ στα ψηλά του νεοφιλελευθερισμού και στις μεγάλες δουλειές ο ανταγωνισμός δεν υπάρχει καν.

Επειδή σε τοπικό επίπεδο κανένα νεοφιλελεύθερο κόμμα σε κανένα μέρος του κόσμου δεν ξεπέρασε ποτέ το 10%, οι νεοφιλελεύθεροι έχουν αναπτύξει μεθόδους επιβίωσης. Σε περιόδους ευμάρειας είτε οι ίδιοι είτε άνθρωποι τους λαθροβιώνουν μέσα στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, επιλέγοντας αυτά που έχουν δυνατότητες να κυβερνήσουν. Μετά τις εκλογές εμφανίζονται ξαφνικά σε θέσεις κλειδιά κανουν την βρομοδουλειά τους και εξαφανίζονται όπως ήρθαν.

Έτσι σε δεκαδες χώρες βρισκονται σε θέσεις κλειδια της πολιτικής, συνεργάτες τραπεζικων κολοσων και πολυεθνικών επιχειρήσεων που δεν έχουν ψηφιστεί ποτέ.

Στην Ελλάδα για παράδειγμα στην πρόσφατη ιστορία ποτέ κανένα νεοφιλελεύθερο κόμμα δεν μπηκε στην βουλή. Όπου εντοπίστηκε νεοφιλελεύθερος αποκομμένος από το κόμμα του η όποιος σήκωσε κεφάλι αυτονομία με δική του σημαία, χτυπήθηκε αλύπητα από τον Ελληνικό Λαό σε εκλογές. Παρόλα αυτά τα τελευταία 30 χρόνια αστικής δημοκρατίας οι νεοφιλελεύθεροι κυβερνούν την χώρα μας.

Σε αυτά τα χρόνια κατάφεραν να διαφθείρουν κρατικές υπηρεσίες και πολιτικούς, να φτιάξουν την κοινή γνωμη και την νομοθεσία ώστε να αρπάξουν νομότυπα κάθε πλουτοπαραγωγικό τομέα της χώρας και τελικά να την σκαπουλάρουν με τα κλοπιμαία χωρίς κανείς να κληθεί σε απολογία.

Δεκάδες Υπουργοί, υφυπουργοί και κυρίως παράγοντες κατά τεκμήριο μη εκλεγμένοι, εμφανίστηκαν ξαφνικά στην ορκωμοσία εκάστου νέας κυβέρνησης, δούλεψαν με σύμβαση έργου το οποίο μόλις το παρέδωσαν στον εργοδότη τους εξαφανίστηκαν.

Επειδή οι νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούν να παράξουν, σταδιακά η χώρα μας εφτασε να μην έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές και να μην παραγει τίποτα. Εκείνη την στιγμη κατηγόρησαν τους πάντες για τεμπέληδες και διεφθαρμένους και αρχισαν να αποκαλύπτουν τις μικροαπάτες που έκαναν τα μεσοστρώματα χωρίς όμως να μπαινουν στα χοντρά δικά τους κόλπα.

Σήμερα -κρύβονται όπως κάνουν πάντα- πίσω από τον ευρωπαϊσμό.

Όλα τα κομμάτια του Παζλ είναι και πάλι εδώ.

- Υπουργοί υφυπουργοί και παράγοντες που εμφανίστηκαν ξαφνικά στην ορκωμοσία τόσο εδώ όσο και στην Ευρώπη κατά τεκμηριο μη εκλεγμένοι.
- Αγνώστου προέλευσης και παρελθόντος. Κατά καιρούς μαθαίνουμε ότι κάποιοι έχουν δουλέψει πάντα σε μεγάλες πολυεθνικές και τραπεζικές επιχειρήσεις.
- Πρακτικά δεν έχουν παράξει τίποτα χειροπιαστό στην ζωή τους.
- Με πρόσχημα της έξωση της Ελλάδας από την ευρώπη διαμορφώνουν την κοινή γνωμη ώστε να αρπαξουν πάλι πλούτο και τομείς της οικονομίας που παραγάγουν κέρδη, και που έχουν δημιουργηθεί από πολίτες και κράτη προς όφελος τους.

Κι όπως συμβαίνει στην Ιστορία από πάντα οι νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούν να παράξουν. Για αυτό τον λόγο σήμερα καταστρέφουν την Ελλάδα και σταδιακά την Ευρώπη. Δεν είναι η ιδεολογία τους, είναι το σχέδιο το οποίο κάποιες φορές το ανάγουν σε ιδεολογία.

Κουτί Πανδώρας