Βοήθα, καλέ μου, μη σκοτωθούμε μεταξύ μας…

 του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα και τα γεγονότα που έχουν ξεκινήσει από τα μέσα Σεπτεμβρίου είναι μια ακόμα σκηνή του μεγάλου σεναρίου που εκτυλίσσεται στην χώρα μας.

Η απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ, που είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο (defencenet.gr) από τις 14 Αυγούστου, είχε «προβλέψει» ξέσπασμα λαϊκής εξέγερσης στην χώρα, ευθυγραμμιζόμενη με ένα άλλο «non paper» της CIA, το οποίο έχει διαρρεύσει, σύμφωνα με πληροφορίες μας, σε ελληνοαμερικανικούς κύκλους.

Το «big game» που παίζουν κάποιοι στις πλάτες του ελληνικού λαού, όπως όλα δείχνουν, περνάει στην επόμενη φάση.

 
Όλες οι παράμετροι συγκλίνουν στο ότι, τους επόμενους μήνες η «ελληνική πανωλεθρία» θα βρεθεί στο κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον αυτού του τόπου.

Με την ριζοσπαστικοποίηση μεσοαστικών στρωμάτων, η λαϊκή οργή που συσσωρεύεται σύντομα θα εκτιναχθεί σαν ελατήριο και δεν θα μπορέσουν να την εκτονώσουν οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως έκαναν μέχρι τώρα.

Μετά την αποτυχία συγκρότησης ενός ευρύτερου παλλαϊκού αντιμνημονιακού μετώπου, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, με την μορφή του κόμματος μετά το Συνέδριο, φαίνεται ως η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για όσους έχουν πνιγεί από τον ζουρλομανδύα των μνημονίων.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στην καθοριστική ομιλία του στο πρόσφατο ιδρυτικό συνέδριο, μίλησε για «έξοδο» από τα μνημόνια, ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ στο εσωτερικό για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, κατάργηση του Καλλικράτη, προστασία των ασφαλιστικών ταμείων, παραγωγική ανασυγκρότηση με ιδιαίτερη έμφαση στην γεωργία και έδωσε πολλές υποσχέσεις που μπορούν να διαμορφώσουν ρεύμα εκλογικής νίκης.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταθέσει δια του προέδρου του κάποια ενδιαφέροντα σχέδια αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (δικαίωμα υποβολής νόμου από τον λαό προς την Βουλή με 60.000 υπογραφές, λαϊκό βέτο σε νόμο που ψηφίστηκε με τον ίδιο τρόπο, προκήρυξη δημοψηφίσματος εφ’ όσον το ζητήσουν 60.000 πολίτες) αλλά, ας μην γελιόμαστε, στο δια ταύτα δεν έχει βρει πειστική απάντηση.

Και το δια ταύτα είναι πού θα βρει τα λεφτά ο ΣΥΡΙΖΑ για να βγει από τις δεσμεύσεις των μνημονίων και να χρηματοδοτήσει αναπτυξιακές κινήσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, των εργαζομένων και των ανέργων. Πώς θα επιτευχθεί αυτό μέσα σε μια ευρωζώνη όπου κυριαρχεί η ΕΚΤ και το τραπεζικό καρτέλ, όταν οι υπεύθυνοι της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγουν τα χαρτιά τους, τι θα κάνουν και πώς;

Υπάρχουν κι άλλα κενά στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζονται με τα εθνικά θέματα, τον πατριωτισμό και την πορεία του έθνους-κράτους μέσα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Δεν ξεκαθαρίζει πώς χωρίς εθνικό νόμισμα θα μπορέσει να πραγματοποιήσει την εθνική ανασυγκρότηση της οικονομίας, ούτε αν προτίθεται να αρνηθεί, ή να αναγνωρίσει το τρομακτικό επαχθές χρέος που έχει φορτωθεί η χώρα.

Ο κ. Τσίπρας, ανάμεσα στ’ άλλα, μιλάει τελευταία για νέο ΕΑΜ, αντιγράφοντας όσους πρώτοι, από την άνοιξη του 2010, διακήρυξαν ευθέως ότι η χώρα, για να αντισταθεί με νικηφόρα προοπτική και τελικά να απελευθερωθεί, χρειάζεται ένα παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο, πέρα από δεξιούς και αριστερούς διαχωρισμούς, με αντισυστημικό πρόγραμμα.

Όταν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επικαλείται το ΕΑΜ και την ΕΔΑ, μιλάει συγχρόνως για «αριστερή κυβέρνηση», τότε προδίδεται ότι οι αναφορές του στην εαμική αντίσταση είναι προσχηματικές γιατί το ΕΑΜ ήταν ο κορμός και το σύμβολο μιας πραγματικά εθνικής και όχι κομματικής προσπάθειας που σφράγισε τον τόπο.

Οι αναπόφευκτες εκλογές είναι πολύ κοντά, πιθανόν και μέσα στο φθινόπωρο, και σ’ αυτές πολύ δύσκολα θα διασωθεί η σημερινή συγκυβέρνηση. Μια ενδιάμεση λύση, ανάλογα με τους συσχετισμούς, θάναι η παράταση του υπάρχοντος σχήματος μέχρι τις ευρωεκλογές με έναν νέο «Παπαδήμο». Στην απίθανη περίπτωση που η ΝΔ του Σαμαρά καταφέρει να είναι πρώτο κόμμα (με ελάχιστη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ), θα έχει απορροφήσει όλο το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ και δεν θάχει εταίρο για συγκυβέρνηση.

Η προοπτική συνεργασίας με την Χ.Α. είναι εφιαλτική και δεν φαίνεται τώρα ορατή διότι η χώρα, μόλις βρεθεί νεοναζιστικό κόμμα στην εξουσία, θα απομονωθεί απ’ όλη την Ευρώπη, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις. Κι αυτό, το σύστημα δεν το αντέχει ακόμα γιατί οδηγεί κατ’ ευθείαν σε εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Μπορεί να το αντέξει, όμως, λίγο αργότερα αν προηγηθεί μια ενδιάμεση περίοδος όπου η Αριστερά θα «σπάσει τα μούτρα» της και θα απογοητεύσει τις μεγάλες μάζες.

Γι’ αυτό, ας δούμε τις εξελίξεις με την προοπτική να αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση ο ΣΥΡΙΖΑ, η πιθανότερη εκδοχή, σε συνεργασία με το κόμμα του κ. Καμμένου (ΑΝ.ΕΛ.), ο οποίος ήδη προετοιμάζεται γι’ αυτό.

Δεν λέμε ότι θέλουμε, ούτε μπορούμε, να αποφύγουμε μια τέτοια κυβέρνηση γιατί ο πρώτος στόχος είναι να ξεκουμπιστούν οι μνημονιακές δωσιλογικές δυνάμεις.

Όμως, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορέσει να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην ευρωζώνη, χωρίς να αρνηθεί το χρέος, χωρίς κυρίαρχη νομισματική πολιτική; Πώς θα πετύχει ένα πραγματικά αντιμνημονιακό, αντι-νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα χωρίς τον δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας; Χωρίς την διατροφική αυτάρκεια, χωρίς την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας και των μεγάλων τραπεζών;

Η απάντηση, χωρίς αυταπάτες, είναι ότι δεν μπορεί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με το κεντροαριστερό προφίλ που έχει, θα είναι μια ακόμα μαριονέττα στην κυβέρνηση χωρίς πραγματική εξουσία. Μια κυβέρνηση που θα προσπαθεί ατελέσφορα να διαπραγματευθεί και το μόνο όφελος από αυτό είναι ότι θα τελειώσουμε με τις αυταπάτες, ενώ η κατάσταση στην κοινωνία θα επιδεινώνεται.

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του έχει προβλέψει ότι επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύουν οι πολίτες, αφ’ ενός, για να συντηρείται το καθεστώς και, αφ’ ετέρου, να είναι απασχολημένοι με την επιβίωση για να μην τους μένει χρόνος να αντιδράσουν.

Η σημερινή τυραννία της τρόϊκας, της Ε.Ε. και του ευρώ αυτό ακριβώς κάνει και κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να το αλλάξει αν δεν έρθει σε πραγματική ρήξη με το σύστημα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που είναι η αιτία της ανεργίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της εθνοαποδόμησης.

Από εκεί και πέρα, ανοίγονται δύο προοπτικές: στην πρώτη, ο λαός προσαρμόζεται στις μεσοβέζικες συριζαίϊκες λύσεις γιατί φοβάται την επιστροφή στην φρίκη του μνημονιακού μπλοκ, αρπάζει τα ψίχουλα που θα του δοθούν και τα μνημόνια νομιμοποιούνται για χρόνια. Στην δεύτερη, εξαγριώνονται οι λαϊκές μάζες που απογοητεύονται από την Αριστερά και ανοίγει ο δρόμος προς τον Φασισμό που θάχει αλώσει και τον χώρο της νεοφιλελεύθερης συντηρητικής Δεξιάς.

Το λαϊκό κίνημα, μπροστά και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που έχει να κάνει είναι να συγκροτήσει γρήγορα μορφές ριζοσπαστικής αυτο-οργάνωσης και αυτοδιαχείρισης μέσα από ένα παλλαϊκό μέτωπο για να στηρίξει όσα σωστά γίνουν και να απαιτήσει την πραγματική ανατροπή. Οι εναπομείνασες δυνάμεις για να συγκροτήσουν αυτό το μέτωπο θα είναι δύο: τα αντισυστημικά κινήματα με πατριωτικό πρόσημο και αυτά με ταξικό πρόσημο, στα οποία θα περιλαμβάνονται και συνιστώσες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, που θα έχουν αύριο διαφοροποιηθεί.

Η Ελλάδα είναι αυτή την στιγμή ο κύριος στόχος των αδίστακτων συμφερόντων της υπερεθνικής, τοκογλυφικής εξουσίας, ο λαός μας βιώνει σήμερα τις συνέπειες της εθνικής μειοδοσίας και του δωσιλογισμού. Ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα, για να υπερασπίσει τα δίκαιά του, πρέπει να έχει αναφορά σε πατρίδα και ιθαγένεια.

Ο κοινωνικός και πατριωτικός πόλεμος που έρχεται δεν είναι υπόθεση μιας φωτισμένης ταξικής πρωτοπορίας, αλλά ενός συλλογικού πανεθνικού, απελευθερωτικού μετώπου του λαού. Οποιαδήποτε αντίληψη βλέπει το ταξικό ξέχωρα από το εθνικό είναι πολύ επικίνδυνη γιατί η λύση θα έρθει μόνο όταν ο ίδιος ο λαός, ενωμένος, συγκροτηθεί σε οργανωμένη κοινωνική αντίσταση παντού: στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια.

Μόνο αν ξεπερασθούν οι παραπάνω διαφορές και γεφυρωθούν οι όποιες προσεγγίσεις της στρατηγικής για τον έλεγχο του νομίσματος θα μπορέσει να συγκροτηθεί αυτό το Μέτωπο –που δεν έγινε εγκαίρως για να σταματήσει τα Μνημόνια- και να αποτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή μαζί με την φασιστική εκτροπή. Χρειάζεται τόλμη, πραγματική σκέψη χωρίς αγκυλώσεις, ενότητα, συγκρουσιακή λογική, διάθεση να αφουγκρασθείς τον λαό και να του πεις έξω από τα δόντια: Ελληνικέ λαέ, χτύπα τους προτού σε εξοντώσουν!