Δεν περαιώνω - δεν περαιώνω

ΓΡΑΦΕΙ Η ΡΙΚΑ ΒΑΓΙΑΝΗ
Δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς πώς αισθάνονται οι φορολογικά ειλικρινείς Ελληνες κάθε φορά που ανακοινώνεται «περαίωση». Κοροΐδα αισθάνονται. Για να μη γράψω και τίποτα πιο... γαλλικό, σαββατιάτικα.

Εγώ, πάντως, είχα βρει μια μικρή ικανοποίηση: Το σκίσιμο. Την πρώτη φορά θυμάμαι ότι ψάρωσα και πλήρωσα, γιατί νόμιζα ότι ήταν υποχρεωτικό. Μετά όμως, κάθε φορά που μου ερχόταν χαρτί περαίωσης, το έσκιζα. Δεν είχα τίποτα να περαιώσω, γιατί να πληρώσω; Χριτς χρατς και δώσ’ του στα σκουπίδια.

Τα «περαιωτικά» μάλιστα που λαμβάνω τα τελευταία χρόνια δεν τα σκίζω: Τα βάζω, μαζί με τους φακέλους, στον πράσινο κάδο, μπας και ανακυκλωθεί το κρατικό χαρτί και μετατραπεί σε... χρεωστικό, για κανέναν κανονικό φοροφυγά! Κάνω αυτό που λέμε «πράσινη περαίωση».

Χριτς χρατς, χριτς χρατς: Αυτή ήταν η εκδικησούλα μου: Κάτι σαν το «άι χάσου, μυρμηγκάκι» του Λαζόπουλου.

Αλλά όχι. Τώρα πάνε να μου το στερήσουν. Εκτός από την αδικία, έρχεται και η... ασύμμετρη απειλή: Οσοι δεν συμμορφωθούν με την περαίωση, θα ελεγχθούν. Ενας ένας. «Δεν μπορεί, μου έλεγε γνωστός λογιστής, κάτι θα σου βρουν, άμα θέλουν». « Τι να μου βρουν, βρε άνθρωπε; Αφού δεν κρύβω τίποτα!», επέμενα. «Ε, πώς, μπορεί να έχει γίνει κάποιο λάθος, κάποια παρατυπία. Ελεύθερο επάγγελμα κάνεις, γιατί να βάλεις μπελάδες; Πλήρωσέ τους να ησυχάσεις!».

Τώρα εγώ είμαι ξεροκέφαλη. Δεν έχω πρόβλημα να καταβάλλω φόρους, αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα να πληρώνω «προστασία», του στυλ «δώσε κάτι, να μη σε βρουν τα χειρότερα». Ανοιξα και τους περιμένω. Αν έγινε κάποια παρατυπία, και φταίω, να με βρουν και να τα βρούμε. Ελεγχο; Μετά χαράς, θα τους κεράσω και τσάι.

Αν και μεταξύ μας, λέω καλού-κακού να κρύψω το ασημένιο σερβίτσιο, τα σκαλιστά κουταλάκια-αντίκες και τα κρύσταλλα της γιαγιάς Μαρίκας. Διότι αυτοί, μέσα στη σύγχυση, μπορεί να μου «περαιώσουν» και τα κουταλοπίρουνα!

Έθνος
Σημ.axinosp:Συμφωνώ απόλυτα !!