Πόσο πιθανή είναι η γέννηση ενός Sin Fein - IRA στην Ελλάδα;

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

(τίποτε από τα παρακάτω δεν αποτελεί καμία περίεργη «κρυφή γνώση». Είναι όλα στοιχεία δημοσιευμένα κατά καιρούς. Συσχετίζοντάς τα μεταξύ τους, ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα και πιθανολογίες. Αυτό ακριβώς γίνεται κι εδώ. Αναρωτιέμαι μόνον, εάν στα πλαίσια του νέου Αντιρατσιστικού Νόμου που έρχεται εντός των ημερών, τέτοια κείμενα θα «λογοκρίνονταν» και θα «διώκονταν»...δεν ξέρω ως τι...πιθανόν ως «εχθροπάθεια»....για παράδειγμα: οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, σταματήστε να τους κακολογείτε...ή ας πούμε, οι Ισλαμιστές Μουτζαχεντίν είναι φίλοι μας...ακόμη κι αν έρθουν στην Ελλάδα 20 εκατομμύρια ισλαμιστές ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ...το καταλάβατε; Οποιαδήποτε «εναντίωση» θα θεωρείται εχθροπάθεια...πάμε λοιπόν σε ένα – πιθανόν – κύκνειο άσμα λίγες μέρες πριν την Ανατολή του «Αντιρατσιστικού Μεγάλου Αδελφού»)


Σε προηγούμενο σημείωμα http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/09/blog-post_30.html
αναφέρθηκε το (ρητορικό; Ίδομεν) ερώτημα :


«Κι αν η εν βρασμώ κατάσταση του Πατριωτικού χώρου οδηγήσει στη γέννηση ενός Sin Fein – IRA»;


Ιδιαίτερο και γόνιμο προβληματισμό προκάλεσε η θέση του Άρδην δια στόματος του κου Γ. Καραμπελιά (κορυφαίου Έλληνα θεωρητικού μελετητή και ερευνητή σε θέματα Ένοπλων Κινημάτων) επί του συγκεκριμένου ζητήματος http://ardin-rixi.gr/archives/14457


«...η Χ.Α. δεν είχε πραγματοποιήσει έναν διαχωρισμό ανάλογο με εκείνον του Sin Fein με τον ΙRΑ, ή ανάμεσα στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τα ένοπλα τμήματα της Χαμάς, θα συμπληρώναμε εμείς. Όσο υβριστικός και αν είναι ο παραλληλισμός ανάμεσα σε μεγάλα ιστορικά κινήματα και μπράβους, μας βοηθάει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα: Η ελληνική ακροδεξιά δεν μπορεί να έχει Sin Fein ούτε και ΙRΑ, διαθέτει μόνον παρακρατικούς. Αυτός είναι ο πρώτος και κύριος λόγος για τον οποίο κατέστη δυνατό στο κράτος να πλήξει το… παρακράτος. Διότι παρέμεινε τέτοιο ακόμα και μέσα στη Βουλή....»


Μέσα στην γενικότερη ένταση των ημερών λοιπόν αναδύεται ένα ενδιαφέρον ερώτημα:


«Κατά πόσο αυτή η ρευστή κατάσταση – τόσο στα κοινωνικοοικονομικά όσο και στα Εθνικά θέματα όσο και στα θέματα Δημόσιας και Εθνικής Ασφάλειας - θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια Νέα «μεικτή» Δυναμική Παρουσία του ευρύτερου Πατριωτικού χώρου η οποία θα περιελάμβανε δύο «βραχίονες» - στα πρότυπα Εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων όπως το SinFein- IRA – τουτέστιν, έναν πολιτικό (και politically correct) με κοινοβουλευτική και επικοινωνιακή δημόσια παρουσία και έναν «Στρατιωτικό» με «ένοπλη δράση»;...»


Τόσο το Sin Fein όσο και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι επαρκή παραδείγματα – χωρίς να είναι βεβαίως και τα μόνα τέτοιου τύπου Κινήματα (Πολιτικά – Ένοπλα) που γεννώνται σε συνθήκες όπου η εξεγερτική συνείδηση ενάντια σε κάποιο επικυρίαρχο σύστημα συμφερόντων (για να «πιάνουμε όλες τις πιθανές αιτίες») είναι «ώριμη» και «εκρήγνυται εμπράκτως» και «διττά».
Το πως ορίζεται σε επίπεδο «εξειδίκευσης των δράσεων» δεν θέλει βεβαίως και ιδιαίτερες διευκρινήσεις:
Ένα στρατιωτικό σκέλος που κάνει την «βρώμικη δουλειά» - δηλαδή, εντελώς αντισυμβατική, ακραία, non politically correct, (παρα)πολιτική, ακτιβιστική, δυναμική, ένοπλη δράση και ένα πολιτικό σκέλος που έχει απολύτως πολιτικά ορθή συμπεριφορά και βεβαίως επίσημα – και σε σταθερή βάση – κρατάει αποστάσεις ασφαλείας από τις «βρωμοδουλειές του κακού παιδιού» (του «πακέτου») απορρίπτοντας επίσημα τον «Βίο και την Πολιτεία» του.
(Βραχυμεσοπρόθεσμα βεβαίως εφόσον μακροπρόθεσμα πάντα αναπτύσσεται μια όλο και πιο «φανερή (δημόσια) συνέργεια/αλληλοαποδοχή» σε τέτοιες ιστορικές περιπτώσεις).
Έτσι, στο «πρώτο στάδιο» αν και οι πάντες γνωρίζουν «τι κρύβεται πίσω από την κουρτίνα», ουδείς μπορεί ν’ αμφισβητήσει την «διαφορετικότητα» του Πολιτικού Σκέλους. Την «αστική ευγένειά» του, τους «καλούς τρόπους» και την προσήλωση στην «επικοινωνιακή συμπεριφορά» που εν ολίγοις περικλείεται στο :


«ω, μα σας παρακαλώ, μην μας μπερδεύετε μ’ αυτούς τους βάρβαρους. Εμείς είμαστε καλά παιδιά. Ακόμη και «Δανδήδες» μπορείτε να μας πείτε αλλά όχι και τρομοκράτες. Εμείς επιλέξαμε την καλώς εννοούμενη πολιτική δράση και το αποδεικνύουμε καθημερινά με το να συμμετέχουμε στους θεσμούς της Πολιτείας και να αποδεχόμαστε και να τηρούμε τους κανόνες του Πολιτικού παιγνιδιού. Αυτοί επέλεξαν τα όπλα και το αίμα. Άλλο αυτοί, άλλο εμείς...»


Το
«Ποιός θα μπορούσε να τους κατηγορήσει;»


είναι κωδικοποιημένη η επιζητούμενη (ιστορικά και πάντα) releafeexpression – way out. Η «διέξοδος» όταν η «πίεση» από ΜΜΕ, την υπόλοιπη Πολιτική Σκηνή και την Κοινή Γνώμη έχει γίνει αφόρητη.
Όταν η «αντιεπικοινωνιακή συμπεριφορά» (της «πρώιμης πολιτικής περιόδου») έχει γίνει τόσο μα τόσο πολύ στόχος αρνητικής κριτικής και περιθωριοποίησης από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, όταν οι «(έκνομες) αφορμές Δικαστικής παρέμβασης» έχουν «πυκνώσει» υπέρογκα και οι «διαλυτικές τάσεις» και η «οργανωτική σύγχυση» ακολουθούν αναπόφευκτα τις «συλλήψεις» και το μπαράζ διώξεων, τότε – ιστορικά αν όχι και νομοτελειακά - η «επιλογή» - για «σκεπτικιστές» που διδάσκονται απ’ αυτή την εμπειρία αναζητώντας «άλλες διαδρομές» ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά - μοιάζει «μονόδρομος».
Αλλού η «Πολιτική» κι αλλού ο... «ακτιβισμός»...ιδίως όταν «φέρει χακί χρώματα και όπλα»...
Κάπως έτσι ξεκινάει πάντα «το έργο»...
Όσο για το αν τα Ένοπλα Κινήματα μπορούν να έχουν σχέση με «μπράβους», εδώ τα πράγματα είναι λίγο «γκρίζα». Για την ακρίβεια είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει έστω και ένα ιστορικό παράδειγμα ενόπλου κινήματος που να μην συγχνωτίστηκε στον έναν ή στον άλλον βαθμό (για λόγους χρηματοδότησης αλλά και στρατηγικών/τακτικών αύξησης ισχύος) με το χώρο του οργανωμένου εγκλήματος. Τουλάχιστον με το (λαθρ)εμπόριο όπλων και την «προστασία».


Επιπροσθέτως, Ένοπλη δράση σημαίνει κατ’ εξοχήν «βρώμικη δουλειά». Και οι πλέον ικανοί γι’ αυτή είναι αυτά τα «κακά παιδιά» που συλλήβδην πάντα – και ιστορικά – χαρακτηρίζονται ως «μπράβοι»...
Μην ξεχνάμε άλλωστε το γνωστό:


«...τους ειδικούς στις «βρώμικες δουλειές» όλοι τους θέλουν – όταν τους «χρειάζονται» - αλλά ταυτόχρονα κανείς δεν θέλει επίσημη σχέση μαζί τους...
Άλλωστε, ο Πόλεμος περιέχει αίμα. Και όπου υπάρχει Αίμα, αυτομάτως υπάρχει και «Βρώμικη Δουλειά»...όσο δίκαιος, ηθικός και αναγκαίος κι αν θεωρείται αυτός ο πόλεμος...»


Η δράση άλλωστε όλων των ένοπλων κινημάτων – ανά την υφήλιο και ανά την ιστορία – βρίθει από «όχι και τόσο χαριτωμένα και ηθικά περιστατικά»...
Κι αυτές τις βρώμικες δουλειές δεν μπορούν να τις κάνουν όλοι...Ούτε το επιθυμούν, ούτε τις «ικανότητες» έχουν...
Εντέλει, δεν περιμένει κανείς βεβαίως τα στελέχη και τα μέλη αυτών των Κινημάτων, τα βουτηγμένα στο αίμα, να ήταν όλοι τους «αγιόπαιδα», έτσι;
Κι αυτά ισχύουν εξίσου για όλο το πολιτικοϊδεολογικό φάσμα...


Ότι υπάρχει το ενδεχόμενο επικίνδυνης για το Ένοπλο Κίνημα «παρεκτροπής» τέτοιων ατόμων, που θα συμπαρασύρει επικοινωνιακά κι αυτό μαζί, ναι.
Εξ’ ου και τέτοια άτομα μπορούν να ελεγχθούν μόνον μέσα στα πλαίσια μιας αυστηρής, στρατιωτικοποιημένης, αποφασισμένης για όλα ομάδας και αρκούντως «αποφασιστικής» (και «παραδειγματικής») στις (αντι)δράσεις της.
Όπως η ποινή για έναν προδότη που θα θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια μιας τέτοιας ομάδας είναι η «παραδειγματική σκληρή κι ατιμωτική εκτέλεση» έτσι και η αντίστοιχη ποινή είναι εξίσου παραδειγματική εκτέλεση για όποιον απ’ αυτούς τους «σκληρούς» ξεφύγει ή παρεκτραπεί είτε σε μεθοδολογία είτε σε «προσωπική αντζέντα»...


Αναζητώντας λοιπόν την απάντηση στο ερώτημα :


«Πόσο πιθανή είναι η γέννηση ενός ελληνικού Πατριωτικού SinFein-IRA στις δεδομένες συνθήκες»


αναπόφευκτα περνάμε από επιμέρους ερωτήματα, όπως:


- Ένοπλη δράση συνωμοτικών – πλην «ευρύτατων μαζικών μάχιμων ομάδων/μονάδων» - σημαίνει, κατ’ αρχήν, πως όλα τα άλλα μέσα – θεσμικά – απέτυχαν. Συμβαίνει κάτι τέτοιο σήμερα; Φτάσαμε άραγε στο «Σημείο Μηδέν»;


- Υφίστανται τα επιμέρους «ζητήματα έντασης» που θα πυροδοτούσαν κάτι τέτοιο που να κάνει ευθεία αναφορά σε εθνοαπελευθερωτική δράση; Και ποιά θα μπορούσαν να παίξουν αυτό τον ρόλο;


Εδώ θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τα κυρίαρχα στοιχεία «έντασης» στον Πατριωτικό χώρο, όπως αυτά αναπτύχθηκαν στο προηγούμενο σημείωμα:


- Εκτεταμένη (και συστηματικά ατιμώρητη) Διαφθορά των ελίτ(ένταση ενισχυμένη καίρια από την οικονομική κρίση και την εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων) και χωρίς βούληση από μέρους της Πολιτείας για δραστική και αποφασιστική αντιμετώπισή της. Αντιθέτως, η Πολιτεία επιλέγει συστηματικά να οδηγεί στην καταστροφή και στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες φτωχούς Πολίτες (πχ με την θανάσιμη υπερφορολόγηση και την στέρηση της περίθαλψης) προκειμένου να«μην πλήξει αυτούς που θα έπρεπε». Τα «προνομιούχα ανώτερα κοινωνικά στρώματα». Αυτό από μόνο του γεννά και αυξάνει «θανάσιμα μίση και συνακόλουθα εξεγερτική ένταση».


- Εκτεταμένη ωμή εγκληματικότητα ενισχυόμενη καίρια από την ανικανότητα και την έλλειψη βούλησης της Πολιτείας να την αντιμετωπίσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Η ταυτόχρονη συστηματική απονεύρωση των Δυνάμεων ασφαλείας επιτείνει αυτή την παράμετρο όπως και την αμέσως επόμενη.


- Μαζική ισλαμική λαθρομετανάστευση (ενισχυμένη από την αντίστοιχα ογκώδη Αλβανική) που λόγω του δυσθεώρητου όγκου τους (κάμποσα εκατομμύρια συνολικά), της ποιότητάς της (εξαθλίωση και έλεγχος από διεθνές οργανωμένο έγκλημα και «ξένες στρατιωτικές δυνάμεις» όπως UCKάδες και μουτζαχεντίν), της επιμονής της (ασταμάτητα κύματα εισόδου), της επιθετικής της φιλοσοφίας (το Κοράνι είναι ξεκάθαρο ως προς την υποχρέωση των μουσουλμάνων να επιβάλλουν δια του αίματος το Ισλάμ σε όλη την υφήλιο) και των γεωπολιτικών διεθνών συνιστωσών του θέματος (εκπεφρασμένοι «επεκτατικοί σχεδιασμοί» Ισλαμικών διεθνών δυνάμεων αλλά και δυνάμεων παγκοσμιοποίησης) μετατρέπουν την λαθρομετανάστευση σε «ξεκάθαρη μαζική εισβολή» που η Πολιτεία αφήνει να ξεδιπλώνεται ταχέως σαν καρκίνωμα χωρίς να την αντιμετωπίζει δραστικά.


(και τα δύο ωθούν όλο και μεγαλύτερες μάζες Πολιτών να αναζητούν εναγωνίως κάποια άλλη αποφασιστική δύναμη «προστασίας» και «αποτροπής», ανεξάρτητης από την Πολιτεία.Αν πρέπει να δώσουμε έναν κοινωνικοψυχολογικό χαρακτηρισμό θα το λέγαμε : «αποφασιστική στροφή του Πολίτη προς την Αυτοάμυνα παντί τρόπω και μέσω». Αυτή η παράμετρος αποτελεί και τον Νο1 Δίαυλο Στρατολόγησης στην «φιλοσοφία του Sin Fein – IRA»).


- Συστηματική αύξηση γεωπολιτικών πιέσεων εναντίον της Ελλάδας, συνοδευόμενη από διαρκή εξίσου συστηματική υποχώρηση της Πολιτείας σε όλα τα Εθνικά Θέματα με άμεσα διαφαινόμενο κίνδυνο απώλειας εδαφών και εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και από εξίσου συστηματική απονεύρωση της Εθνικής Άμυνας.


Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία (αλλά όχι τα μόνα) που προκαλούν την «υπερπίεση» στην «χύτρα του Πατριωτικού χώρου» (να ξαναθυμηθούμε για μια ακόμη φορά πως: ο Πατριωτικός χώρος βράζει στην κυριολεξία σε πολύ, υπερβολικά πολύ υψηλές θερμοκρασίες και πίεση που πλησιάζουν πλέον σε απόσταση αναπνοής το «σημείο έκρηξης». Εάν αυτό δεν το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις, τότε οι εκρηκτικές εξελίξεις όλα δείχνουν πως θα είναι και ραγδαίες και ασύλληπτης έντασης και κλιμάκωσης).


Και μάλλον θα ήταν αρκετά για να λειτουργήσουν ως «θρυαλλίδες» προς την παραπάνω κατεύθυνση (ενός ελληνικού Sin Fein).


Επόμενη παράμετρος περισυλλογής για το κατά πόσο είναι εφικτή/πιθανή μια τέτοια εξέλιξη, είναι ο οργανωτικός/επιχειρησιακός τομέας ενός τέτοιου εγχειρήματος:


Εδώ θα έπρεπε ν’ απαντηθούν ερωτήματα και «σκεπτικισμοί» του τύπου:


- Άλλο το στήσιμο μιας ένοπλης ομάδας των 3 ανθρώπων και άλλο το στήσιμο μιας Ομάδας εκτεταμένου/μαζικού τύπου όπως πχ οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Πριν πάμε στην «μακρά περίοδο» της «οργανωτικής/επιχειρησιακής επώασης» ας πάμε στον επίλογο αυτής της συγκεκριμένης ομάδας που δημιούργησε Σχολή τόσο στην Φιλοσοφία της αντιμετώπισης όσο και στην φιλοσοφία της οργανωτικής των Ένοπλων Κινημάτων:


όσο πιο μεγάλη η Ομάδα/οργάνωση τόσο πιο μεγάλος και ο κίνδυνος να σπάσει κάποιος κρίκος, να «γίνει κάποιο λάθος», να μιλήσει κάποιο μέλος, να διαρραγεί σε κάποιο σημείο η «συνωμοτικότητα» και να οδηγηθούν όλα στη διάλυση.


Το δεύτερο λοιπόν, αν και είναι ασυζητητί ο «πλέον φιλόδοξος στόχος» μιας «εξεγερτικής/επαναστατικής φιλοσοφίας και οργανωτικής», απαιτεί τεράστιο χρόνο, εμπεριέχει υψηλά ρίσκα και συνακόλουθα εγγυάται αμφίβολα αποτελέσματα. Η μακρά δε (αναγκαία) περίοδος «ποικίλων πειραματισμών» εγκυμονεί κινδύνους ολικής κατάρρευσης πριν καλά καλά επιτευχθεί ακόμη και κλάσμα του «τελικού σχεδιασμού».


Αυτή λοιπόν η «μακρά περίοδο επώασης» και προετοιμασίας – εάν όντως υφίσταται η πιθανότητα γέννησης ενός Sin Fein – έχει υπάρξει στην Ελλάδα;


Έχουν υπάρξει επί χρόνια «πειραματικά projects στρατιωτικοποίησης»; Με ότι αυτό κι αν σημαίνει/εμπεριέχει, πχ Πειραματικές πολιτικοκοινωνικές συσσωματώσεις στρατιωτικής υφής, ποικίλοι ακραίοι ακτιβισμοί και τεσταρίσματα, στρατιωτικές εκπαιδεύσεις, κοινωνικά δίκτυα, άσκηση/εκπαίδευση στους κανόνες συνωμοτικότητας και απόλυτης στρατιωτικής πειθαρχίας, επιχειρησιακή εκπαίδευση (βασική, μέση και προωθημένη), ανάπτυξη «επιχειρησιακών βάσεων», ανάπτυξη και δοκιμή/άσκηση έτοιμων επιχειρησιακών πρωτοκόλλων, διασύνδεση με τον οργανικό κορμό Ασφαλείας της Πολιτείας, εξοπλισμός, ανάπτυξη καναλιών/πόρων χρηματοδότησης, ανάπτυξη δικτύων επικοινωνίας/ΜΜΕ, κλπ κλπ


Όλα τα παραπάνω, κατά την περίοδο της «επώασης» αφικνούνται, τεστάρονται, λειτουργούν και αναπτύσσονται στα πλαίσια ενός χαλαρού ιστού πολλών ομόκεντρων αλλά και ετερόκεντρων διασυνδεόμενων (σε πολλούς και διάφορους «βαθμούς έντασης») κύκλων. Την «Ώρα Μηδέν» (αν έχουν «επιτύχει» τα προηγούμενα/προαπαιτούμενα στάδια προπαρασκευής) μια «σειρά γεγονότων-καταλυτών» αρκεί για να μετατρέψει τον «χαλαρό και αδιόρατο ιστό» σε «Συνεκτικό/συμπαγή ιστό» έτοιμο επιχειρησιακά να αρχίσει να δίνει «ενέργειες» άνω του 50% σε αποτελεσματικότητα. Το πόσο επαρκώς διασυνδεδεμένες είναι οι παραπάνω «ψηφίδες» στην περίοδο/φάση της προπαρασκευής θα καθορίσει και το βαθμό ταχύτητας που θα μετατραπεί σε «Συνεκτικό ιστό/Συντεταγμένη Δύναμη».
Επίσης, το πόσο γρήγορα θα μετατραπεί το 50% σε 90% «επιχειρησιακής ικανότητας» είναι που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και την συνολική επιτυχία του εγχειρήματος.
Εν συντομία:
οι αυστηρά ελεγχόμενες δυνάμεις στη φάση της προετοιμασίας ας πούμε ότι είναι έστω «χ». Μέσω των εκτεταμένων δικτύων αλληλοδιασύνδεσης οι «έμμεσα επηρεαζόμενοι» έχει επιτευχθεί να είναι «100χ». Αυτό σημαίνει πως εάν επιτύχει ο «σχεδιασμός μετατροπής σε Συνεκτικό Ιστό», η Τελική Δύναμη Ισχύος που θα αποδοθεί «έτοιμη προς χρήση» θα είναι της τάξεως του «100χ».


Αυτά βεβαίως παίρνουν χρόνια για ν’ αναπτυχθούν. Έχουν γίνει; Εάν ναι, τότε άλλος ένας παράγοντας προστίθεται στα «συν» ως προς την πιθανότητα γέννησης ενός Sin Fein.


Πως μεταφράζονται τα παραπάνω:
εάν όλα αυτά έχουν επιτευχθεί, τότε την «κρίσιμη στιγμή», ένας μίνι – στρατός 1000 ανδρών, πατώντας πάνω στο «δίχτυ προετοιμασίας» και ενεργοποιώντας τους «καταλύτες ομογενοποίησης» (βλ. «κατάλληλα γεγονότα» και «επικοινωνιακή αξιοποίησή τους) των πολλών και χαλαρά διασυνδεόμενων ομάδων μετατρέπεται σε ένα Στρατό 100,000 ανδρών.
Ιδωμένο με «ιστορικά φίλτρα» θα μπορούσε να απεικονισθεί κάπως έτσι:
«Πως μπορεί μια στρατιωτική ομάδα των 80 ανδρών να αποβιβασθεί και να προωθηθεί εν τάχει στη Σάντα Κλάρα και σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα να κατακτήσει μια χώρα σαν την Κούβα»;
Σε όποιον κι αν το πει κανείς αυτό θεωρητικά θα τον περάσει βεβαίως για τρελό.
Αυτό απαιτεί έναν τεράστιο «συντεταγμένο συνεκτικό/συμπαγή στρατό» τον οποίο και «ψάχνουν» οι «αντίπαλοι». Και κανείς δεν σκέφτεται πως αυτός ο αόρατος στρατός δεν φαίνεται (πριν την τελική «Αλυσιδωτή αντίδραση») γιατί απλά είναι ενταγμένος σε πολλούς και διαφορετικούς χαλαρούς ιστούς. Λείπει ΜΟΝΟ το «γεγονός καταλύτης» που θα πυροδοτήσει την «αιφνίδια ομογενοποίησή τους» και την μετατροπή τους σε «Συμπαγή/συνεκτικό Ιστό».


Τι σημαίνει «καταλύτης ομογενοποίησης» (κατάλληλα γεγονότα - προσαρμοσμένο στην Ελληνική πραγματικότητα):
πχ ένα ισχυρό ένοπλο πλήγμα προς κάποιον αντίπαλο που θα τον υποχρεώσει να ανταποδώσει με εξίσου αν όχι ακόμη πιο αιματηρό πλήγμα και το οποίο (τελευταίο γεγονός) θα αξιοποιηθεί επικοινωνιακά για να επιτύχει την «ομογενοποίηση των πολλών χαλαρών ομάδων μέσω της αιφνίδιας ριζοσπαστικοποίησής τους προς την επιθυμητή κατεύθυνση».


Αυτά ως προς τη θεωρία των «επιχειρησιακών δικτύων» και των «επικοινωνιακών τακτικών».


Έχουν επιτευχθεί τα παραπάνω;


Εάν ναι, τότε οι «ψηφίδες ενός Ελληνικού Sin Fein/IRA» μπαίνουν ώρα την ώρα ταχέως η καθεμία στη θέση της.


Το ουσιώδες τελικό ερώτημα είναι ΕΝΑ:

«Εάν όντως υφίσταται αυτό το «σκηνικό», υπάρχει άραγε κάποιος που ελέγχει αυτή την κίνηση των Ψηφίδων»; Ή μιλάμε απλώς για μια «Χαώδη κατάσταση όπου κυριαρχεί η τυχαιότητα και το ανεξέλεγκτο»;


Καθώς, στον ευρύτερο Πατριωτικό Χώρο συνυπάρχουν πολλές και διάφορες επιμέρους ιδεολογίες και «αντζέντες»...


Κάποιες είναι «ενωτικές» και «μετριοπαθείς», κάποιες άλλες «επιθετικές και ισοπεδωτικές κάθε άλλης φωνής»...


Κι αν η «δεύτερη φωνή» βρεθεί ξαφνικά με έναν Στρατό 100,000 ανδρών στα χέρια της μέσα σε ένα «ρευστό περιβάλλον», εξοντώνοντας τις «πρώτες φωνές», τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευοίωνα...


Και φυσικά, για να «ολοκληρωθεί η εικόνα» απομένει κάτι ακόμη:


«Ποιά να είναι άραγε η αντίστοιχη κατάσταση στην άλλη πλευρά; Στο άλλο μισό του Φεγγαριού... Γιατί δεν πιστεύει βεβαίως κανείς ότι δεν υφίστανται κι εκεί αντίστοιχες «οργανωτικές προεργασίες», έτσι;


Κάτι ακούστηκε πχ πριν δυό χρόνια για κάποιες ομάδες Ελλαδιτών διεθνιστών που εκπαιδεύονταν πολεμικά στη Γάζα...με κάτι τέτοια αφήνεται πολύς χώρος για «αυθαίρετη σκέψη» και «τολμηρές συμπερασματικές πιθανολογίες».


Φυσικά, ποτέ κανείς δεν ξέρει που σταματάει η Αλήθεια και που αρχίζει ο Μύθος (ένθεν κι ένθεν)...αυτά συνήθως μαθαίνονται την «τελευταία στιγμή»...επί του πρακτέου...


Όπως τελευταία στιγμή αναδύονται και οι διάφοροι παίκτες αυτού του θανάσιμου «παιγνιδιού»...ουδείς μπορεί να προβλέψει πόσες και ποιές ομάδες ιδεών και συμφερόντων θα εμπλέκονταν σε μια τέτοια αντιπαράθεση...γεγονός είναι πάντως πως οι «προβοκάτσιες» θα έμπαιναν στην ημερήσια διάταξη με σκοπό να εμπλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικοπολιτικές ομάδες...


Όσο για την "πεμπτουσία/εξειδίκευση/ερμηνεία" του όρου "Εθνοαπελευθερωτικό", επίτηδες αφέθηκε τελευταίο...γιατί εδώ ακριβώς θα σημειώνονταν και το "ιστορικό μέγιστο της χαώδους κατάστασης"....όσες ομάδες θα συμμετείχαν σ' αυτή την θανάσιμη διελκυστίνδα, άλλοι τόσοι ορισμοί θα υπήρχαν ως προς την "πεμπτουσία του όρου "Εθνοαπελευθερωτικός"...


Για να δούμε λοιπόν, «πόσο μακριά θ’ αποδειχτεί ότι είναι η δικιά μας «Τελευταία (εμφύλια) Στιγμή (η Νεότερη)» κι αν θα σταθεί δυνατό τελικά να βρεθεί ένας τρόπος να εξοβελιστεί οριστικά απ’ τα γενοφάσκια μας...ή αν θα’ ρθει για να μείνει για πολύ πολύ καιρό...όπως κατ' εξακολούθησιν συνέβαινε πάντα στην ιστορία μας...


Γιώργος Ανεστόπουλος