Μου έκοψες τα φάρμακα, μου πήρες το σπίτι και σε δυό μήνες πεθαίνω...Θα σε πάρω μαζί μου...

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

8 το πρωί. Ένας γκριζομάλλης κύριος μπαίνει στα γραφεία της εισπρακτικής εταιρείας. Στην είσοδο της «αίθουσας» τον σταματούν δύο «γίγαντες της φρουράς».

- Παρακαλώ κύριε, τι θα θέλατε;

Ο «μεσόκοπος κύριος» βγάζει ένα πιστόλι και τους σημαδεύει.

- Περάστε μέσα και οι δύο.

Αυτοί ξαφνιάζονται. Ένας τρίτος που κάθονταν πιο δίπλα σηκώνεται απότομα από την καρέκλα του και επιτίθεται στο «γέρο».

Ο «γέρος» στρέφει γρήγορα το όπλο και τραβάει τη σκανδάλη. Ο άλλος την τρώει κατάστηθα. Αμέσως γυρίζει το όπλο στους άλλους δύο κάνοντας δυό κοφτά βήματα πίσω και ξαναπατάει τη σκανδάλη. Ο κοντινότερος που είχε εκμεταλλευθεί την σύγχυση και του επιτίθονταν τρώει κι αυτός μια σφαίρα και πέφτει κρατώντας το στομάχι του που αιμορραγούσε. Ο τρίτος παγώνει. Ξανασηκώνει τα χέρια ψηλά και κερώνει στη θέση του.

Ο γέρος του κάνει νόημα να προχωρήσει μέσα.

Ο άλλος διστάζει.

Ο γέρος ανασηκώνει το μπουφάν του. Ο άλλος γουρλώνει τα μάτια. Ο γέρος είναι ζωσμένος με εκρηκτικά. Αμέσως κάνει μεταβολή και κινείται προς το εσωτερικό.

- Πες σε όλους αυτούς που βγαίνουν να γυρίσουν μέσα και να μπούνε στην αίθουσα.

- Όλοι μέσα, φωνάζει ο «πορτιέρης».

Κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να τον ακούσει. Ο γέρος σηκώνει το όπλο στον αέρα και ρίχνει δύο βολές. Η ταραγμένη ομάδα σταματάει έντρομη.

- Όλοι μέσα, ΤΩΡΑ, φωνάζει επιτακτικά ο γέρος. Όλοι κάνουν μεταβολή και μπαίνουν στην αίθουσα.

Αφού μπήκε κι ο τελευταίος έσπρωξε και τον πορτιέρη να μπει μέσα. Τελευταίος μπήκε ο γέρος.

- Όλοι στο πάτωμα εδώ μπροστά να σας βλέπω, φώναξε. Η αίθουσα είχε στο βάθος κάμποσες θέσεις τηλεφωνητριών. Τριγύρω είχε γραφεία. Όλοι μαζεύτηκαν μπροστά του στο πάτωμα. Καμιά πενηνταριά άτομα.

- Θα μας κάνεις όλους καλά με ένα πιστόλι; Του έκανε ειρωνικά άλλη μια «ντουλάπα» από το βάθος της ομάδας των «κρατουμένων».

- Για σήκω όρθιος παλικαρά μου να σε βλέπω, του κάνει ο γέρος.

Ο άλλος σηκώθηκε προσπαθώντας να δείχνει σίγουρος. Ο γέρος σήκωσε το όπλο, τον σημάδεψε και τράβηξε την σκανδάλη. Ο άλλος έπεσε νεκρός με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ουρλιαχτά γυναικεία γέμισαν την αίθουσα. Όλοι είχαν παγώσει.

- Υπάρχουν άλλοι δύο νεκροί κάτω στην είσοδο. Αυτόν τον έφερα ζωντανό εδώ για να σας το επιβεβαιώσει. Τώρα δεν τον χρειάζομαι άλλο.

Και αμέσως έστρεψε το όπλο πάνω του. Όπως ήταν γονατισμένος στα τρία μέτρα μπροστά του, τον σημάδεψε και ξανατράβηξε την σκανδάλη. Η σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο.

- Θέλει κανένας άλλος να κάνει τον παλικαρά; Ρώτησε ήρεμα ο γέρος.

Δεν μίλησε κανείς. Μόνον κλάματα ακούγονταν.

- Γιατί κλαίτε κυρίες μου; Απ’ ότι είδα ήρθατε από εκεί κάτω, τα τηλέφωνα. Στο τηλέφωνο απ’ ότι θυμάμαι δυο χρόνια τώρα είστε απίστευτα σκληρά καρύδια. Τώρα τι πάθατε; Φοβάστε;

Με μια γρήγορη κίνηση αφαίρεσε το μισοάδειο γεμιστήρα από το όπλο και έβαλε έναν άλλον γεμάτο. Κάθισε πάνω σε ένα γραφείο στην άκρη της αίθουσας με την πλάτη στον τοίχο έτσι που να ελέγχει όλη την αίθουσα.

- Και τώρα περιμένουμε κύριοι, είπε ενόσω συμπλήρωνε σφαίρες στον παλιό γεμιστήρα. Εσείς οι τρεις στο βάθος κλείστε όλες τις κουρτίνες από τα παράθυρα.

Μουδιασμένα αυτοί σηκώθηκαν να εκτελέσουν την εντολή του.

- Άντε, άντε....τους γκάζωσε ο γέρος.

- Τι θέλετε κύριε; Ρώτησε μουδιασμένα ένας κουστουμαρισμένος.

- Εσύ πρέπει να’ σαι το αφεντικό εδώ μέσα, σωστά;

- Μάλιστα.

- Κατά τη γνώμη σου τι θέλω εδώ μέσα γέρος άνθρωπος με ένα πιστόλι στο χέρι να σας έχω στο πάτωμα με δύο νεκρούς μπροστά σας;

- Δεν γνωρίζω κύριε.

- Δηλαδή, δεν φαντάζεστε ότι μπορεί να έχω προσωπικά μαζί σας, έτσι;

- Μα γιατί; Τι σας κάναμε;

- Τι μου κάνατε! Πόσο θρασύς είσαι; Πόσο αδίστακτο τομάρι! Εσύ με κάλεσες παλιοτόμαρο. Μετά από πάρα πολλά τηλέφωνα που έστειλαν την γυναίκα μου κι εμένα με έμφραγμα στο νοσοκομείο. Κι αφού μου πήρατε το μοναδικό μας σπίτι. Πως σου φαίνονται αυτά;

- Αγαπητέ μου κύριε απλά εφαρμόζουμε το νόμο. Δεν υπάρχει κάτι προσωπικό μαζί σας.

- Σωστά. Απλά εφαρμόζετε το νόμο. Προστατεύετε τα συμφέροντα κάποιων σκοτώνοντας κόσμο. Το ίδιο ακριβώς λένε και οι άνθρωποι της νύχτας. No fence baddy. Just my job. Σωστά;

- Κύριε, εάν σας μίλησαν άσχημα κάποιες από τις υπαλλήλους μας σας βεβαιώ ότι θα απολυθούνε αυτή τη στιγμή.

- Αλήθεια; Κι όταν σας το κατήγγειλα αυτό προ ημερών γιατί δεν μου είπατε τα ίδια;

- Κάποιο λάθος θα έγινε. Παρεξήγηση. Σας βεβαιώ ότι θα το διαχειριστώ προσωπικά, ακαριαία και παραδειγματικά.

- Για πόσο ηλίθιο με περνάς στ’ αλήθεια; Πόσο αδίστακτος είσαι!

- «Έχει δίκαιο κύριε. Απλοί υπάλληλοι είναι. Που απλά κάνουν τη δουλειά τους. Όσο ενοχλητική κι αν είναι». Ακούστηκε μια φωνή από την πόρτα της εισόδου.

- Α, καλώστονα, έκανε ο «γέρος». Κατέφθασε η αστυνομία;

- Ναι. Μπορώ να περάσω;

- Εσένα έστειλαν νεαρέ;

- Ναι.

- Είσαι ο...πως το λένε...ο «διαπραγματευτής» δηλαδή;

- Ναι, αυτός είμαι, έκανε εύθυμα ο άλλος.

- Πέρνα. Γι’ αυτό σου άφησα ανοιχτή την πόρτα.

- Ναι, όντως...αν κι είναι παράξενο. Δεν συνηθίζεται.

- Θα μπορούσε κάποιος να μου ρίξει εννοείς, ε;

- Ε...ναι...ίσως κάποιος «βιαστικός νευρικός» δικός μας...Ευτυχώς, παραξενεύτηκαν όλοι απ’ αυτό εκεί έξω και «κρατήθηκαν»...είπαν να το δούμε υπομονετικά.

- Κρίμα που δεν μου ρίξατε. Θα τελείωναν όλα εύκολα. Εγώ πήγα να σας βοηθήσω πάντως.

- Τι εννοείτε; Έκανε ο άλλος ανήσυχα. Ξέραμε πως έχετε εκρηκτικά πάνω σας, δεν θα μπορούσαμε να το ρισκάρουμε.

- Ναι. Σωστά. Άλλωστε δεν υπάρχει τρόπος να το σταματήσετε. Πως σε λένε παιδί μου;

- Κώστα.

- Εμένα Νίκο.

- Κύριε Νίκο, δεν φαίνεσαι παραβατικό άτομο. Κι έχεις μια αξιοσέβαστη ηλικία. Τι σε έφερε σ’ αυτό το σημείο;

- Σαν δημοσιογράφος το άρχισες. Κατ’ ευθείαν στο θέμα, ε; Εσύ τι λες Κώστα;

- Φαντάζομαι τα οικονομικά. Όλους μας έχουν πιέσει αφόρητα.

- Ναι, σωστά. Όλους. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, έτσι;

- Ακριβώς κυρ Νίκο.

- Εσύ Κώστα παιδί μου έχεις χάσει το σπίτι σου από τους κάθε λογής τοκογλύφους; Κράτος ή ιδιώτες;

- Όχι κυρ Νίκο. Αλλά πολλοί φίλοι μου και συγγενείς μου το έχουν χάσει. Ξέρω πως είναι και πως νοιώθεις.

- Έχεις χάσει ανθρώπους σου Κώστα απ’ τις «αδίστακτες πιέσεις» αυτών των κορακιών εκεί μέσα; Για οφειλές προς το κράτος ή ιδιώτες;

- Όχι κυρ Νίκο.

- Εγώ έχω χάσει Κώστα. Για οφειλές και προς τους δύο.

- Καταλαβαίνω.

- Έχεις χάσει την υγεία σου Κώστα απ’ αυτή την κατάσταση;

- Όχι κυρ Νίκο.

- Εγώ κόντεψα να χάσω τη γυναίκα μου Κώστα. Έπαθε έμφραγμα. Μας έχουν πάρει άπειρες φορές τηλέφωνο με απανωτές κι αδίστακτες απειλές και ψυχολογικές πιέσεις του χειρίστου είδους. Πάνω από διακόσιες φορές δυο χρόνια τώρα.

- Σε νοιώθω κυρ Νίκο. Δυστυχώς είναι γνωστή κατάσταση.

- Αλλά κανείς δεν την λύνει αυτή την «γνωστή θανάσιμη κατάσταση» Κώστα. Όλοι αδιαφορούν.

- Και προσπαθείς να την λύσεις εσύ λοιπόν. Με ομολογουμένως «δραστικά μέτρα» απ’ ότι βλέπω. Που αντιβαίνουν την έννομη τάξη όμως κυρ Νίκο.

- Έπαθα κι εγώ έμφραγμα Κώστα εξ’ αιτίας τους. Δυό χρόνια τους άντεξα, αλλά κατέρρευσα τελικά. Γίνονται πάρα πολύ επίμονοι ξέρεις. Και απειλητικοί.

- Γιατί δεν το κατήγγειλες κυρ Νίκο; Σε μας.

- Λες να μην το κατήγγειλα παιδί μου; Παντού τους κατήγγειλα. Δεν τους αγγίζει τίποτα. Και να’ μουν μόνο εγώ. Τόσοι και τόσοι τους καταγγέλλουν κάθε μέρα. Τίποτα αυτοί. Συνέχισαν. Ώσπου μας την έπεσαν και οι «ντουλάπες» τους. Μέχρι που μου πήραν και το μοναδικό φτωχόσπιτο που είχαμε και ζούσαμε με την κυρά μου και τα παιδιά μου. Κρατήθηκα τότε. Δεν έπιασα την καραμπίνα. Αυτοί όμως δεν έχουν το Θεό τους. Συνεχίζουν να ζητάνε.

- Έχεις παιδιά κυρ Νίκο;

- Ναι. Φαντάζομαι θα τους έχετε ενημερώσει, έτσι;

- Ναι. Και ανησυχούν για σένα αυτή τη στιγμή.

- Το ξέρω.

- Κυρ Νίκο....

- Έλα...

- Τρεις νεκροί κι ένας τραυματίας με τέσσερις εύστοχες βολές σε τόσο μικρό χρόνο δεν είναι απλή υπόθεση. Πόσω μάλλον με το καλημέρα της «εισόδου» σου. Έφαγες απ’ ότι βλέπω την «πιθανή άμυνά» τους, ε;

- Καθόλου άσχημα και μάλιστα για έναν 70άχρονο, ε;

- Ναι...κρατιέσαι καλά για τα χρονάκια σου κυρ Νίκο.

- Νομίζεις παιδί μου...οι τελευταίες αναλαμπές του ετοιμοθάνατου είναι....

- Που υπηρέτησες κυρ Νίκο;

- Που έμαθα να ρίχνω και να σκοτώνω, εννοείς, έτσι;

- Ναι...αυτό...

- Στην Κύπρο...το ’74...

- Αααα...έτσι εξηγείται....περάσατε δύσκολες μέρες τότε, ε;

- Παλέψαμε λίγοι. Φάγαμε πολλούς. Χωρίς υποστήριξη καμία. Αλλά έχασα και πολλούς συντρόφους μου Κώστα εκείνες τις μέρες. Μας πούλησαν όλοι τότε. Όλοι. Αλλά και μετά που γυρίσαμε...Οι πάντες...Από κείνες τις μέρες κλονίστηκε η υγεία μου...αλλά άντεξα...ως εδώ...

- Ναι, αλλά τότε ήταν πόλεμος. Είχες εχθρούς που σε απειλούσαν απέναντί σου. Τώρα πως έγινε κι έφαγες τέσσερις απλούς ανθρώπους κυρ Νίκο; Δεν είσαι εγκληματίας, δεν είσαι παραβατικό άτομο.

- Δεν είναι απλοί άνθρωποι αυτοί που βλέπεις Κώστα.

- Δηλαδή;

- Δεν ξέρεις;

- Τι εννοείς κυρ Νίκο;

- Άνθρωποι της νύχτας είναι. Αυτοί εδώ οι «απλοί πολίτες» που λες την έπεσαν στο γιό μου. Τον τρομοκράτησαν μια νύχτα για τα χρέη του πατέρα του. Κατάλαβες τώρα;

- Κατάλαβα. Μας το κατήγγειλες;

- Αστεία λες; Τον απείλησαν ότι αν μιλήσει στην αστυνομία θα μας κάψουν. Αφού πρώτα μας σπάσουν χέρια πόδια ολονών. Άσε που αυτοί έχουν στρατιές δικηγόρων και κεφάλαια κι εγώ ούτε καν τα διακόσια ευρώ που θέλετε για την μήνυση.

- Τι να πω; Ξέρεις πως διαταγές και νόμους τηρούμε κι εμείς.

- Το ξέρω.

- Γιατί λες ότι είσαι ετοιμοθάνατος κυρ Νίκο;

- Έχω καρκίνο παιδί μου...

- Λυπάμαι. Αλλά ο καρκίνος αντιμετωπίζεται. Υπάρχουν όπλα.

- Δυό μήνες ζωής μου έχουν δώσει...

- Αααα...αλλά, σε πολλούς το έχουν πει αυτό κι όμως τα φάρμακα πλέον κάνουν θαύματα...

- Φάρμακα! ...Έχω καιρό τώρα που δεν τα παίρνω παιδί μου...

- Μα γιατί;

- Γιατί; Μα γιατί απλά δεν μου τα δίνουν πια...έτσι απλά...αποφάσισαν πως δεν τα χρειάζομαι ή δεν με χρειάζονται πια...το ίδιο τους κάνει προφανώς...

- Εννοείς;

- Ναι παιδί μου...εννοώ ότι η καλή μας Πολιτεία δεν με θεωρεί πια απαραίτητο κομμάτι της και με πέταξε στην άκρη...δεν μου καλύπτουν τα φάρμακα που χρειάζομαι...ούτε για τον καρκίνο, ούτε για καμία άλλη σοβαρή πάθησή μου...Έχω την ατυχία βλέπεις να έχω βάλει λουκέτο στο μαγαζάκι που διατηρούσα για χρόνια. Δεν μπορώ να πληρώσω τις οφειλόμενες εισφορές, ούτε να συνεχίσω την ασφάλισή μου...έτσι, δεν μου δικαιολογούν περίθαλψη...ούτε μου επιτρέπουν να ασφαλιστώ σαν άνεργος στην ασφάλιση της γυναίκας μου...έτσι, στα 70 μου, δυο βήματα απ’ τον θάνατο, χωρίς λεφτά και σπίτι με άφησαν και χωρίς φάρμακα....

- Τι να πω;

- Μας σκοτώνουν Κώστα. Επειδή δεν γίνεται με όπλο δε σημαίνει ότι δεν είναι φόνος. Χτες βγήκαν στους δρόμους οι καρκινοπαθείς και άλλοι συμπολίτες μας Έλληνες που είχαν την ατυχία να υποφέρουν από χρόνιες σοβαρές ανίατες ασθένειες. Άνθρωποι που χρειάζονται ακριβές φαρμακευτικές αγωγές. Απλά συντηρητικές αγωγές. Για να μπορούν απλά να "κρατιούνται στη ζωή" και να έχουν μια όσο το δυνατόν πιο ανεκτή βίωση της καθημερινότητας. Κι όμως. Η Πολιτεία τους στερεί το πιο πολύτιμο αγαθό. Τα φάρμακα. Την ίδια τους τη ζωή. Φάρμακα πανάκριβα. Φάρμακα που αν-αιδώς τους λέει "αγόρασέ τα μόνος σου. Κι αν τα βρεις". Φάρμακα για τα οποία πλήρωναν μια ολόκληρη ζωή στα ασφαλιστικά τους ταμεία. Ακόμη χειρότερα. Ελεύθεροι επαγγελματίες πολλοί απ' αυτούς που επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τις εισφορές τους, ο αδίστακτος ΟΑΕΕ και η Πολιτεία δεν τους παρέχει περίθαλψη. Ενώ κάποια στιγμή στο μέλλον θα τα πάρει ούτως ή άλλως τα λεφτά του. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ακόμη και για την περίοδο που ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΙΧΕ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. Τους στέλνουν όλους - εν πλήρη συνειδήσει των «κρατούντων» - στο θάνατο μπας και γλιτώσουν κάμποσα "εξοδα". Αντί να πάνε να τα πάρουν απ' όλα αυτά τα "λαμόγια" που δεκαετίες τώρα θησαυρίζουν από Κρατικές προμήθειες. Όταν παιδί μου, το "Αιδώς Αργείοι" αποδεικνύεται "μη αρκετό", τότε "ξυπνάνε άλλα αρχέγονα άγρια ένστικτα" στον άνθρωπο. Αυτό οι κύριοι "εκεί πάνω" το ονομάζουν "δεν μπορούν απλοί πολίτες να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Υπάρχει η Συντεταγμένη Πολιτεία γι' αυτό"....ΥΠΑΡΧΕΙ Κώστα; Σε ρωτώ: ΥΠΑΡΧΕΙ;

- Εαν όλοι όμως κάνουν το ίδιο κυρ Νίκο, τι θα συμβεί στην κοινωνία μας;

- Τι άλλο απομένει παιδί μου; Δεν μας βάζω εγώ στην «ζούγκλα». Μας έβαλαν ήδη αυτοί που μας σκοτώνουν μ’ αυτά που σου είπα.

- Κυρ Νίκο, υπάρχει η Δικαιοσύνη, υπάρχει η Πολιτεία. Να τα καταγγείλεις.

- Αυτό τάχα δεν συμβαίνει κάθε μέρα Κώστα; Κι εγώ και τόσοι άλλοι δεν τα καταγγέλλουμε παντού; Κι όμως. Μας βλέπουν να πεθαίνουμε κάθε μέρα και παρ’ όλα αυτά αδιαφορούν οι πάντες. Σχημάτισες εσύ μήπως καμία δικογραφία για θάνατο ασθενούς που δεν έπαιρνε τα φάρμακά του επαρκώς με ευθύνη της Πολιτείας; Όχι. Διότι δεν στοιχειοθετείται «ευθύνη». Καλά το λέω; Όσο για την Δικαιοσύνη, έχει πάρει απόφαση εδώ και χρόνια να πέσουν τα επιτόκια των καρτών σε χαμηλό μονοψήφιο. Εφαρμόστηκε ποτέ αυτό; Τηρήθηκε ποτέ; Επιβλήθηκε ποτέ; Ποιά Δικαιοσύνη μου λες μετά παιδί μου; Βάση αυτών των περιβόητων Δικαστικών αποφάσεων τα έχω ξεπληρώσει τα κοράκια διπλά και τρίδιπλα. Κι όμως, αυτοί εδώ ακόμη ζητάνε δήθεν χρωστούμενα.

- Κι αποφάσισες να σκοτώσεις πενήντα ανθρώπους για να τους κάνεις να δείξουν ενδιαφέρον λοιπόν;

- Τι άλλο απομένει;

- Είναι άνθρωποι κυρ Νίκο αυτοί εδώ...και σημειωτέον απλοί υπάλληλοι. Όσο αμφισβητούμενη κι αν είναι η δουλειά τους, εκτελούν εντολές. Δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για όλα αυτά τα ομολογουμένως άσχημα που συμβαίνουν....και που εν αγνοία τους ίσως κάνουν κι αυτοί οι ίδιοι...

- «Κάνουν απλά την δουλειά τους»! Ξέρεις Κώστα, το ίδιο λέει και ο μπράβος της νύχτας όταν σπάει τα χέρια και τα πόδια του θύματός του προκειμένου να τον «πείσει» να ξοφλήσει το χρέος του στον τοκογλύφο. «Δεν έχω προσωπικά μαζί σου φίλε. Απλά την δουλειά μου κάνω»....έτσι κι αυτοί εδώ. Με την δουλειά τους «σκοτώνουν κόσμο» κάθε μέρα. Κι όμως την κάνουν. Μετά απ’ αυτό το σημερινό, θα το σκεφτούν οι πάντες καλύτερα την επόμενη φορά πριν την κάνουν. Απ’ την κορυφή μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο.

- Γιατί διάλεξες αυτόν τον στόχο κυρ Νίκο κι όχι ας πούμε κάποιον άλλο;

- Πρώτον γιατί αυτοί είναι οι πιο μισητοί και θανάσιμοι φονιάδες της φτωχολογιάς απ’ αρχής κόσμου. Δεύτερον, γιατί οι άλλοι στόχοι φυλάσσονται καλά.

- Κυρ Νίκο, εκεί έξω υπάρχει μεγάλη δύναμη. Μπορεί να σε σκοτώσουν πριν καν καταλάβεις τι έγινε.

- Ε, και; Αφού είμαι ήδη ετοιμοθάνατος. Τι έχω να χάσω;

- Μην το δένεις κόμπο κυρ Νίκο. Είπαμε, σε πολλούς το είπαν αυτό κι έζησαν άλλα είκοσι χρόνια.

- Με τα φάρμακά τους όμως παιδί μου.

- Μετά το σημερινό, φαντάζομαι κάτι θα γίνει και γι’ αυτό κυρ Νίκο.

- Στο νοσοκομείο της φυλακής εννοείς Κώστα;

- Εντάξει, υπάρχουν μεν συνέπειες, αλλά σκέψου και τι ψυχολογικό φορτίο θα είναι για την οικογένειά σου εαν ολοκληρωθεί το σημερινό και ξέρουν ότι ο πατέρας τους αφαίρεσε πενήντα ζωές. Σκέψου τι κοινωνική πίεση θα δεχτούν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

- Είσαι πολύ καλός στη δουλειά σου Κώστα.

- Μην το παίρνεις έτσι. Δεν προσπαθώ να σε χειριστώ. Απλές αλήθειες σου λέω. Όπως καταλαβαίνω το ψυχολογικό σου φορτίο, προσπαθώ μέσα στην πίεση που νοιώθεις τώρα να σου επισημάνω και το αντίστοιχο φορτίο που θα δεχτεί η οικογένειά σου μετά. Άσε εσένα. Άστους κι αυτούς εδώ μέσα. Αυτούς σκέψου. Τα παιδιά σου.

- Κώστα, έχω κάνει ένα χρόνο φυλακή στα κατεχόμενα. Τότε...τα έχω ζήσει ξανά...μην χάνεις το χρόνο σου...

- Τι ζητάς κυρ Νίκο;

- Τι ζητάω! Φάρμακα για όλον αυτόν τον κόσμο εκεί έξω που τα έχει ανάγκη και τα πληρώνει μια ζωή. Να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να ζήσουν και να πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Και όχι σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Και να σταματήσουν να τους σκοτώνουν κι αυτά τα κοράκια εδώ μέσα.

- Πέρασες το μήνυμά σου κυρ Νίκο. Κατατρομοκράτησες τους πάντες. Δεν έχει άλλο νόημα να το συνεχίσεις. Τέσσερις νεκροί δεν είναι αρκετοί;

- Πέθανε και το άλλο το τομάρι;

- Ναι...τυχαία του έριξες στο στομάχι;

- Όχι. Ήθελα να ζήσει αρκετά για να σας ενημερώσει για τα εκρηκτικά.

- Γιατί;

- Για να διώξετε έγκαιρα τον κόσμο γύρω απ’ αυτή την αίθουσα.

- Μα θα μας το έλεγες εσύ μετά.

- Ίσως δεν προλάβαινα.

- Τι εννοείς;

- Ο πυροδότης....

- Τι εννοείς κυρ Νίκο; Τι συμβαίνει με τον πυροδότη;

- Δεν άκουσες που σου είπα ότι δεν μπορείτε να το σταματήσετε;

- Πες μου κυρ Νίκο...με κάνεις και ανησυχώ...

- Θυμάσαι που σου είπα ότι αυτά τα καθάρματα εδώ μέσα με έστειλαν με έμφραγμα στο νοσοκομείο; Κι ότι τη γλίτωσα παρά τρίχα;

- Ναι...

- Μου έβαλαν «απινιδωτή»...γνωρίζεις τι είναι;

- Κάτι σαν βηματοδότης αλλά με δυνατότητα παροχής ισχυρού ηλεκτρικού φορτίου αν χρειαστεί...Ω Θεέ μου, μη μου πεις!

- Ναι...

- Ο απινιδωτής είναι η μπαταρία!

- Ναι...

- Και ο πυροδότης;

- .....

- ΕΣΥ....

- Ναι Κώστα...

- Γι’ αυτό είπες ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει έκρηξη!

- Ναι...ξέρεις πως λειτουργεί, έτσι;

- Μόλις ανιχνεύει αρρυθμίες ή διακοπή της καρδιακής λειτουργίας, ανάλογα την έντασή τους  στέλνει και το ανάλογο ηλεκτρικό φορτίο...από απλή διόρθωση ρυθμού μέχρι ισχυρό ανατακτικό σοκ! έχεις κάνει γέφυρα και διαβίβαση του φορτίου στα εκρηκτικά!

- Ακριβώς...

- Ποιά ήταν η ειδικότητά σου στην Κύπρο κυρ Νίκο;

- Αυτή που κατάλαβες....

- Εκρηκτικά!

- Ναι...

- Και είπες να φτιάξεις λοιπόν την «τέλεια ανθρώπινη βόμβα»....

- Ναι...

- Έχεις πάρει την αγωγή σου;

- Ναι...αρκετή δόση για να με κρατάει «ήρεμο» για τρεις ώρες....η καρδιά μου λειτουργεί σε φυσιολογικούς ρυθμούς μέχρι να περάσει η επίδραση των φαρμάκων...μετά θ’ αρχίσουν οι αρρυθμίες...κι εκεί πλησιάζει η ώρα του απινιδωτή....έχουμε ακόμη μισή ώρα....

- Σε παρακαλώ, άσε τουλάχιστον να σου δώσει ο καρδιολόγος μια ενέσιμη δόση για να προλάβουμε τις αρρυθμίες....και ότι θέλεις ζήτησέ το αρκεί να παραμένεις ήρεμος και χωρίς αρρυθμίες...

- Να κερδίσουμε λίγο χρόνο, έτσι Κώστα;

- Ναι...

- Για ποιόν λόγο παιδί μου; Και τι θα βγει μ’ αυτό; Μάλιστα λέω να βοηθήσω τα πράγματα. Ξέρεις ότι αν μου ρίξουν και σταματήσει η καρδιά μου ο απινιδωτής θα στείλει αμέσως ρεύμα με σκοπό ένα «αιφνίδιο ηλεκτρικό σοκ» και την «ανάταξη της καρδιάς», έτσι;

- Ναι, τι σκέφτεσαι; Σε παρακαλώ μην κάνεις καμία τρέλα...δώσε μου σε παρακαλώ το όπλο...

- Μην ανησυχείς Κώστα...δεν είμαι απ’ αυτούς που αυτοκτονούν....

- Τι θα κάνεις; Τι πίνεις τώρα;

- Τίποτα. Απλά ένα ενεργειακό ποτό. Με μπόλικη καφεϊνη μέσα.

- Γιατί; Και τι είναι αυτό που εισπνέεις τώρα;

- Εισπνεόμενη αδρεναλίνη.

- Κυρ Νίκο τι κάνεις; Γιατί τα κάνεις αυτά; Κάνει για την καρδιά σου;

- Όχι Κώστα. Δεν κάνει. Γι’ αυτό τα παίρνω. Αμέσως τώρα θ’ αρχίσουν οι αρρυθμίες. Σε ελάχιστα λεπτά θα μπω σε επεισόδιο μαρμαρυγής. Κι αμέσως θα ενεργοποιηθεί ο απινιδωτής. Από εκείνη τη στιγμή θα απαιτηθούν δέκα δευτερόλεπτα για να φορτίσει τους πυκνωτές ώστε να μπορέσει να δώσει ένα ισχυρό ηλεκτρικό σοκ στην καρδιά για να την ανατάξει. Και στον πυροκροτητή ταυτόχρονα. Τόσο χρόνο έχεις λοιπόν για να βγεις από εδώ και να πάρεις τους δικούς σου μακριά.

- Δεν πάω πουθενά.

- Το νοιώθω Κώστα. Ξεκίνησε. Άρχισε η φόρτιση. Και μην σκέφτεσαι να ρισκάρεις να τραβήξεις τα εκρηκτικά από τον απινιδωτή. Είναι καλά δεμένα πάνω μου και μπροστά του. Ακόμη κι αν σ’ αφήσω δεν θα προλάβεις. Θα εκραγεί.

- Δεν φεύγω χωρίς εσένα ή αυτούς.

- Τότε δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή.

- Τι θα κάνεις;

- Ήρθε η ώρα του σκοπευτή σας Κώστα. Καλύτερα να βγεις απ’ την αίθουσα παιδί μου τώρα αμέσως... «Ε, ΕΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ! Ανοίξτε τώρα όλες τις κουρτίνες. ΤΩΡΑ...φώναξε ο κυρ Νίκος σημαδεύοντάς τους με το όπλο και ρίχνοντας και τέσσερις βολές στον αέρα για να τους τρομοκρατήσει αλλά και να «ανησυχήσει» τον σκοπευτή που σίγουρα περίμενε με ένα «νευρικό δάχτυλο» πάνω στην σκανδάλη έτοιμος για «καθαρή βολή» απ’ το  «απέναντι κτίριο».

- ΜΗΝ ΡΙΞΕΤΕ! ΜΗΝ ΡΙΞΕΤΕ! Ούρλιαξε ο Κώστας προς την ομάδα έξω από το δωμάτιο τρέχοντας να τους «προλάβει»...

- Αντίο Κώστα, έκανε ο κυρ Νίκος και πλησίασε προς τα ανοιχτά παράθυρα.

- Έχω «καθαρή βολή, ρίχνω», ακούστηκε  η φωνή του ταραγμένου από τον πυροβολισμό ελεύθερου σκοπευτή στον ασύρματο και τράβηξε την σκανδάλη.

Η έκρηξη τίναξε στον αέρα όλη την αίθουσα......

(Το παραπάνω είναι απλή μυθοπλασία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική)

Γιώργος Ανεστόπουλος