Μαζί θα τα φάμε

Τ΄αρχίδια μου θα πάρεις. Έχω. Χάρη σε σένα. Και μου τα έκανες νααααα! με το συμπάθιο.
Α, ναι. Καμιά φορά μιλάω στην τράπεζα. Μπορεί να μη με ακούει, αλλά εγώ τις δηλώσεις μου τις κάνω. Χρωστάω. Όπως οι περισσότεροι από μας. Και σταμάτησα να πληρώνω. Όπως οι περισσότεροι από μας. Και θα πάρει τ’ αρχίδια μου η τράπεζα, γιατί μόνο αυτά έχω. Έχω κι ένα μισθό, αλλά κι αυτός τριψήφιος είναι και μόλις που φτάνει για να ζήσω.
Το δάνειο το πήρα πριν από τέσσερα χρόνια. Είχαν λυσσάξει τότε από την τράπεζα. Ντε και καλά, επειδή εκεί είχα κάποτε ένα λογαριασμό μισθοδοσίας, να μου κάνουν αυτήν την προσφορά. Να μου το δώσουν να μου βρίσκεται, βρε αδερφέ. Για μια δύσκολη στιγμή, άνθρωποι είμαστε. Το δάνειο συνοδευόταν από πιστωτική κάρτα και χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα και με δεύτερη πιστωτική κάρτα. Και να μην ανησυχώ, δε θα έχει συνδρομές και άλλες τέτοιες πίπες. Να μου βρίσκεται μόνο.
Δεν τα πείραξα για ένα χρόνο. Και μετά ήρθε η δύσκολη στιγμή. Τα μάζεψα κι έφυγα από την πόλη μου. Δε μάζεψα πολλά. Το βρακί μου και κάτι ψιλά ακόμη. Όσα αποκτήθηκαν μέσα σε 17 χρόνια γάμου, τα άφησα πίσω. Εξάλλου τίποτα απ’ αυτά δεν ήταν στο όνομά μου. Μόνο να φύγω ήθελα. Έστησα καινούργιο σπίτι, χαμόσπιτο, μη φανταστείς. Κι έλεγα να είμαι καλά να δουλεύω να ξεπληρώνω τις κάρτες και τα δάνεια. Η δουλειά που βρήκα δε με βοήθησε. Το αντίθετο. Με ανάγκαζε να ξοδεύω πιο πολλά από όσα έβγαζα. Χώρια ότι μετά από τόσες στερήσεις και τόση μιζέρια τα τελευταία 17 χρόνια, αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου και ξόδευα σε μαλακίες. Ε, ναι. Το ξετίναξα το δάνειο. Και τις κάρτες.
Πήρα άλλο δάνειο για να πληρώσω κάτι δόσεις που χρωστούσα. Και, καθώς κατάλαβα ότι δε θα τα βγάλω πέρα, ξεκίνησα διαδικασία ακύρωσης των άσκοπων αγορών που έκανα πάνω στην τρέλα μου. Τα πήρα πίσω τα χρήματα και τα αξιοποίησα αμέσως. Ξεφορτώθηκα το δεύτερο δάνειο και τη δεύτερη κάρτα. Στην τράπεζα που πήγα να ξεπληρώσω το δάνειο, οι υπάλληλοι αναστατώθηκαν. Μήπως είχα κι άλλα δάνεια σε άλλες τράπεζες; Να τα μεταφέρω στη δική τους. Θα μου κάνουν μία καλή προσφορά με ένα επιτόκιο που πιάνει πάτο. Τον δικό μου τον πάτο ήθελαν να πιάσουν, αλλά δεν τους έκατσα.
Με το που ξεπλήρωσα τη δεύτερη κάρτα και την ακύρωσα για να γλιτώσω απ’ αυτήν, άρχισαν τα τηλεφωνήματα. Να μου δώσουν μία καινούργια, να μου βρίσκεται, βρε αδερφέ. Για μια δύσκολη στιγμή, άνθρωποι είμαστε. Δε θέλω. Μα γιατί δε θέλω. Έπρεπε να το ξανασκεφτώ και θα με ξαναπάρει για να δει αν άλλαξα γνώμη. Και να μην ανησυχώ, δε θα έχει συνδρομές και άλλες τέτοιες πίπες. Να μου βρίσκεται μόνο. Και τα κατοστάρικα που πληρώνω κάθε χρόνο, δεν είναι συνδρομή; Όχι. Είναι απλώς νταβατζιλίκι.
Μου είχαν ζαλίσει τ’ αρχίδια εκείνο το διάστημα. Αυτά που θα τους δώσω. Πώς σου ζαλίζουν τ’ αρχίδια εκείνες οι ενοχλητικές κυρίες που παίρνουν, σύντροφε δανειολήπτη, στις πιο ακατάλληλες ώρες και στο μουνί τους αν θες να φας, αν θες να ξεκουραστείς, αν θες να γαμήσεις και σε μαλώνουν επειδή καθυστέρησες τη δόση σου και σε απειλούν ότι θα αναλάβει η νομική υπηρεσία; Ε, τόσο ενοχλητικές ήταν κι αυτές οι πωλήτριες.
Και κάποια στιγμή οι κάρτες κόπηκαν. Πλέον δε βγάζεις πιστωτική, αν το εισόδημά σου είναι κάτω των πενήντα χιλιάδων. Ή κάπου τόσο. Αλλά, αν είναι μεγαλύτερο, δεν τη χρειάζεσαι κιόλας. Και κόπηκαν και τα δάνεια. Και κόπηκαν και οι μεταφορές υπολοίπου. Μόνο τα τηλεφωνήματα από κείνες τις λυσσασμένες δεν κόπηκαν. Φαντάζομαι ότι η πρόσληψη της τηλεφωνήτριας γινόταν εφόσον είχε πιστοποιητικό από γιατρό ότι είναι αρκετά σκύλα για κάνει αυτήν τη δουλειά. Δεν έπιασε η επιχείρηση «τηλεφώνημα από σκύλα». Περάσαμε σε νέα τακτική: Η ευγενής. Είμαι σίγουρη ότι τα κορίτσια που τηλεφωνούν τον τελευταίο καρό στους δανειολήπτες για να τους θυμίσουν τις δόσεις τους, είναι μεγαλωμένα με γαλλικά και πιάνο. Δεν απειλούν. Μόνο σου θυμίζουν ότι σε γαμάνε στα επιτόκια. (Εντάξει, το λένε πιο ευγενικά). Κρίμα δεν είναι;
Ούτε αυτό έπιασε. Ο κόσμος σταμάτησε να πληρώνει. Και σταμάτησα κι εγώ. Τρία χρόνια πληρώνω κι ακόμα το ποσό παραμένει το ίδιο. 150 η δόση, 100 ο τόκος. Δε γαμιέστε! Έχω ξεχάσει τι σημαίνει διακοπές (δεν ήξερα ποτέ, για την ακρίβεια) το έξω το βλέπω με το κυάλι, ακόμη και το ταξίδι για να δω το γιο μου, το σκέφτομαι. Χειμώνας έρχεται, θα πρέπει να ζεσταθεί και το κοκαλάκι μας. Χώρια ότι όλα ακριβαίνουν. Διαπιστώνω ότι με το ζόρι τα φέρνω βόλτα, ακόμη και χωρίς να πληρώσω τις δόσεις μου. Κι από τη στιγμή που δεν έχω τίποτα να μου πάρουν, προτιμώ να μη λιμοκτονήσω. Άσε που, αν είχα, θα το πουλούσα για να ξεμπερδέψω. Μικρότερη οικονομική καταστροφή θα ήταν από τους τόκους.
Και έρχεται το μηνυματάκι στο κινητό. Σκέφτηκα να το διαγράψω πριν το ανοίξω καν, μόλις είδα ότι είναι από την τράπεζα. Αλλά, δε γαμιέται, το άνοιξα. Και τι αντίκρισα: «Αυτό το μήνα πληρώνοντας τουλάχιστον μία ληξιπρόθεσμη δόση στην ανοιχτή γραμμή, στον επόμενο λογαριασμό θα απαιτηθεί μόνο μια νέα ελάχιστη καταβολή». Δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Το επόμενο βήμα είναι να βγάλουν προσφορά: «Στις τρεις δόσεις, η μία δώρο». Ή να ρίξουν το επιτόκιο σε -20%. Κάτι για να φιλοτιμηθούμε να τους πληρώσουμε. Την ίδια στιγμή, οι ελάχιστοι που έχουν καταθέσεις δεν μπορούν να κάνουν ανάληψη ποσού με τετραψήφιο νούμερο. Έχουν χεστεί πάνω τους οι τραπεζίτες ή μου φαίνεται.
Τώρα είναι η ευκαιρία μας, συντρόφια δανειολήπτες. Τώρα μπορούμε να τους τσακίσουμε. Να δούμε μέχρι πού φτάνει η εξουσία τους. Θα μας χώσουν όλους μέσα; Δε συμφέρει. Εξάλλου δεν είμαστε μεγαλύτεροι εγκληματίες απ’ αυτούς. Τσεκαρισμένο. Κι ας βγουν μετά κι οι τραπεζίτες να πουν «μαζί τα φάγαμε». Αν και η σωστή φράση θα ήταν: «φτου γαμώτο, δεν τους φάγαμε», εμείς δε θα τους παρεξηγήσουμε. Και θα τους αφήσουμε να φάνε το μουνί τους.

kats-woman