Θα χυθεί αίµα...

... προειδοποιούσε ο Νάιαλ Φέργκιουσον: «Η κρίση είναι τόσο µεγάλη που θα οξύνει τις πολιτικές και οικονοµικές συγκρούσεις και θα αποσταθεροποιήσει µερικές χώρες». Και ο ιστορικός του Χάρβαρντ έφτανε στο συµπέρασµα πως η βίαιη κατάληξη αυτής της κρίσης είναι αναπόφευκτη. Θα περίµενε κανείς από τις κυβερνήσεις τουλάχιστον να µη ρίχνουν λάδι στη φωτιά.

Οµως, ταγµένες στο πλευρό συγκεκριµένων συµφερόντων, ακόµη και κυβερνήσεις που κάποτε παρουσιάζονταν σαν «φίλοι του λαού», µοιάζουν σήµερα ανήµπορες να υπερβούν τον προορισµό τους: εφαρµόζουν εκείνα ακριβώς τα µέτρα που προκαλούν περισσότερο το λαϊκό αίσθηµα, ενώ παράλληλα προετοιµάζονται µοιρολατρικά για το χειρότερο ενδεχόµενο.

Το ευρωπαϊκό...
... ινστιτούτο Leap/Europe 2020 προειδοποιούσε πριν από δύο χρόνια πως η κρίση θα µπορούσε να φέρει κοινωνική αναταραχή, ιδιαίτερα σε χώρες µε ανεπαρκή κοινωνική προστασία. Παρόµοιες προειδοποιήσεις είχε απευθύνει πέρυσι και ο Ντοµινίκ Στρος-Καν, µολονότι ο ίδιος συνιστά στις χώρες αυτά ακριβώς τα αντιλαϊκά µέτρα που θα µπορούσαν να εξωθήσουν σε εξέγερση. Ολα τα σήµατα κινδύνου είναι πια αναµµένα. Ο κοινωνικός ιστός µοιάζει να έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Και οι εξωραϊστές του συστήµατος, όσο κι αν λένε πως η κατάσταση θα διορθωθεί, έχουν πάψει από καιρό να είναι πειστικοί. «Το µόνο που έχουν στο µυαλό τους», λέει ο οικονοµικός αναλυτής Ζαν-Μαξάνς Γκρανιέ, «είναι να σωθεί το σύστηµα για να το ξαναφέρουν στην αρχική µορφή του». Είναι σαν να ζουν σε µια δική τους χώρα, διαφορετική από εκείνη στην οποία ζει ο λαός, εντοιχισµένοι σε θυλάκους µε ψηλά τείχη, που πάνω τους ξεσπάει η οργή των πληβείων. Εξω από αυτά, η κοινωνία είναι σαν να µην υπάρχει πια. Υπάρχει µονάχα ο βάρβαρος κόσµος που είχε προβλέψει κάποτε το σενάριο της ταινίας «Μαντ Μαξ»: «Παντού βασιλεύει η παρανοµία, η οικονοµία έχει καταρρεύσει, έχουν επικρατήσει οι ανταλλαγές σε είδος, τα καύσιµα έχουν εξαντληθεί και οι άνθρωποι σκοτώνουν ακόµη και τη µάνα τους για ένα λίτρο βενζίνη. Οι κακοί βλάπτουν τους καλούς. Οµως, η κοινωνία δεν µπορεί να κάνει τίποτα πια. Η ∆ικαιοσύνη αδυνατεί να τιµωρήσει τους ενόχους. Καθένας που νιώθει αδικηµένος παίρνει τον νόµο στα χέρια του».

Το αόριστο...
... µέλλον που περιέγραφε αυτή η ταινία πριν από τριάντα χρόνια βρίσκεται ήδη µπροστά µας. Στην Αυστραλία έγινε κιόλας ο πρώτος φόνος για έναν κουβά νερό. Στην Ιταλία, η εγκληµατικότητα που τρέφεται από την ανεργία έκανε την κυβέρνηση να βγάλει στους δρόµους περιπολίες από αποσπάσµατα πολιτών. Και στην Αµερική, άνεργοι και άστεγοι συµπλέκονται για µια µερίδα συσσίτιο στις ουρές της κοινωνικής πρόνοιας.

Τίποτα πια...
... δεν θα είναι – ούτε είναι ανάγκη να είναι – όπως ήταν πρώτα, ύστερα από αυτή την κρίση. Οταν τα ψηλά τείχη γκρεµιστούν από τους σαλπιγκτές της οργής, ακόµη κι αυτοί που κρύβονται πίσω τους θα αποµείνουν ενεοί µπροστά στη βαρβαρότητα που γέννησε το έργο τους.
Τα Νέα