Η (οικεία πλέον) αναγούλα

Από πρόπερσι, που σκοτώθηκε το παιδί, άλλαξαν πολλά. Κατ’ αρχάς, σκοτώθηκαν κι άλλα παιδιά και όσα επέζησαν προπονούνται στην πείνα, ενώ κάποια άλλα, ίσως πιο τυχερά, παιδιά πιο προχωρημένων γονιών, εκπαιδεύονται για επιβίωση σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και συνθήκες πολέμου, αλλά επανάσταση δεν κάναμε.

Αλλάξαμε κυβέρνηση, μετά η νέα κυβέρνηση παραχώρησε τα δικαιώματά της σε ξένους κι έτσι δεν έχουμε καν ελληνική κυβέρνηση, έχουμε όμως μνημόνιο (να τα λέμε κι αυτά - μην είμαστε και αχάριστοι), όλο και περισσότεροι δεν έχουμε δουλειά κι όσοι έχουμε δεν είναι απαραίτητο και ότι πληρωνόμαστε γι’ αυτή, αλλά επανάσταση δεν κάναμε.

Μέχρι και το Yellow Submarine, το μπαρ όπου πρόπερσι πίναμε στην υγεία φίλων την ώρα που τα Εξάρχεια γίνονταν πολύ βλαβερά και ανθυγιεινά για τα παιδιά μας, άλλαξε όνομα και πλέον λέγεται Miles Away - χθες ήμουν πάλι εκεί, σήμερα δεν θα πήγαινα με τίποτα, όπως δεν πήγα και πέρυσι -δεισιδαίμων δεν είμαι, αλλά κάτι μέρες της ζωής μας λεκιάζονται καμιά φορά με τρόπο που δεν θέλεις να σ’ αγγίξουν ποτέ ξανά- κι ενώ δεν ήπια και τόσο πολύ, την αναγούλα μου την έχω και πάλι. Από πρόπερσι, το ‘χω σε κακό να μην αναγουλιάζω κάθε απόψε, αλλά την επανάσταση δεν τη βλέπω ακόμα.

Φέτος επεισόδια και πάλι στο κέντρο, επανάσταση όμως, μην ανησυχείς, δεν γίνεται. Ούτε και πρόκειται να γίνει, όσο οι εξεγέρσεις χρειάζονται αφορμή τα δάκρυα των άλλων. Θέλει να σε πνίξουν πρώτα τα δικά σου δάκρυα. Μέχρι τότε, η επανάσταση θα χτυπάει κυνηγημένη την πόρτα μας κι εμείς οι φοβισμένοι δεν θα τολμάμε, όχι να της ανοίξουμε, αλλά ούτε να ρωτήσουμε ποιος είναι. Προς το παρόν, μας αρκεί που νομίζουμε πως ξέρουμε ποιος είναι αυτός που μπορεί να βγάζει λεφτά, που εμείς δεν έχουμε καν ονειρευτεί, λέγοντας αυτά που λέει, όχι χωρίς ντροπή –αυτό είναι ευκολάκι- αλλά χωρίς να μας φοβάται.

Εκείνο το «Εμείς δεν είμαστε Έλληνες» των Γάλλων, που μου είχε διαφύγει ως τώρα, ομολογώ ότι μου έριξε ένα άπερκατ που θα το θυμάμαι για καιρό. Όμως εκεί που θα εξεγερθώ γι’ απόψε -μέρα που είναι, μην πάει χαμένη κάθε ελπίδα για επανάσταση- είναι το «Οι πολιτικοί δεν κατάλαβαν τίποτα» στο ίδιο άρθρο. Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα μου φαίνεται: Γιατί και από πότε χρειάζεται να καταλάβουν οι πολιτικοί την κοινωνική εξέγερση; Οι εξεγέρσεις που γίνονται κατανοητές από τους πολιτικούς, δεν είναι εξεγέρσεις, γιατί ό,τι καταλαβαίνουν οι πολιτικοί γίνεται για την κοινωνία ένα ακόμα κομματάκι τυρί μέσα στη φάκα. Να τους βγάλουμε από το παιχνίδι έπρεπε να θέλουμε και όχι την κατανόησή τους.

Να γιατί αργεί ακόμα η επανάσταση και κάθομαι και ξενυχτάω τζάμπα κάθε βράδυ, περιμένοντας:
Περιμένει κι αυτή να τη δεχτούν οι πολιτικοί σε ραντεβού, όμως αυτοί είναι αγκαζέ, με πρόγραμμα εξουθενωτικό και δεν προκάμνουν.

Ουδεν αμιγες