Ανακοίνωση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ)Η κυβέρνηση, αλλά και μεγάλο τμήμα της αντιπολίτευσης θέλουν να ξεφουσκώσει όσο γίνεται πιο γρήγορα το κίνημα των «αγανακτισμένων» και σταδιακά να αποσυρθεί ο κόσμος από τις πλατείες ή να περιθωριοποιηθεί το ίδιο το κίνημα στις λαϊκές συνειδήσεις που το συγκρότησαν. Η κομματικά ανεξέλεγκτη εκδήλωση της δίκαιης οργής του λαϊκού κόσμου για τα μνημόνια και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από την κοινοβουλευτική συμμορία των 155 προδοτών και των συνεργατών τους είναι πολύ επικίνδυνη για το καθεστώς. Έπρεπε συνεπώς το κίνημα της αγανάκτησης να στιγματιστεί ως φορέας ακραίων πολιτικών συμπεριφορών, αν όχι ως προϊόν προβοκάτσιας. Από εκεί και ύστερα, κάθε μορφή βίαιης μαζικής λαϊκής αντίδρασης στο κυβερνητικό πραξικόπημα μπορούσε πλέον να χαρακτηριστεί ως ασύμβατη με τις εξ ορισμού ειρηνικές εκδηλώσεις που υποτίθεται ότι έχουν πάντα οι «πολιτισμένες» κοινωνικές διαμαρτυρίες μιας υποθετικής κοινωνίας των πολιτών. Το «πολιτικά ορθό» ηθικό δίδαγμα πρέπει να λέει ότι ο δημοκρατικός λαός διαμαρτύρεται πάντα μόνο ειρηνικά.
Γι’ αυτό τον λόγο το σενάριο της προβοκάτσιας προβάλλεται συνεχώς από όλα τα κανάλια με στόχο κυρίως το κομματικά ανεξέλεγκτο τμήμα της λαϊκής οργής που δεν συγκεντρώνεται στις «ταξικές» και καλά περιφρουρημένες περαντζάδες του ΠΑΜΕ ή στους συνήθεις απεριφρούρητους περιπάτους μαζί με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Το καθεστώς γνωρίζει ότι η έμπρακτη και συγκρουσιακή διάσπαση του μετώπου των αγανακτισμένων θα οδηγήσει τον εξοργισμένο «μέσο πολίτη» στην αποχώρηση από τις πλατείες για να ξαναχωθεί στον καναπέ του, μπροστά στην τηλεόραση, αφήνοντας τις πλατείες στις «ακροαριστερές» και «ακροδεξιές» συνιστώσες τους και στα γραφικά πανηγύρια ή τις άκαρπες βιαιότητες. Τόσο οι μεταξύ των διαφόρων κουκουλοφόρων και των άλλων δορυφόρων τους πραγματικές ή εικονικές συγκρούσεις, όσο και η «εκ των πραγμάτων» συνεργασία τους στη δημιουργία βίαιων επεισοδίων «κατά του καθεστώτος και της αστυνομίας του», έδωσαν λοιπόν το απαραίτητο πρόσχημα και κυρίως, την ακόμα πιο απαραίτητη εκ των υστέρων νομιμοποίηση στην άγρια καταστολή του λαϊκού κινήματος μέσω της ασύδοτης ρίψης χημικών από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Πράγματι, ήδη στη συνείδηση πολλών πιο φοβισμένων λαϊκών στρωμάτων (τα οποία ενδεχομένως συμμετείχαν ενεργά στις εκδηλώσεις των αγανακτισμένων μέχρι εκείνη τη στιγμή), οι αστυνομικές δυνάμεις φάνηκαν ότι, σε ένα βαθμό, αναγκάστηκαν να αντιδράσουν στην απρόκλητη βία και τις καταστροφές που προκάλεσαν με τη δράση τους κάποιες συμμορίες.
Τα κατοχικά επιτελεία, ντόπια και ξένα, φοβούνται την ανεξέλεγκτη, πλέον, λαϊκή αγανάκτηση και επιστρατεύουν όλα τα όπλα και τεχνάσματά τους για να την δυσφημίσουν και να την αποτρέψουν.
Είναι άμεση ανάγκη, λοιπόν, να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η πραγματική πολιτική προβοκάτσια στις σημερινές συνθήκες και να την διακρίνουμε από την αυθόρμητη, δικαιολογημένη, λαϊκή οργή.
Με ένα λόγο, όλοι όσοι στις μαζικές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις εμφανίζονται ως κουκουλοφόροι δεν είναι απαραίτητα και μισθοφόροι του καθεστώτος. Γι’ αυτό άλλωστε και η σύγχυση που δημιουργεί ο όρος «προβοκάτορας» ως συνώνυμος του ασφαλίτη ή του έμμισθου πράκτορα, αντί να αποσταθεροποιεί, ενισχύει τα συγκρουσιακά αντανακλαστικά της όποιας κοινωνικής βάσης αυτών των χώρων, αφού πολλά από τα μέλη τους λειτουργούν αμισθί, έστω ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» και μπορούν εύκολα να αποδώσουν τις καταγγελίες που τους απευθύνει ο δημοκρατικός κόσμος και οι πολιτικές του οργανώσεις σε συκοφαντίες. Συκοφαντίες οι οποίες ιδεολογικά, σύμφωνα πάντα με αυτούς τους πολιτικά αφελείς νεαρούς, απορρέουν από τον ειρηνισμό και τις «δημοκρατικές αυταπάτες» της δεξιάς ή της «καθωσπρέπει αριστεράς» και την απόρριψη από μέρους τους κάθε συγκρουσιακής προοπτικής για την επίλυση των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων.
Έχει επανειλημμένα αποδειχθεί ότι πολλοί ανάμεσα στους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές», όσο και τις «διμοιρίες» των χρυσαυγιτών καθοδηγούνται πολιτικά και οργανώνονται από εξειδικευμένους ασφαλίτες, ανθρώπους της ΕΥΠ και πράκτορες άλλων μυστικών υπηρεσιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι οι οργανώσεις αυτές αποτελούνται αποκλειστικά από ασφαλίτες και πράκτορες: η αστυνομία συνήθως διεισδύει σε αυτές τις οργανώσεις, δεν τις δημιουργεί εκ του μηδενός. Η δράση αυτών των ομάδων που στις διαδηλώσεις εμφανίζονται ως ομάδες κουκουλοφόρων, πέραν από τις συγκρούσεις με τους «μπάτσους», περιλαμβάνει δράσεις σε «στέκια», αφισοκολλήσεις, «ιδεολογικές» παρεμβάσεις για την καταγγελία ή τη διαπόμπευση «αντιπάλων» κλπ. Αν δεν ήταν έτσι, πολύ σύντομα η δράση των λεγόμενων κουκουλοφόρων, με τα σακίδιά τους και τα μαύρα ρουχαλάκια τους, θα είχε περιθωριοποιηθεί απελπιστικά και θα ήταν αδύνατον να ενεργοποιηθούν όταν οι περιστάσεις το απαιτούν σε διάφορους χώρους όπου ζει, κυκλοφορεί και διαδηλώνει ο κόσμος (και ιδίως η νεολαία), με κάποια στοιχειώδη έστω μαζικότητα. Αντίθετα, χρησιμοποιώντας τις κοινωνικές αντιφάσεις και τις πολώσεις που αναδεικνύονται από την εκάστοτε κοινωνική και πολιτική συγκυρία, οι οργανώσεις αυτές στρατολογούν μέσα στη νεολαία – και όχι μόνο την μαθητική ή την φοιτητική. Διαθέτουν συνεπώς στις τάξεις τους ένα μικρό, αλλά αρκετά σημαντικό αριθμό πολιτικά αφελών, που διαπαιδαγωγούνται κατάλληλα ώστε όταν χρειάζεται να κινητοποιούνται σαν μια συμπαγής κρίσιμη μάζα «αποφασισμένων για όλα» ή ακόμα και να δραστηριοποιούνται στα πλαίσια διαφόρων πιο οργανωμένων πυρήνων όταν οι καθοδηγητές τους και η πολιτική εξουσία κρίνουν ότι οι περιστάσεις το απαιτούν.
Έτσι, τη στιγμή ακριβώς που χρειάστηκε (δηλαδή όταν η κοινοβουλευτική αλητεία ψήφιζε εντός της Βουλής το προδοτικό «μεσοπρόθεσμο» δεύτερο μνημόνιο) δημιουργήθηκαν εστίες έντασης – και μέσα από αυτές επιχειρήθηκε να προκληθεί κι ένα τεχνητό κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ των συχνά πιο «πατριωτικών» λαϊκών ομάδων της πάνω πλατείας και των «λαϊκο-συνελευσιακών» τμημάτων της κάτω πλατείας.
Δημιουργείται έτσι η κατάλληλη ατμόσφαιρα ώστε η κατευθυνόμενη πληροφόρηση των δοσίλογων υπερασπιστών του «νόμου και της τάξης» να δικαιολογεί την λυσσασμένη βία των πραιτωριανών ως «υπεράσπιση του κοινοβουλίου» από τους αγανακτισμένους «εξτρεμιστές» που διαδηλώνουν στους δρόμους.
Αυτό είναι το σχέδιό τους για να προχωρήσουν στην λεηλασία των εισοδημάτων των πολιτών και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της χώρας, ελπίζοντας στην αναγκαστική συναίνεση ή τουλάχιστον στην παθητικότητα των ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και οικονομικά εξαθλιωμένων «ιθαγενών».
Όμως, η λαϊκή οργή ανεβαίνει καθημερινά, η κατακτημένη μέσα από την ζωντανή αγωνιστική δράση ενότητα είναι δύσκολο πλέον να διαρραγεί και το μόνο που καταφέρνει η δολοφονική βία των πραιτωριανών είναι, ακόμα και εκείνοι που διαφωνούσαν με το σύνθημα «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι» και τον καταγγελτικό χαρακτήρα του, να αρχίζουν να μην έχουν πολιτικές επιφυλάξεις ως προς τη σκοπιμότητα της χρήσης του. Στις πραγματικές, συγκεκριμένες περιστάσεις οι διατεταγμένες επιχειρήσεις και η δράση των «χρήσιμων ηλίθιων» μπορούν να αποκαλυφθούν και σίγουρα θα εξουδετερωθούν από την αναβάθμιση της οργάνωσης, της μαχητικότητας και της συγκρουσιακής προοπτικής του καλύτερα ενημερωμένου λαϊκού κινήματος.
Επιτροπή Ενημέρωσης του ΕΠΑΜ
Αθήνα
5-7-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου