ΠΡΟΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ “ΜΠΑΤΣΟ”

Γράφει ο AΠΕΛΛΗΣ
Η προηγούμενη επιστολή μου είχε τον τίτλο «Προς ανώνυμο Αστυνομικό». Αυτή την φορά όμως θα ξεχωρίσω την έννοια του Αστυνομικού από εκείνη του Μπάτσου προς τον οποίον και απευθύνεται η επιστολή. Ο διαχωρισμός αυτός είναι αναγκαίος ώστε να μην αδικηθεί ο Έλληνας Αστυνομικός, όπως π.χ ο Γιάννης με τον οποίον συνομίλησα με αφορμή την πρώτη μου επιστολή, ο Τάκης, ο Κώστας και τόσοι άλλοι που υπηρετούν με συνέπεια και με κίνδυνο της ζωής τους το κοινωνικό σύνολο, στην πρώτη γραμμή του κοινού εγκλήματος, τις αρχές και τις αξίες που προτάσσει το αστυνομικό λειτούργημα. Η επιστολή αυτή δεν είναι για εκείνους, λοιπόν, είναι μόνο για τον αμετανόητο μπάτσο.

«Μπάτσος», τι λέξη και αυτή! Στα ιταλικά baccio είναι το φιλί, στα ελληνικά όμως μπάτσος είναι το κατακέφαλο χτύπημα! Η ετυμολογία είναι ακριβής και αδυσώπητη όταν εξετάζει την προέλευση μιας λέξης του συρμού. Το Μπάτσος κοντολογίς σημαίνει αυτόν που χτυπά στο πρόσωπο κάποιον άλλο. Δηλαδή, το εν λόγω υποκείμενο ονομάστηκε έτσι εξαιτίας των βίαιων ενεργειών του και το χειρότερο είναι πως στιγματίστηκε από αυτές, με ένα προσωνύμιο που όμως ενέχει την ουσία της ιδιότητας του. Ο Μπάτσος δεν είναι πλέον Αστυνομικός (έννοια ανώτερη και πρωτογενής εκ του Αστυ+νόμος), είναι απλά μπάτσος. Πρόκειται για υποβάθμιση του αστυνομικού λειτουργήματος στο χαμηλότερο επίπεδο της κατασταλτικής, ζωώδους και βίαιας εκδοχής του! Δικαιολογημένα λοιπόν η λέξη μπάτσος αντηχεί ως βρισιά στα αυτιά του ευυπόληπτου αστυνομικού. Διότι του αποστερεί την ανθρώπινη ιδιότητα, τον υποβιβάζει στο επίπεδο του «οργάνου», ενός δίχως προσωπικότητα εκτελεστή μιας εντολής και όχι απαραίτητα του νόμου. Διότι δεν είναι όλες οι εντολές νόμιμες, όπως δεν είναι π.χ νόμιμη η ρίψη χημικών, και όμως αυτή διατάχθηκε και εκτελέστηκε προθύμως! Παραγνωρίζεται δε το αναμφισβήτητο γεγονός, πως απαιτείται συγκροτημένη προσωπικότητα από τον αστυνομικό για να εφαρμοσθεί σωστά ο νόμος. Έτσι ο μπάτσος είναι συνήθως το πρότυπο του αμόρφωτου και ακαλλιέργητου, διότι έτσι τον θέλουν αυτοί που τον επιθυμούν μπάτσο και όχι αστυνομικό!

Αμετανόητος, λοιπόν, Μπάτσε των ΜΑΤ δεν λαμβάνεις τα μηνύματα της κοινωνίας. Μην προφασίζεσαι το καθήκον σου, διότι κανείς δεν σου ζήτησε να μην κάνεις την δουλειά σου, να μην προστατέψεις δηλαδή το Κοινοβούλιο. Δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα επί αυτού, ούτε κανείς από τους χιλιάδες πολίτες είχε την πρόθεση να κάψει το Ιεροδουλείο. Κανείς όμως δεν σε υποχρεώνει να δηλητηριάζεις αθώους πολίτες και να τους σπας τα κεφάλια με ζήλο, παρά μόνο το κίνητρο της παλιανθρωπιάς σου. Σε παρατήρησα καθώς πλησίαζες εκείνον τον μοναχικό διαδηλωτή στην πλατεία. Τον πλησίασες ήρεμα, ανύποπτα για όσα είχες σκοπό να του κάνεις στη συνέχεια χωρίς να σε προκαλέσει, χωρίς να σου επιτεθεί. Σε είδα σαν το φίδι με μια κίνηση να σηκώνεις το χέρι ξαφνικά και να του σπας το κεφάλι σαν να μην επρόκειτο για ανυπεράσπιστο άνθρωπο. Έπειτα έφυγες πάλι ήρεμα σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Είσαι λοιπόν και θρασύδειλος, είσαι και παλιάνθρωπος συνάμα. Έβαψες τα χέρια σου με αίμα. Είσαι το αβγό του φιδιού που «κόπτεται» δήθεν για την Δημοκρατία!! Εσύ, με την ενέργεια σου αυτή καταδίκασες όλους τους συναδέλφους σου, τους έκανες συνένοχους, τους κόλλησες την ασθένεια σου. Γιατί είσαι ανίατα άρρωστος, ένας περιπατών και ομιλών νεκρός! Ένα ηθικό πτώμα!

Αν το μίσος ήταν ποινικό αδίκημα 10.000.000 Έλληνες θα έπρεπε να ήταν φυλακή γιατί σε μίσησαν όσο τίποτα άλλο. Και εγώ σε μισώ δεν υπάρχει λόγος να σου πω ψέματα, ακόμη και αν το μίσος αυτό δε πάρει ποτέ άλλη μορφή, μίσος θα είναι. Την περασμένη Τετάρτη η σύζυγος μου λίγο έλειψε να πεθάνει από ασφυξία μπροστά στα μάτια μου. Έσβηνε! Μια γυναίκα που για πρώτη φορά συμμετείχε σε διαδήλωση, σε τι σε είχε απειλήσει; Τα μάτια μου στένεψαν και αν πάθαινε τίποτα πιο σοβαρό και εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα στον πρώτο από εσάς που θα έβλεπα μπροστά μου. Μίσος απύθμενο. Και σε ρωτώ, εσύ πως θα ένιωθες στη θέση μου αν έβλεπες να χάνεται ο άνθρωπος σου; Αλλά ξέχασα, εσύ δεν είσαι άνθρωπος, τι σε ρωτώ;

Νερό δεν σου δίνω που να σε βλέπω να πεθαίνεις, καλημέρα δεν σου λέω, την πλάτη θα σου γυρίζω και ας είσαι συγγενής. Σου έχουν γράψει και σου έχουν μιλήσει χιλιάδες άνθρωποι. Εσύ όμως επιμένεις να γίνεις ο σάκος του μποξ ανάμεσα στους δυνάστες και στον λαό! Το διήμερο που μας πέρασε απόδειξες σπάζοντας κεφάλια αθώων πολιτών με μεγάλη όρεξη, ότι έχεις αποφασίσει να γίνεις η Ιφιγένεια των κάλπικων αφεντικών σου. Διότι κυριολεκτώντας αφεντικά σου είμαστε εμείς, ο λαός. Ας είναι! Καλό όμως είναι να γνωρίζεις και τις συνέπειες, διότι όλα στην ζωή έχουν συνέπειες, κάθε μας πράξη, κάθε μας επιλογή. Το ότι σε μισεί πια ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται καν να σου το πω εγώ. Χθες μόλις, όλοι είχαν ξεχάσει το Μεσοπρόθεσμο και τους αλήτες πολιτικούς και τα είχαν βάλει μαζί σου. Τώρα έγινες εσύ το κόκκινο πανί για τον λαό, αυτοί την έκαναν την δουλειά τους. Κάτσε τώρα εσύ να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Μόνο που το φίδι είναι μεγάλο και θα σε φάει!! Είναι ανακόντα και όχι αστρίτης. Είναι ο ΛΑΟΣ και όχι το Μαξίμου!

Εκτός και αν νομίζεις ότι μπορείς να συγκρουστείς με έναν ολόκληρο λαό και να νικήσεις, όπως όταν «συγκρούεσαι» με τους 200-500 παρακρατικούς μπαχαλάκηδες-συνεργάτες και όλοι οι αθώοι τρέχουν μπροστά σου έντρομοι για να σωθούν!! Αν το πιστεύεις αυτό, τότε αυταπατάσαι! Η Ιστορία άλλα έχει αποδείξει. «Οργή λαού, φωνή θεού» λέει. Όταν θα γίνει αυτό που φοβάμαι ότι θα γίνει, και προφήτης κακών να μην είμαι, αλλά και εσύ το γνωρίζεις ότι προς τα εκεί εξωθούν τα πράγματα κάποιοι, τότε δεν ξέρω σε τι μπορείς να ελπίζεις. Μπορώ να μαντέψω τον φόβο σου, μπορώ να μπω στη θέση σου, όταν στέκεσαι απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες. Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζω τους εφιάλτες που σε πετάνε ιδρωμένο από το κρεβάτι, όταν βλέπεις να σε κυνηγούν χιλιάδες, επειδή γνωρίζεις και εσύ ότι αν συμβεί αυτό, αν ο λαός πάψει να κατεβαίνει με χαρτομάντηλα και ειρηνικές προθέσεις, ούτε 50, ούτε 500 διμοιρίες αρκούν για να τον σταματήσουν! Πρόσεχε, μην επισπεύδεις με τη συμπεριφορά σου αυτό το ενδεχόμενο. Εσύ θα χάσεις!

Έχεις αναρωτηθεί πόσες κατάρες σου έχουν ρίξει; Με τόσες δίκαιες κατάρες είναι αμφίβολο αν θα δεις προκοπή στην ζωή σου. Θα σου έριχνα και εγώ μερικές αλλά δεν το κάνω. Έπειτα σκέφτηκα πως δεν χρειάζεται καν, αφού έτσι και αλλιώς καταραμένος είσαι. Έχεις το σημάδι του Κάιν στο μέτωπο. Έχεις αυτοκαταραστεί και είναι βέβαιο ότι θα πεθάνεις από καρκίνο με όλα αυτά τα χημικά που και εσύ τα εισπνέεις παρόλο τον εξοπλισμό. Όταν βγάζεις το κράνος και κάνεις το τσιγαράκι σου στο διάλειμμα τα κατεβάζεις όλα κάτω, τα παίρνεις μέσα στο σπίτι σου, πάνω στα ρούχα σου, όχι μια και δυο φορές όπως οι διαδηλωτές, αλλά συνέχεια. Τελικά το θύμα των χημικών είσαι εσύ! Να στενοχωρηθώ για σένα που θα πεθάνεις στα 50;; Όχι! Να στενοχωρηθώ που πολύ πιθανόν θα τζουφιάσουν τα «παλαμίδια» σου και θα στειρωθείς, ή θα βγάλεις παιδιά βλαμμένα; Όχι!! Τις επιλογές σου τις έκανες! Θα πληρώσεις και τις συνέπειες τους. Και κοίτα να δεις τι ειρωνεία που δεν θα στενοχωρηθούν για σένα ούτε οι Νονοί σου, ούτε ο λαός. Αδιάβαστος και άκλαυτος θα πας σαν το σκυλί στο αμπέλι, στο πεπρωμένο του καταραμένου. Γέλα τώρα, κάνε άσεμνες χειρονομίες προς τους διαδηλωτές, παρόργιζε τους τώρα που είσαι στα φόρτε σου. Συνέχισε να βλέπεις τον σαδιστή συνάδελφο σου να βγάζει τα απωθημένα του πάνω στους αθώους διαδηλωτές και μην επεμβαίνεις. Στο τέλος όμως ξυρίζουν τον γαμπρό!!

Να θυμάσαι τους στρατιώτες του πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου, να θυμάσαι όμως και την Προεδρική φρουρά. Όλοι ήταν απλοί στρατιώτες που εκτελούσαν εντολές! Και οι δύο πλευρές σκοτώθηκαν για το «καθήκον» όπως το εννοούσαν οι επικεφαλής τους. Και όμως, οι πρώτοι έμειναν στην ιστορία ως προδότες ενώ οι δεύτεροι ως ήρωες. Οι πρώτοι καταχωνιάστηκαν σε ένα λάκκο, ενώ στους δεύτερους γίνεται κάθε χρόνο τρισάγιο και επίσημες τελετές. Αν έχεις λίγο μυαλό σκέψου το δίδαγμα αυτής της ιστορίας. Η ιστορία γράφεται από τους νικητές και σε αυτές τις «μάχες» νικητής δε μπορεί να είναι άλλος παρά μόνον ο λαός!!
Εγώ ομίλησα και αμαρτίαν ουκ έχω!!
Ολυμπία