ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ

Πανελλαδική απεργία 20 Μαΐου 2010. Ένας σύντομος απολογισμός για να μην ξεχνιόμαστε:
1- Έχουν περάσει πάνω από δύο μήνες από την ψήφιση του πρώτου πακέτου μέτρων.
2- Έχει ψηφιστεί και δεύτερο πακέτο μέτρων.
3- Έχουν περάσει τροπολογίες "κάτω από το τραπέζι".
4- Έχουμε μπει στο ΔΝΤ.
5- Έχουν υπογραφεί 21 (ή 22) συμφωνίες με την Τουρκία.
6- Έχουν δολοφονηθεί 4 άνθρωποι.
7- Έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι.
Σχετικά με τα παραπάνω γεγονότα, οφείλω να τονίσω κάποιες μικρές και εξαιρετικά σημαντικές λεπτομέρειες:
1- Κανένα από τα περίφημα "πακέτα" δεν βγήκε στη δημοσιότητα πλήρες.
2- Καμμία από τις τροπολογίες δεν δημοσιεύτηκε ολόκληρη.
3- Καμμία από τις συμφωνίες με την Τουρκία δεν μας γνωστοποιήθηκε με το πλήρες κείμενό της. Πολλές εξ αυτών μας είναι εντελώς άγνωστες.
4- Κανένας δεν κατηγορήθηκε (ούτε καν ως ηθικός αυτουργός) για την δολοφονία των τεσσάρων.
5- Κανένας δεν κατάφερε να μας αποδείξει ότι η Ελλάδα έχει την ανάγκη καθοδήγησης από έναν οργανισμό σαν το ΔΝΤ.
6- Κανένας δεν προσπάθησε να μας προστατεύσει από τον διεθνή διασυρμό.
Δεν θα επεισέλθω σε λεπτομέρειες. Όλοι τις γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον. Εξάλλου έχουν δημοσιευτεί τόσες αναλύσεις, και άρθρα, και μελέτες, και προτάσεις από οικονομολόγους, και πολιτικούς αναλυτές, και ,και, και... που, αν τα συγκεντρώσουμε, φτιάχνουμε εγκυκλοπαίδεια!
Θέλω μόνο να εκφράσω μία απορία:
-Τι ακριβώς από όλα τα παραπάνω δεν έχει καταλάβει το ΚΚΕ;
Εμείς, οι κοινοί θνητοί με το απλο'ι'κό μυαλό, χωρίς να γνωρίζουμε τα ψιλά γράμματα, αλλά κατανοώντας το βασικότερο όλων, ότι δηλαδή τελούμε υπό οικονομική κατοχή την οποία η ίδια μας η κυβέρνηση επέλεξε χωρίς λογική εξήγηση, αποφασίσαμε να συμπορευτούμε, μήπως και σώσουμε λίγη από την καταπατημένη μας αξιοπρέπεια.

Είπαμε να το κάνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, από όποιον χώρο κι αν προερχόμαστε, ό,τι κι αν έχουμε ψηφίσει. Θεωρήσαμε πως όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο εξάμηνο έπρεπε να ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, διότι, απλώς, δεν έπρεπε να συμβούν. Και καταλάβαμε το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, ΟΛΟΙ ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ.
Κι ότι αυτοί που μας οδήγησαν εκεί θα πρέπει να την κοπανήσουν νύχτα, μ' ελικόπτερο αν μπορέσουν, διότι, αν μείνουν, θα πρέπει να δικαστούν για εσχάτη προδοσία.

Σε μία τόσο απίστευτα δύσκολη κατάσταση , και αφού ως τώρα ουδεμία προσπάθεια συσπείρωσης όλων των αριστερών, αριστερίστικων και αριστεριζόντων κομμάτων δεν είδαμε κι ας ήταν επιτακτικώς αναγκαίο.
Ήταν τόσο φοβερό τουλάχιστον να συμβαδίσει το ΠΑΜΕ με όλους τους υπόλοιπους; Ήταν στ' αλήθεια τόσο επικίνδυνο να καταλήξει η πορεία τους στη Βουλή, όπως των άλλων; Άλλα δικαιώματα έχουν εκείνοι και άλλα οι υπόλοιποι εργαζόμενοι; Τόσο διαφορετικά είναι τα δικά τους αιτήματα από όλων των άλλων που έχασαν σε μια νύχτα ό,τι μέχρι τώρα θεωρούσαν κεκτημένο και κατοχυρωμένο δικαίωμα;
Προσωπικά, αφού συμπορεύτηκα με το ΠΑΜΕ φωνάζοντας παρωχημένα συνθήματα που δεν ξεσήκωναν ούτε ορκισμένο επαναστάτη, αισθάνθηκα ντροπή ακούγοντας τη ντουντούκα (μόλις φτάσαμε στο Θησείο) να μας καλεί να διαλυθούμε και σε καμμία περίπτωση να μην πάμε προς το Σύνταγμα και την Ομόνοια (απ' όπου είχαμε ξεκινήσει)!

Τόλμησα και ρώτησα: "Καλά, σε άλλες περιπτώσεις, σήμερα όμως ΓΙΑΤΙ;" και η ντουντούκα μου απήντησε: "Για να μη γίνει καμμια προβοκάτσια" κι εγώ αντιμίλησα: "Και, δηλαδή, οι άλλοι στο πηγάδι κατούρησαν και πάνε προς τη Βουλή;;;" και η ντουντούκα σιώπησε.

Κατέβασα το κεφάλι, κι εγώ και ένα σωρό συνοδοιπόροι που νόμισαν ότι κι εμείς στη Βουλή θα καταλήγαμε, και πήγαμε να πιούμε τον καφέ της ντροπής.

Μία ώρα μετά, μην αντέχοντας άλλο την απραξία, ξαναξεκινήσαμε μόνοι, ανεξάρτητοι και χωρίς πολιτικά ταμπού πια και πήγαμε στο Σύνταγμα, για να διαμαρτυρηθούμε μαζί με όλους αυτούς που, χωρίς τη μονάκριβη περιφρούρηση που είχαμε εμείς, διαδήλωναν ειρηνικά.
Μήπως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την σημασία της εθνικής ομοψυχίας;

Lost in Translation

Σημ.axinosp:Δεν μπορείτε να φανταστείτε την αμηχανία χιλιάδων ανθρώπων που ένιωσαν όταν το κόμμα τους του έστειλε στην κυριολεξία για καφέ στο Θησείο, αρπάζοντας τους τα πανώ και τις σημαίες από το χέρι, φωνάζοντας τους να διαλυθούν.
Χτές το πρωί είχα δουλειά και δεν μπορούσα να βρίσκομαι στην συγκέντρωση, η φίλη Lost in Translation ήθελε και αυτή να κατέβει στην συγκέντρωση.
Στο Σύνταγμα, στο Μουσείο, στην Ομόνοια, της ήταν αδιάφορο με ποιούς θα κατέβαινε.
Πήρα τηλέφωνο τον κολητό μου και του είπα πως θέλει να κατέβει η Lost και του ζήτησα να την προσέχει στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ όπως και έγινε.
Το τι έγινε σαν το είπε η ίδια, αλλά το μόνο που μπορώ να προσθέσω εγώ, ήταν το κοκκινισμένα και ντροπιασμένα πρόσωπα των Κνιτών, όταν τους ρώτησα γιατί δεν πήγαν Σύνταγμα. Με κοίταζαν και δεν μιλούσαν με κατεβασμένο το κεφάλι.
Έμαθα ότι αυτές τις μέρες οι διαγραφές στο ΚΚΕ πάνε σύννεφο, όποιος πεί για ενότητα της αριστεράς, η απάντηση είναι διαγραφή.
Αυτά ήταν τα δυσάρεστα της ημέρας γιατί η νύχτα μας επεφύλαξε μια ευχάριστη έκπληξη.
Δεκάδες άτομα από όλους τους πολιτικούς χώρους από δεξιοί μέχρι αναρχικοί μαζεύτηκαν σε μπαρ του Θησείου όχι για να πιούν και να ξεχάσουν τα πρωινά γεγονότα, αλλά γεμάτοι οργή, ανησυχία και προβληματισμό για την πείνα που έρχεται με τα νέα μέτρα της Κατοχικής κυβέρνησης του ΔΝΤ.
Η Επιτροπή Κατοίκων Θησείου-Πετραλώνων είναι γεγονός !!!
Επί πέντε ώρες πολίτες κάθε ηλικίας, ιδεολογίας και επαγγέλματος, βγάλανε τα εσώψυχα τους, μιλώντας για αληλεγγύη. Η λαίλαπα που έρχεται δεν θα μας βρεί μόνους, περιμένοντας την ξενόδουλη και κατοχική κυβέρνηση να μας αποτελειώσει!!
Μαζεύτηκαν υπογραφές συμμετοχής στην επιτροπή και αποφασίστηκαν τα πρώτα μέτρα δράσης.
Στο Θησείο επιτέλους, τα φεουδαρχικά Ελληνικά πολιτικά κόμματα αρχίζουν να είναι παρελθόν, κάτι καινούργιο γεννιέται!!