Το παρακάτω κείμενο το βρήκα σ' ένα αγγλόφωνο μπλογκ. Μου άρεσε και το μετέφρασα. Είναι βέβαια γραμμένο για Αμερικανούς, ως προς κάποιες λεπτομέρειες. Δείτε όμως τη γενικότερη εικόνα.
Νίκος Τσαουσάκης
Θα ήταν ανόητος κανείς αν σκεφτόταν ότι, επειδή μπόρεσε να δει την αυταπάτη και την άρνηση σ' εκείνους που βρίσκονται γύρω του, δεν συμβαίνει και στον ίδιο κάτι τέτοιο σε κάποιο βαθμό. Δεν μπορεί ένα σώμα να έχει ακέραιο το αισθητηριακό του σύστημα και ταυτόχρονα να είναι απαλλαγμένο απ’ αυτό. Ακόμη κι αν ήσουν απαλλαγμένος από ψευδαισθήσεις σχετικά με τη φύση και τις λειτουργίες του εκδηλωμένου κόσμου δεν θα ήσουν απαλλαγμένος από αυταπάτες σχετικά με τον εαυτό σου. Ακόμη και μια αντίληψη του κόσμου αποτελεί αυταπάτη, διότι αυτό είναι ένδειξη μιας κατάστασης ονείρου που δεν υπάρχει, παρεκτός ως προβολή σε μια λευκή οθόνη. Η οθόνη είναι πραγματική, η προβολή όχι.
Πάντως, ακόμη κι αν η πισίνα που σχεδιάζει ένας άνθρωπος δεν είναι πραγματική, δεν σημαίνει αυτό ότι δεν θα πρέπει να προσπαθήσεις να τον τραβήξεις έξω απ' αυτήν. Η αγωνία είναι πραγματική γι' αυτόν, ακόμη κι αν ο ίδιος αρνείται να το παραδεχθεί.
Γνωρίζω ότι πράκτορες της αμερικανικής και της ισραηλινής κυβέρνησης ήσαν οι δημιουργοί της τραγωδίας της 11ης Σεπτεμβρίου. Το γνωρίζω. Πολλοί άλλοι το γνωρίζουν. Μετά υπάρχουν εκείνοι που υιοθετούν την επίσημη εκδοχή, η οποία είναι αδύνατη. Το ίδιο το γεγονός ότι δεν απογειώθηκαν μαχητικά αεροσκάφη δείχνει προς τη συνέργεια της κυβέρνησης. Η πτώση τριών κτιρίων πάνω στα ίδια τα θεμέλιά τους και η ανίχνευση θερμίτη αποδεικνύουν ελεγχόμενη κατεδάφιση. Αναλογιστείτε αυτά τα πράγματα σ’ ένα δικαστήριο.
Γιατί λοιπόν, εμφανώς ευφυείς άνθρωποι αρνούνται τη φανερή αλήθεια; Ας πάρουμε σαν παράδειγμα ένα τύπο προσωπικότητας. Ας πάρουμε έναν άντρα που πήγε στον πόλεμο του Βιετνάμ ή του Ιράκ υπό την ψευδαίσθηση ότι εκπλήρωνε κάποιο πατριωτικό καθήκον προς μια δημοκρατική χώρα. Μάθαμε από τότε, ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ή ο πόλεμος του Ιράκ, όπως σχεδόν όλοι οι πόλεμοι, ήταν το εγκεφαλικό παιδί τραπεζιτών, που τους ξεκίνησαν για κέρδος. Ας αναλογιστούμε, ότι η λεγόμενη δημοκρατική χώρα δεν είναι πράγματι μια δημοκρατική χώρα, αλλά ένα έθνος δουλοπάροικος, σταθερά πιστό σε ένα σύνολο τραπεζιτών, ονομαζόμενο Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Όλοι οι αντιπρόσωποι αυτού του ανελεύθερου έθνους είναι μισθωμένοι από την τράπεζα και υπηρετούν την ευαρέσκεια της τράπεζας. Ο Τζων Στάινμπεκ απεικόνισε τη φύση της τράπεζας στο υπέροχο μυθιστόρημά του «Τα Σταφύλια Της Οργής». Σήμερα βλέπεις την έμπρακτη πραγματικότητα της «τράπεζας» στους πολέμους για κέρδος, στους πλειστηριασμούς και τις επιχειρηματικές κλοπές καθώς και το δέσιμο στην εισροή απατηλού, ψευδούς χρήματος στην οικονομία.
Αυτός ο άνδρας που πήγε στο Βιετνάμ έχει αποδεχθεί την προσωπκή του αίσθηση θυσίας και οποιαδήποτε ιδέα περί ανδρισμού έχει καλλιεργήσει μέσα απ' αυτή την εμπειρία. Κι ακόμη παραδέρνει με αυτολύπηση στο άδικο της κατάστασής του, με δεδομένο το πώς τελείωσε ο πόλεμος και ποιό είναι το δημόσιο αίσθημα γύρω απ' αυτό. Αυτά τον καθορίζουν απέναντι στον εαυτό του. Ακούει στα γεράματά του από το σκαμπώ του μπαρ το τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστην «Μέρες δόξας». Από στρατιώτης έγινε απόφοιτος κολλεγίου σ’ ένα αντικείμενο που τον έκανε να εξαρτάται από το δουλοπάροικο έθνος για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Ασπάστηκε το σύστημα και υπηρέτησε το σύστημα, συνεχίζοντας να πιστεύει ότι υπάρχουν καλοί πόλεμοι και ότι το έθνος του είναι ένα δημοκρατικό έθνος. Αναζητάει τη δικαιοσύνη μέσα στο σύστημα, πιστεύοντας ότι το δημόσιο συμφέρον υπηρετείται. Στην πραγματικότηα, οι φτωχοί συνήθως πηγαίνουν στη φυλακή και οι πλούσιοι μένουν έξω ή περνούν τον καιρό τους σε μια λέσχη αθλοπαιδιών της καλής κοινωνίας. Κοιτάζοντας καθαρά σ' αυτό, δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη θέση του με τη συνείδησή του, έτσι συμβιβάζεται και εκλαμβάνει όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε ένα κατασκεύασμα της φαντασίας, όπως έκανε και με το Βιετνάμ.
Βαθιά μέσα του αυτός ο άνδρας πασχίζει να πιστέψει ότι είναι ένας ήρωας. Ροκάρει με τον Τζων Φόγκερτυ και ποτέ δεν ακούει μια λέξη. Απ' άκρη σ' άκρη σ' αυτή τη δημοκρατική χώρα υπάρχουν άνδρες και γυναίκες σαν αυτόν. Υπάρχουν δικηγόροι και επιχειρηματίες. Πολιτικοί, γιατροί, μηχανικοί, δάσκαλοι και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου και όλοι εργάζονται για το σύστημα. Το σύστημα επιτρέπει ως ένα ορισμένο όριο την προσωπική ή αντιδραστική σκέψη και δράση. Όταν είσαι σε μεγάλο βαθμό μπλεγμένος μαζί του ή έχεις χρέη απέναντί του, του ανήκεις... άσχετα από τι λες εσύ στον εαυτό σου. Του ανήκεις. Δεν μπρείς να δράσεις έξω απ' αυτό και δεν μπορείς να μιλήσεις ενάντια σ' αυτό, αλλιώς σε περιμένει ο αυτοκινητόδρομος και ο υπνοσάκκος κάτω από τη γέφυρα. Η στάση ζωής του συμβιβασμού και της υποκρισίας στην υπηρεσία μιας οριοθετημένης, προσωπικής επιβίωσης είναι ανυπόφορη για ένα πραγματικό πρόσωπο. Ένα πραγματικό πρόσωπο δεν αναρωτιέται για το κόστος της αλήθειας. Πληρώνει το τίμημα. Κανείς δεν θέλει να βρεθεί αναγκασμένος να παραδεχτεί, ότι πήγε στον πόλεμο ή ότι τα παιδιά του πέθαναν στον πόλεμο, που έγινε μόνο για το κέρδος τραπεζιτών ή εξ αιτίας των πιέσεων μιας ξένης χώρας που ελέγχει τις τράπεζες, οι οποίες ξεκινούν τους πολέμους. Κανείς δεν θέλει να βρεθεί στη θέση να βάλει σε κίνδυνο την υπόστασή του μιλώντας ανοιχτά ενάντια στα ψεύδη και τις υποκρισίες, έτσι όλοι κάνουν πως αυτά δεν υπάρχουν, τη στιγμή που τα ίδια τα πράγματα τους κοιτάζουν στο πρόσωπο. Να πώς πεθαίνεις μέσα σου. Να πώς χάνεις τη νεανικότητά σου και όλες τις υψηλές ποιότητες που σε έφτιαξαν εκείνο που νομίζεις ότι είσαι, όμως δεν είσαι πια, επειδή αυτές οι υψηλές ποιότητες δεν θα παραμείνουν στην καρδιά ενός ανθρώπου που ψεύδεται προς τον εαυτό του.
Πώς είναι δυνατόν να νομίζει κανείς ότι είναι γενναίος με το να πηγαίνει σε έναν πόλεμο για τους τραπεζίτες και να μη θεωρεί τον εαυτό του ικανό να μπει σε πόλεμο για εκείνες ακριβώς τις αξίες, για τις οποίες όλοι εκείνοι οι απατηλοί πόλεμοι παρουσιάστηκαν ότι γίνονται; Όλα τα ψεύτικα μετάλλια και τα βραβεία και αυτός ο ψεύτικος κόσμος είναι άχρηστα έξω από μια παρέα ανδρών και γυναικών, που ψεύδονται προς τους εαυτούς τους. Νομίζουν ότι είναι έντιμοι μολονότι αγκαλιάζουν την ανεντιμότητα σε κάθε στροφή. Νομίζουν ότι είναι γενναίοι μολονότι στη στιγμή γονατίζουν μπροστά τους καταπιεστές της ανθρωπότητας. Νομίζουν ότι είναι χρήσιμοι, όμως είναι όλοι κακά παραδείγματα και πρόθυμοι υπηρέτες των μηχανών της υποδούλωσης. Βλέπουν ταινίες για ανθρώπους σε ακραίο προσωπικό κίνδυνο που στο τέλος τα καταφέρνουν, γιατί έτσι γίνεται στις ταινίες. Νομίζουν ότι είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους, όμως βρίσκονται μπροστά στις ίδιες επιλογές με τα πρόσωπα της ταινίας και τις αποφεύγουν. Στρίβουν και απομακρύνονται. Κανένας, που δεν κοιτάζει από κοντά τον εαυτό του, δεν μπορεί να δει τον κόσμο έτσι όπως είναι. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει το νόημα οποιουδήποτε πράγματος, αν δεν γνωρίσει το νόημα του εαυτού του.
Είναι κάτι που πρέπει να δούμε: άνθρωποι που φαντάζονται ότι στέκονται μπροστά και εκφωνούν την αλήθεια, ενώ ακούν τον βρυχηθμό του πλήθους. Δεν ακούει κάποιος τον βρυχηθμό του πλήθους, όταν εκφωνεί την αλήθεια. Ακούει το σύρσιμο των καθισμάτων και τον θόρυβο των ανθρώπων που εγκαταλείπουν την αίθουσα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Εκείνοι που φεύγουν δεν φεύγουν εξ αιτίας του ομιλητή. Φεύγουν επειδή αυτό που υπάρχει μέσα τους δεν μπορεί να δεχθεί την ευθύνη που προκύπτει με το άκουσμα της αλήθειας και την αποτυχία της δράσης.
Είναι τόσο πυκνά τα ψέματα που μας περιβάλλουν, που απειλούν να μας κρύψουν τον ήλιο. Έχουν σίγουρα κρύψει το φως της αυτοκριτικής και της αντικειμενικότητας μέσα σε τόσους πολλούς από εμάς. Τα εμπεδωμένα ψέματα έχουν τώρα τους δικούς τους νόμους να τα προστατεύουν. Η μόνη περίπτωση που μια υποτιθέμενη αλήθεια χρειάζεται προστασία είναι όταν κρύβει τα ψέματα που περιέχονται μέσα της. Αν κάτι είναι αληθινό, τότε η περεταίρω διερεύνηση απλά το τεκμηριώνει ως τέτοιο.
Οι άνδρες από το Βιετνάμ και το Ιράκ πιστεύουν ότι έχουν θυσιάσει τόσα πολλά για την πατρίδα τους, όμως πολέμησαν και πέθαναν και, κατά ένα μέρος, επέζησαν από συγκρούσεις που προκλήθηκαν από τραπεζίτες. Είναι ανόητοι που δεν το καταλαβαίνουν, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Έχοντας εναγκαλισθεί αυτό το ψέμα δεν είναι δύσκολο να εναγκαλισθούν κάθε επιτυχές ψέμα. Θέλουν να είναι ένα μέρος όλων εκείνων που φαντάστηκαν ότι είναι αληθινά. Συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τις θέσεις που δίνονται ελεύθερα σ' εκείνους που μπορούν να δεχθούν και να διαιωνίσουν τα ψέματα. Διαφθείρουν τα παιδιά τους με αυτά τα ψέματα, αφού προηγουμένως έχουν διαφθαρεί οι ίδιοι. Διαφθείρουν τους φίλους τους και τους γειτόνους τους. Οι εκκλησίες τους μιλούν για σπουδαία πράγματα σε άγνωστα μέρη, που ανταμοίβουν εκείνους που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον Θεό και στην Πατρίδα. Πάντα ήταν η τράπεζα. Πάντα ήταν για το χρήμα. Χρήμα για ανθρώπους που δεν πήγαν στον πόλεμο, χρήμα για τους ανθρώπους που δημιούργησαν τους πολέμους για το χρήμα.
Η μέγιστη των τιμών είναι φυλαγμένη για εκείνους που έχουν το θάρρος να δουν τα ψέματα και να παραδεχθούν ότι υπηρέτησαν τα ψέματα και που στη συνέχεια κατήγγειλαν τα ψέματα και τη δική τους ανάμιξη σ' αυτά. Αυτοί είναι οι λιγοστοί και οι γενναίοι, που δεν είναι πλέον υπερήφανοι. Πόσο συχνά έχουμε δει ανθρώπους να κάνουν κάτι τέτοιο μπροστά στον κόσμο και κατόπιν να πηγαίνουν να ζήσουν την αλήθεια που ανακάλυψαν, με κόστος όλα εκείνα που κάποτε είχαν πιστέψει γι' αληθινά.
Έχει στ' αλήθεια τεθεί το ερώτημα τί ωφελεί έναν άνθρωπο αν κερδίσει τα πάντα και χάσει τον εαυτό του.Υπάρχουν πραγματικοί ήρωες ανάμεσά μας, όμως οι τάξεις τους δεν απαρτίζονται από άνδρες και γυναίκες που έχουν υπηρετήσει τα συμφέροντα εκείνων, που τους θυσίασαν για ένα ψέμα.
http://zippittydodah.blogspot.com/2009/07/serving-armies-of-standing-bankers.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου