Υποβυχιάκη.

Αϊστόουλ Δεμπάνκ
Έχω την αίσθηση ότι μια παράξενη μοίρα, ένα μυστηριώδες και δυσοίωνο κάρμα συνδέει τους σπουδαίους, ισχυρούς και καταξιωμένους άνδρες του κόσμου τούτου με τα ξενοδοχεία.

Μετά το Στρος και τη δραματική κατάληξη που είχε η διανυκτέρευσή του στο χλιδάτο Νεοϋορκέζικο ξενοδοχείο Sofi (ήθελες;;) tell (us τώρα πώς της μοστράρισες τη μαλαπέρδα), ο Άκης πληρώνει τα γαμησιάτικά του (="τα του γάμου του", στην Αττική διάλεκτο, εκ του "γαμέω-γαμώ" = παντρεύομαι, ετυμολογία η οποία, κατά τραγικό τρόπο, ΔΕΝ έχει διατηρηθεί ως τις μέρες μας , ώστε να μπορούμε να βροντοφωνάζουμε, θαρρετά και απενοχοποιημένα, όλοι εμείς οι σεξουαλικώς στερημένοι, "ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΑΜΗΣΩ !!!!" και να εισπράττουμε, αντί για τη χλεύη των πρεσβυτέρων και τις αναλύσεις του Ασκητή, τον έπαινο και το θαυμασμό τους για τη σταθερή προσήλωσή μας στην αξία της οικογένειας, καθώς και τις ευχές τους για γρήγορη ευόδωση του ευγενικού σκοπού μας -σημείο στο οποίο μπορούμε να επιδείξουμε και λίγη παιχνιδιάρικη διάθεση, πάντα όμως με αγάπη προς τους οικείους, λέγοντας "εντάξει ρε παππού, ΑΜΑ βρω θα γαμήσω!", προκαλώντας την προμελετημένα αναμενόμενη απάντησή του "τα ΜΑΤΙΑ σου να'χεις ανοικτά παιδί μου, κι από καλές κοπέλες δεν στερείται η γειτονιά!!"), τι λέγαμε τώρα ρε παππού, ά, για τα γαμησιάτικα του Άκη στο χλιδάτο Four Seasons των Παρισίων.

Νομίζω λοιπόν ότι ο Άκης ξεπληρώνει το σοσιαλιστικό του γάμο στην Πόλη του Φωτός, με την παραπομπή του στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής για τα υποβρύχια.

Και, είν'αλήθεια, δύσκολα μπορεί να πάρει θέση κανείς στο ζήτημα των υπερτιμολογήσεων των σχετικών συμβάσεων, χωρίς να έχει στα χέρια του στοιχεία. Όμως ο σύντροφος, στους ταξικούς αγώνες, Άκης κατηγορείται και για την παραλαβή υποβρυχίου το οποίο ενεφάνησε σοβαρά δομικά τεχνικά προβλήματα πλευστότητας ή, όπως θα εξηγούσε πιο απλά ένας μεροκαματιάρης έμπειρος τεχνίτης απ’το Πέραμα, "τον παίρνει (τον αέρα) και γέρνει το γαμίδι!".

Δεν χρειάζεται να έχει τελειώσει κανείς και τη Ναυπηγών, για να κατανοήσει πόσα σημαντικά προβλήματα μπορεί να προκαλέσει το γέρσιμο ενός υποβρυχίου (σε σημείο που μπορεί να γίνει και λαϊκό ρητό «ο γέρος από χέσιμο και ο Αμύνης από γέρσιμο). Πολλά θα μπορούσε να επισημάνει κανείς. Από τον εύκολο εντοπισμό του στα εχθρικά σόναρ (όποιος πιστεύει ότι λέω φαντασιόπληκτες μαλακίες, μπορεί να ανατρέξει στο «Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη», με Σων Κόνερυ-Άλεκ Μπόλντουιν), μέχρι και σε πρακτικά, αλλά εξόχως σημαντικά ζητήματα της καθημερινής διαβίωσης του πληρώματος (άντε να σταθεί φραπές στη γέφυρα). Χωρίς να παραβλέπουμε βεβαίως και το ενδεχόμενο σκληρού ψυχολογικού πολέμου του Εχθρού προς καπετάνιο και πλήρωμα, με κυνική και δόλια εκμετάλλευση του γεγονότος της ελαττωματικής κλίσης της ημετέρας πολεμικής μηχανής. Ποιός αμφιβάλλει ότι ένα μήνυμα από τον εχθρικό ασύρματο, με περιεχόμενο τόσο απλό, σαν κι’αυτό που φωνάζαμε στους αντιπάλους μας στους σχολικούς αγώνες μπάσκετ, δηλαδή το «ελάτε κούτσα-κούτσα και γλείψτε μας την πούτσα», δεν θα προκαλούσε άμεση καταρράκωση του ηθικού των στελεχών μας και σοβαρό πλήγμα στο αξιόμαχό τους;

Όπως μόλις καταδείχθηκε τεκμηριωμένα, το γέρσιμο ενός υποβρυχίου είναι σοβαρό θέμα. Κι όποιος έχει βάλει την υπογραφή του να το πάρουμε γέρνοντας, είναι υπόλογος απέναντι στον έλληνα φορολούμενο και στην ένδοξη στρατιωτική ιστορία της πατρίδας. Και δεν θα είχα αντίρρηση να βλέπει ο Άκης για πολλές δεκαετίες τις τέσσερις εποχές από τα κάγκελα του κελιού του, αν έχει διαπράξει τέτοια ματσακονιά.

Αλλά, διάολε, το Δικονομικό μας σύστημα, πολιτικό και ποινικό, έχει μια βασική αρχή: ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ.

Πώς να τραγουδήσω λοιπόν με χαρά στον Άκη το «Κελλί 33», για καλό κατευόδιο, όταν πέφτει στα χέρια μου ντοκουμέντο, που αποδεικνύει ότι το υποβρύχιο που παραλάβαμε όχι μόνο δεν γέρνει, αλλά αποτελεί την τελευταία λέξη της στρατιωτικής τεχνολογίας, βρίσκεται σε άριστη τεχνική κατάσταση, συνοδεύεται από εξαιρετικά υποστηρικτικά συστήματα ξηράς και στελεχώνεται από αξιόμαχο πλήρωμα, με υψηλό φρόνημα και αίσθηση καθήκοντος, στοιχεία που το καθιστούν πραγματικό φόβητρο απέναντι σε κάθε ξένη επιβουλή των εθνικών μας συνόρων; (άμα ξαναδώ παρέλαση στην ΕΤ3 να μου κοπούν τα χέρια).

Όχι, η δικονομική μου συνείδηση (η μόνη που μου έχει απομείνει) δεν μου επιτρέπει να καταδικάσω τον Άκη. Μου επιβάλλει να καταστήσω κάθε συνειδητό συμπολίτη μου κοινωνό των αποδείξεων αθωότητας του ανδρός, γεγονός που είμαι σίγουρος ότι θα επιθυμούσε και ο ίδιος ο Διονύσιος ο Εφέτης, συγγνώμη, ο Αρεοπαγίτης, κι απ'το σπίτι του ακόμα.