ΤΟ «ΧΡΕΟΣ» ΚΑΙ Η EΛΕ (Επιτροπή λογιστικού ελέγχου) Ή η νομιμοποίηση του «ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΣΑ ΦΑΓΑΜΕ ΜΑΖΙ»!

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά εκτός από μια πρωτοβουλία από τα πάνω. Γιατί από τα κάτω, οι εργαζόμενοι ξέρουν και απαντούν «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ».

Η συμμετοχή των Παπασπύρου (προέδρου ΑΔΕΔΥ και ενεργού μέλους του Εθνικού Συμβούλιου του ΠΑΣΟΚ) και της βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ Σακοράφας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την εργολαβία δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη. Ούτε έκπληξη προκαλεί η συμμετοχή μελών του «Σπίθα» που έχουν αναλάβει κατ΄ αποκοπή την διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του συστήματος. Η πραγματική έκπληξη είναι η συμμετοχή ανθρώπων και συλλογικοτήτων που θεωρητικά (απ ότι φαίνεται στα λόγια) αντιτίθενται σε αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και επόμενα στην διαχείριση του. Μάλιστα έχουν μαζέψει και υπογραφές από το εξωτερικό δείτε μία, ο «κύριος» De Jong που υπογράφει είναι ολλανδός ευρωβουλευτής με τους Πρασινοκόκκινους (GroenLinks) όπου ψήφισε πριν λίγες μέρες την νέα κατοχική στρατιωτικο-αστυνομική αποστολή της Ολλανδίας στο Αφχανιστάν. Χωρίς τις δικές τους ψήφους η αποστολή δεν θα εγκρινόταν από τη Βουλή. Όλοι οι καλοί χωράνε στην ΕΛΕ.

Σε ότι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, κλεισμένοι στην Κουμουνδούρου, έχοντας υπογράψει τη Συνθήκη του Μάαστριχ πριν 20 χρόνια και μονίμως ευρω αλληθωρίζοντας δεν θα μπορούσαν ποτέ (ή δεν θέλουν) να αντιληφθούν ότι βρίσκονται πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών και των κινημάτων που αναπτύσσει ο λαός. (κι ίσως τελικά να μην είναι μόνο αυτό).Προσπάθησαν να οικειοποιηθούν το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» αλλά τελικά περιορίστηκαν στο Συριζούλικο Συντονιστικό ΒΑ Αττικής, γιατί το «Δεν πληρώνω» τους φαίνεται επικίνδυνο και άκρως αντιδιαχειριστικό. Δεν μπορούσαν να αποδεχτούν εντελώς την παύση πληρωμών από το λαό προς τις τράπεζες και το κράτος. (Τι δηλαδή να μην παίρνουμε και τις κρατικές επιχορηγήσεις στο τέλος;) Τώρα σε ρόλο «αριστερού Πάγκαλου» προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία να πληρώσει ένα μέρος του χρέους, «το πραγματικό», αυτά δηλαδή που «φάγαμε» μαζί. (μετά από έλεγχο…)

Ποιος περίμενε την από τα αριστερά δικαίωση του Πάγκαλου;;; Κι όμως…

Σε Ευρώπη και Αμερική έψαχνε ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του ένα τέχνασμα για να περάσουν κι άλλα μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων. Στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (στη συνέντευξη τύπου της ΕΛΕ) και τα γραφεία της Κουμουνδούρου όμως τη βρήκε: «Έλεγχος για το λογιστικό χρέος» και μετά από αυτή διαγραφή του απεχθούς τμήματος αυτού»

Εδώ γελάμε! Πώς και από ποιόν ορίζεται ποιο είναι νόμιμο, ποιο παράνομο χρέος και σε ποια πλαίσια; Φυσικά με την εκκίνηση αυτής της συζήτησης θεωρείται αδιαμφισβήτητη η παραδοχή ότι το κρατικό χρέος το δημιούργησαν και οι εργαζόμενοι, δηλαδή ότι τα φάγαμε μαζί ή έστω ένα μέρος. Με το καλημέρα αποδεχόμαστε την χρέωση για όλη την κοινωνία και την καλούμε να περάσει από το ταμείο.

Πόσα πραγματικά φάγαμε μαζί:30 χρόνια πληρώνουμε την «ανάπτυξη». Την είσοδο στην ΕΕ, το Μάαστριχ, το ΕΥΡΩ, τους Ολυμπιακούς αγώνες, τους εξοπλισμούς, το χρηματιστήριο, τα δομημένα ομόλογα, τη λιτότητα για όλους τους «Εθνικούς στόχους». Τριάντα χρόνια η κερδοφορία του κεφαλαίου αυξάνεται κατακόρυφα. Οι τράπεζες αποκομίζουν τεράστια κέρδη και πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια. 30 χρόνια οι «εθνικοί εργολάβοι» μετατρέπουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο εργοτάξιο με δικά μας λεφτά (και για την «ανάπτυξη»). Μετά 30 χρόνια οι εργαζόμενοι βρίσκονται φτωχότεροι, άνεργοι, με κουτσουρεμένες συντάξεις, χωρίς πραγματικά δημόσια περίθαλψη και με απειλές για πλήρη κατάργησή της.

Αλλά ας δούμε και την θεωρία του απεχθούς ή μη απεχθούς χρέους, τη νέα εφεύρεση του 21^ου αιώνα. Στο μη απεχθές χρέος φυσικά, με βάση την λογική των ΕΛΕδων, εντάσσονται τα χρήματα που έχει δανειστεί η κυβέρνηση για καλύψει τις μαύρες τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι εργαζόμενοι φυσικά και έχουν πληρώσει τις εισφορές τους στα ταμία, ενώ οι μεγαλοεργοδότες χρεωστάνε δις ευρώ από τις εισφορές. Κυβέρνηση, ΕΕ και τράπεζες «αξιοποίησαν» τα χρήματα αυτά και τα «φάγανε» στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα, στις «άμεσες κυβερνητικές ανάγκες». Τώρα λοιπόν για το καλό των συντάξεων μας δανείζονται απ αυτούς που τα φάγανε στον προηγούμενο γύρο και μας ξαναστέλνουν τον λογαριασμό (με νέο «σύγχρονο» επιτόκιο») για να ξαναπληρώσουμε. Για το καλό μας «ρε γαμώτο». Ταυτόχρονα χαρίζουν τις εργοδοτικές εισφορές (των μεγαλοκαρχαριών εννοείται) για το καλό της ανάπτυξης και εμείς ξαναπληρώνουμε, αυτό το μη «απεχθές χρέος».

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν άπειρα, ας δούμε άλλο ένα. Οι κατασκευαστές των δρόμων, απειλούν να αποχωρήσουν από την κατασκευή τους αν δεν χρηματοδοτηθούν αδρά (δεν τους φτάνουν τα διόδια άλλωστε το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» τους έχει μειώσει τα κέρδη), οι τράπεζες αρνούνται να χρηματοδοτήσουν με επιτόκια της προηγούμενης εποχής και ταυτόχρονα ανησυχούν μην φύγουν οι κατασκευαστικές κοινοπραξίες και χάσουν τα δανεισμένα και τα μελλούμενα κέρδη. Έρχεται λοιπόν η κυβέρνηση και δανείζεται (στο όνομα των εργαζόμενων) 26δις που τα δίνει στις κοινοπραξίες, με εγγύηση τα διόδια που θα μας πάρουν μέχρι το 2022, οπότε μας ξαναστέλνουν τον λογαριασμό του χρέους (να τον πληρώσουμε για τρίτη φορά). Γνώμονας αυτής της λειτουργίας η ιδιωτικοποίηση της μετακίνησης των ανθρώπων και η αποκομιδή κέρδους από αυτήν.

Σε κάθε τομέα αυτός είναι ο μηχανισμός δημιουργίας του χρέους που δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την υποθήκευση και προείσπραξη από μέρους των εταιριών, δια μέσου του κράτους, της μελλοντικής μας δουλειάς και των μελλοντικών μας κόπων.

Χρήμα υπάρχει άφθονο και υπερσυσσωρευμένο. Οι τοκογλύφοι ή οι «αγορές» στα Γαλλικά, είναι διατιθέμενοι να το «κυκλοφορήσουν» διαμέσου του δανεισμού και με το κατάλληλο επιτόκιο σε άλλους αφέντες με την εξασφάλιση ότι οι σκλάβοι τους όχι μόνο θα το αποδεχτούν σαν δικό τους αλλά θα το αποπληρώσουν με κάθε τρόπο. Εξαργυρώνουν και βάζουν στην τσέπη τους αυτά που θα παράγουμε όχι μόνο σήμερα αλλά και στο μέλλον. Έτσι κερδίζουν όλοι αυτοί οι λίγοι και χάνουμε εμείς, η κοινωνία Τόσο αχόρταγοι και επικίνδυνοι είναι.

Αν φυσικά θέλουμε να το προεκτείνουμε θα πρέπει μιλήσουμε και για το κατά πόσο αφορά το λαό το χρέος που δημιουργείται από τις πολεμικές δαπάνες που συνεχώς αυξάνονται ή και για τα 1,5 εκατομμύρια ευρώ την μέρα που στοιχίζουν τα οι αποστολές του Ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν και στα λοιπά πεδία θανάτου και κερδοφορίας των πολεμικών βιομηχανιών.

Αν τέλος θέλουμε να λαϊκίσουμε και λίγο, θα πρέπει να δηλώσουμε ότι σε τίποτα δεν μας αφορούν τα δανεικά που έχουν πάρει για να αγοράσουν τα εκατοντάδες χιλιάδες δακρυγόνα με τα οποία μας πνίγουν στις διαδηλώσεις. Δεν μας αφορούν τα δανεικά για τους μισθούς των ΜΑΤ στην ΚΕΡΑΤΕΑ.

Ποτέ εμείς οι εργαζόμενοι δεν δημιουργούμε χρέος και είναι αδύνατον να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Σε αυτό το σύστημα κανείς δεν χαρίζει τίποτα. Ακόμα και οι ψευτο-παράδεισοι του καταναλωτισμού για τα κέρδη των εταιριών, έχουν πολλαπλά χρυσοπληρωθεί με την τοκογλυφία των πιστωτικών καρτών. Δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανένα.

Οι αναζητούντες «θετικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση» καθιστούν με τις πρωτοβουλίες τους συνυπεύθυνους τους εργαζόμενους γι’ αυτήν. Ποια σχέση έχουν οι εργαζόμενοι με τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου; Καμία, εκτός του ότι το κεφάλαιο προκειμένου να αυξήσει μέσα στην κρίση (του) την κερδοφορία του προσπαθεί να επιβάλλει την συνυπευθυνότητα των εργαζόμενων και τους αφαιρεί εργατικά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα αυξάνοντας πάλι τα κέρδη του.

Δεν πρόκειται για άλλη μια θλιβερή στάση μέρους της αριστεράς, εντός κι εκτός κοινοβουλίου. Είναι το δεκανίκι που αναζητούν η ντόπια και η διεθνής ολιγαρχία του πλούτου προκειμένου να καθυστερήσουν και μετά να ποδηγετήσουν τα ταχύτατα αναπτυσσόμενα κινήματα αντίστασης και αμφισβήτησης. Πρόκειται για πρωτοβουλία συγκράτησης της αυτοργάνωσης των εργαζομένων που δεν πρόκειται να περιμένουν πορίσματα ελέγχων για να κληθούν να ξαναπληρώσουν. Δεν τα φάγαμε μαζί! Δεν αναγνωρίζουμε κανένα χρέος. Δεν πληρώνουμε την κρίση τους.

«ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ» ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Δεν πληρώνω