Πλήρης αυτοπεποίθησης, αυστηρή, χαμογελαστή μόνο όταν θέλει να ειρωνευτεί -ένας νεορθόδοξος κομμουνιστής δεν επιτρέπει στον εαυτό του να χαμογελάει δημοσίως- προσέρχεται η Αλέκα Παπαρήγα στην κάλπη της 17ης Ιουνίου.
Έχει τους λόγους της η γ.γ. του ΚΚΕ. Δεν αμφισβητείται από εσωκομματική αντιπολίτευση, δεν διακινδυνεύει την πρωτοκαθεδρία της, δεν έχει αντίπαλο δέος να την απειλεί. Μπορεί τα ποσοστά του κόμματός της να καθηλώθηκαν στην αναμέτρηση του Μαΐου, την ώρα που οι «σύντροφοι της άλλης όχθης» τετραπλασίαζαν την εκλογική τους δύναμη, και οι δημοσκοπήσεις να προϊδεάζουν για σοβαρή υποχώρηση τώρα, αλλά η Αλέκα Παπαρήγα δεν φοβάται ότι θα έχει την επομένη των εκλογών απέναντί της κανέναν να την κρίνει, εκτός από τον καθρέφτη. Τον κομματικό καθρέφτη. Την Κεντρική Επιτροπή. Όσο και αν έχει υποχωρήσει το ποσοστό του ΚΚΕ, όσο και να βράζουν οι κομματικές οργανώσεις βάσης.
Εν πρώτοις, η ηγετική ομάδα του Περισσού έχει περιβάλλει με ιδεολογικό μανδύα την περιχαράκωση του πολιτικού της στίγματος και το αντιπαραβάλλει με το αντίστοιχο των άλλων αριστερών δυνάμεων, και ιδιαιτέρως του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε όποιος εκτραπεί θα κατηγορηθεί ευθέως για οπορτουνισμό και θα δει την πόρτα της εξόδου. Από την ημέρα μάλιστα που σχηματίστηκε η υπηρεσιακή κυβέρνηση και ορίστηκε η ημερομηνία των νέων εκλογών, ο λόγος της σκλήρυνε ακόμα πιο πολύ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ -είπε σε συνέντευξη τύπου- εξαπατά τον λαό. Θα είναι μια κυβέρνηση της απάτης, διότι αυτά που ισχυρίζεται ότι θα κάνει, δεν θα τα κάνει» και προανήγγειλε άκαμπτη αντιπολιτευτική στάση απέναντί του, στην περίπτωση που σχηματίσει κυβέρνηση. Και για να μη μένει καμιά αμφιβολία, ότι αμφισβητεί εκ των προτέρων την αξιοπιστία του να αναλάβει νομοθετική πρωτοβουλία για την ακύρωση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης είπε περιπαικτικά:. «Άμα το φέρει στη Βουλή, να μου τρυπήσετε τη μύτη» και παρομοίασε τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το σύνθημά του «έξω οι βάσεις του θανάτου».
Μιλώντας με αυτά τα λόγια έδειξε να απευθύνεται περισσότερο στο εσωτερικό του κόμματός της και λιγότερο στην Κουμουνδούρου. Θέλει να προλάβει συρρίκνωση της εκλογικής βάσης της, αλλά και να αποτρέψει μέλη και μεσαία στελέχη του ΚΚΕ να στραφούν προς τον πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος φλερτάρει με την εξουσία, και μάλιστα για πρώτη φορά με ειρηνικά μέσα, γνωρίζοντας ότι οι αντιδράσεις είναι ήδη μεγάλες σε πολλές από τις τοπικές οργανώσεις. Προς το παγερό μέγαρο του Περισσού καθημερινώς φτάνουν πολλά μηνύματα δυσαρέσκειας για την ευκαιρία αυτή που η ηγεσία αφήνει να περάσει, μόνο και μόνο για να μην αποδεχτεί την αστοχία της δικής της πολιτικής.
Από μια άποψη, οι περίκλειστοι του κάστρου δεν έχουν άδικο που κωφεύουν. Η γ.γ. έχει λάβει τα οργανωτικά της μέτρα, για να αποφύγει επικίνδυνες δονήσεις. Πρώτη γραμμή άμυνας είναι το ΠΑΜΕ. Δεύτερη, οι καθοδηγητές των νομαρχιακών επιτροπών και των μεγάλων Κομματικών Οργανώσεων Πόλεων. Τρίτη, η Κεντρική Επιτροπή. Όλος αυτός ο μηχανισμός αποτελείται ως επί το πλείστον από επαγγελματικά στελέχη. Πληρώνονται από το κόμμα και ως εκ τούτου ζουν (αυτά και οι οικογένειές τους) από το κόμμα. Δεν νοείται λοιπόν διαμόρφωση κάποιας τάσης για σοβαρή αμφισβήτηση της ηγεσίας, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί που θα το αποτολμήσουν, θα κατηγορηθούν για αντικομματική συμπεριφορά, κατ’ επέκταση για συμπόρευση με τον εχθρό, οπότε, αφού στιγματιστούν και διαπομπευθούν, θα δουν το όνομά τους να εμπλουτίζει τον μακρύ κατάλογο ανεργίας του ΟΑΕΔ. Σε άλλες, καλύτερες για τον καπιταλισμό εποχές, οι διαφωνούντες αναζητούσαν απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα, όπως ο αείμνηστος Κώστας Κάππος, ο οποίος μετά τη ρήξη του για τη συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη βρέθηκε να ασκεί το επάγγελμα του λογιστή. Αλλά τώρα, μεσούσης της κρίσης, πού δουλειά; Η εμπειρία των απολυμένων εργαζομένων του «902» και της «Τυποεκδοτικής» είναι τραγική.
Φωνές έξω από τα τείχη του Περισσού
Ως εκ τούτου, οι διαφωνίες που κατά καιρούς διατυπώνονται είναι και προσεκτικές και ελάχιστες. Οι πιο ηχηρές ακούγονται έξω από τα τείχη, από πρώην στελέχη του κόμματος. Μια από αυτές, τον χειμώνα που πέρασε, ήταν του Αλέκου Χαλβατζή. Τώρα, στο μεσοδιάστημα των δυο εκλογικών αναμετρήσεων, είναι του πανεπιστημιακού καθηγητή Γιώργου Ρούση, ο οποίος με άρθρο του στο διαδίκτυο (Ίσκρα) εκφράζει την έντονη απορία του για την αθέτηση της βασικής προγραμματικής θέσης του ΚΚΕ περί κυβερνητικών συνεργασιών.
Χαρακτηρίζει δραματικό το γεγονός, ότι το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά δεν παίρνει καν «το ίδιο πρωτοβουλίες στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του». Στο πρόγραμμά του, όπως εξηγεί, γίνεται αναφορά σε ένα Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, μέσα από το οποίο το ΚΚΕ, διατηρώντας την αυτοτέλειά του, «επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και την ανεξαρτησία της χώρας». Μάλιστα, όπως επισημαίνει, «στο υποκεφάλαιο με τίτλο «το Μέτωπο και το πρόβλημα εξουσίας», γίνεται λόγος και για πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα». Και παρατηρεί: «Γύρω από το χαρακτήρα ή και το περιεχόμενο αυτής της μετωπικής πρότασης που σίγουρα χρίζει ανανέωσης –π.χ. σχετικά με τα μνημόνια, τους συνοδευτικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις ή το ευρώ κ.λπ‐ πολλά μπορούν να ειπωθούν. Το βασικό όμως είναι ότι αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει τον άξονα κίνησης του ίδιου του κόμματος, τόσο όσον αφορά στην αναγκαιότητα του Μετώπου, όσο και στην κάλυψη του κενού ανάμεσα στο καπιταλιστικό παρόν και το σοσιαλιστικό μέλλον. Και αυτό όχι βεβαίως με τη μορφή ενός ξέχωρου σταδίου, αλλά ως κατάκτηση ενός οχυρού σε ένα γκραμσιανού τύπου πόλεμο θέσεων, που θα διαμόρφωνε καλύτερες θέσεις για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Να όμως που αυτό το πρόγραμμα όχι μόνον έχει καταχωνιαστεί, αλλά το Κόμμα κινείται σε παντελώς αντίθετη με αυτό κατεύθυνση».
Τον Γ. Ρούση, ο οποίος έχει αποχωρήσει από το κόμμα εδώ και τέσσερα χρόνια (από το περίφημο 18ο Συνέδριο) κατηγορώντας το για σεχταρισμό, δεν τον ακούν στο ΚΚΕ. Τον ακούν όμως πολλοί από τους ψηφοφόρους του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου