Λένε πως η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα. Πραγματικά, βλέπεις την Αθήνα και σκέφτεσαι «τι παράγουν αυτά τα 6 εκατομμύρια ανθρώπων;». Μόλις συνειδητοποίησα πως δεν παράγω τίποτα -πέρα από κείμενα που τα γράφω σε δέκα λεπτά-, αποφάσισα να μπω στην παραγωγή. Στη φωτογραφία βλέπετε τις ντομάτες μου.
Τα μαρούλια μου. Δίπλα στις ντομάτες μου. Δεν είναι πανέμορφα;
Τα αγγούρια μου. Αν φάτε ένα από αυτά τα αγγούρια, θα θυμηθείτε την πραγματική γεύση του αγγουριού.
Οι πρώτες μου δυο πατάτες. Τις έβγαλα σήμερα. Είχα μια αγωνία γιατί με την πατάτα δεν ξέρεις τι γίνεται από κάτω αλλά, τελικά, είναι μια χαρά.
Τα κολοκυθάκια. Άκου «κολοκυθάκια». Φοβερή λέξη δεν είναι;
Μετά τα κολοκυθάκια, η ρίγανη.
Εδώ θα βγουν τα καρότα μου. Ελπίζω τουλάχιστον.
Οι ντάλιες δεν τρώγονται -αν και στην ανάγκη θα τις φάω κι αυτές- αλλά είναι πολύ όμορφες.
Μπείτε κι εσείς στην παραγωγή. Σταματήστε να είστε παρασιτικά όντα. Είναι πολύ εύκολο. Το έκανα ακόμα κι εγώ. Φυτέψτε παντού. Σε γλάστρες, σε παρτέρια, παντού. Αν δεν έχετε γη, ζητήστε από ένα φίλο ή γνωστό να σας δώσει μερικά μέτρα -δεν χρειάζεται παραπάνω- από το χωράφι του. Θα σας δώσει σίγουρα. Μετά δίνεις μερικές ντομάτες και ο άλλος σου δίνει αυγά. Δίνεις πατάτες, σου δίνει ένα κοτόπουλο. Και τότε καταλαβαίνεις, πως το δίλημμα «ευρώ η δραχμή» δεν σε αφορά καθόλου.
(Δεν έβαλα όλα τα προϊόντα της παραγωγής μου, για να μη σας κομπλάρω.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου