Του Ηλια Σιακανταρη
Φανταστείτε έναν ασφαλιστή με πολλούς πελάτες. Τώρα υποθέστε ότι όλοι οι πελάτες του αποκτούν ταυτόχρονα πολλά προβλήματα, για τα οποία έχουν ασφαλιστεί, κι αυξάνουν έτσι τις πιθανότητες να διεκδικήσουν αποζημιώσεις. Αν είσαι ο ασφαλιστής, ένας τρόπος για να αποφύγεις τον κίνδυνο είναι να «αγοράσεις» από τους πελάτες σου τα ασφαλιστικά συμβόλαια που τους πούλησες ώστε να μην έχουν στο μέλλον αξιώσεις. Φυσικά, οι ασφαλισμένοι δεν έχουν κίνητρο να σου τα δώσουν πίσω, εκτός κι αν εσύ, ως ασφαλιστής, τους αποζημιώσεις.
Αντικαταστήστε τώρα τον «ασφαλιστή» με την AIG, ένα ασφαλιστικό κολοσσό στρατηγικής σημασίας, που δεν θα αφεθεί ποτέ στην τύχη του. Οπου «ασφάλειες», αντικαταστήστε με «ασφάλιστρα κινδύνου» (αλλιώς CDS), τα οποία η AIG μοσχοπουλούσε εδώ και λίγα χρόνια ως κάλυψη για ένα σωρό επενδυτικά προϊόντα. Τέλος, τοποθετήστε στο «πελάτες» τις μεγάλες τράπεζες της Wall Street.
Τους δύο πρώτους μήνες του έτους η κρατική πλέον AIG, φέρεται να «σκούπισε» μαζικά ασφάλιστρα κινδύνου που είχε πουλήσει σε μεγάλες τράπεζες, «παράγοντας» έτσι μεγάλες αποζημιώσεις και κέρδη γι’ αυτές. Βέβαια τα ασφάλιστρα κινδύνου θεωρούνται σήμερα προϊόντα φούσκας η οποία καλό είναι να συρρικνωθεί. Η ταχύτητα όμως με την οποία έγινε το μάζεμά τους, δημιούργησε τεράστια κέρδη για τις τράπεζες. Η επιλεκτικότητα των πελατών που η AIG φέρεται να προσέγγισε, μπορεί να δημιουργήσει τεράστια ερωτήματα. Κι αυτό γιατί η παραπάνω διαδικασία ισοδυναμεί με έμμεση κρατική τους ενίσχυση (πέρα από τις εγγυήσεις και το κεφάλαιο που τους έχει δοθεί ή θα τους δοθεί στο άμεσο μέλλον).
Το παραπάνω σενάριο διέρρευσε με αφορμή ανώνυμο ηλεκτρονικό μήνυμα σε συντάκτη αμερικανικής επενδυτικής ιστοσελίδας την προηγούμενη εβδομάδα. Ο αποστολέας -αντικρυστής σε τράπεζα- περιέγραφε με επιβεβαιώσιμες λεπτομέρειες πώς η AIG -χαμένη για χαμένη, αλλά γνωρίζοντας ότι έχει στο τσεπάκι κρατικά σωσίβια στο διηνεκές- τους προσέγγισε και τους πρότεινε να «αγοράσει», με τεράστιο κόστος για την ίδια την AIG, τα CDS που τους είχε «πωλήσει».
Τι σημαίνει αυτό; Οτι τα «αναπάντεχα» κέρδη Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου, τα οποία ανέφεραν η JP Morgan Chase, η Bank of America και Citigroup πυροδοτώντας ένα ράλι τριών εβδομάδων πριν από τη σύνοδο του G20, ήταν μεν αληθινά αλλά κατ’ εξαίρεση - μέχρι και ύποπτα. Τα κέρδη οφείλονταν στο ρευστό που πήραν από την κρατική -επανάληψις μήτηρ μαθήσεως- AIG κι όχι σε μια «ακτίνα ελπίδας για έξοδο από την πιστωτική κρίση».
Γι’ αυτά τα κέρδη πλήρωσαν Αμερικανοί φορολογούμενοι και χρηματοδότες του αμερικανικού Δημοσίου, δηλαδή διεθνείς επενδυτές. Το γεγονός ότι ο μηχανισμός και η εφαρμογή του δεν θα μπορούσε παρά να είναι εν γνώσει του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, υποδηλώνει από μια έξτρα έμμεση κρατική ενίσχυση των τραπεζών με τη βούλα του κράτους μέχρι και απόπειρα χειραγώγησης των αγορών. Δεδομένα που αν αποδειχθούν μπορούν να αποτελέσουν εξαιρετικά τοξικά για την κυβέρνηση Ομπάμα - και κυρίως για τον Τίμοθι Γκάιτνερ. Υστερα από αίτημα βουλευτών, η επιβλέπουσα αρχή για τα αμερικανικά προγράμματα διάσωσης ανακοίνωσε πως ξεκινά έρευνες για το αν η AIG πλήρωσε μεγαλύτερα ποσά από αυτά που θα μπορούσε να έχει πληρώσει στις αντισυμβαλλόμενες τράπεζες.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_12/04/2009_310877
Σημ.axinosp:Λέτε να τη γλιτώσει η Μεγαλο-κουφάλα ο Γκάιτνερ ;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου