Τρίτη, 07 Απρίλιος 2009 18:07
Οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα δεν συνειδητοποιούν πόσο άσχημα μπορει να ειναι τα πράγματα.
Η κύρια τάση είναι πτωτική. Στο τέλος, θα συνεχίσει, ασχέτως τι θα κάνουνε Obama και Bernanke, η τάση θα ακολουθήσει τον πρωταρχικό της δρόμο. Η bear market θα συνεχίσει έως ότου "έχει πλήρως εκφράσει τον εαυτό της".
Αν οι αγορές έχουν κάτι να πουν, είναι πιθανόν να είναι κάτι που ήθελαν να πουν για πολύ καιρό. Μαντεύω ότι είναι ένα μήνυμα που οι άνθρωποι δεν θα θέλουν να ακούσουν.
Παρά τα κάποια δημοσιεύματα στον Τύπο, οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να μην περιμένουν τα χειρότερα. Πάνω από το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, έχουν μάθει να αναζητούν πυθμένες και να αγοράζουν. Κάθε φορά που έμοιαζε να έρχονται τα πραγματικά προβλήματα, η Fed μείωνε τα επιτόκια και σύντομα νέα ράλι ξεκινούσαν. Τώρα, φοβούνται ότι θα χάσουν την ευκαιρία του νέου boom.
Είμαστε πολύ μακριά από τον πυθμένα.Το παλιό γνωμικό της Wall Street είναι να μην προσπαθείς να πιάσεις το μαχαίρι που πέφτει.
Κάποιοι πχ αγοράζουν μανιωδώς μετοχές της Citigroup κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών, εν μέσω της κατρακύλας της τράπεζας. Οι επενδυτές αυτοί πιστεύουν ότι διαβλέπουν μια ευκαιρία. Αυτό που εμείς βλέπουμε είναι μια παγίδα.Ο Dow θα μπορούσε να ανέλθει έως τις 10,000 ή κάπου τόσο προτού καταρρεύσει στο κεφάλι των αφελών επενδυτών.
Θυμηθείτε, αυτό είναι Depression, όχι ύφεση. Και χάρη στην κυβερνητική δράση προλειαίνεται να γίνει μια Μεγάλη Ύφεση.
Σε ένα depression δεν μπορεία να αναβιώσεις την παλιά οικονομία. Επιβάλλονται διαρθρωτικές αλλαγές - εξαλείφοντας τα λάθη της προηγούμενης περιόδου - φούσκας. Ο Schumpeter το είπε "Δημιουργική καταστροφή". Τα πράγματα που δεν λειτουργούν πρέπει να καταστραφούν.Τάδε έφη, Bill Rushel. Εκδότης για μια 50ετία του Dow Theory Newsletter. 84 χρονών. Έχοντας , φυσικά, ζήσει την Μεγάλη Ύφεση, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον στασιμοπληθωρισμό της δεκαετίας του '70.
Εσύ τι θα έκανες, τον ρώτησαν, "Τίποτα, θα το άφηνα να συμβεί".
Αυτά τα λόγια είναι σοφά. Όχι επειδη πολλές φορές έχει γίνει επίκληση τους στον Επίκουρο. Εδώ που βρίσκεσαι, άσε τον φυσικό νόμο να δουλέψει. Όσο αντιστέκεσαι, τόσο το χειρότερο.
Αυτό όμως, ουδείς το καταλαβαίνει, ουδείς το διανοείται. Πόσες αλήθειες λέει όμως, ο Rushel. Ακατανόητες για τον κάθε Στούπα της εποχής μας. Πόσοι πραγματικά προετοιμάζονται για το αύριο; Πόσοι θα είναι το ίδιο απαισιόδοξοι σε 3-4 μηνες, όσο σήμερα; Όταν θα πρέπει να είναι έτοιμοι για το μελλούμενο, αυτοί θα αρχίζουν πάλι να είναι αισιόδοξοι. Τώρα όλοι βλέπουν τα χειρότερα μπροστά τους. Το 2007-8 όλοι έβλεπαν καλύτερες μέρες, αισιόδοξοι, θεωρώντας πως ό,τι κακό, ελάχιστα θα μας αγγίξει. Πάντα στο λάθος βαγόνι.
Ήδη όλοι οι οικονομικοί δείκτες βρέθηκαν στο χειρότερο σημείο από συστάσεως τους. Τώρα έχουμε την αναπήδηση. Τίποτα δεν πέφτει κάθετα. Το θέμα είναι να ξέρεις σε ποιο σημείο βρίσκεσαι. Στο 1/5, ίσως.
Σε αυτό το ακραίο σημείο της περιόδου του 1/5, άρχισε να γίνεται εντονότερη η κοινωνική δυσαρέσκεια αλλά και η μετσατροφή στο sentiment.
Το τέλος του καπιταλισμού, ερευνούν οι Financial Times.
O Peter Mandelson υπουργός εργασίας της Βρετανίας και Λόρδος (φυσικά) έφαγε μια πολύ ωραία κρέμα, όχι με το κουτάλι αλλά στην μούρη στις αρχές του Μάρτη. Πέρυσι, σχολιάζοντας την επίθεση στον CEO της Lehman, ανφέρθηκε Στην "φωτό της ημέρας" Ο CEO της Lehman ο οποίος γρονθοκοπήθηκε...
Η κύρια τάση είναι πτωτική. Στο τέλος, θα συνεχίσει, ασχέτως τι θα κάνουνε Obama και Bernanke, η τάση θα ακολουθήσει τον πρωταρχικό της δρόμο. Η bear market θα συνεχίσει έως ότου "έχει πλήρως εκφράσει τον εαυτό της".
Αν οι αγορές έχουν κάτι να πουν, είναι πιθανόν να είναι κάτι που ήθελαν να πουν για πολύ καιρό. Μαντεύω ότι είναι ένα μήνυμα που οι άνθρωποι δεν θα θέλουν να ακούσουν.
Παρά τα κάποια δημοσιεύματα στον Τύπο, οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να μην περιμένουν τα χειρότερα. Πάνω από το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, έχουν μάθει να αναζητούν πυθμένες και να αγοράζουν. Κάθε φορά που έμοιαζε να έρχονται τα πραγματικά προβλήματα, η Fed μείωνε τα επιτόκια και σύντομα νέα ράλι ξεκινούσαν. Τώρα, φοβούνται ότι θα χάσουν την ευκαιρία του νέου boom.
Είμαστε πολύ μακριά από τον πυθμένα.Το παλιό γνωμικό της Wall Street είναι να μην προσπαθείς να πιάσεις το μαχαίρι που πέφτει.
Κάποιοι πχ αγοράζουν μανιωδώς μετοχές της Citigroup κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών, εν μέσω της κατρακύλας της τράπεζας. Οι επενδυτές αυτοί πιστεύουν ότι διαβλέπουν μια ευκαιρία. Αυτό που εμείς βλέπουμε είναι μια παγίδα.Ο Dow θα μπορούσε να ανέλθει έως τις 10,000 ή κάπου τόσο προτού καταρρεύσει στο κεφάλι των αφελών επενδυτών.
Θυμηθείτε, αυτό είναι Depression, όχι ύφεση. Και χάρη στην κυβερνητική δράση προλειαίνεται να γίνει μια Μεγάλη Ύφεση.
Σε ένα depression δεν μπορεία να αναβιώσεις την παλιά οικονομία. Επιβάλλονται διαρθρωτικές αλλαγές - εξαλείφοντας τα λάθη της προηγούμενης περιόδου - φούσκας. Ο Schumpeter το είπε "Δημιουργική καταστροφή". Τα πράγματα που δεν λειτουργούν πρέπει να καταστραφούν.Τάδε έφη, Bill Rushel. Εκδότης για μια 50ετία του Dow Theory Newsletter. 84 χρονών. Έχοντας , φυσικά, ζήσει την Μεγάλη Ύφεση, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον στασιμοπληθωρισμό της δεκαετίας του '70.
Εσύ τι θα έκανες, τον ρώτησαν, "Τίποτα, θα το άφηνα να συμβεί".
Αυτά τα λόγια είναι σοφά. Όχι επειδη πολλές φορές έχει γίνει επίκληση τους στον Επίκουρο. Εδώ που βρίσκεσαι, άσε τον φυσικό νόμο να δουλέψει. Όσο αντιστέκεσαι, τόσο το χειρότερο.
Αυτό όμως, ουδείς το καταλαβαίνει, ουδείς το διανοείται. Πόσες αλήθειες λέει όμως, ο Rushel. Ακατανόητες για τον κάθε Στούπα της εποχής μας. Πόσοι πραγματικά προετοιμάζονται για το αύριο; Πόσοι θα είναι το ίδιο απαισιόδοξοι σε 3-4 μηνες, όσο σήμερα; Όταν θα πρέπει να είναι έτοιμοι για το μελλούμενο, αυτοί θα αρχίζουν πάλι να είναι αισιόδοξοι. Τώρα όλοι βλέπουν τα χειρότερα μπροστά τους. Το 2007-8 όλοι έβλεπαν καλύτερες μέρες, αισιόδοξοι, θεωρώντας πως ό,τι κακό, ελάχιστα θα μας αγγίξει. Πάντα στο λάθος βαγόνι.
Ήδη όλοι οι οικονομικοί δείκτες βρέθηκαν στο χειρότερο σημείο από συστάσεως τους. Τώρα έχουμε την αναπήδηση. Τίποτα δεν πέφτει κάθετα. Το θέμα είναι να ξέρεις σε ποιο σημείο βρίσκεσαι. Στο 1/5, ίσως.
Σε αυτό το ακραίο σημείο της περιόδου του 1/5, άρχισε να γίνεται εντονότερη η κοινωνική δυσαρέσκεια αλλά και η μετσατροφή στο sentiment.
Το τέλος του καπιταλισμού, ερευνούν οι Financial Times.
O Peter Mandelson υπουργός εργασίας της Βρετανίας και Λόρδος (φυσικά) έφαγε μια πολύ ωραία κρέμα, όχι με το κουτάλι αλλά στην μούρη στις αρχές του Μάρτη. Πέρυσι, σχολιάζοντας την επίθεση στον CEO της Lehman, ανφέρθηκε Στην "φωτό της ημέρας" Ο CEO της Lehman ο οποίος γρονθοκοπήθηκε...
Σύντομα δεν θα είναι "είδηση".
Πράγματι, η μεταστροφή του sentment και η έκφραση της στην κοινωνική οργή και την αγανάκτηση αρχίζει να κάνει εμφανή τα σημάδια της, όχι τυχαία, κοντά σε έναν πρόσκαιρο κατά τα φαινόμενα πυθμένα.
O Jim Cramer, o "Go Mad" πάλαι ποτέ hedge fund "guru" της δεκαετίας του 90 και δώθε, λοιδωρείται στο Comedy Central και η Washington Post επικροτεί.
Βουλευτής ζητά από τους εκτελεστικούς της AIG με τα παχυλά μπόνους, "να παραιτηθούν ή να αυτοκτονήσουν".
Ο Helicopter Ben Bernanke "ένιωσε οργισμένος" για τα bonus της AIG και η κυβέρνηση τα φορολόγησε (ουσιαστικά κατήσχε) με 90%. Ο Helicopter Ben, δεν ένιωσε την ίδια οργή όταν η Merril Lynch μοίρασε 20 φορές μεγαλύτερα bonus στους δικούς της, προ μηνών ($3,6 δις). Τα κουρέλια, κρατούν ακόμη. Δεν θα συμβαίνει μάλλον το ίδιο, κοντά στο αληθινό τέλος της κρίσης.
Στην Γαλλία απαγάγουν τους managers εταιριών. Ήδη 4. "Bossnapping".
Στην Βρετανία, στην τελευταία σύνοδο του G-20, οι ηγέτες της δυστυχίας, αυτοί που παλιά υπόσχονταν το όνειρο και την τελευταία δεκαετία υπόσχονται την σωτηρία από τον εφιάλτη (μια ακραία μεταστροφή και της πολιτικής) - αυτοί λοιπόν συνεδρίαζαν, την ώρα που οι χαρτογιακάδες του Citi, ελάμβαναν συμβουλές να κυκλοφορούν με casual ένδυση.
Εκεί, ο πρώην επικεφαλής της Royal Bank of Scotland δέχτηκε επίθεση και "βανδαλισμούς" στο σπίτι του.
"Mόνο η αρχή", λένε.
Πράγματι, η μεταστροφή του sentment και η έκφραση της στην κοινωνική οργή και την αγανάκτηση αρχίζει να κάνει εμφανή τα σημάδια της, όχι τυχαία, κοντά σε έναν πρόσκαιρο κατά τα φαινόμενα πυθμένα.
O Jim Cramer, o "Go Mad" πάλαι ποτέ hedge fund "guru" της δεκαετίας του 90 και δώθε, λοιδωρείται στο Comedy Central και η Washington Post επικροτεί.
Βουλευτής ζητά από τους εκτελεστικούς της AIG με τα παχυλά μπόνους, "να παραιτηθούν ή να αυτοκτονήσουν".
Ο Helicopter Ben Bernanke "ένιωσε οργισμένος" για τα bonus της AIG και η κυβέρνηση τα φορολόγησε (ουσιαστικά κατήσχε) με 90%. Ο Helicopter Ben, δεν ένιωσε την ίδια οργή όταν η Merril Lynch μοίρασε 20 φορές μεγαλύτερα bonus στους δικούς της, προ μηνών ($3,6 δις). Τα κουρέλια, κρατούν ακόμη. Δεν θα συμβαίνει μάλλον το ίδιο, κοντά στο αληθινό τέλος της κρίσης.
Στην Γαλλία απαγάγουν τους managers εταιριών. Ήδη 4. "Bossnapping".
Στην Βρετανία, στην τελευταία σύνοδο του G-20, οι ηγέτες της δυστυχίας, αυτοί που παλιά υπόσχονταν το όνειρο και την τελευταία δεκαετία υπόσχονται την σωτηρία από τον εφιάλτη (μια ακραία μεταστροφή και της πολιτικής) - αυτοί λοιπόν συνεδρίαζαν, την ώρα που οι χαρτογιακάδες του Citi, ελάμβαναν συμβουλές να κυκλοφορούν με casual ένδυση.
Εκεί, ο πρώην επικεφαλής της Royal Bank of Scotland δέχτηκε επίθεση και "βανδαλισμούς" στο σπίτι του.
"Mόνο η αρχή", λένε.
Σήμερα, αναφέρεται στην Usa Today ότι κάποιες κοινότητες στην Αμερική, αρχίζουν να εκτυπώνουν οι ΙΔΙΕΣ το ΔΙΚΟ τους νόμισμα, όπως τότε με τα greenbacks.
Οι λέξεις μας γίνονται σιγά - σιγά εικόνες. Αυτή την στιγμή δεν αμφισβητείται το μέγεθος της κρίσης, όπως μόλις πριν 18 μήνες. Αμφισβητείται όμως η διάρκεια της. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι τα ζωώδη ένστικτα που οδήγησαν στη μετοχική μανία και ψευτο-ευδαιμονία δεκαετιών θα αντιστέκονται μέχρι τελικής πτώσης. Όπως λέει και ο Rushel, τις πολύ λίγες τελευταίες δεκαετίες όλοι έμαθαν να αγοράζουν τους πυθμένες περιμένοντας το "νέο ανοδικό κύκλο". Αυτοί που αμαθώς χρησιμοποιούν ορολογία κυκλικότητας σε αυτά τα φαινόμενα, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κάθε μικρό, βρίσκεται μέσα σε κάτι μεγαλύτερο κ.ο.κ. σαν τις Ρώσικες ξύλινες κούκλες.
Κυκλικά είναι και τα μεγαλύτερης αλλά αραιότερης εμφάνισης φαινόμενα. Τα οποία είναι πάντα και τα πιο έντονα. Είναι όλα θέμα φυσικού νόμου.
Στην Ελλάδα, το απόσταγμα βλακείας που άφησε το 1999 στα αρπακτικά των παρόδων της οδου Σοφοκλέους, αποδείχτηκε ότι είχε ικανό απόθεμα σιέλου για να μπορεί ακόμα και σήμερα να "καθοδηγεί" και να "γνωμοδοτεί" και "αναλύει". Μάλλον όχι για πολύ.
Χρειάστηκε παρόλαυτα, πολλά να συμβούν, για να μπορέσει το αργόσυρτο βλέμμα της κοινωνικής μαστούρας και αποχαύνωσης να δει και να διαπιστωσει, την πραγματικότητα. "Από την πραγματικότητα στα νέα".
Παγκόσμιες εταιρείες κολοσσοί κατέρευσαν ή καταρρέουν. Κράτη αδυνατούν να συνεχίσουν την εύρυθμη λειτουργία τους χωρίς άμεση υποστήριξη. Πρόεδροι Bussinessmen αποκαθηλώνονται στη συνείδηση, ως πολιτικοί ηγέτες. Δεν είναι τίποτα από τα δυο.
Μισές αλήθειες σιγά - σιγά προφέρονται. Tα συνυπεύθυνα ΜΜΕ, αρχίζουν να αποκολλώνται από τα ένθεν κακείθεν συμφέροντα που τα καθοδηγούν. Δει δη χρημάτων.
Η Ισλανδία, χώρα που κατα τον ΟΗΕ, ήταν η πιο επιθυμητή χώρα για να ζήσει κάποιος στον κόσμο το 2007, είναι ηδη πρώτη και καλύτερη χρεοκοπημένη. Το 40% των νοικοκυριών και το 70% των ιδρυμάτων.Η φούσκα του χρέους μεταμόρφωνε το τέρας σε πεντάμορφη. Δεν (θα) είναι η μόνη.
Εντούτοις, τρις δολάρια από κοπανιστό αέρα, διοχετεύονται στην σαμπρέλα του συστήματος. Χρήματα φορολογούμενων, αμιγώς. Κανένα πρόβλημα για τους γαλαντόμους πολιτικούς, οι οποίοι σαν τα dominos, περιμένουν να πέσει ο ένας πάνω στον άλλον, να του πει τι να κάνει.
Παλαιότερα, συνήθιζα να γεμίζω αυτές τις γραμμές με διαγράμματα για του λόγου το αληθές. Πια δεν χρειάζεται. Ξεκινα μια περίοδος αισιοδοξίας. Yπήρξε παλιότερα και τέτοια - πολλές φορές. Πιο πρόσφατα το 1999, το εξώφυλλο αυτό έδινε τον τόνο:
Οι λέξεις μας γίνονται σιγά - σιγά εικόνες. Αυτή την στιγμή δεν αμφισβητείται το μέγεθος της κρίσης, όπως μόλις πριν 18 μήνες. Αμφισβητείται όμως η διάρκεια της. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι τα ζωώδη ένστικτα που οδήγησαν στη μετοχική μανία και ψευτο-ευδαιμονία δεκαετιών θα αντιστέκονται μέχρι τελικής πτώσης. Όπως λέει και ο Rushel, τις πολύ λίγες τελευταίες δεκαετίες όλοι έμαθαν να αγοράζουν τους πυθμένες περιμένοντας το "νέο ανοδικό κύκλο". Αυτοί που αμαθώς χρησιμοποιούν ορολογία κυκλικότητας σε αυτά τα φαινόμενα, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κάθε μικρό, βρίσκεται μέσα σε κάτι μεγαλύτερο κ.ο.κ. σαν τις Ρώσικες ξύλινες κούκλες.
Κυκλικά είναι και τα μεγαλύτερης αλλά αραιότερης εμφάνισης φαινόμενα. Τα οποία είναι πάντα και τα πιο έντονα. Είναι όλα θέμα φυσικού νόμου.
Στην Ελλάδα, το απόσταγμα βλακείας που άφησε το 1999 στα αρπακτικά των παρόδων της οδου Σοφοκλέους, αποδείχτηκε ότι είχε ικανό απόθεμα σιέλου για να μπορεί ακόμα και σήμερα να "καθοδηγεί" και να "γνωμοδοτεί" και "αναλύει". Μάλλον όχι για πολύ.
Χρειάστηκε παρόλαυτα, πολλά να συμβούν, για να μπορέσει το αργόσυρτο βλέμμα της κοινωνικής μαστούρας και αποχαύνωσης να δει και να διαπιστωσει, την πραγματικότητα. "Από την πραγματικότητα στα νέα".
Παγκόσμιες εταιρείες κολοσσοί κατέρευσαν ή καταρρέουν. Κράτη αδυνατούν να συνεχίσουν την εύρυθμη λειτουργία τους χωρίς άμεση υποστήριξη. Πρόεδροι Bussinessmen αποκαθηλώνονται στη συνείδηση, ως πολιτικοί ηγέτες. Δεν είναι τίποτα από τα δυο.
Μισές αλήθειες σιγά - σιγά προφέρονται. Tα συνυπεύθυνα ΜΜΕ, αρχίζουν να αποκολλώνται από τα ένθεν κακείθεν συμφέροντα που τα καθοδηγούν. Δει δη χρημάτων.
Η Ισλανδία, χώρα που κατα τον ΟΗΕ, ήταν η πιο επιθυμητή χώρα για να ζήσει κάποιος στον κόσμο το 2007, είναι ηδη πρώτη και καλύτερη χρεοκοπημένη. Το 40% των νοικοκυριών και το 70% των ιδρυμάτων.Η φούσκα του χρέους μεταμόρφωνε το τέρας σε πεντάμορφη. Δεν (θα) είναι η μόνη.
Εντούτοις, τρις δολάρια από κοπανιστό αέρα, διοχετεύονται στην σαμπρέλα του συστήματος. Χρήματα φορολογούμενων, αμιγώς. Κανένα πρόβλημα για τους γαλαντόμους πολιτικούς, οι οποίοι σαν τα dominos, περιμένουν να πέσει ο ένας πάνω στον άλλον, να του πει τι να κάνει.
Παλαιότερα, συνήθιζα να γεμίζω αυτές τις γραμμές με διαγράμματα για του λόγου το αληθές. Πια δεν χρειάζεται. Ξεκινα μια περίοδος αισιοδοξίας. Yπήρξε παλιότερα και τέτοια - πολλές φορές. Πιο πρόσφατα το 1999, το εξώφυλλο αυτό έδινε τον τόνο:
Τώρα, ο Obama ακροβατεί στο sentiment και λέει πως οι Αμερικανοι επέλεξαν την ελπίδα από τον φόβο (hope over fear).
Το ίδιο περιοδικό επιβραβεύει
Ακολουθεί ένα ιστορικό κλιπ για την 'Μεγάλη Ύφεση'. Από το Κολέγιο του St. Petersburg.
Καλοδουλεμένο, ψύχραιμο και σύντομο. "Μια ιδέα".
Κοιτώντας πάντα ένα φιλμ noir αισθάνεται κανείς πολύ μακρία και σίγουρος από τα εκτυλισσόμενα εκεί. Πράγματι έτσι είναι. Συναισθηματικά και βιολογικά όμως, δεν υπάρχει καμία διαφορά.Για τούτο, είμαι πια, απόλυτα βέβαιος. Και 'κείνοι κι εμείς, άνθρωποι. Απλώς, άλλης εποχής.
http://www.epicurus2day.gr/index.php/depressiondeflation/149-2009-04-07-16-52-55
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου