Είναι, λένε, το τραγούδι της ψυχής. Είναι ο ύμνος στη ζωή. Είναι ο τρόπος του σώματος για να εκφράσει ολοκληρωμένα τα αισθήματα. Μοιάζει με τον έρωτα. Ό,τι κι αν είναι, φαίνεται ότι για τους ανθρώπους λειτουργεί σαν λύτρωση.
Σε πολλούς πολιτισμούς είναι ακόμα μέρος των σημαντικότερων τελετουργικών τους, είτε αυτά έχουν θρησκευτική, είτε παραδοσιακή προέλευση. Σημασία όμως έχει ότι, η ιδιαίτερη θέση που έχει στη ζωή των ανθρώπων ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας ή γεωγραφικής θέσης, κάνει το Χορό σημείο ταύτισης των ανθρώπων, όπως ο αέρας που αναπνέουμε.
Αν υπήρχε, έστω κι ένας λαός πάνω στη γη που να μην χόρευε, τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά. Αν υπήρχε, έστω και ένα μέρος της ανθρώπινης φυλής που να μην θεωρούσε το χορό κομμάτι της ζωής του, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ίσως υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να υποκαταστήσει αυτή την αναγκαιότητα. Όμως τέτοιος λαός δεν υπάρχει. Άνθρωποι που δεν χορεύουν, υπάρχουν και ίσως είναι αρκετοί. Έχουν τους λόγους τους. Δεν υπάρχει όμως κανείς που δεν έχει δει ανθρώπους να χορεύουν. Δεν υπάρχει κανείς που δεν ξέρει το χορό.
Για ποιον χορεύουν οι άνθρωποι; Σε ποιον απευθύνονται;
Αμέσως ξεχωρίζουν οι άνθρωποι που χορεύουν για τους άλλους. Σχεδόν αμέσως, ξεχωρίζουν και οι άλλοι, που χορεύουν για τον εαυτό τους.
Υπάρχει όμως μια κατηγορία χορευτών που θα είχαν δυσκολία να απαντήσουν σ’ αυτή την ερώτηση. Μπορεί και να μην το έχουν σκεφτεί ποτέ. Είναι αυτοί που όταν χορεύουν μοιάζουν σα να ακολουθούν ένα αρχαίο μονοπάτι που όλοι έχουν περπατήσει αλλά σε όλους μοιάζει απάτητο. Μοιάζουν σα να πλανιούνται, σαν την ίδια τη Γη, μέσα σε χαώδεις κόσμους που κανείς ακόμα δεν έχει ανακαλύψει. Σα να ξέρουν ή και να θυμούνται ότι όλα αλλάζουν και τίποτα ποτέ, δεν έχει φτάσει στο τέρμα. Σαν εκείνο το αίσθημα ότι, ο προορισμός είναι το ίδιο το ταξίδι, αλλά όχι μόνο. Ότι το ίδιο το ταξίδι είναι αβέβαιο και αόριστο, σα να μην μπορεί να γίνει ποτέ ξανά το ίδιο, αλλά και σαν να μην έχει ξαναγίνει ποτέ.
Έτσι κι αλλιώς, ταξιδεύουμε. Θέλουμε δε θέλουμε, ταξιδεύουμε. Η ύπαρξη είναι το ταξίδι. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκεται κανείς στη στασιμότητα, γιατί αυτή δεν υπάρχει κι ούτε κανείς ποτέ θα την καταφέρει. Όσο αδρανής κι αν είναι, κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να μείνει ίδιος. Η αλλαγή δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά είναι και μοιραία.
Έτσι είναι αυτοί οι χορευτές. Χορεύουν σα να είναι ανάγκη και μοίρα. Όποιον χορό κι αν υπηρετήσουν, όποιον ρυθμό κι αν ακολουθήσουν. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Είναι εκείνοι οι χορευτές που δεν μπορούν να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα, γιατί απλούστατα, αυτοί χορεύοντας, απευθύνονται στο θεό. Χορεύοντας προσεύχονται. Χορεύουν για το θεό και η ζωή τους, τη στιγμή αυτή είναι αφιερωμένη σ’ εκείνον. Κι εκείνος το ξέρει και τους περιβάλλει με τη μαγεία του.
Είναι λίγοι αυτοί που παίρνουν αυτή την ευλογία και είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί που το ξέρουν. Είναι πολύ δύσκολο να χορεύεις για το θεό. Όσο δύσκολο είναι και να χορεύεις για τη ζωή. Λίγοι το καταφέρνουν.
Δεν είναι, άλλωστε, κάτι που το προσπαθεί κανείς. Είναι από εκείνα τα πράγματα που δεν χωράνε υποκρισία. Εκτός κι αν κάποιος καταφέρει να ξεγελάσει τη ζωή.
Εγώ δεν ξέρω πολλά από χορό. Όμως κάποιοι άνθρωποι μου κλέβουν την καρδιά με το χορό τους. Συνήθως, δεν είναι επαγγελματίες και δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη κανενός. Εκπλήσσονται όταν βλέπουν ότι κάποιοι ενθουσιάστηκαν απ’ το χορό τους, γιατί απλούστατα δεν ήταν εκεί όταν αυτό συνέβαινε. Αυτοί χόρευαν, έτσι κι αλλιώς, αλλού.
Οι χορευτές που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ήταν όλοι γέροι όταν τους είδα να χορεύουν. Όταν ένας γέρος άνθρωπος χορεύει, μοιάζει σα να γεννιέται ένα μωρό. Μοιάζει σαν την ανατολή του ήλιου που μας βεβαιώνει ότι κι αυτή τη μέρα η Γη συνεχίζει το ταξίδι της, τους αρχέγονους κύκλους της, γύρω από το άστρο που διάλεξε να συντροφέψει.
Αυτός που ήδη έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κι έχει ως τώρα συναντήσει όλα τα βάσανα που είχε γι’ αυτόν φυλαγμένα η ζωή και μια στιγμή, ξάφνου σηκώνεται και χορεύει, αυτός είναι ο θρίαμβος της ζωής.
Ένας γέρος άνθρωπος που χορεύει, δεν έχει πια αμφιβολίες, δεν έχει απορίες και δεν ελπίζει σε τίποτα από αυτά για τα οποία ελπίζουν συνήθως οι άνθρωποι. Αλλά χορεύει. Χορεύει για τη ζωή. Τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ αυτό το κουράγιο, μ’ αυτό το μεγαλείο.
Είδα κάποτε έναν γέρο να χόρευει κλαίγοντας. Τα μάτια του δακρυσμένα, κοιτούσαν το πάτωμα, αλλά εκείνος χαμογελούσε και τραγουδούσε τα λόγια του τραγουδιού.
Είχε πια τελειώσει το ταξίδι του. Είχε πλέον συμφωνήσει με όλα. Ο προορισμός του ήταν να χορέψει μια μέρα αυτόν τον χορό για να τον δουν οι άνθρωποι και να πιστέψουν ότι δέχτηκε να ζήσει τη ζωή του με μόνο όπλο του την εμπιστοσύνη. Είχε πια σταματήσει να κοντράρει με το θάνατο. Δεν τον ενδιέφερε πια να νικήσει, γι’ αυτό ήταν ήδη νικητής.
http://ouden-amiges.blogspot.com/2009/04/blog-post_02.html#comments
Σε πολλούς πολιτισμούς είναι ακόμα μέρος των σημαντικότερων τελετουργικών τους, είτε αυτά έχουν θρησκευτική, είτε παραδοσιακή προέλευση. Σημασία όμως έχει ότι, η ιδιαίτερη θέση που έχει στη ζωή των ανθρώπων ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας ή γεωγραφικής θέσης, κάνει το Χορό σημείο ταύτισης των ανθρώπων, όπως ο αέρας που αναπνέουμε.
Αν υπήρχε, έστω κι ένας λαός πάνω στη γη που να μην χόρευε, τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά. Αν υπήρχε, έστω και ένα μέρος της ανθρώπινης φυλής που να μην θεωρούσε το χορό κομμάτι της ζωής του, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ίσως υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να υποκαταστήσει αυτή την αναγκαιότητα. Όμως τέτοιος λαός δεν υπάρχει. Άνθρωποι που δεν χορεύουν, υπάρχουν και ίσως είναι αρκετοί. Έχουν τους λόγους τους. Δεν υπάρχει όμως κανείς που δεν έχει δει ανθρώπους να χορεύουν. Δεν υπάρχει κανείς που δεν ξέρει το χορό.
Για ποιον χορεύουν οι άνθρωποι; Σε ποιον απευθύνονται;
Αμέσως ξεχωρίζουν οι άνθρωποι που χορεύουν για τους άλλους. Σχεδόν αμέσως, ξεχωρίζουν και οι άλλοι, που χορεύουν για τον εαυτό τους.
Υπάρχει όμως μια κατηγορία χορευτών που θα είχαν δυσκολία να απαντήσουν σ’ αυτή την ερώτηση. Μπορεί και να μην το έχουν σκεφτεί ποτέ. Είναι αυτοί που όταν χορεύουν μοιάζουν σα να ακολουθούν ένα αρχαίο μονοπάτι που όλοι έχουν περπατήσει αλλά σε όλους μοιάζει απάτητο. Μοιάζουν σα να πλανιούνται, σαν την ίδια τη Γη, μέσα σε χαώδεις κόσμους που κανείς ακόμα δεν έχει ανακαλύψει. Σα να ξέρουν ή και να θυμούνται ότι όλα αλλάζουν και τίποτα ποτέ, δεν έχει φτάσει στο τέρμα. Σαν εκείνο το αίσθημα ότι, ο προορισμός είναι το ίδιο το ταξίδι, αλλά όχι μόνο. Ότι το ίδιο το ταξίδι είναι αβέβαιο και αόριστο, σα να μην μπορεί να γίνει ποτέ ξανά το ίδιο, αλλά και σαν να μην έχει ξαναγίνει ποτέ.
Έτσι κι αλλιώς, ταξιδεύουμε. Θέλουμε δε θέλουμε, ταξιδεύουμε. Η ύπαρξη είναι το ταξίδι. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκεται κανείς στη στασιμότητα, γιατί αυτή δεν υπάρχει κι ούτε κανείς ποτέ θα την καταφέρει. Όσο αδρανής κι αν είναι, κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να μείνει ίδιος. Η αλλαγή δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά είναι και μοιραία.
Έτσι είναι αυτοί οι χορευτές. Χορεύουν σα να είναι ανάγκη και μοίρα. Όποιον χορό κι αν υπηρετήσουν, όποιον ρυθμό κι αν ακολουθήσουν. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Είναι εκείνοι οι χορευτές που δεν μπορούν να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα, γιατί απλούστατα, αυτοί χορεύοντας, απευθύνονται στο θεό. Χορεύοντας προσεύχονται. Χορεύουν για το θεό και η ζωή τους, τη στιγμή αυτή είναι αφιερωμένη σ’ εκείνον. Κι εκείνος το ξέρει και τους περιβάλλει με τη μαγεία του.
Είναι λίγοι αυτοί που παίρνουν αυτή την ευλογία και είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί που το ξέρουν. Είναι πολύ δύσκολο να χορεύεις για το θεό. Όσο δύσκολο είναι και να χορεύεις για τη ζωή. Λίγοι το καταφέρνουν.
Δεν είναι, άλλωστε, κάτι που το προσπαθεί κανείς. Είναι από εκείνα τα πράγματα που δεν χωράνε υποκρισία. Εκτός κι αν κάποιος καταφέρει να ξεγελάσει τη ζωή.
Εγώ δεν ξέρω πολλά από χορό. Όμως κάποιοι άνθρωποι μου κλέβουν την καρδιά με το χορό τους. Συνήθως, δεν είναι επαγγελματίες και δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη κανενός. Εκπλήσσονται όταν βλέπουν ότι κάποιοι ενθουσιάστηκαν απ’ το χορό τους, γιατί απλούστατα δεν ήταν εκεί όταν αυτό συνέβαινε. Αυτοί χόρευαν, έτσι κι αλλιώς, αλλού.
Οι χορευτές που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ήταν όλοι γέροι όταν τους είδα να χορεύουν. Όταν ένας γέρος άνθρωπος χορεύει, μοιάζει σα να γεννιέται ένα μωρό. Μοιάζει σαν την ανατολή του ήλιου που μας βεβαιώνει ότι κι αυτή τη μέρα η Γη συνεχίζει το ταξίδι της, τους αρχέγονους κύκλους της, γύρω από το άστρο που διάλεξε να συντροφέψει.
Αυτός που ήδη έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κι έχει ως τώρα συναντήσει όλα τα βάσανα που είχε γι’ αυτόν φυλαγμένα η ζωή και μια στιγμή, ξάφνου σηκώνεται και χορεύει, αυτός είναι ο θρίαμβος της ζωής.
Ένας γέρος άνθρωπος που χορεύει, δεν έχει πια αμφιβολίες, δεν έχει απορίες και δεν ελπίζει σε τίποτα από αυτά για τα οποία ελπίζουν συνήθως οι άνθρωποι. Αλλά χορεύει. Χορεύει για τη ζωή. Τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ αυτό το κουράγιο, μ’ αυτό το μεγαλείο.
Είδα κάποτε έναν γέρο να χόρευει κλαίγοντας. Τα μάτια του δακρυσμένα, κοιτούσαν το πάτωμα, αλλά εκείνος χαμογελούσε και τραγουδούσε τα λόγια του τραγουδιού.
Είχε πια τελειώσει το ταξίδι του. Είχε πλέον συμφωνήσει με όλα. Ο προορισμός του ήταν να χορέψει μια μέρα αυτόν τον χορό για να τον δουν οι άνθρωποι και να πιστέψουν ότι δέχτηκε να ζήσει τη ζωή του με μόνο όπλο του την εμπιστοσύνη. Είχε πια σταματήσει να κοντράρει με το θάνατο. Δεν τον ενδιέφερε πια να νικήσει, γι’ αυτό ήταν ήδη νικητής.
http://ouden-amiges.blogspot.com/2009/04/blog-post_02.html#comments
Σημ.axinosp:Μα αυτά και με τ'άλλα έχουμε πολύ καιρό να χορέψουμε δηλαδή να καθαρίσουμε το μέσα μας .
Να ανοίξει βρε αδελφέ το φυλοκάρδι μας !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου