Όλα συντείνουν στην διαπίστωση, ότι βρισκόμαστε στο τέλος ενός κύκλου. Επειδή αυτά που έπονται προδιαγράφονται ζοφερά, θα μπορούσε κάποιος να συνοψίσει με "το διάλειμμα τελείωσε". Αναμφίβολα η μεταπολίτευση ήταν περίοδος φαινομενικά κοινοβουλευτικής σταθερότητας και καταναλωτικής ευημερίας. Για τους περισσότερους μάλιστα με μικρότερο κόπο, από αυτόν που απαιτήθηκε πριν. Με την ένταξη στην ΕΟΚ οι ώρες της εβδομαδιαίας εργασίας μειώθηκαν από 48 σε 40. Με την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας η μεταπήδηση σε παρασιτικές εργασίες έγινε εύκολη. Οι βαριές δουλειές ανατέθηκαν όλο και περισσότερο σε μετανάστες, οι οποίοι προερχόμενοι από συνθήκες έντονης φτώχειας, ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν την εργασία τους ανασφάλιστοι για ένα κομμάτι ψωμί. Οι επιδοτήσεις στους αγρότες στράφηκαν αδιακρίτως προς καλλιεργούντες και μη, αρκεί αυτοί να ξερίζωναν ελαιόδενδρα και να εντάσσονταν στα προγράμματα μονοκαλλιέργειας. Οι εισαγόμενες ενέσεις από το εξωτερικό για κρατικά έργα έγιναν θερμά αποδεκτές από τον λαό μιας χώρας με τριτοκοσμική υποδομή, έστω κι αν κατευθύνοντο κυρίως σε "νταβατζήδες" και εξήρχοντο πολλαπλάσιες στο πορτοφόλι των δαπανούντων με την μορφή εξωτερικού χρέους, κύρια μέσω των "εξοπλιστικών" προγραμμάτων. Η κατανάλωση προϊόντων της αλλοδαπής θεωρήθηκε ευλογία ανέσεως. Δίπλα όμως στο αυτοκινητάκι, που αποτελούσε ίσως αναγκαίο μέσο μετακίνησης σε μια χώρα με απαρχιωμένα συγκοινωνιακά μέσα, τα εισαγόμενα προϊόντα εκτόπιζαν ταυτοχρόνως και κάθε τι που προήρχετο από την εσωτερική παραγωγή, εκμηδενίζοντάς την. Αρκετοί έμαθαν να ζουν για ένα διάστημα στην τζάμπα μαγκιά, προμηθευόμενοι χρηματιστικά κουρελόχαρτα. Όταν διαπίστωσαν ότι το κόλπο γκρόσο έγινε για να τους φάνε οι καρχαρίες τις οικονομίες, αφήνοντάς τους στον άσσο, ήταν αργά. Εκατοντάδες χωράφια εκποιήθηκαν για να γίνουν τζιπάκια, φουλάρια και τραλαλά. Κάθε γιαγιά που πέθαινε, δρόσιζε τον θάνατό της με την παρηγοριά, ότι άφηνε πίσω της κάποια μετρητά για να ξεκοκαλισθούν.
Η μεταπολίτευση υπήρξε μια γλυκιά εποχή συνεχούς διολίσθησης προς την εκποίηση ακινήτων, εξανεμισμό αποταμιεύσεων, ρευστοποίηση αξιών, με στόχο την καταναλωτική ηδονή. Και όταν τελείωσαν τα έτοιμα, τα κοράκια της αγοράς είχαν έτοιμη την λύση: Κάρτες, πλαστικό χρήμα, χρήμα δήθεν από το πουθενά με δάνεια παντός είδους, με πάσα ευκαιρία και δια πάντα σκοπό. Το αποτέλεσμα ήταν η καταβαράθρωση του παραγωγικού ιστού, η ανάπτυξη της παρασιτικής νοοτροπίας, ο καταναλωτικός εκμαυλισμός, η κυριαρχία των σκουπιδομίντια, υποβιβασμός του περιβάλλοντος προς το τριτοκοσμικότερον, δημιουργία πόλεων εν είδει ζούγκλας με εξογκωμένα γκέτο ανθρώπων του κοινωνικού περιθωρίου και εξαθλιωμένων αλλοδαπών. Αλλά και last but not least, αυτό που σφράγισε την μεταπολίτευση ήταν η κυριαρχία του δικομματισμού. Όχι πως δεν αναπτύχθησαν και άλλοι πολιτικοί χώροι, δια τους μάγκες που διέθεταν ιδιαίτερα πολιτικά γούστα, ως πολιτικά υποκείμενα με ειδικές ανάγκες: Μια μεταλλαγμένη συστημική αριστερά και μια ακροδεξιά διακατεχόμενη από φυλετικό κανιβαλισμό, αρτηριοσκληρωτικά πρότυπα και ελλαδεμπορία.
Νομίζω ότι δύο δεδομένα αποτελούν χαρακτηριστικό καθρέπτη της μεταπολίτευσης: Το κέντρο της πρωτεύουσας και η διαφθορά. Λίγο πάρα δίπλα από εκεί που συνεδριάζουν οι λαδαριάδηδες της "εθνικής αντιπροσωπίας" το εμπόριο της πρέζας και η έκδοση εξαθλιωμένων κοριτσιών από τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης στα πεζοδρόμια.
Να χαρακτηρίσουμε αυτήν την κατάσταση καλπάζουσα παρακμή, σαπίλα, Σόδομα και Γόμορα, Βαβυλωνιακό Μολόχ; Απορούμε με το ότι πτωχεύουμε οικονομικά, χωρίς να θέλουμε να παραδεχθούμε ότι πτωχεύσαμε εδώ και καιρό οικειοθελώς εγκεφαλικά.
Απόληξη της μεταπολίτευσης είναι η πολιτική, κοινωνική και οικονομική χωματερή. Μα υπεράνω αυτών ευρίσκεται δυστυχώς το πνευματικό μας σκουπιδαριό. Μια κοινωνία, η οποία αρνείται επίμονα να συνετισθεί, να μετανοήσει, να ανανήψει, αναπαράγοντας με πρωτοφανή εμμονή τις ίδιες και τα ίδιες σαθρές αυταπάτες. Εναποθέτοντας την προοπτική της στους ίδιους και τους ίδιους αποτυχημένους "σωτήρες" τους χθες, οι οποίοι προβάλουν ως ταγούς ενός υποτιθέμενου καλύτερου αύριο, τους εκλιπόντες πολιτικούς κανιβάλους της μεταπολιτευτικής περιόδου, προσφωνώντας τους ως νέους Μεγαλέξαντρους εν καθαρευούση: Γεώργιος, Κωνσταντίνος, Ανδρέας, Ευάγγελος κατά το Ελευθέριος, Ιωάννης, ακριβώς όπως τους πρώην βασιλείς.
Αναμφίβολα υπέχουμε σοβαρών και μοιραίων ευθυνών, είμαστε συνένοχοι. Όμως οι "ταγοί" για να βγάλουν λάδι το σύστημα, δηλαδή την ξενόδουλη πολιτική του τόπου, αποδίδουν την ενοχή αποκλειστικά στον εσωτερικό παράγοντα, εξακολουθώντας να προβάλουν ως πρότυπα τα αλλοδαπά μόμολα. Τους νεοεποχίτες μεταπράτες της διεθνούς αλήτ, που είναι υποταγμένοι στην παγκοσμιοποίηση και την πλανηταρχία. Είτε "συντηρητικοί", τύπου Σαρκοζί και Μέρκελ, είτε "σοσιαλιστάδες" της κουτάλας, τύπου Στρος Καν, είτε "επαναστάτες" των Αγγλοσαξονικών μυστικών υπηρεσιών και του Σιωνιστικού λόμπι, τύπου Δανιήλ Κοέν Μπεντίτ και Ιωσήφ Φίσερ είναι αυτοί. Όμως για τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και την ένταξη εις αυτόν της μιας ή της άλλης χώρας, καθώς και την μορφή την οποία αυτή επιβάλλεται να προσλάβει ουδεμία χώρα αποφασίζει αυτοβούλως. Αυτές οι αποφασίσεις παίρνονται στις λέσχες από τους "διεθνείς πολίτες". Στα διαβατήριά τους αναγράφεται αντί χώρας η λέξη "Internatinal". Και όποιος υπαλληλάκος τους θέλει να αποκτήσει υψηλή καρέκλα, υποχρεούται να πάει στις συνεδριάσεις της λέσχης, υποσχόμενος να προσφέρει γη και ύδωρ. Τα συνθήματα και η μεγαλεπίβολη φρασεολογία υπάρχουν μόνο για να χαϊδεύουν τα ώτα των οπαδών και να δίνουν γραμμή στους κολαούζους.
Και για όλα φταίνε οι "άλλοι". Κυρίως οι προηγούμενοι "που άφησαν καμένη γη". Ουδέποτε συνέβη μεγαλύτερη λογιστική παραχάραξη από την αξιολόγηση των δημόσιων οικονομικών στην εποχή μας.
Όποιος πολιτικός τολμήσει όχι μόνο να βγει έστω και λίγο έξω από τον χορό, αλλά έστω να μην τρέξει με την ταχύτητα που επιβάλλουν τα μαστίγια των λεσχών, απαξιώνεται, εκμηδενίζεται, γελοιοποιείται, το άμεσο περιβάλλον του τρώει μπαλάκι κοβαλτίου για να βγάλει το σπυρί.
Για μια ακόμη φορά θα εκστομίσουν υποσχέσεις για στήσιμο μεγάρου στην χωματερή. Χωρίς όμως να εξηγήσουν πως σκοπεύουν να μπαζώσουν τα σκουπίδια. Διότι απλά κάθε πρόγραμμα που μπορεί να δίνει ρεαλιστική προοπτική, λειτουργεί από την φύση του ανατρεπτικά. Γνωρίζουν ότι η μάζα θέλει αφιόνι, ξεσάλωμα, ηχηρή φράση, ανέξοδο βερμπαλισμό, ταμπέλα χωρίς αντίκρυσμα.
Η έννοια διοικώ ξέπεσε στην με κάθε μέσο διεκδίκηση της καρέκλας και της κουτάλας.
Και η έννοια διοικούμαι στην κατανάλωση ψευδών και γενικόλογων υποσχέσεων.
Ένας κόσμος ψεύτης και ψεύτικος, με κοινό παρανομαστή την απάτη και την αυταπάτη.
Η πραγματική ζωή όμως βρίσκεται αλλού.
Η αμαρτία γεννάει τον θάνατο.
Συνεχίστε στο εξπρές της μετά την μεταπολίτευση κοροϊδίας χωρίς εμένα.
Αποβιβάζομαι.
http://bostopel.blogspot.com/2010/04/blog-post_13.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου