Όσο πληθαίνουν οι μετανάστες, τόσο καλύτερα για τις αγορές...

Ξέρετε τι σημαίνει μετανάστης; Τι σημαίνει μετανάστευση; Πριν θυμηθείτε τον πόνο και τον καημό που εξέφραζαν τα τραγούδια της ξενιτιάς του λαϊκού ρεπερτορίου της Ελλάδας του '50, '60 και '70, όπου η μετανάστευση των ελλήνων είχε πάρει διαστάσεις τραγωδίας, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι για την παγκόσμια οικονομία σήμερα αποτελεί μια ευλογία. Ιδίως σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται η Παγκόσμια Τράπεζα, η οποία θεωρεί ότι η μετανάστευση αποτελεί την Νο 1 πολιτική αντιμετώπισης της φτώχειας στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες. Να τι μας λέει η Παγκόσμια Τράπεζα: "Η διεθνής μετανάστευση ενισχύει τα εισοδήματα παγκόσμια. Επιτρέποντας στους εργαζόμενους να μετακινηθούν όπου μπορούν να είναι πιο παραγωγικοί, η μετανάστευση συνεπάγεται μια αύξηση στο συνολικό προϊόν και το εισόδημα." Με άλλα λόγια, όσο περισσότεροι παίρνουν τον δρόμο του μετανάστη, τόσο καλύτερα για όλους.

Σε μια πρόσφατη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται ότι "ο αριθμός των μεταναστών διεθνώς διπλασιάστηκε σε 215 εκατομμύρια τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια έως το 2010, ενώ τα μεταναστευτικά εμβάσματα προς τις αναπτυσσόμενες χώρες τετραπλασιάστηκαν και έφτασαν πάνω από 300 δις δολ. ετησίως. Υπήρχαν φόβοι ότι η παγκόσμια ύφεση του 2008-09 θα είχε σαν αποτέλεσμα την επιστροφή των μεταναστών και την πτώση των μεταναστευτικών εμβασμάτων προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτοί οι φόβοι δεν επαληθεύτηκαν... Οι χώρες που έστειλαν μετανάστες σε πολλές χώρες είχαν τις λιγότερες επιστροφές και τις μικρότερες πτώσεις σε εμβάσματα, ενώ οι πιο ελεύθεροι διάδρομοι μετανάστευσης αντέδρασαν έγκαιρα στις μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες, καθώς οι Πολωνοί έφευγαν από την Ιρλανδία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Συνεπώς το άνοιγμα των συνόρων για την διευκόλυνση της μετανάστευσης αποτελεί μια από τις κορυφαίες επιλογές της παγκόσμιας αγοράς. Η Παγκόσμια Τράπεζα μας πληροφορεί ότι έχει δημιουργήσει μια ειδική Task Force με στόχο να διευκολύνει την μετανάστευση από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ εκτός από τα 215 εκατομμύρια μετανάστες σε διεθνές επίπεδο, υπάρχουν άλλοι 700 εκατομμύρια εσωτερικοί μετανάστες, δηλαδή μετανάστες εντός των ορίων των χωρών τους. Από αυτούς σχεδόν τα 2/3 αφορούν σε εσωτερική μετανάστευση στην Κίνα. Η δυναμική της κρίσης παγκόσμια, αλλά και οι ανάγκες των αρπαχτικών της αγοράς διεθνώς εκτιμάται ότι θα πυροδοτήσουν ακόμη πιο ισχυρές τάσεις μετανάστευσης τα επόμενα χρόνια. Έτσι η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι την επόμενη δεκαετία οι μετανάστες από χώρα σε χώρα θα φτάσουν τα 500 εκατομμύρια. Δηλαδή θα υπερδιπλασιαστούν. Γι' αυτό και οι οργανισμοί σαν την Παγκόσμια Τράπεζα, που υπηρετούν το συμφέρον της παγκόσμιας αγοράς, νοιάζονται από τώρα για τρεις βασικές προτεραιότητες:

(α) Να ανοίξουν ακόμη περισσότερο τα σύνορα για την ξεριζωμένη φτωχολογιά από τις πιο κατεστραμμένες οικονομικά και κοινωνικά χώρες του πλανήτη.

(β) Να ανοίξουν περισσότερο οι "ελεύθεροι διάδρομοι μετανάστευσης", όπως αυτοί ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικά της ευρωζώνης. 

(γ) Να υποχωρήσουν δραστικά τα κόστη των μεταναστευτικών εμβασμάτων από την χώρα υποδοχής των μεταναστών προς τις χώρες καταγωγής τους.

Βεβαίως, ούτε την Παγκόσμια Τράπεζα, ούτε κανένα άλλο ευαγές ίδρυμα της παγκόσμιας αγοράς δεν απασχολεί το γεγονός ότι η μετανάστευση προϋποθέτει ανείπωτη φτώχεια, μιζέρια και λιμοκτονία στις χώρες απ' όπου προέρχονται οι μετανάστες. Η σκόπιμη καταστροφή και περιθωριοποίηση χωρών, λαών και ολόκληρων περιοχών του πλανήτη θεωρείται απολύτως φυσιολογική και αναπότρεπτη για την λογική των οπαδών της ελεύθερης αγοράς. Επομένως ο ξεριζωμός τεράστιων μαζών και η διοχέτευσή τους ως μετανάστες στη δύνη της παγκόσμιας αγοράς, θεωρείται ως φυσικό επακόλουθο για το οποίο όχι μόνο δεν πρέπει να νοιάζεται κανείς, αλλά θα πρέπει να χαίρεται κιόλας.

Ποιος είναι ο προορισμός αυτής της μεταναστευτικής εργασίας; Παλιότερα ήταν κατά κύριο λόγο οι περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Ο μεγαλύτερος όγκος των μεταναστών διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό ιδίως των αναπτυσσόμενων χωρών, προορίζεται για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.

Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες είναι παραχωρήσιμες περιοχές της εθνική επικράτειας ενός κράτους σε ιδιώτες επενδυτές με ειδικό νομικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς με αποκλειστικό σκοπό τον εξαγωγικό προσανατολισμό. Οι Ζώνες αυτές με την σύγχρονη μορφή τους υπάρχουν τα τελευταία 50 χρόνια. Όμως μόνο σχετικά πρόσφατα, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990, η δημοτικότητα τους ως μέσο άσκησης πολιτικής έχει απογειωθεί. Η βάση δεδομένων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας σχετικά με τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες αναφέρει 176 ζώνες σε 47 χώρες το 1986. Έως το 2006 αυτές είχαν ανέλθει σε 3.500 ζώνες σε 130 χώρες.

Οι Ε.Ο.Ζ. λειτουργούν στη βάση απλών αρχών:

 • Επιτρέπουν στους επενδυτές να εισάγουν και να εξάγουν χωρίς δασμούς και συναλλαγματικούς ελέγχους, ή άλλου τύπου εμπόδια νομικής και δημοσιονομικής φύσης.

 • Διευκολύνουν την χορήγηση αδειών και απλοποιούν ή εξαλείφουν υπέρ του ιδιώτη επενδυτή όλες τις άλλες ρυθμιστικές διαδικασίες (χωροθετήσεις επενδύσεων, φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, αρχαιολογία, κοκ).

 • Συνήθως απαλλάσσουν τους ιδιώτες επενδυτές και τις επιχειρηματικές δραστηριότητές τους από υποχρεώσεις καταβολής εταιρικών φόρων, ΦΠΑ και άλλων τοπικών φόρων.

Για την είσοδο στις περισσότερες ΕΟΖ απαιτείται ειδική βίζα και οι απασχολούμενοι σ' αυτές είναι κατά προτίμηση μετανάστες του εσωτερικού και του εξωτερικού. Με τον τρόπο αυτό οι ιδιώτες επενδυτές μπορούν όχι μόνο να αποκτήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα εργατικού κόστους, αλλά και να αυξήσουν σημαντικά την κινητικότητα του εργατικού δυναμικού που απασχολούν. Όπως και να το κάνεις οι ντόπιοι αποτελούν πάντα μια απειλή για τον ιδιώτη επενδυτή. Το αίσθημα της ιδιοκτησίας των ντόπιων, αλλά και η αίσθηση ότι ο τόπος τους ανήκει δικαιωματικά υπήρξε ανέκαθεν ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για τους αποικιοκράτες. Η αγάπη για τα πάτρια ήταν ένα από τα πιο βασικά κίνητρα των αντιαποικιακών εξεγέρσεων από την εποχή της άνθησης της αποικιοκρατίας στα τέλη του 19ου αιώνα έως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Έτσι έχασαν οι παλιοί αποικιοκράτες τις πιο ζωτικές κτήσεις τους παγκόσμια.

Τώρα με τις ΕΟΖ και την απασχόληση μεταναστευτικής εργασίας, οι νέοι αποικιοκράτες που χαρακτηρίζονται ιδιώτες επενδυτές μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Ο μετανάστης ζει μόνο για το άθλιο δουλικό μεροκάματο που είναι κάθε φορά διαθέσιμο. Δεν έχει αίσθηση πατρίδας ή ρίζας και χαμένος στο διεθνές κύκλωμα δουλεμπορίας δεν είναι παρά ένας άπατρις μισθωτός δούλος χωρίς κανένα ανθρώπινο ή κοινωνικό δικαίωμα. Ότι πρέπει, δηλαδή, για τους σύγχρονους αποικιοκράτες των ΕΟΖ.

Οι ΕΟΖ είναι ο κύριος τρόπος που οι Ευρωπαίοι εταίροι και σύμμαχοι και κυρίως οι Γερμανοί θεωρούν ότι πρέπει να γίνει ο κύριος φορέας "ανάπτυξης" της χρεοκοπημένης Ελλάδας. Να γιατί συνωστίζονται στην ελληνική επικράτεια κοντά στα 2 εκατομμύρια μετανάστες από απανταχού γης. Προορίζονται, πολλοί απ' αυτούς, για τις νέες ΕΟΖ που προβλέπονται για την Ελλάδα.

Όμως, μην ανησυχείτε το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν περιορίζεται μόνο στην μαζική εισαγωγή εξαθλιωμένων στην πατρίδα μας, αλλά και στην μαζική εξαγωγή των πιο παραγωγικών ηλικιών του ελληνικού πληθυσμού. Σύμφωνα με την πρόσφατη τριμηνιαία έκθεση για την Κοινωνική Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (27/6) οι Έλληνες ηλικίας 15-35 ετών, που επιθυμούν να δουλέψουν σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα ήταν το 2011 63% του συνόλου αυτών των ηλικιών. Ο αριθμός όσων ζητούν εργασία διαμέσου του δικτύου EURES CV Online τον Ιούνιο του 2010 μόλις που έφταναν τις 8,7 χιλιάδες αιτήσεις, ενώ τον Ιούνιο του 2012 έχουν ξεπεράσει τις 29,4 χιλιάδες αιτήσεις Ελλήνων. Αύξηση 238%. Η μεγαλύτερη αύξηση από οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Έτσι οι πολιτικές των μνημονίων και του γενικού ξεπουλήματος άνοιξε μια τεράστια πόρτα μετανάστευσης του ανθού της ελληνικής κοινωνίας, που η διαστάσεις της σε λίγο θα συγκρίνονται επάξια με τις μεταναστευτικές ροές της δεκαετίας του '60. Για του λόγου το αληθές, η συγκεκριμένη ευρωπαϊκή έκθεση αναφέρει ότι το 2010 η μεταναστευτική έξοδος από την Ελλάδα ανήλθε σε 120 χιλιάδες. Από αυτούς οι 62,2 χιλιάδες (52%) είχαν προορισμό χώρες της ΕΕ ενώ οι 57,8 χιλιάδες (48%) είχαν προορισμό χώρες εκτός ΕΕ. Κι όλα αυτά μόλις το 2010, στην αρχή του καθεστώτος των μνημονίων και της δουλοπαροικίας του χρέους.

Τι πυροδοτεί αυτή την πρωτοφανή τάση προς μετανάστευση στην ελληνική κοινωνία; Φαντάζομαι ότι δεν θέλει και ιδιαίτερη σκέψη. Η παντελής έλλειψη προοπτικής και δουλειάς στην Ελλάδα. Από την άλλη με την φτώχεια και την εξαθλίωση να θερίζει την ελληνική κοινωνία, δυναμώνει όλο και περισσότερο την φυγή στο εξωτερικό. Για όσους μπορούν να το κάνουν. Οι υπόλοιποι έχουν μόνο μια προοπτική: την ολοκληρωτική εξαθλίωση.

Σύμφωνα πάντα με την ίδια ευρωπαϊκή έκθεση στην Ελλάδα οι άστεγοι έχουν γνωρίσει εκπληκτική αύξηση τα δυο τελευταία χρόνια. Το φαινόμενο αυτό παλιότερα δεν ήταν ιδιαίτερα έντονο χάρις στην οικογένεια. Χάρις δηλαδή στην φροντίδα της οικογένειας που δεν επέτρεπε εύκολα στα μέλη της να καταλήξουν στους δρόμους. Τώρα πια η φτώχεια και η ανεργία έχει χτυπήσει τόσο πολύ την ελληνική οικογένεια, που δεν μπορεί πια να συντηρήσει τα άστεγα μέλη της στο βαθμό τουλάχιστον που μπορούσε να το κάνει παλιότερα. Από το 2009 έως το 2011 ο αριθμός των αστέγων που επιβιώνουν χάρις στις φιλανθρωπικές οργανώσεις και τα συσσίτια αυξήθηκαν κατά 25% και ξεπέρασαν του 20 χιλιάδες. Οι μισοί από τους αστέγους ζουν στην Αθήνα και τον Πειραιά και οι υπόλοιποι σε πόλεις όπως το Ηράκλειο, τα Τρίκαλα και τα Χανιά. Ο πληθυσμός αυτών των αστέγων δεν έχει τα γνώριμα χαρακτηριστικά του κοινωνικού περιθωρίου, αλλά αντίθετα διαθέτει ανώτερη μόρφωση, δεν αντιμετωπίζει προβλήματα εξάρτησης από ουσίες και με ζωή ευκατάστατη που δεν μπορεί πια να συντηρήσει λόγω απόλυσης, ή χρεοκοπίας.

Οι πολιτικές των δυο περίπου ετών μνημονίων και δανειακής εκποίησης οδήγησε το 68% του ελληνικού πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας (δηλαδή να διαθέτει εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του μέσου εθνικού). Αυτό επισημαίνει πάλι η ευρωπαϊκή έκθεση. Να θυμίσουμε εδώ ότι  το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που ζούσε κάτω από αυτό το όριο μέχρι το 2009 δεν είχε ξεπεράσει το 22%.

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Πάλι σύμφωνα με την ευρωπαϊκή έκθεση το 40% του εισοδήματος των πιο ασθενέστερων στρωμάτων του πληθυσμού, ιδίως του 68% που βρίσκεται κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας, δαπανάται για πληρωμές ενοικίου και υποθήκης στις τράπεζες. Η μετατροπή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού πληθυσμού σε μετανάστη μέσα στην ίδια του τη χώρα υπό καθεστώς τέτοιας ανέχειας είναι το κατάλληλο κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα επιβληθεί η "τελική λύση" για την Ελλάδα, από την οποία η χώρα και ο λαός δεν θα βγει αρτιμελής.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 1/7/2012 

  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ